როცა პირველად დაგინახე, მივხვდი, რომ მალე ჩემს ვენებში აღმოჩნდებოდი. თუმცა მაშინ ამაზე ფიქრი არ მინდოდა, ვბრაზობდი შენზე და საკუთარ თავზე, არჩევანზე, ღვინის დამსხვრეულ ბოთლზე დახლთან. ვბრაზობდი უდროოდ წასულ ძმაზე, მშობლებზე.

     იცი რატომ ვბრაზობდი შენზე? მეც არ ვიცი. მაინც ვფიქრობ, რომ ღვინის ბოთლი მენანებოდა. სხვა არაფერზე არ შემეძლო ფიქრი, არცერთ საგანზე, არცერთ ადამიანზე. მხოლოდ სასმელზე და ოპიუმზე. მხოლოდ სისხლში ხსნადი…

     სამწუხაროდ ბევრ ჩვენგანს არ შეუძლია შეიგრძნოს სამყარო ყოველდღიურ ცხოვრებაში, მაგრამ არსებობს უამრავი ნივთი, რომელიც დაგვეხმარება თავი ასტრონავტებად ვიგრძნოთ. ეს კოსმიური საყოფაცხოვრებო ნივთები შეგვასწავლის შორეულ პლანეტებს, გალაქტიკებს და ასტეროიდებს ოთახიდან გაუსვლელად.

ირმის ნახტომის ჟალუზი…

წვიმს და ფანჯარასთან ვდგავარ ძველებურად,

ისევ უძილო და ღამენათენები.

გხედავ ეზოში ხარ, მელოდები

გვირილებით ხელში.

როგორ მინდა გამოვაღო კარი,

კიბეზე დავეშვა,

და არეულ ნაბიჯებს შევაძლებინო

შენამდე მოიყვანონ ჩემი გაყინული თითები.

მაგრამ მაინც,

ძველებურად ვდგავარ…

     პლატონი "სახელმწიფოს" VII წიგნს _ გამოქვაბულის ცნობილ მითს იწყებს შემდეგი სიტყვებით:

     "ამის შემდეგ შენ შეგიძლია მიამსგავსო ეს მდგომარეობა განათლების და გაუნათლებლობის ჩვენეულ ბუნებას".

     "განათლებულობა" აქ პირდაპირი მნიშვნელობით არ უნდა იყოს გაგებული. ეს ბერძნული სიტყვა ნიშნავს ერთსა და იმავე დროს…

     იცით 24 აპრილი რომ თენდება ეს რას ნიშნავს? იმას, რომ Qwelly-ს დაბადების დღე აქვს!

გილოცავთ Qwelly-ს დაბადების დღეს!

     გილოცავთ ყველა ერთგულ ქველს! გილოცავთ მათ, ვინც სულით და ხორცით ქველნი ხართ და არა მხოლოდ აქ, არამედ თქვენს ყოველდღიურ ცხოვებაშიც ცდილობთ სიკეთე აკეთოთ სანაცვლოს მიღების გარეშე. გილოცავთ მათ,…

მოკუმულ ხელებში ვგრძნობ გულისცემას

და ვხედავ

როგორ ეხეთქება წუხილი

ჩემს ყველა ნაპირს.

სულ უფრო მეძნელება დღეები,

რომლებიც თვალების გახელისას იწყებიან

და მგონია, რომ თვალუწვდენელზე,

ჰორიზონტის იქით მთავრდებიან.

გაზაფხული,

რომელიც ფანჯრიდან ერთი ხელის გაწვდენაზე დგას

და მაინც ვერ ვეხები.

ქუჩიდან შემოჭრილი საყოველთაო ხმაური

და თვალებში გაჩხერილი ცათამბჯენები,

რომლებიც ადამიანებზე მეტად…

      საღამო ხანს ძველმა მოუშუშებელმა და თითქმის დროსთან ერთად ჩავლილმა იარებმა თავი შემახსენეს. ნათურას ჩავუწიე დამზრალი ხელები მოვისრისე და მინავლებულ ბუხარს ჩავხედე... მერე უიმედოდ ავაყოლე თვალი ნაწერების გროვას და ისევ ჩამესმა პაპაჩემის ცივი ხრიწიანი ხმა მარტო დარჩები ბაბა შენ მარტო... უნებურად როგორც ოდესღაც გამაჟრჟოლა, მაშინ მახსოვს თითისტოლამ როგორ…

     ინგლისურ ენაზე, ერთ-ერთი ამერიკული კონკურსისთვის დავწერე. იმედია არ გამკიცხავთ და ვისაც შეგეძლებათ წაიკითხავთ.

მარიამ გვარამია

Mama Jolly poops Dreams?!!!

