ეს ლამაზი ნიღაბი, ძვირფასებო, უნაკლო მხიარულობით, კეკლუცით და უდარდელობით აღსავსე...  ასე გიღებთ ჭორფლიანი გოგონა, ღიმილით, მოციმციმე თვალებით, თბილი სიტყვებით, სულ ფერება-ფერებით!

       და ერთხელ მკითხეს, რატომ  ვიღებ თითოეულ ადამიანს ასეთი ''ოვაციით'', ამხელა სიყვარულით,  შემდეგ, ხომ იმედს ვერავინ ამართლებს და გულიც მიცრუვდება,  მე კი- გავიღიმე, დარდიანი  თვალებიდან  ცრემლი ჩამოგორდა სიცელქისგან ამომჯდარ ჭორფლებზე...პასუხი კი- ერთი ეთქვა სადღაც სიშორეს :მხოლოდ…

 როცა მარტო რჩები, როცა გტკივა და ამ დროს გვერდით არავინ არ გყავს, ყოველთვის გიჩნდება კითხვა, თუ რატომ გაჩნდი ამ ქვეყნად, თუ ასეთ მარტოობასა და ტკივილში ამოგხდება ცხოვრება...ისევ მარტო ხარ და თითქოს უფალიც გშორდება... ყოველდღე გგონია, რომ ხვალ რაღაც სასწაული მოხდება და შენ, ისევ ბედნიერი იქნები, მაგრამ როგორც კი გადის ,,ხვალ'' აანალიზბ, რომ სულელური მოლოდინი დიდია, რეალობა კი-პესიმისტურ ზღაპარს გავს! ფიქრობ და გგონია, რომ სიკვდილისთვის მზად ხარ, აბა, მეტი რაღა…

       მზერა იცანი ვიღაცის ... არითმია დაიწყო! უცებ აირევი, ნაბიჯს აუჩქარებ, რაღაცას მოეფარო გინდა, ოღონდ დაიმალო და ყველაფერზე ხარ წამსვლელი, თუნდაც, ვიღაც უცხოს, ქუჩაში მოსიარულეს მოეფარო. თუ ესეც ვერ შეძელი, გაფითრებული  თვალებს დახუჭავ, შტერს გგონია, რახან ვერ ხედავ - ვერ გხედავს... წუთის შემდეგ თვალებს გაახელ... ჰმმ-ღრმად ამოისუნთქებ, უღრმესი წერტილიდან ჰაერს დარდიც ამოყვება. გეწყინა თუ გაგიხარდა ვერ ხვდები, მაგრამ იხსენებ არეული, რომ რამდენიმე წუთის წინ, შენში  ჯუნგლებს გრძნობდი,…

მასხარები

VI თავი

- უკაცრავად დანაშაული და სასჯელი გააქვთ?

- კი, დარბაზისთვის.

- არა, დარბაზისთვის არა, ჩემთვის მინდა.

- ბატონო?

- ანუ მინდა რომ წავიკითხო.…

   წავიდა...ბედის ბორბალი დაიძრა...დაუკითხავად წამზომი ჩაირთო...განგებამ ვარსკვლავს სული ჩაბერა...სანახაობა დაიწყო...

პირველად მიწა და მხოლოდ ცა იყო.არც კანონი და არც დრო არ იყო...მარადიულმა სიჩუმემ პირველი ნოტი აიღო,არ ვიცი მი თუ ფა იყო...აწმყომ წარსული დაბადა და მოგონება დაიწყო...ფანდურმა სიმი აიბა...ადამიანმა ციხე აიღო...ჭეშმარიტების ძებნაში სამყარო ორად გაიყო...

აღარასოდეს…

არ განიკითხოთ - და არ განიკითხებით

* * *

ეგვიპტეში, იმ ადგილის მახლობლად, სადაც ადრე წმიდა მამები მოღვაწეობდნენ, ცხოვრობდა ერთი ძმა, რომელიც ცოდვაში ჩავარდა და სენაკში ქალი მიიყვანა. ამ ამბის შესახებ ადგილობრივმა მოსახლეობამ შეიტყო და გადაწყვიტა ცოდვილი ძმის გაძევება. ღვთის განგებით, იქ აღმოჩნდა ეპისკოპოსი აბბა ამონი, რომელსაც სთხოვეს, მათთან ერთად წასულიყო ძმის გასაძევებლად. აბბა ამონი დათანხმდა.

როდესაც ძმამ დაინახა მასთან მიმავალი…

   მარტო მე  შემოვრჩი ცივსა და გაყინულ ზამთარს... ასეა, ყველა მაღალი, ოდესღაც მარტო რჩება! ყველამ თავისი გზა მონახა, მე კიდევ... მეღა შემოვრჩი გაშიშვლებულ ბროწეულის ხეს და ვფიქრობ, რა კარგი იყო ყვავილობა, კვირტობა, შემდეგ ჩვენ ნაყოფად ვიქეცით, გვიხაროდა ერთად ყოფნა, მე და, ჩემს და-ძმებს. ისინი წავიდნენ მე დავრჩი. ახლა სრულიად, უსარგებლო…

I - ბიჭი პატარა ხელით

სანამ კადრში გაიელვებს,

სანამ მოხდება და სახელი დაერქმევა,

სანამ ხელში მოიხელთებს ვინმე,

ისაა სინამდვილე,…

-ვინ ხარ?

