გიორგი ლოგუა: ივლისი 19, 2014||2:35pm

მშვენიერი წიგნი იქნებოდა, ნამდვილად. მაგრამ სამწუხაროდ არ მაქვს მე ეს წიგნი... მათხოვე რა :დ

Kakha: ივლისი 19, 2014||2:38pm

 გიორგი ლოგუა კითხვა გიყვარს? :O

გიორგი ლოგუა: ივლისი 19, 2014||2:49pm

კი ძალიან ^_^ ხანდახან მთელი დღე ვზივარ და ვკითხულობ ხოლმე :დ როცა მაგარი იდეა მომდის თავში კითხვას თავს ვანებებ და წერას ვიწყებ ხოლმე :დ მართლა ძალიან მიყვარს :)))

Kakha: ივლისი 19, 2014||2:56pm

 გიორგი ლოგუა საერთოდ სიყვარული ორმხრივი გრძნობაა, მას თუ ყვარხარ ?:))

თათია: ივლისი 19, 2014||5:11pm

გიორგი სანამ მე ამ წიგნს გათხოვებ, გირჩევნია მეგობრებში მოიკითხო ან ბიბლიოთეკას მიმართო :D :D

Eol Sori: ივლისი 20, 2014||9:21am

“რაკი მათი გმირობა მხოლოდ ამბად გაგვიგია, ასე გვგონია, უჩვეულონი და განსაკუთრებულნი იყვნენ, შუბლზე გამორჩეულობის ბეჭედი ესვათ და სიცოცხლე არად უჩნდათ. ტყუილია. ეს ყველაფერი ჩვენივ მოგონილია. სინამდვილეში ჩვენებრ უბრალო ხალხი იყო. ჩვენსავით სიცოცხლე ერჩიათ სიკვდილს, ჩვენსავით ეშინოდათ ტკივილისადა ზოგჯერ ჭოჭმანობდნენ. მაგრამ რა ექნათ: საქართველოში დაიბადნენ და სხვა გზა არა ჰქონდათ. მადლი უფალს,კაცი თვითონ არ ირჩევს სამშობლოს და თვითონ არ წყვეტს, თუ სად დაიბადოს, თორემ ქართლი აქამდე უდაბური და უკაცრიელი გახდებოდა. ვინ მოიწადინებდა ამგვარ სატანჯველში გაჩენას! ვისაც უკეთესი ბედი აქვს, ის დიდ და ღონიერ სახელმწიფოში იბადება და, თუ მაინცდამაინც ნადირად გადაქცევას მოიწადინებს, შეუძლია კიდეც ნადირად იქცეს, ამით ქვეყანას ბევრი არა დააკლდება რა. ჩვენში კი ყოველი კაცი სათვალავშია ჩაგდებული. ჩვენში ყოველმა კაცმაქართლი თავისი ზურგით უნდა ზიდოს!”

Eol Sori: ივლისი 20, 2014||9:23am

“დანარჩენი ზღაპრები ასე თუ ისე, ერთმანეთს ჰგავდნენ: მძლეთამძლე ჭაბუკი ფათერაკებით აღსავსე თავგადასავლის შემდეგ, ყველა დევს რომ დაამარცხებდა და ყველა დაბრკოლებას გადალახავდა, მზეთუნახავს ირთავდა ცოლად, ხელმწიფედ ჯდებოდა და “ცხოვრობდა ტკბილად და ბედნიერად”. ამ დასასრულს რომ უსმენდა, ზებულონს ისეთი გრძნობდა უჩნდებოდა, თითქოს სული გაებზარა და შიგ სიცარიელე შეეპარა. ამგვარი დასასრული მართლაც დასასრული იყო, ყველაფრის დასასრული, რადგან როცა მზეთუნახავს შეირთავ, ხელმწიფედ დაჯდები და ტკბილად და ბედნიერად ცხოვრობ, მეტი რაღა უნდა მოხდეს?!”

