მართლაც იგავმიუწვდომელია ახალი ამბების გავრცელების სისწრაფე: ახლადამოსულ მზეს ჯერაც ხეირიანად არ შეემაღლებინა... მზის საათთან წერწეტა ჩრდილი იწვა, რომლის ბოლოც უსასრულობას ერწყმოდა შორეთს მიღმა, როცა ხალხმა უკვე იწყო თავმოყრა სურამის ციხესთან. ხმა გავარდნილიყო, ვიღაც საშიშ დამნაშავეს ციხის კედელში ცოცხლად უპირებენ ჩატანებასო. სულ მალე გაივსო იქაურობა ჩქარი სიარულისგან აქოშინებული, სახეაწითლებული ადამიანებით. სურამის ციხის თაობაზე ისედაც…

      ჭაჭიას ეძახდნენ, ჭაჭის არაყი უყვარდა ნამეტანი. რა იყო მისთვის ის წუთი, როდესაც ჭაჭის არყით სავსე მომცრო ჭიქას დახედავდა თავის ცხვირწინ... ყოველგვარ ნეტარებაზე მეტი იყო. ჩუმად, გულში გაუღიმებდა, ამ ღიმილს სახე არ გასცემდა. იმ პირველ წუთს სხვა მომდევნო ნეტარი წუთებიც მიემწკრივებოდნენ და მოსდევდნენ, ჭიქის მოხელთება და აწევა, სადღეგრძელო (რაც უფრო მოკლე იყო, ის ჯობდა), და ბოლოს ყველაზე საამური წუთი, არაყს მოწრუპვა, მისი გემოს გასინჯვა. მაინც, რა…

      შეუძლებელია კლასიკა გაიმეორე, თუკი ეს კლასიკა უკვე ვიღაცამ შექმნა, მაგრამ შეიძლება კლასიკა შენი ნამუშევრების თანმდევი გახადო. ფრთოსანი ფრაზა კი გამომივიდა შესავალში, მაგრამ ჩვენი დღევანდელი მხატვარი სწორედ ამ პრინციპით მუშაობს (სავარაუდოდ, ინტერვიუ არ ჩაგვიწერია). მისი ტილეოები აერთიანებ კარავაჯოს, ბოსხს, ჰოკუსაის, ბოტიჩელის და სხვათა და სხვათა, მაგრამ არა კალკირებით, არამედ ალტერნატიული ხედვით. ახალგაზრდა პოლონელი ქალბატონი,…

      წარმართული დღესასწაულით ქართული საზოგადოებაც მოიხიბლა და ჰელოუინი თბილისშიც აქტიურად აღინიშნებოდა. მისი ფესვებსა და ისტორიას ნამდვილად არ ეძღვნება ეს პოსტი, რადგან უკვე ბევრი თქმულა და დაწერილა, დღევანდელი ჩვენი პოსტი იმ საწყალ მცენარეს ეძღვნება, რომელიც განსაკუთრებით იჩაგრება - გოგრა (კვახი).…

ხევში ნათქვამი ლექსი ვარ.

მთავ მოდი შემეკამათე.

ნისლში ჩავწექი... შენი ვარ.

კლდის ქიმზე მოლაპარაკე.

ცაო ფიქრები შეჰკარი.

გაღმა... მაჩუქე ფერია...

გერგეტის მთისა მწვერვალი

გრძნობებად შემომერია.

დარიალს ვუხმე ვაჟკაცსა

გულზე იარებს ვხედავდი.

თერგზე ჯირითით გადმოვალ,

ლაღი ოცნების მხედარი.

შეგებებები .... გაკოცებ...

ლოყას ნიავქარს მივანდობ.

შაირით ჩამოგიქროლებ

გრძნობებზე ისე…

      ბარათაშვილი ალბათ ასეთ ქუჩებში ინატრებდა რამდენიმე დღის ან კვირის გატარებას. ქუჩებში, რომელშიც ყველა ეტრფოდა - ცისა ფერს, ლურჯსა ფერსს, პირველად ქმნილსა ფერს და არ ამქვეყნიერს... მაგრამ, სამწუხაროდ, ამის საშუალება არ ჰქონია. სამაგიეროდ „ლურჯი მარგალიტის“ მოსახლეობას ესმის კარგად ქართველი კლასიკოსი, რომანტიკოსის. პატრიოტიზმს მრავალი პოსტი მივუძღვენით, მაგრამ ჩვენში მაინც ქუჩაში ყვირილი აღიქმება პატრიოტიზმად, ამ პატარა სოფლის მოსახლეობამ,…

