მიიწურა 2016 წელი, ბოლო დღეებში დაიწყო წლის შეფასება ყველა მიმართულებით. წლებია ტრადიცია არ ირღვევა, ირჩევენ საუკეთესო რეჟისორს, მსახიობს, ჟურნალისტს თუ პოლიტიკოსს. ეს სია უსასრულოდ გრძელდება მაგრამ დამეთანხმებით, ბევრი მათგანი უინტერესოა საზოგადოებისთვის.  თუმცა ამ სიაში მოიძებნება საინტერესო მოვლენებიც.  მაგალითად  BBC გვთავაზობს 2016 წლის საუკეთესო ფილმების ათეულს.  სხვადასხვა ჟანრის და სხვადასხვა ქვეყნის შემოქმედებას. საინტერესოა რამდენად ემთხვევა ჩვენი…

Finally, in 'Wake up! Your Team is on Fire!', subtitled 'Why Your Real Problems Are Cultural and How to Change Them', Runescape Gold former Pandemic exec Michael Saladino presents a Business & Management Track talk asking a key game market-related question: "What's the difference between a manager and a leader? One key separator is the ability to drive a cultural shift on a team, in a studio or across a global organization."Sponsored Session, Upcoming Highlights, AudioIn addition, GDC…

წმინდა გაბრიელ აღმსარებლის ხელნაწერები

   დილით გონს რომ მოვედი, ძილს წარეცხო და წარეხოცა იმღამინდელი უმისამართო სიარული წინ და უკან და სანახევროდ დამეცა თავზარი, სანახევროდ ვიგრძენი სინდისის ქენჯნა იმ დანაშაულისა გამო და ისიც რაღაც უღონო და საეჭვო გამოდგა. კვლავ დავიწყე იგივე, და დავიწყებას მივეცი ჩემი მეხსიერება და სულაც გადამავიწყდა ყველაფერი, რთულია დაიჯეროთ რომ ასე მარტივად ნიჭიერი ადამიანები გაქრნენ.

   გამოხდა ხანი და მეხსიერება ნელ-ნელა მომჯობინდა. მართალია…

   რაც შეეხება ბატონ ჯანაბოუს(ეს ფრიად გავრცელებული სახელია მთელ ცივილიზებულ პლანეტაზე) სწორედ ამ უაღრესად არადეკვატურმა საქციელმა მოუღო ბოლო, ჯანაბოუს აუსრულდა ის, რაც ვიწინასწარმეტყველე. ხსენებული ჩვეულება „იმასთან ერთად იზრდებოდა და ძლიერდებოდა იმასთან ერთად“. ასე რომ, ასაკის მატების მერე ერთ სიტყვასაც არ დაძრავდა ამის უთქმელად, მოდი დავნაძლევდეთო, მაგრამ წასაგებად, ნურას უკაცრავად, ვერაფერს გაიმეტებდა. სამართალი უნდა მივაგო ჩემს მეგობარს, ის უფრო 6 უცნობიან…

   5 აპრილი. კინაღამ ფეხები გამაფშეკინა ამ ალანმა. პანდიტის მეტი არავინაა ჩემი გამომლაპარაკებელი; და ამას კი, ამ საცოდავს! თავი აქვს გამოტენილი გარდასული ჟამის ამბებით. (სულ 40_იანი წლების ამბებს ყვება, ახლა ხანს გადაეკიდა ამ ტაიმზის 1940 წელს დასახელებულ წლის ადამიანს, თურმე სტალინი იყო (თურმე არა, ნამდვილად იყო)) მთელი დღე ამას მეჩიჩინება, ძველ ამრიქელებს ჰქონდათ თვითმმართველობა! რას მეუბნები? ვითომც ეს ხალხი…

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა,

გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს,

მე ვგრძნობ რომ მცივა და მენატრები

მაგრამ ვარ გხედავ, როგორც სიცივეს!

გარეთ კი წვიმითსველი აბრები

აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს,

მე აღარ მინდა,რომ სხვებს დაბრალდეს ჩემი სიჩუმე

და ხმაურს ვიწყებ....

