- რაზე ჩაფიქრდი?

- არაფერზე ისეთზე..

- არა, მართლა მაინტერესებს, თითქოს გამოეთიშები ხოლმე ამ სამყაროს და შენ ფიქრებში იძირები, ხშირად გემართება ასეთი რამე.

- მაინც ვერ გაიგებ, მაგრამ კაი გეტყვი, ეხლა ვუყურებდი ცას და ვფიქრობდი რამხელა არის, უსაზღვრო,…

თოვს და...

სველი ტოტებივით

დამძიმებული ხელებით ვდგავარ.

შეციებული,

მხრებში მოხრილი...

ვდგავარ და ფიფქებს ვუშვერ

ნაწვიმარ თვალებს.

დიდი ხანია აღარ ჰყოფნით

ჰაერი კედლებს.

დიდი ხანია უშუქობა წელავს ღამეებს.

აღარ ვეძებ სიტყვებს სიჩუმისთვის.

ვინც მოკუმულ ხელებზე შემომხედავს,

ისინიც ეტყვიან…

     მსოფლიო კინომოყვარულთა საზოგადოება განსაკუთრებულად ელოდა 2015 წლის 22 თებერვალს. თბილისის დროით ღამის 4 საათზე (უკვე 23 თებერვა), ჰოლივუდში, ლოს ანჯელესის დროით 17:30 დაიწყო ცერემონია - ტრადიციულად დოლბის…

ხიდან ჩამოვარდნილი უკანასკნელი ფოთოლი ჰაერს ხარბად ჩაებღაუჭება და შეეცდება, ამ უკანასკნელად მაინც ჩაისუნთქოს ნახშიროჟანგის მაქსიმალური რაოდენობა... ცოტას იფარფატებს და ბოლოს სევდამორეული მიწას შეეხება.

წყლის წვეთი ამოიხვენეშებს და აორთქლდება მიწიდან, ისე, რომ მიწა სათანადოდ ვერ…

     ზაფხულის ერთ თბილ საღამოს ჩემი მეგობრის უცხოელ მეგობართან ერთად ვსეირნობდი ქუჩაში. ლაპარაკი ჩამოვარდა საქართველოში გადმოსახლებაზე, იმაზე, რომ თავიანთ ქვეყანაში არ აქვთ შესაბამისი პირობები, არეულობაა... მოკლედ ურჩევნია აქ იცხოვროს და საერთოდაც, ადამიანმა…

     მახსოვს, წინა ცხოვრებაში ვორდპრესელი ვიყავი. როგორც ახალბედა ბლოგერებს სჩვევიათ ხოლმე, ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლეები რომ არიან და უკვე დიადი მოაზროვნეები ჰგონიათ თავი, მეც რაღაცეებს ვპოსტავდი და დროს ამით ვჭამდი და საკუთარი თავით ვტკბებოდი.

     ჰოდა, ახლა ცოტა დრო რომ გავიდა და ცოტა გავიზარდე და საკუთარი თავით ტკბობა და ნააზრევების ფრქვევაც ცოტა მაღალ საფეხურზე რომ ავიდა, ამ გადმოსახედიდან ძველიდროინდელი ბლოგერობა…

სიყალბემ დანაღმა ჰაერი, ღრუბელი შმორდება,

გრძნობ, რომ ერთნაირად გბეზრდება ძილიც და სიფხიზლეც,

დგახარ ფანჯარასთან, მაინც სულს უბერავ ცხოვრებას,

რომელსაც, აწ უკვე, იოლად გადაცვლი სიკვდილზე.

ცაა და არცაა. სიჩუმის ლეჩაქი ახურავთ

ბავშვობის ეზოში თამაშით გაცვეთილ ბილიკებს,

ჩეროდან ნაცნობი ღიმილი გიყურებს მაცდურად,

ადრე შენ უცქერდი იმ ღიმილს მაცდურად, პირიქით.

დროა... და ყველაფერს თავისი დაექვას…

სულ არაფერი იყო...

იყო:

• უმზეობა,
• უმთვარეობა,
• უფერადობა,
• უვარსკვლავეობა...

იყო "ყოფნა"... ეს "ყოფნა" კი არ იყო, ეს იყო უყველაფრობა.

- დღეს?

- დღეს გადაიღო უყველაფრობამ, ბოლო მოეღო უარაფრობას და გაყველაფრდა ყველაფერი..…

     დღე თითქოს ჩვეულებისამებრ დაიწყო... ვინაიდან საკმაოდ დიდხანს უნდა მემგზავრა საზოგადოებრივი ტრანსპორტით, ჩემთვის ჩვეულ დაკვირვებას მივმართე და პრობლებაც აქ დაიწყო... ჩემი ადგილი დავიკავე და დავიწყე ადამიანური თვალების ძიება, სიღრმისეულად ვერავისზე შევჩერდი... სულ ცოტაც და გვერდით 20-23 წლის კაფანდარა გოგონა დამიჯდა, რაღა თქმა უნდა მის თვალებს ვერ ჩავწვდებოდი, მაგრამ მოხდა საოცრება... დაჯდა თუ არა წიგნი ამოიღო და გამალებით დაიწყო კითხვა, ვუყურებ…

ჩემი ერთადერთი უბედურება იწოდება სახელად "ზედმეტად"!!! თუ ვბრაზობ - ზედმეტად, თუ მშვიდად ვარ - ზედმეტად (სხვისთვის გამაღიზიანებლად), თუ მიყვარს - ზედმეტად, თუ ვმეგობრობ - ზედმეტად, თუ ვღელავ - ზედმეტად (ეს არავის სჭირდება), თუ დარდი მაწვება - ზედმეტად (ეს მითუმეტეს აღარავის სჭირდება, ყველას საკუთარი გასაჭირი ყოფნის), თუ…