მე გიამბობთ ახალგაზრდა ქალზე, რომელიც უკურნებელი სენით იყო დაავადებული.

ქალმა იცოდა საკუთარი დაავადების შესახებ ... იცოდა, რომ სიკვდილი გარდაუვალი იყო. მისი საწოლი ფანჯრის პირდაპირ იდგა და ფანჯარაც ეზოს გასაჰყურება, სადაც ნეკერჩხლის ხე იდგა. გვიანი შემოდგომა იყო და ხეებს ფოთოლი შემოძარცვდათ. ქალის სიცოცხლეც დღეებს ითვლიდა და მან გასაწყვიტა, როოდესაც უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდებოდა ის გარდაიცვლებოდა და მისი მზერაც ფანჯარას არ სცილდებოდა.

მხატვარმა იცოდა ამის შესახებ და…

ზამთარია...
ირგვლივ ნაცრისფერი მდუმარებაა,
ხეების ტოტები ისე აღპყრობილან მაღლა თითქოს ღმერთს შველას სთხოვენო.
უკანასკნელი ნეკერჩხლის ფოთოლი ჩამოვარდა მიწაზე შიშით, არ იცის დაბლა რა ხდება, რადგან უკან დაბრუნებული არავინ უნახავს.
შორიდან ხარ-ირემის განწირული ბღავილი ისმის თითქოს გულისსწორი დაკარგვია და ეძებსო.