Eol Sori: ივლისი 20, 2014||9:28am

“მრავალი წლის შემდეგ, როდესაც ხანგრძლივი ხეტიალისა და უთვალავი ფათერაკით დაღლილ-დაქანცული, როგორც იქნა, გასცდა ვიწროსა და ბნელ, შმორის სუნით გაჟღენთილ ხვრელს და კაშკაშა სინათლეში მოხვდა, ზებულონმა დაინახა ცისფერი სიკვდილი, რომელიც აყვავებული ნუშისა და ტყემლის თეთრ ტევრს გამოეყო, ჭრელ მინდორზე დაეშვა და მისკენ გამოეშურა. ყვავილები რომ არ გაეთელა, შიშველ ფეხებს მიწას არ აკარებდა, ისე მსუბუქად მოდიოდა, როგორც სიზმარში, და დამათრობელი ღიმილით იღიმებოდა. ასე ახლო ზებულონს სიკვდილი არასოდეს ენახა. მართალია, მთელი ცხოვრება თითქმის მის გვერდით გაატარა, მუდამ ირგვლივ უტრიალებდა, როგორც ფარვანა ალს, საცა არ უნდა ყოფილიყო ყველგან და ყოველთვის გრძნობდა მის საშიშსა და მომნუსხველ სუნთქვას, მაგრამ პირისპირ არასოდეს შეყრია. ახლა თვალებში შეჰყურებდნენ ერთმანეთს და მათ მზერას ვეღარაფერი გათიშავდა, რადგან შერწყმის სურვილი ორთავეს გარდაუვალი ძალით ეწეოდა ერთმანეთისკენ. ზებულონი ნეტარებით გრძნობდა, რომ კიდევ რამდენიმე ნაბიჯი და მისი გზა საბოლოოდ შეუერთდებოდა სიკვდილის გზას, ისე რბილად შეუერთდებოდა, ისე მშვიდად, ისე მკვიდრად და ზუსტად – პირი პირზე, ნაჭდევი ნაჭდევზე, წიბო წიბოზე – თითქოს მშობელმა დაკარგული შვილი იპოვაო. სულ ახლო რომ მოვიდა, სიკვდილი ერთბაშად შედგა და გაშეშდა. ახლა სამყაროში მხოლოდ მისი ღიმილი მოძრაობდა. ღიმილი უსხეულო და უხილავ სხივებად იღვრებოდა ზებულონის ირგვლივ და ზებულონს, რომელიც ნელ-ნელა იხსნებოდა მასში, ისღა უკვირდა, რომ სიკვდილს ცისფერი წამოსასხამი ესხა, ცისფერი პირბადე ეფარა და ცისფერი პირბადის უკან თეთრ სახეზე სათნოების ნათელი გადასდიოდა. ამის დანახვაზე გაიფიქრა, ეგებ ყველას თავისი საკუთარი სიკვდილი ჰყავს და, ჟამი რომ დაჰკრავს, ის საკუთარი სიკვდილი ეწვევაო. სხეულში ანთებული შუქი სწრაფად იზრდებოდა, ყველა კუთხე-კუნჭულში შედიოდა, ყველა კუთხე-კუნჭულს სინათლედ აქცევდა და გარედან დაფრქვეული ღიმილისკენ მიისწრაფვოდა, რათა მათი შერწყმით სამყაროში განუყოფელი სიმშვიდე დამკვიდრებულიყო.

ახლა ისინი – სიკვდილი და ზებულონი – სადღაც, ძალიან მაღლა, ცის თაღთან ეკიდნენ ერთიმეორის პირისპირ. შუაში მცირე ნაპრალიღა იყო დარჩენილი და, რაწამს ზებულონმა იმ ნაპრალში გადაიხედა, ნაპრალმა მყისვე შეკრა პირი და ცისფერი სიკვდილის ფაფუკი მკლავები ზებულონს რბილად, ნაზად, სათუთად შემოეხვია, როგორც წმინდა და აუმღვრეველი სიყვარული, რომელშიც სიყვარულის მეტი სხვა არაფერი ურევია…ირგვლივ ყველაფერი ისე კაშკაშებდა, თვალით აღარა იხედებოდა რა, და ამის გამო ზებულონი ვერ მიხვდა, სინათლე იყო ეს თუ სიბნელე.”

თათია: ივლისი 20, 2014||4:07pm

giga მეც წავიკითხე "ზებულონის ტრაგედია", მართლა რა არაჩვეულებრივად აქვს გადმოცემული თავისი სათქმელი, არაჩვეულებრივია :)) ჰო, მეც რაღაც საოცარს ვგრძნობდი როცა ვკითხულობდი, სულ ზებულონზე მინდოდა მესაუბრა

Kakha: ივლისი 29, 2014||12:38pm

ქარჩხაძე სულ ტრაგედიებზე წერს:((

კომენტარი

• ‹ წინა
• 1
• 2
• შემდეგი ›
• გვერდი