ახალი პროექტი თბილისის მერიას!

რამდენიმე კვირის წინ ხმამაღლადაც გავახმიანე ჩემი ერთი პროექტი, რომელიც ეხება თბილისის (და არა მხოლოდ) საზოგადოებრივი ტრანსპორტის, კონკრეტულად მიკროავტობუსების განახლება-რეკონსტრუქცია-გაუმჯობესებას. რამდენიმე, ფრიად საჭირო საზაფხულო მოწყობილობით აღჭურვას.…

უმეტესობა ჩვენი ქვეყნისა მოესწრო იმ მოვლენებს, რასაც ამ წიგნში შეხვდებით. წლების მიხედვით უკვე მიხვდებოდით რომელ პერიოდზეა ლაპარაკი, მაგრამ ერთი შეხედვით მარტივად ვერ მივუდგებით. ამ წიგნში არა მარტო 1987-1991 წლის ამბებია გადმოცემული, ავტორი მთელ საბჭოთა კავშირს იხსენებს, იმ დროსაც სადაც არ უცხოვრია და უბრალოდ გადმოცემით იცის, ან წიგნებში წაკითხულიდან. მამა ნამდვილად…

        ეძღვნება ემა რაფავას - ულამაზეს და უსაყვარლესს        

               13 მაისი  

           (მწარე ორშაბათი)

   -დედა ორი წუთიც რაა და ავდგები...

   დედაჩემის მცდელობა გავეღვიძებინე ამაო იყო.

   -ცოტა ხანიც და ავდგები…

გული: გამიშვი რააა, გამიშვი, ახლავე გამიშვი.

გონება: არა, ვერსადაც ვერ წახვალ. არ გაგიშვებ.

გული: გამიშვი, მასთან მინდა. მას კიდევ ვუყვარვარ ეს ვიცი.

გონება: არა, არ უყვარხარ. თავს ნუ იტყუებ და გააგრძელე ცხოვრება, როგორც საჭიროა.…

                                      (როცა განგება შენს წინააღმდეგაა)

                                        ფრთხილად, საფრთხე ახლოსაა

                                              სიკვდილი ახლოსაა.

   გამარჯობათ მე სტივ მარტინი ვარ და ეს ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა ერთი მიყრუებული სახლი ვიყიდე ტენესის შტატში, სადაც არაფერი არ იყო.  ზუსტად ასეთი…

მინდა წასვლა.

წასვლა მინდა აქედან შორს, სადაც ჯადოსნური მთებია.

წასვლა მინდა, სადაც არ იქნება ტანჯვა, ტკივილი, სევდა, იმედგაცრუება, სიძულვილი და ყველა ის საშინელი გრძნობა რაც ადამიანმა შეიძლება მეორე ადამიანს გაუკეთოს. იქ სადაც უცხო იქნება მოწყენა და საერთოდ ყველაფერი ცუდი. მინდა დავადგე გზას და იქამდე ვიარო, სანამ ძალ-ღონე არ გამომეცლება და იმას ვინატრებ, რომ ეს არასდროს მოხდეს. ცხოვრება ომია, მაგრამ მინდა ისე წავიდე სანგრებს შორის, რომ არცერთი ტყვია არ მომხვდეს, არც ერთი…

ვზივარ ჩემთვის, "არა-ნორმალურად"

(იმიტომ, რომ ჩემნაირებისთვის

"ნორმალურობა" მოსაბეზრებელია)

ფანჯარაზე ფეხებშემოწყობილი,

და რომელიღაც წერტილში

ჩემს ცხოვრებას ვუყურებ...

ოთახში ყველა სხივი იმარხება...…

                          (ზოგჯერ ყველაფერი ისე არ ხდება ჩვენ რომ გვინდა)  

   ასე მგონია, რომ შენც აქ ხარ და ეს უფრო მაძლევს იმის ძალას რომ გასაკეთებელი გავაკეთო და წინ გადავდგა ნაბიჯი... შენს ღიმილს რომ შევხედო ალბათ მომაჯადოვებს და ისე დამიჭერს რომ აქედან წასვლა არც მომინდება. ასე რომ მხოლოდ შემიძლია წარმოვიდგინო როგორ იღიმი და წარმოსახვაშიც ისეთი ლამაზი ხარ, რომ ვერ ვბედავ იქ წასვლას. მეშინია იმის რომ ვერასდროს გიხილავ…

შესავალს გავაკეთებ, ეს ეძღვნება მას, ვინც უკვე გვერდში აღარ მყავს. აქ კი სრულიად გულახდილი ვარ და ყველაფერი…

      გავათავე.... მოვრჩი და მინდა ზებულონზე ვისაუბრო, არ ვიცი როგორ დავიწყო.. დავიწყებ და დამეწერინება. მიჭირს ამ ტრაგიკულ გმირზე საუბარი. ზებულონი გახლავთ მთავარი პერსონაჟი რომანში. მის ცხოვრებას ბედისწერა განაგებდა. თავიდან ყველაფერი კარგად დაიწყო, ლაღი ტკბილი ბავშვობა ქონდა, სწავლის გაგრძელებას აპირებდა, როგორც იოველ ბატონიშვილმა თქვა,…

ხდება ხოლმე ასეც...

განვლილი ცხოვრება სიზმარში ნანახი

კადრებივით რომ გიტრიალებს თავში...

....

წუხელ,

ისევ არ ამინთია შუქი ოთახში,

საწოლზე ვიდევი და უხმოდ ვსუნთქავდი

მისი თვალების-ფერ…

მე ვარ ციფრი ერთი

არც მეტი, არც ნაკლები.

თუმცა მე ვიმატებ და ვიკლებ,

ვიბერები და ვხდები.

შესაძლებელია ოდესმე დიდ რიცხვადაც გადავიქცე.

აი ისეთად, რომ ვერ დათვლი

მაგალითად: უთვალავი.

შენ ჩემი განზოგადებული სიყვარულის

კონკრეტული მაგალითი ხარ,

მსგავსი იმ მაგალითისა…

ვწევარ ღამისფერი ჩრდილებით

სავსე ოთახში

ნეკნებში გაჩხერილი მოგონებებით

და სუნთქვა მიჭირს...

მე, ისევ ვწერ

შენზე...

როცა ვიცი,

რომ ამ სტრიქონებს წაიკითხავენ…

ჩემი სულის ჯგუფს

ჰქვია არაამქვეყნიური...

ვენებში

სისხლის მაგივრად, მოძრაობს

აბსურდი სიგიჟის დანამატებით...

ანუ, მივეკუთვნები

ადამიანების ცალეულ სახეობას...

ჩვენ,…