By Mariam…

დღესაც,

როცა გარეთ მშვენიერი ამინდია,

და ვუყურებ როგორ დასეირნობენ:

ამაყად მომზირალი სახეები,

რომლებიც საკუთარი თუ

ოთხფეხა მეგობრის,

ძვირფასიანი „იმიჯის“ მიღმა

ვერავის და ვეღარაფერს ამჩნევენ;

ხელჩაკიდებული წყვილები,

რომელთაც ყველაზე მეტად არ სჭირდებათ

იცოდნენ, რას ვფიქრობ მე,

როცა მათ ვხედავ;

და გონებაშიც

კარუსელივით ტრიალებენ

მთელი მე-თი…

     ხშირად გამიგია, "ჩვილი ბავშვის სუნზე ვგიჟდებიო," მე კი ჩემთვის მიფიქრია, "სუნი შეიძლება მოგწონდეს, მაგრამ მასზე გაგიჟება როგორ შეიძლებათქო," ახლა კი მე, ხმამაღლა ვაცხადებ, "მე ვგიჟდები შენი, ჩემი პრინცესას სუნზე!" ან როგორ შეიძლება არ ვგიჟდებოდე, როცა ყველგან შენი სურნელი ტრიალებს?! როცა შენი სუნის შეგრძნებისას გული საოცარი…

სტილი არაორიგინალური, რადგან სხვისია.

• თქვენ ამბობთ, რომ გიყვართ ილიაუნი, მაგრამ როდესაც ილიაუნისთვის დაპოსტვას გთხოვთ, თქვენ გარბიხართ.

• თქვენ ამბობთ, რომ გიყვართ კულინარია, მაგრამ საკუთარ რეცეპტებს არასდროს უზიარებთ სხვას.

• თქვენ ამბობთ, რომ გიყვართ მცხეთა, მაგრამ თუ შანსი გექნებათ თბილისში იცხოვრებთ, იმუშავებთ, ბიზნესს დაიწყებთ და მხოლოდ მცხეთის ფოტოებს…

ვიდრე ლინკოლნის შვილი სკოლაში სწავლას დაიწყებდა, აბრაამმა წერილი მისწერა მის მომავალ მასწავლებელს.

ძვირფასო მასწავლებელო! "ჩემი შვილი დღეს იწყებს სწავლას: მან აუცილებლად უნდა გაიგოს, რომ ყველა ადამიანი კეთილი არ არის, თუმცა ასევე მსურს იცოდეს, რომ ყოველი არამზადას უკან გმირი იმალება.

      თავისუფლების სურნელი...როგორი ტკბილი და მიუსაფარია... იგი ხშირად ჩიტუნას გავს, რომელსაც ლაღად სურს ქროლვა, უბრალოდ გალიიდან გასვლა არ ძალუძს... არადა, რა ფასი აქვს დატყვევებულ თავისუფლებას? ადამიანის სული ხშირად მაგონებს ასე, გამომწყვდეულ ფრთოსანს, რომელიც უშედეგოდ იღწვის, თითქოს ცვლის პატარ-პატარა ნიუანსებს, მაგრამ უშედეგოდ...

      რა მოხდება მაშინ, თუ აღმოაჩენ, რომ თითოეული შენი გადადგმული ნაბიჯი…

     ამ თემაზე არასდროს მილაპარაკია ხმამაღლა.. ეხლაც დილიდან ვფიქრობდი, დამეწერა თუ არა, საჯაროდ მელაპარაკა ჩემთვის ასეთ პირადულ და მტკივნეულ თემაზე, მითუმეტეს სოციალურ ქსელში, პირველ ჩანაწერში, სადაც ყველას შეუძლია ისე გაგაკრიტიკოს, როგორც ჩვენ ყველა ვაკრიტიკებთ ერთმანეთს.. მაგრამ ჩემი მიზანი არ არის რაიმე სხვა (შემოქმედებითი) კუთხით თავის წარმოჩენა, უბრალოდ მინდა ერთი პატარა და მტკივნეული თემის მოყოლა ჩემს მეგობარზე..

     პირველი, რისი…

     გრძნობები რომ დუღს არაფრისმომცემ სხეულში... რეალობაა ...ქუჩაში გავლისაას სურნელით მორთულ ხეს რომ შეხედავ და ხვდები რომ სუნთქავ.. მაგრამ ალბათ იმაშიც დამეთანხმებით რომ მხოლოდ აყვავებულ ხეს არუნდა შეეძლოს გაგრძნობინოს სიცოცხლისუნარიანობა..

   …

     რა თქმა უნდა ცრუობს, არ ამხელს საიდუმლოს, რომელიც მას მოუძებნის შემცვლელეს, ისევ მცდარად აღიარებულნი, და მხდალად შემკულნი. მებრძოლი ხასიათი?? არა ობიექტური შეფასება? არც ეგ ისევ ცდები, გამახსენდა... ისევ იმაზე ფიქრობ? აღარ ახლა მაგის დრო აღარ არის, რამე ახალია მოსაძებნი (საერთო სიცილის მერე...), დიალოგმა ის შედეგი გამოიღო…