მსახურებდა ნოე დამრეც ფერდობზე შერჩენილ კიდობანს, დგეში რამდენჯერმე უხდებოდა თოკის კიბეზე ასვლაჩამოსვლა. დილიდან დაღამებამდე ფუტკარივით შრომობდა. შეიძლება დიდი ხელმარჯვეობას ვერ იჩენდა... საქონლის საჩიხი სულ მალე მოირღვა, წამდაუწუმ მისი შეკეთება უხდებოდა. ახლადდადებული ქათმის კვერცხები მზის გულზე დარჩა და გალაყდნენ...…

      გულიანად გამოიძინა ნოემ ნასმურევზე, ძილში გაატარა არა მარტო მთელი ღამე, დილის უმეტესი ნაწილიც. მზე უკვე მაღლა იდგა, სიზმარი რომ ნახა.

      სიზმარშიც ინახად იჯდა, ლხინობდა ციურ მნათობთა ბრწყინვალე გუნდით გარემოსილი. ტიკჭორაც ხელთ ეპყრა, თავისი ბედნიერი ნაპოვნი, რაღაც მანქანებით რომ ისევ ავსებულიყო. მოულოდნელად…

      - ალისფერ ღვინოს მაგონებ, თასში ჩამოსხმულს, წინწკლებს რომ ისვრის და შორიდანვე გეთამაშება, - ერთ მშვენიერ დილას ასე მიესიყვარულე ნოე ამომავალ მზეს. ძალიან, ძალიან მოენატრა ღვინო. რაღა თქმა უნდა, ღვინო ყოველთვის ენატრებოდა; წვიმის დროს, ღრუბლების გაფანტვის მერეც... ოღონდ ამის შესახებ სიტყვის ჩამოგდებისგან თავს…

      „გადარჩა, გადარჩა ჩიტის ბუდე“... ამ სიტყვებს ხშირად იმეორებდა ნოე, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ღრუბლები გაიფანტა. თვალწინ ედგა, როგორ ციმციმ დაუშვა ჩიტის ბუდე ქარიშხალმა მიწაზე, ერთადერთი დაჭორფლილი კვერცხით. როცა იქნება, მე და ჩემი კიდობანიც (უკვე ასე მოიხსენიებდა მას) დავეშვებით მიწაზეო. აღარ წვიმს, მზემაც…

      გულისგამწყალებლად გაჭიანურდნენ დღეები. ისევ ისე წვიმდა, განუწყვეტლივ, თანაბარზომიერად. წვიმის წვეთები ჭმუჭნიდნენ წყლით გადავსებულ სივრცეს, წვიმა შხაპუნობდა კიდობნის სახურავზე, რომელიც ერთ წვეთსაც კი არ ატარებდა. ყველაფერი გამორჩეულად მკვიდრი და საიმედო იყო მეფის სასახლესავით ფართო კიდობანზე. ნოე ამაში დღითი დღე…

      გადიოდნენ დღეები, უამრავი წვრილმანი საზრუნავით შევსებული და დატვირთული. ნოე თანდათან გაუშინაურდა კიდობანს, მის ყოველ კუთხე-კუნჭულს გაეცნო. მეტი გულდაჯერება დაეტყო მის ნაბიჯს და მიხრა-მოხრას, თავს მასპინძლად უფრო გრძნობდა, ვიდრე უცხოდ...

      აღარ ჰქონდა იმის შიში, ვინმე თავზე დამადგება და მკითხავს, აქ რა…

კიდობანი

      რაღაცას შეეჯახა ნოე, სიკვდილის მომლოდინე. თვალიც არ გაუხელია, აღარაფრის დანახვა აღარ უნდოდა სანახევროდ გრძნობამიხდილს, თვლემის მსგავს ყოფაში ჩაძირულს.

