2016 წლის 6 მაისს სამების საკათედრო ტაძარში გაიმართა მაისურაძეთა საგვარეულო კავშირის წლიური შეხვედრა. შეხვედრა დაიწყო სამების ტაძრის ეზოს ბაღთან, სადაც საქართველოში ყველაზე მრავალრიცხოვანი გვარების - მაისურაძეების, გელაშვილებისა და ბერიძეების სახელზე 2009 წელს თავად უწმიდესმა და უნეტარესმა, ილია…

ცოტა რამ საფლავზე გასვლასთან დაკავშირებით

      ეს ცოტა რამ, არ ვიცი რამდენად ცოტა გამომივა, მაგრამ შევეცდები ყურადღება გავამახვილო მნიშვნელოვან დეტალებზე. პოსტი განკუთვნილია მრევლისთვის.

      დავიწყებ იმით, რომ პოსტს ვაქვეყნებ დღეს, ბრწყინვალე შვიდეულის სამშაბათს, მაშინ როდესაც საფლავზე გასვლის ორი ძირითად ტრადიცია (ზოგიერთ…

      შეუძლებელია მიყვარდეს იმის გამო, რომ მინდა განვიცადო სიყვარულის განცდა ან ავიღოთ ნორმა "გიყვარდეს სამშობლო." ეს არის საყოველთაოდ აღიარებული ნორმა, მაგრამ იმის ცოდნა, რომ გიყვარდეს სამშობლო ამ მცნებას ვერ დაბადებს და ვერ განმაცდევინებს სიყვარულს იმიტომ, რომ ფენომენს რომელსაც სიყვარული ჰქვია სხვა პირობები აქვს და არ ემთხვევა ცნების შინაარსის გაგებას. ასე რომ არ ხდებოდეს სიყვარულის ფენომენი საერთოდ დაიკარგებოდა,…

      ყველა მწერალი ვალდებულია ზრუნავდეს თავის მკითხველზე. დიადი მწერლები სხვადასხვაგვარად გამოხატავდნენ ამ ზრუნვას, ზოგი მარტივი ენით ცდილობდა ეთქვა სათქმელი, ზოგიერთი მკითხველის გონებას საუკუნეებით წინ წასწევდა, ზოგი ყოველდღიურობისთვის მისცემდა ხსნის გასაღებს, ვინ მხატვრულად და რბილად, ვინ ხისტად და ყვირილით.

      ერთი, რომ დიადი მწერალი არ ვარ და მეორე რომ არც ეს პოსტია მაღალი იდეების მატარებელი, ამიტომ ჩემს ზრუნვას მკითხველისადმი…

ხელებს შორის შენი თვალები გამოვიმწყვდიე და მარცხენა მკლავის კუთხეში შენმა სახელმა დამბურძგლა.

მე როგორც, არც ისე დალაგებულ ინდივიდს მომაქვს შენთვის პატარა ყუთი, რომ შიგნით ჩაგტენო და მარტო ერთი ფანჯარა დაგიტოვო, ისიც, იმიტომ რო ზოგჯერ შენც ისე "დაგიბეროს" როგორც მე.

მე ეგოისტი ვარ და ყველაზე მეტად ჩემი თავი და ჩემს თავში მოსიარულე ადამიანები მიყვარს.

მე ერთი სამყარო მარგუნეს და ჩემს ათასს ვმალავ, რომ არ წამართვან.

მე…

      მახსოვს შარშანდელი "მე". შარშანწინდელიც მახსოვს და იმის წინანდელიც...სულ პატარაც... დღეს სხვა "მე" ვარ. სხვა არ ნიშნავს აუცილებლად უფრო მაღალს ან დაბალს... უბრალოდ სხვა გარემოში და დროში, სხვა გარემოებებით და გრძნობებით, სხვა თვალებით და სხვა გულითაც... უბრალოდ სხვა მე, ახალი და სხვანაირი ამ ახალ გზაზე... ახალ გზაზე იმიტომ, რომ ის წინა მთავარი გზა სულ სხვა გზებად დაიყო და მეც ერთს გავყევი, არა იმიტომ რომ რაღაც…

      ცოტა ხნით სიჩუმე იდგა გარესკნელის ბნელში, სადაც ყოველივეს მხოლოდ ეშმაკთა ალი ანათებდა. თითქოს ყველა ხვდებოდა მათ მომავლს, მათი მარადიული ცხოვრებისთვის განწირულ ბედს, მაგრამ ეშმაკები აბა რის ეშმაკები იქნებოდნენ ეს მწუხარება სინანულის ყოფილიყო, არა - ქვეცნობიერად სწუხდნენ სწორედ იმიტომ, რომ მათმა ამპარტავნებამ, მათმა მეგობარმა ეს დაუშვა.

