უბრალო გზა ყველაფერია

როგორც ჩანს ადამიანი არ არის ერთადერთი არსება პლანეტაზე, რომელსაც შეუძლია სიყვარული გამოხატოს კოცნით. ცხოველებიც გამოხატავენ სიმპატიას ამ ფორმით. შეუძლებელია ამ სურათებს უყურო ემოციების გარეშე და არ აქვს მნიშვნელობა მიზანმიმართულად კოცნიან ერთმანეთს თუ უბრალოდ ფოტოგრაფის მიერ კარგად დაჭერილი კადრია. უბრალოდ შეხედეთ…

       ყველაფერმა კარგად ჩაიარა მე აღარ ვჩერდებოდი ვყვებოდი ლექსებს, თან ეს ისეთი თბილი და რაღაცნაირი იყო კოცონის ფონზე რომ სიტყვებით გადმოცემა შეუძლებელია. ბლოკნოტებიც ვაშუქეთ ბავშვებს და იმ ბლოკნოტებშ ჩაწერილი ლექსები წაიკითხეს ბავშვებმა. ეს მართლაც საინტერესო იყო. კიდევ გვექნება მსგავსი საღამოები…

ყოველდღე,

როცა მხრებით დამაქვს

ნეკნებჩალეწილი დეკემბერი,

და წინ მხვდებიან

ქუჩა-ქუჩა დამაქვს

არანორმალური გულისცემა და

მშრალი ყინვით დაბზარული ძარღვები...

არც შენ მოდიხარ და

არაფერი.

გარდა დღეებში ჩამოწოლილი

თეთრი სიცარიელისა და

გაყინული თითების...

ნახე საერთო ბევრი გვქონია
მე ვწერ, შენ ხატავ ლექსებს გრძნობებად.
ყველა ყველა ღმერთისგან შექმნილი კაცი
დაბადებიდან ბედს ემონება!

ისევ წუხილის სუნი ასდის

ამ შემოდგომას,

ფოთლების ცვენას არ უხდება ცარიელი

დღეების გემო...

არაფერია ჩემს ოთახში

სიჩუმის გარდა,

ვერ შევეჩვიე, ისე გდია

უშინაარსოდ...

ვდგავარ და ისევ,

თხელ ძარღვებში სიცივე ჟონავს,

ქუჩის გულგრილმა სახეებმა

ძვლებში დამტეხეს...

წვიმის ნასუნთქი აღარ ეყოთ

ჰაერი ალბათ,

ადგნენ მზისფერი ბეღურებიც და

მიმატოვეს...

ამ შემოდგომას არ უხდება…

მე მიყვარს ეს ღამე

მე ჩემი სიშავე კი არმანაღვლებს არამედ ის რომ ასე უმოძრაოდ უყურებ ამ ყველაფერს

არადა ადამიანებს წესების დარღვევა ნაკლებად ადარდებთ იმას უფრო განიცდიან რომ ამ წესების დარღვევისას ამჩნევენ !!!…

მე გიამბობთ ახალგაზრდა ქალზე, რომელიც უკურნებელი სენით იყო დაავადებული.

ქალმა იცოდა საკუთარი დაავადების შესახებ ... იცოდა, რომ სიკვდილი გარდაუვალი იყო. მისი საწოლი ფანჯრის პირდაპირ იდგა და ფანჯარაც ეზოს გასაჰყურება, სადაც ნეკერჩხლის ხე იდგა. გვიანი შემოდგომა იყო და ხეებს ფოთოლი შემოძარცვდათ. ქალის სიცოცხლეც დღეებს ითვლიდა და მან გასაწყვიტა, როოდესაც უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდებოდა ის გარდაიცვლებოდა და მისი მზერაც ფანჯარას არ სცილდებოდა.

მხატვარმა იცოდა ამის შესახებ და…

გუშინ სიგიჯეების დღე იყო არგეგონოთ რაიმე ნაცრისფერი პირიქით სავსე იყო ფერებით.. ჩემით იყო სავსე სამყარო სანამ ფეხი არშევაბიჯე სევდიან სამყაროში.. ეს მხოლოდ ჩემით თუ მოხდებოოდა თორემ ჩემს ფერებს ჩემს გარდა ვინ გააშავებს?

ყვითელი ფოთლები კი ისე მღერიან იმდენ რამეს…

ზამთარია...
ირგვლივ ნაცრისფერი მდუმარებაა,
ხეების ტოტები ისე აღპყრობილან მაღლა თითქოს ღმერთს შველას სთხოვენო.
უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდა მიწაზე შიშით, არ იცის დაბლა რა ხდება, რადგან უკან დაბრუნებული არავინ უნახავს.
შორიდან ხარ-ირემის განწირული ბღავილი ისმის თითქოს გულისსწორი დაკარგვია და ეძებსო.

არაფერი.

უბრალოდ მახსენდება და ახლაც მავსებს რაღაცნარად...

მზიურში ვიყავი საქანელებზე... ამაში გასაკვირი და გასაოცარი არაფერია, მაგრამ იქ, საქანელის პირდაპირ, სკამზე იჯდა ერთი ხანში შესული კაცი და მასთან მიდიოდნენ მტრედები... კეთილი სახით მიყურებდა და მიღიმოდა... მგონი ორივემ ერთად წარმოვიდგინეთ ის ჩემს ადგილას, საქანელაზე... როგორ არ გამეღიმებოდა... ვუყურებდი და ვგრძნობდი რომ ვივსებოდი, როგორც ყოველთვის ყელში მწვდა ემოციები, თვალები ამიცრემლიანდა, ასე კარგი წიგნის კითხვისას…