ჩემი ფიქრების მარწუხებში მყავხარ მომწყვდეული

თავის მიდრეკას არ გაცლი.

ბორგავ და ცდილობ გაურკვევლისგან განთავისუფლდე,

იგი ტკბილი დაბეგვით გიბრუებს სხეულს,

მოგეცვარა კისერი,

თვალები ერთმანეთისკენ მიგორავს ვნებით შეძრული,

შენს წინაშე ვარ მწარე სიცხადით,

სხეულთა შეტკბობის უიმედო სიშორით.

გინდა გაუსხლტე უნამდვილო სინამდვილისგან,

მაგრამ არ გიშვებ,

ჩემი ფიქრებით შორიდან გიმწყვდევ…

      არ მეწერინება. წინასწარ მაპატიე, თუ ბანალური ვიქნები, თუმცა ვიცი, რომ ჩემი სიტყვები შენთვის არასოდესაა ბანალური. იმ დროიდან დავიწყებ, ქუჩაზე ხელჩაკიდებული რომ გადმოგყავდი. ჩვენ შორის ერთადერთი, რაც არ ბალანსდებოდა სიმაღლე იყო სხვამხრივ ყველაფრით ვგავდით ერთმანეთს. მაშინ, როცა რთულცხვრებაგამოვლილი კაცებისა და ქალების როლებს ვირგებდით, ალბათ, ვერც კი წარმოგვედგინა თუ ასე გაგვიჭირდებოდა ქიშმიშებიანი ფუნთუშის სიტკბოდან წიწაკის სიცხარეზე…

მე ვებევრები ამ კედლებს.. ქვაფენილს, რომელიც ყოველდღე ერთნაირი მადით ჭამს ჩემს ტერფებს..

უვიც ნეკერჩხლებსა და ჭადრებს..

სიცხიან შენობებს..

ჩემს ყოველ ჩასუნთქვაზე ქალაქი ყმუის.. ბღავის..

მე არ ვუხდები მის ორგანიზმს.

ჩემს დანახვაზე ჭლექიანივით ხროტინებს.. ფერი ეკარგება..

ყველა გაწვიმებაზე მას მე განბანვის რიტუალს ვუტარებ იმ იმედით, რომ ''ბოლოჯერ გავწვიმდები'' და ცოდვებისგან განბანილს გავუშვებ ი…

იონე პეტრიწი

განმარტება პროკლე დიადოხოსის "ღვთისმეტყველების საფუძვლებისა"

   ჩვენ გვმართებს დიდი საღვთისმეტყველო თეორიების (ხედვათა) იდეის (გვარის) შეცნობა და წინასწარვე გაგება წინამდებარე წიგნის აზრისა, ამ…

აი, ჩამოვიდა მორიგი გზავნილი დასავლეთიდან. დედამ, როგორც ყოველთვის, ახლაც ჩაალაგა ჩანთაში ჩემი სახლის ნაწილი და გამომიგზავნა. მაგრამ ამ ჯერზე საოცარი სტუმარი ჩამოყვა ამ ჩანთას. უფრო ზუსტი რომ ვიყო, ჩანთას კი არ ჩამოყვა,  ჩანთით ჩამოიდა :) 

ჩვეულებრივად, როგორც აქამდე გამიკეთებია, დავხვდი…

       ამ ბოლოს ეს "რაღაც" დამჩემდა და დაჩემებული "რაღაც" სიყვარულს ჩემულობს (ამას მხოლოდ მე გავიგებ) შორს რომ არ წავიდე, უბრალოდ მინდოდა მეთქვა, რომ რაც დღეს იყო მართლა "რაღაც" იყო, დღეს იყო სიყვარულის ზეიმი, ნამდვილი გრძნობის, ყოველგვარი ფარისევლობის და ფარული სარჩულების გარეშე.. ეს ის რაღაც იყო, როცა ორ ადამიანს მართლა უყვარს ერთმანეთი და ისინი…

რისი იმედით გინდა

შენ ამ აღმართის ავლა?!

იწვი სიცოცხლით წმინდა,

დადნი ვითარცა ავლი.

მე სული ესე სხეპით 

საუკუნეებს მიწვავს

შენი საწყალი მსხვერპლი

დაბლა გაკვრია მიწას.

ცხოვრებამ გამაწვალა

მქონდეს ასეთი იჭვი,

იქნება სხვისი წვაა

ის ცეცხლი შენ რომ იწვი...

გარნა იფრენდი ძნიად

დანებებოდა ნებას

მის საცერს გაუცრია 

შენი ლამაზი ვნებაც...

იფიქრო იქნებ ასეც,

გზა დააჩქარო…

ია თუ დაგიყნოსავს როდისმე? - ჰკითხა ზოსიმე მღვდელმა და თვითონ უყნოსა იის კონას.

- რაო? - საკუთარ ყურებს არ ენდო პეტრე.

- აი ია. - თქვა ზოსიმე მღდელმა და ის ხელი ასწია, რომელშიაც იის კონა და ლოცვანი ერთად ეჭირა, პეტრეს დაანახვა. - აქედან იწყება ადამიანი.

- მამაჩემი კვდება. უზიარებლად ნუ გამიშვებსო. - თქვა ზოსიმე…

sweet autumn ♥ ♥ ♥

 …

შენი ლანდია ქუჩის გადაღმა 

და ღრუბლის ტოტი, სველი და მძიმე, 

და სიჩუმეა, მხოლოდ ხანდახან 

ვიღაცა აფრთხობს უჩინარ სიმებს. 

და ისევ, როგორც დიდი ხნის წინათ 

ოდნავ ბრჭყვიალებს გუბე და ღობე, 

ხეებიც ჩრდილებს იქნევენ ფრთხილად 

თითქოს მოკლულის ტანსაცმელს ჰყოფენ. 

ეს ერთადერთი გზა არის ალბათ, 

რომლის გავლასაც ვერ შევძლებ…

"ცაა ისეთი თითქოს ამინდს 
შენს სულს სწირავდნენ
და შემოდგომის ბოლო დღეებს 
აკლდებათ სითბო,
რჩები მარტო და გრჩება განცდა 
რომ სიკვდილამდე -
მოკლულხარ თითქოს... " 

როი

ლამაზი გოგო ხარ, უბრალოდ თავნება.

ეს გული შენით ყოველთვის გათბება.

ფიქრები მთავრდება,სიტყვები ლაგდება,

შემზე ფიქრები რატომ არ მთავრდება?!

ყოველი დილა შენზე ფიქრს ვუნდები.

მე შენს ხასიათს ვერგადაურჩები.

უბრალო სიტყვით სიყვარულს…

       დედაზე მე ისეთი რა უნდა ვთქვა, მაგრამ ჩემი მოსაყოლი მაინც უნდა მოვყვე. შარშან, გვიან შემოდგომაზე, ნოემბერში, ჩემს სოფელში ჩავედი. დამხვდა საცოდავი დედაჩემი -თითებდამჭკნარი, მაჯებდაწვრილებული. მაინც მიღიმოდა და მეუბნებოდა: - ხან ვწევარ, შვილო, ხან, აი, ასე დავრაცრაცებო. ვიყავი ერთ ღამეს და ერთ დღეს, თითქოს ეზო-ყორის მოწესრიგებით გართული, სინამდვილეში რაღაც ცოდვით შეწუხებული. მეორე საღამოს, უკვე შებინდებულზე წამოვედი. ჩვენიდან რკინიგზის სადგურამდე 4…