      როდესაც მრისხანების ეშმაკი თავის ადგილზე დაჯდა, ვასილისკომ…

      გამწარებულები მიჰქროდნენ და ჯერ კიდევ ზამთის სიცივე სახეს უყინავდა. თოვლის ქულა მაინც ფიქრობდა იმ სახლზე, იმ მოტაცებაზე, რომელსაც ტარაკანი ასე საზარელ ფერებში უხატავდა წეღან, როცა არც კი უსმენდა, და ახლაღა მოაგონდა მისი სიტყვები - გაგწრთვნიან, მოგაშინაურბენ, დაგიმონებენ.

- ფრთხილად, ურემი მოდის. - მიოდის შეძახებამ გამოაფხიზლა ფიქრებში წასული თოვლის ქულა.

- აქ ჩავიმალოთ ბუჩქებში. - გადასწია მარიამ ბუჩქებისკენ და სამივენი იქ…

სინათლის ხაზები ერწყმის სიბნელეს უკვალოდ ქრებიან და თავიდან იბადებიან

სიღრმიდან ამონადენ სიბნელეში დაბადებულ მზეს ადამიანები ეთაყვანებიან ან გაუგებარ მოძრაობებს ასრულებენ ვერ გავიგე ეშინიათ თუ რამის თქმა სურთ

იქნებ ეს იმიტომ ხდება რომ ულტრაიისფერი სხივები მთლიანად შთანთქეს

ან იქნებ იმის გამო რომ იციან ისინიც გაქრებიან როგორც სინათლის სხივები.. ისე უკვალოდ რომ გრამ სითეთრეს ვერ დატოვებენ და…

      დღევანდელ კინომანიურ ბლოგპოსტში მინდა ცნობილ, რეიტინგულ და არაოსკაროსან, თუმცა რამდენიმე პრემიის და დაჯილდოების გამარჯვებულ ფილმზე ვისაუბრო. ეს კინო 2003 წელს გამოჩნდა მსოფლიო კინოეკრანებზე და დასაწყისშივე გეტყვით, მთავარ როლზე ჯერ კიდევ ახალგაზრდული იერით და მომხიბვლავობით სავსე, იმ დროისთვის 35 წლის ნიკოლ კიდმანი დაასაქმეს მეტწილად უარყოფითი როლებით ცნობილ პოლ ბეტანთან ერთად.…

      ცხოვრების ხანმოკლეობის გამო ნუ დაველოდებით სასწაულების მოხდენას. რაში მდგომარეობს ბედნიერება? როდის ვეძებოთ იგი? ამაში ჩვენ უბედურება დაგვეხმარება. როდის იწყება მისი ძებნა? იქნებ ბავშვობაშივე, მაშინ როცა ჯერ კიდევ არ ვიცით, რომ უბედურებაც არსებობს ამქვეყნად... ბავშვობაში ვამბობთ: ბედნიერები ვიქნებით თუმცა სიმართლე სულ სხვაა. არ არსებობს უკეთესი დრო ბედნიერებისათვის, ვიდრე ეს დღე, ეს წუთი და ეს წამია.

      სიცოცხლე იმდენად ხანმოკლეა…

      სვეტიცხოვლის მომლოცველს, ალბათ ყველას ემახსოვრება ერთი, პატარა, ზაფხულში ხვატისგან მუდამ გაშავებული ან აწითლებული, აწყობილ თუ არეულ ჩონგურ-ფანდურზე მომღერალი პაპა, რომელიც ტაძარში ყოველ შემსვლელს და გამომსვლელს მიუმღეროდა:

      "დაგლოცათ სვეტიცხოველმა ლამაზებო და კარგებო, გოგოებო და ვაჟებო" იქვე მიამატებდა, "წმინდა გიორგი დაგლოცავთ, 1700 წლისაო". მერე ეტყობა ვიღაცამ უთხარა, უკვე XXI საუკუნეში ვართო და…

      რამდენიმე დღის წინ მეგობრებთაბ ერთად ვაპროტესტებდი მოსასვენებლ პარკებში, სკვერებში ძაღლებისთვის გამოყოფილი სპეციალური ტერიტორიების არსებობას იმ სახით, რა სახითაც ახლა არსებობს. ამ ტერიტორიაზე არ შეიძლებოდა კატის შეყვანა, დაბმა, თხის ან ცხვრის, გაგიკვირდებათ და ვერც ძროხას გაუშვებდი თავისუფლად. ჩემთვის ყოვლადგაუგებარია, რატომ? რა კრიტერიუმით არის ძაღლი უფრო შინაური და მშვიდი ცხოველი ძროხასთან შედარებით? რატომ არ აქვთ ძროხებს ანალოგიური…

      საშინლად დაღლილი და საკუთარ თავში ღრმად ჩაძირული, საათნახევრიანი ლოდინის შემდეგ მძიმედ დავეშვი ავტობუსის სკამზე და შემოსეულ ფიქრთა დახარისხებას შევუდექი. ავტობუსი უმალ ხალხით გაივსო და უამრავი ხმა აირია ერთმანეთში. როგორც ყოველთვის ამ ხმებში ლანძღვა დომინირებდა. ზოგი ახალ თაობას ლანძღავდა, ზოგი მთავრობას, ზოგიც გვერდით მჯდომს. ყველას უკმაყოფილება შეზრდოდა სახეზე და დაუშურებლად ანთხევდა ბრაზს. სალარო აპარატთან ყვითელ ქურთუკში გამოწყობილი…

      ოდესმე თუ გინახავთ ჭერის ხაზები როგორ ირევა ერთმანეთში როგორ ერწყმიან და უსასრულობაში როგორ იკარგებიან..