      ცოტა ხნით დააშორა დინებამ იმ რაღაცას, მერე ისევ მიაგდო. ნოეს მოეჩვენა, კედელს შევეჯახეო, ძლივს…

      ისევ მოვხვდი (რა თქმა უნდა, შემთხვევით) ჩემთვის კარგად ნაცნობ ალაყაფის ჭიშკართან, სულ სხვა საქმეზე მივდიოდი და იქით მომიწია გავლა. ნაბიჯი არც კი შემინელებია, ისე ვკარი ხელი შავად ჩალუსკუმებულ ფრთას... ჭიშკრის ფრთა მაქვს მხედველობაში. ისიც გაიღო, რბილად, უხმაუროდ, როგორც ყოველთვის.

      ალმაცერად ვკიდე თვალი წამით გამომკრთალ სურათს.…

      არ ველოდი, თუ ასე ადვილად გაიღებოდა რკინის დიდი ჭიშკარი, ხელის დაკარებისთანავე მსუბუქად შემოტრიალდა ანჯამებზე. შესახედავად ძალიან მასიური ჩანდა, შავად ჩალუსკუმებული ფერი კიდევ უფრო აძლიერებდა ამ შთაბეჭდილებას, რა კარგად დაუზეთავთ-მეთქი, ვიფიქრე.

      ერთი წამით ვერაფერი გავარჩიე, სიჭრელის ისეთი ზღვა დამატყდა თავზე ყოველი მხრიდან. ეს შეიძლება იმ ჩალუსკუმებული ფერის ბრალი იყო, რკინის ჭიშკარს რომ ფარავდა, მასზე შეჩვეულ თვალს სიჭრელე…

      უცბად დაიჭექა, მაგრამ რა დაიჭექა! ჭექა-ქუხილის ღმერთი იყო, აბა სხვა ვინ იქნებოდა...

      - შემთხვევითობას ეძინა! ეძინა საღათას ძილით... მხოლოდ ჩემმა სიტყვამ გამოაფხიზლა, ჩემს შემდეგ ალაპარაკდა, სხვანაირად ხმასაც ვერ ამოიღებდა...

      მგონი, საკუთარ თავსაც გადააჭარბა, ისეთი ხმაური ატეხა…

      მიინავლა ალისფერი ათინათი, მზესავით გაბრწყინდა რომელიღაც უცხო ვარსკვლავი, ოღონდ ლურჯი ფერის მზესავით. სირიუსი გამახსენდა, მიწიერი ცის მშვენება... ლურჯი შუქის ნამდვილი ნიაღვრები გადმოაფრქვია. ცხადია, ოქროს ნიღაბსაც მისწვდა. ხომ წარმოგიდგენიათ, რა სანახავი უნდა ყოფილიყო ოქროს ნიღაბი; ერთგვარი მომწვანო ფერი…

      იცით, ვინ წარმოთქვა ეს სიტყვები? ცეცხლოვანმა გველეშაპმა. არ გეხუმრებით, ნამდვილად ასე იყო, ვარსკვლავების მანათობელმა გირლიანდებმა გველეშაპი გამოსახეს იმ უფართოეს სივრცეში, რომელშიც იმჟამად ვიმყოფებოდით (მართლაც საზღვარი არ აქვს აქაური წალკოტის სასწაულებს). პირდაპირ სასაცილო იყო, მეტი რომ არ ვთქვათ, ცეცხლოვან…

      ცოტა ხნით ყურადღებას ვითხოვ მკითხველისაგან. ისეთი რამ უნდა გიამბოთ, ჭექა - ქუხილის ღმერთმა მოგვიანებით რომ გაგვიმხილა. იმ დროისთვის უკვე აღარ ვიყავით აუზის ძერწილ ნაპირებზე ჩამორიგებულნი, ვლაღობდით და ვმხიარულობდით სამოთხისდარ ბაღნარში. ჭექა - ქუხილის ღმერთს აბა რაღა დააოკებდა? ხომ ცნობილია მისი თავმომწონეობის…

    წავიდა პირველი და გადმოღვარა მიწაზე თავისი თასი, და გაუჩნდათ სასტიკი და საზარელი ჭრილობები ადამიანებს, რომელთაც მხეცის ნიშანი ჰქონდათ და მის ხატებას სცემდნენ თაყვანს.