      თხუთმეტიოდე წლის თუ იქნებოდა მაშინ, ჯერ ისევ უწვერული, სხარტი და მხიარული ყმაწვილი, სწორედ ასეთი დოქით გაატანა ღვინო მამამისმა მუშტართან. ამის საფასური უკვე აღებული მაქვს და ეს ღვინო უსიკვდილოდ უნდა ჩააბარო პატრონსო, გააფრთხილა. ნოე მაშინვე გაუდგა გზას, ლაღად მიაბიჯებდა სოფლის ორღობეებში, სხვა დროსაც არაერთხელ შეუსრულებია მამის…

წარღვნა

      ასეთ გადაუღებელ წვიმას კარგი არაფერი შეიძლებოდა მოჰყოლოდა; მან არამარტო მდინარეები აამღვრია და კალაპოტიდან ამოაგდო, ადამიანთა ცხოვრების ჩვეული დინებაც სრულიად შეცვალა. დაცარიელდა ფართო სახელოსნო, აღარ ისმოდა ქვაზე საჭრეთლის ფხაჭუნი, ხელოსანთაგან აქ აღარავინ ირჯებოდა. საკუთარ ოჯახებს მიაშურეს. რაიმე უნდა ეღონათ, თავიც…

      ჩრდილოეთის (პოლარული) ციალი, ალბათ, ერთ-ერთი ულამაზესია იმ მოვლენათაგან, რომლის ხილვის საშუალებასაც ბუნება გვაძლევს. პოლარული ციალი ორივე ნახევარსფეროს მაღალი განედების ოვალური სარტყელის ზონაში აღინიშნება, რომელთაც დედამიწის მაგნიტური სარტყელი არტყამს, ანუ ავრორალურ ოვალებში. გამოვლინება ძირითადად ჩრდილოეთით ან სამხრეთით ხდება. ის ყველაზე ხშირი გაზაფხულობითა და შემოდგომობითაა, პიკი კი ბუნიობისასაა. ხანგრძლივობა რამდენიმე საათიდან რამდენიმე…

      უცბად დაიჭექა, მაგრამ რა დაიჭექა! ჭექა-ქუხილის ღმერთი იყო, აბა სხვა ვინ იქნებოდა...

      - შემთხვევითობას ეძინა! ეძინა საღათას ძილით... მხოლოდ ჩემმა სიტყვამ გამოაფხიზლა, ჩემს შემდეგ ალაპარაკდა, სხვანაირად ხმასაც ვერ ამოიღებდა...

      მგონი, საკუთარ თავსაც გადააჭარბა, ისეთი ხმაური ატეხა…

      მიინავლა ალისფერი ათინათი, მზესავით გაბრწყინდა რომელიღაც უცხო ვარსკვლავი, ოღონდ ლურჯი ფერის მზესავით. სირიუსი გამახსენდა, მიწიერი ცის მშვენება... ლურჯი შუქის ნამდვილი ნიაღვრები გადმოაფრქვია. ცხადია, ოქროს ნიღაბსაც მისწვდა. ხომ წარმოგიდგენიათ, რა სანახავი უნდა ყოფილიყო ოქროს ნიღაბი; ერთგვარი მომწვანო ფერი…

      იცით, ვინ წარმოთქვა ეს სიტყვები? ცეცხლოვანმა გველეშაპმა. არ გეხუმრებით, ნამდვილად ასე იყო, ვარსკვლავების მანათობელმა გირლიანდებმა გველეშაპი გამოსახეს იმ უფართოეს სივრცეში, რომელშიც იმჟამად ვიმყოფებოდით (მართლაც საზღვარი არ აქვს აქაური წალკოტის სასწაულებს). პირდაპირ სასაცილო იყო, მეტი რომ არ ვთქვათ, ცეცხლოვან…

      ცოტა ხნით ყურადღებას ვითხოვ მკითხველისაგან. ისეთი რამ უნდა გიამბოთ, ჭექა - ქუხილის ღმერთმა მოგვიანებით რომ გაგვიმხილა. იმ დროისთვის უკვე აღარ ვიყავით აუზის ძერწილ ნაპირებზე ჩამორიგებულნი, ვლაღობდით და ვმხიარულობდით სამოთხისდარ ბაღნარში. ჭექა - ქუხილის ღმერთს აბა რაღა დააოკებდა? ხომ ცნობილია მისი თავმომწონეობის…