- გიჟი ვარ!

- რა გქვია?

-უბანში გიჟ შალიკოს მეძახიან.

-მაინც რატომ გეძახიან გიჟს?

-ალბათ იმიტომ, რომ ბევრ ჭკვიანურს ვლაპარაკობ.

- გიჟს მაგისთვის გეძახიან?

-ჰო, ალბათ.

-საიდან…

 ბათუმისა და ლაზეთის, ჩრდილოეთ ამერიკისა და კანადის მიტროპოლიტი დიმიტრი (შიოლაშვილი) პატრიარქის საშობაო ეპისტოლეს ეხმიანება და განმარტავს, რატომ ეწინააღმდეგება ეკლესია ხელოვნურ განაყოფიერებას.

   "ხელოვნურ განაყოფიერებას ეკლესია ეწინააღმდეგება იმიტომ, რომ ადამიანი უმცირესად ორი ცოდვის თანაზიარია: პირველი ჩუკენობა (ონანიზმი), რომლის შესახებაც საღმრთო წერილი ბრძანებს, რომ მეჩუკნენი…

”პავლე მოციქულის ეს პირველი ეპისტოლე დაწერილია ქ.შ. 60 წლის ახლოს, კორინთოში მისი მესამედ ჩასვლის დროს. მან წერილით (ეპისტოლით) მიმართა რომაელ ხალხს იმ განზრახვით, რომ რომი გადაექცია ქრისტიანული მისიის ისეთ ცენტრად დასავლეთში, როგორიც ანტიოქია იყო აღმოსავლეთში. ჯერ კიდევ რომში ჩასვლამდე პავლეს სურს დარწმუნდეს, რომ ადგილობრივი ძმები მისი თანამოაზრეები არიან ხსნის ერთი და იმავე გზის აღიარებაში ყველა ადამიანისათვის, როგორც იუდეველთა, ასევე წარმართთათვის, რაც გახმოვანებულია ამ ეპისტოლის პირველი…

       ყოვლადსამღვდელონო მღვდელმთავარნო, ღირსნო მოძღვარნო, დიაკონნო, ბერ-მონოზონნო, ყოველნო საერო დასნო, - მკვიდრნო საქართველოისა და დროებით ჩვენი ქვეყნის საზღვრებს გარეთ მცხოვრებნო ძვირფასო თანამემამულენო!

„ნუ გეშინიათ, აჰა, მე გახარებთ დიდ სიხარულს, რომლითაც იხარებს მთელი ხალხი. რადგან დღეს, დავითის ქალაქში, დაიბადა თქვენი მაცხოვარი, რომელიც არის ქრისტე უფალი“…

      ეს ამბავი ორი თუ სამი ასწლეული წლის წინ მოხდა, (ზუსტად აღარ მახსოვს) მალაიზიის ხელმწიფემ შემომითვალა საახალწლოდ მეკვლედ ვწვეოდი. მეც სიხარულით დავთანხმდი.

      ჩემს ჯამბაზურ ხურჯინში ჩავილაგე რახათლუხუმი, ფინიკი, ბლომად შაქარყინული, ვკარი ფეხი მთვარის წვეტოებზე მასხარნანოს ნაწნავებით გაკიდულ ჩვენს მშობლიურ ქოხს, გავაქანავე, ავხტი ვარსკვლავებზე და ასე,ვარსკვლავ-ვარსკვლავ, მხიარული ღიღინათა და ხტუნვა-ყირამალებით გავუყევი გზას მალაიზიის ხელმწიფის სამეფოსაკენ მისი…

წვიმის წვეთები და... გარკვეული გაურკვევლობა, ვიცი თუ არა ჩემს გარშემო აღქმული რეალობა, სიგრილე დიდი სიგრილე, ზღვა, ამ ზღვაში შეგორებული ჩემი არსება, მე მიყვარს... მიყვარს კი?

მაგონდები, მტანჯავ, მეტირება ვოცნებობ ვეღარ ვფიქრობ, .... მე ვოცნებოობ...

ჩემი თითები დატანჯული კალამს ჩაფრენილი ....

ცას…

ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი გაუგებრობაა, მაგრამ ამას ჩემ გარდა ვერავინ ხვდება, რადგან მე სულ ვიღიმი. ვიღიმი, რადგან მგონია, თუ ჩემს უბედურებას დავმალავ, იგი გაქრება. ეს გარკვეულწილად ასეცაა: რაც არ ჩანს, ის არც არსებობს, იმიტომ რომ ჩვენ ვცხოვრობთ სამყაროში, სადაც ყველაფერი ხილული და მატერიალურია,სადაც ყველაფერს შეგიძლია ხელით შეეხო. ჩემი ტკივილი კი უხილავია