   - რას იტყვი ამაზე? - ჰკითხა ორსახა ნიღაბმა ჭექა-ქუხილის ღმერთს. ამ ორთა შორის დიალოგის სახე მიიღო შემდგომმა საუბრებმა, როგორც უკვე ვთქვი.

   - ვიტყვი, რომ მართლაც…

      უწინარეს ყოვლისა, მზის ნიღაბს შევეხმიანები (ასე დაიწყო ოქროს ნიღაბმა თავისი სიტყვა), ჩემთვის მეტად მახლობელია მისი მიგნება, რომ მხეცს ერთი თავი აქვს, ოღონდ შვიდმაგი წიაღით. ასედაც უნდა იყოს, ზღვიდან ამომავალი მხეცი სხვა სახით ვეღარც წარმომიდგენია. მე იგი მეშვიდე პერიოდის მძიმე მეტალს მაგონებს, რომელმაც…

      თითქოს უცნაურია, არა? ვარსკვლავებამდე ავმაღლდი თქვენთან ერთად, ზღვიდან ამომავალ მხეცს კი სწორედ აქედან ვუსმენ ყველაზე უკეთ. მან მე ხმა მომაწვდინა, ძლევამოსილია ეს ხმა და არა მარტო... ძალიან დახვეწილიცაა ამავე დროს. სხვანაირად არც შეიძლებოდა ყოფილიყო, ის ხომ ლაპარაკობს.

      „მიეცა მას პირი, რათა…

      ო, რა ამბავი ატყდა, რომ იცოდეთ, როდესაც ორსახა ნიღაბი მორჩა თავის სათქმელს. ნიღბები არა მარტო აჟივჟივდნენ და ახმაურდნენ გახარებული ბავშვებივით (ეს მათგან აღარ მიკვირდა), მოძრაობითაც გამოხატავდნენ თავიანთ აღფრთოვანებას მოსმენილით. ადგილზე ხტოდნენ, ხელებს იქნევდნენ, დათვს ბაძავდნენ მოუხეშავ ტორტმანში... რამდენადაც…

      ალბათ გემახსოვრებათ, ვარსკვლავების სიმაღლე მეც ვახსენე, როდესაც წყალი და სული დავაწყვილე.

      მიწიერი ოკეანე, ეს დიდი სარკეა, რომელშიც ვარსკვლავები იყურებიან და მასში თავიანთ ჭეშმარიტ სახეს ხედავენ. ზღვიდან ამომავალ მხეცს სწორედ ამ სიმაღლიდან დავყურებთ. მან უკვე ამოჰყო თავი ზღვიდან, რქებიც გამოაჩინა.…

      უცბად ჭექა-ქუხილის ღმერთის როხროხი ისევ გაისმა, ნახევრად მთვლემარე ფიქრები დამიფრთხო:

      - იქნებ მეზღვაურთა რიგებში აღმოვაჩინოთ ზღვიდან ამომავალი მხეცი!

      - ჰო, ჰო! აჯობებს, ასედაც ვცადოთ, - აჟივჟივდნენ ნიღბები.

      თავი გავიქნიე, თითქოს აბეზარ ბუზს ვიშორებდი. არაფრის გაგონება არ…

      ვინც ამ გზაზე ჩემამდე იარა, ჩემსავით იხსენებდა და აღწერდა ყველაფერს. ჩვენი პირველი ნაბიჯები ამ წალკოტში ზუსტად ერთნაირი თუ არ იყო, ძალიან კი ჰგავდნენ ერთმანეთს, ოღონდ... გარკვეული დროით. განსხვავებამ ცოტა მოგვიანებით იჩინა თავი, უფრო სწორად, განსხვავებათა მთელმა კრიალოსანმა.

      კინაღამ გადავიჩეხე ღრმა ორმოში, აი ეს გახლდათ ხსენებული კრიალოსანის პირველი მარცვალი. ჩემს წინამორბედს, ნამდვილად ვიცი, მსგავსი არაფერი შემთხვევია. ბეწვზე…