      ის თუ გინახავთ ჭერიდან წარმოსახვის წვიმის წვეთები როგორ იღვრება..

      ფერები თუ გინახავთ ჩემს ხელებზე, როგორ მაგრად მეკვრიან და მამხნევებენ თითქოს ამქვეყნად მარტო არვარ და რწმენას მინერგავენ..

      მაიძულებენ სიცოცხლეს თითქოს ისინიც მარტოები არიან და მათ ვჭირდები, უფლება რომ…

- აქ დიდხანს ვერ დავრჩებით ხომ იცით, დროებითი თავშესაფარი იყო და უკვე ორი კვირა გავიდა. თოვლიც დნეობას იწყებს.

- მარია არ წამოვა, ძალიან გულჩათხრობილია.

- სხვა გზა მაინც არ აქვს, კოლომბოს ლოდინის აზრს ვერ ვხვდები. ჯესიკამ თავისი გაიტანა.

      მიოდი და ტარაკანი ამ საუბარში იყვნენ, როდესაც მარიამ დაუძახა:

- მეგობრებო, დროა ახალი თავშესაფარი მოვნახოთ. აქ ვეღარ დავიმალებით. თოვლის ქულასაც ვეღარ გამოვკვებავთ.

- მზად…

      ჩემო მისტიურო მეგობარო დღეს 163 წელი შეგისრულდა... ხშირად მიფიქრია იმაზე ერთდროს რომ დავბადებულიყავით რამოხდებოდა? იქნებ გვერზეც ჩამევლო შენთვის და ზურგი შემექცია შენთვის, იქნებ დამეცინა კიდევაც ან ერთმანეთის სახლები გავმხდარიყავი.. იქნებ.. იქნებ.. მაგრამ მაშინ როდესაც 103 წლის მერე გავჩნდი ერთადერთს გხედავ ვინც ჩემსას გაიგებდა და იგრძნობდა ვინც მიმიხვდებოდა და გულში ჩამიკრავდა.. მადლობა ყველა იმ ნახატისთვის და შეგრძნებისთვის რაცკიოდესმე…

      ტყუილად ვცდილობ წერაზე უარის თქმას, დავიღალე აზრიანი და უაზრო ფილმების ყურებით. ადრე თუ გვიან მაინც დავწერ და სჯობს ახლა იყოს. ალბათ, ბევრი ელოდება ჩემგან ინფორმაციას, როგორ, როდის, რატომ, სად და ა.შ. დიდი სურვილი მაქვს არაფერი ვთქვა და უბრალოდ გითხრათ, რომ შემეშვით და ნურაფერს მეკითხებით! ეს ძალიან პათეტიკური იქნება, მითუმეტეს როცა გათენდება და თავიდან წავიკითხავ ამ ტექსტს. ეგეც არ იყოს, კვლავ რჩება პრობლემა - ადრე თუ გვიან მაინც…

      გუშინ პირველად ვნახე ვარსკვლავური ომები და რომ არ მცოდნოდა 1977 წელს იყო გადაღებული, ალბათ ვიტყოდი დრო დავკარგეთქო, მაგრამ არა - მაინც არ ვიტყვი. ამ ჟანრში უდაოდ კლასიკაა.

      თინეიჯერებისთვის ცოტა ენციკლოპედიური მონაცემები. ფილმი რამდენიმე ნაწილისგან შედგება. სულ არის 9 ეპიზოდი და აქედან 7 უკვე გამოსულია, დარჩენი 2 მომდევნო წლებშია დაანონსებული. გამოვიდა ტრილოგიებად, როგორც ბეჭდების…

- რომანტიკოსებო, იქნებ რეალობას დავუბრუნდეთ? რეალობა კი ასეთია - დროზე, მოკიდეთ თქვენს ბარგს ხელი და წავიდეთ ახალ თავშესაფარში.

- ტარაკან, შენ ხომ მშვიდობით მიიყვან ამათ?

- კოლომბო - გულამომჯდარმა შეუძახა მარიამ.

- მითხარი, შეძლებ მარია და თოვლის ქულა მშვიდობით მიიყვანო თავშესაფრამდე?

- კოლომბო, სად აპირებ წასვლას? - ცრემლებით სავსე თვალებით ჰკითხა მარიამ.

- მიოდიც რჩება? - იკითხა ტარაკანმა.

- არა, ეგეც…