გათავდა... აღარ ჩამოგეხსნები,

არ მახსოვს ვის რა ვუთხარი გუშინ

და ვაფათურებ სიცხიან ლექსებს

შენს თმებზე, მხრებზე, მუხლებზე... სულში...

ნარბენი კაცის…

   საუკუნეებია სვანეთი ტრადიციებს არ ღალატობს, ზედმიწევნით იცავენ ყველა უძველეს წესებს, რაც წინაპართაგან გადმოეცათ. ამჯერად გაგაცნობთ ბარბარობის დღესასაულის ტრადიციას, რომელსაც განსაკუთრებულად მესტიის სოფელ, წვირმიში აღნიშნავენ.

   სოფელი წვირმი გამორჩეულია ულამაზესი ბუნებით და უთბილესი ხალხით. შეუძლებელია ერთხელ სტუმრობის შემდეგ, მეორედ ჩასვლის სურვილი არ გაგიჩნდეთ. მეც…

      ევროვიზიის კონკურსი წლიდან წლამდე უფრო და უფრო პოლიტიკურდება და დროსთან ერთად კარგავს მთავარ იდეას - მუსიკალურობას. მუსიკალური კონკურსად თუკი ოდესმე იყო, დღეს შეიძლება თამამად ვთქვათ, რომ ევროვიზია, ევროპის მუსიკის გამოხატულება არ არის. ეს შესავალი იმისთვის, რომ ქართული კონკურსის შესახებ რამდენიმე დეტალი გამეხმოვანებინა.

      საინფორმაციოდ ვიტყვი, რომ ევროვიზიის კონკურსი ორ ეტაპიანია:…

   ეს ხვალეც როგორც იქნა დადგა, ანუ, გათენდა-მეთქი ეს გაუთავებელი, მტანჯავი მოუთმენლობით აღსავსე ღამე; მაგრამ სანამ საათის ისრები „პირველს“ მიუახლოვდებოდნენ, ლოკოკინასავით მიიზლაზნებოდნენ გულის გამომჭმელი, უთვალავი წუთები. მაგრამ როგორც ამბობენ, ერთხელაც იქნება და სტამბულ... მოეღება ბოლო (ფრიად ცნობილი გამონათქვამია), ხოდა, ჩემს მოლოდინსაც მოეღო ბოლო, საათმა დაჰკრა, მინელდა თუ არა მისი ექო, გავემზადე, და ვერანდაზე გავდგი ფეხი, სულ ვფიქრობდი იმაზე როგორი შეხვედრა…

   დილა შემომეპარა მამლის ყივილთან ერთად და თავი მძიმედ ავწიე ბალიშიდან.. კვლავ მარტოობის შეგრძნებითა და უარაფრო გრძნობით გათენდა. იშვიათად თენდება ასე, მაგრამ მაინც თენდება.. ვიცოდი, რომ დღეს არაფერი მოხდებოდა განსაკუთრებული. მოვემზადე და უხალისოდ გავუყევი გზას უნივერსიტეტისაკენ.

   გზად ხალხს ვუყურებდი და ვერაფერს ვამჩნევდი, გაყინული თვალებით იყურებოდნენ და ვერც სიხარულს ამოიკითხავდი მათგან და ვერც - წუხილს.. გვერდი ვიბრუნე…

   გავიდა წელიწადი. ყოველ საათს სულ უფრო მქრქალდებოდა აზრი ჩემი არსებობისა; მდებარეობის შეგრძნებაღა განაპირობებდა ახლა ამას მნიშვნელოვანწილად. ყოფიერების იდეა ადგილის იდეაში შერწყმულიყო. ვიწრო სივრცე გარშემოკვროდა იმას, რაც სხეული იყო და აწ თავად გამხდარიყო სხეული. დაბოლოს, როგორც ეს მძინარეს ემართება (მხოლოდ ძილისა და ძილისეული სამყაროს მეშვეობით შეიძლება იმქვეყნიურის წარმოდგენა...) დაბოლოს, როგორც ეს დედამიწაზე მყოფს, ღრმად ჩაძინებულ კაცს მოუვა(უფრო სწორად კარგად…