შობა-ახალი წლის პერიოდში, დეკემბრის მიწურულიდან იანვრის პირველი რიცხვების ჩათვლით, განსაკუთრებით პოპულარულდება კალენდრის საკითხი. შობა 25 დეკემბერს უნდა აღინიშნოს თუ 7 იანვარს? რატომაა რომ ზოგიერთი ეკლესია 25_ში აღნიშნავს ზოგი 7_ში და ზოგიერთი საერთოდ 6_ში? 7 იანვარს ვზეიმობთ შობას და ვმღერით ოცდახუთსა დეკემბერსაო და ა.შ. პასუხად მოისმენთ - ტრადიციაა ასეთი; 25_ში კათოლიკური შობაა - 7-ში მართლმადიდებლური და ბევრ სხვას. საბოლოოდ, მაინც…

      მიკითხავს, რატომ არის, რომ თუნდაც მძიმე წარსული ჰქონოდა ადამიანს, მოგონებისას მაინც ნოსტალგია, მონატრება, სევდა ეპარება? ერთი და ყველაზე მარტივი პასუხი ასეთ დროს, რაც თავში მოდის, ესაა - ახალგაზრდობა! დიახ, შესაძლოა მრავალი განსაცდელი, ჭირ-ვარამი გამოევლო კაცს ახალგაზრდობაში, მაგრამ ასაკის მატებასთან ერთად, თუნდაც ახლა მშვიდად და უშფოთველად ცხოვრობდეს, მაინც ის ახალგაზრდობა ურჩევნია, ჭირ-ვარამიანი. ეს ძალიან მარტივია და ძნელიც არ უნდა იყოს…

      პირადად მე არაფერი მექნებოდა საპრეტენზიო, რომ არსებობდეს საახალწლო ბუჩქი, თუნდაც ტუია სამკუთხედად გაკრეჭილი, ან თუ იქნებოდა ფიჭვი, ან ბარაქის ხე (ეს უკანასკნელი გაცილებით ლამაზია, ვიდრე წიწვები, მითუმეტეს ხელოვნური. ეგეც არ იყოს, ბარაქის ხე ქოთანში ისედაც თავმომწონედ ხარობს), სულაც კაქტუსი, წარმოიდგინეთ კაქტუსის გაოცებული სახე, როცა საახალწლოდ მორთავდნენ და თოვლის ფიფქებს მიაფრქვევდნენ - ხელოვნურს.

      ადრე, უკვე…

      მიგრაციის რამდენიმე სახე არსებობს, როდესაც მიგრაცია ხდება ქვეყნიდან ქვეყანაში, ქალაქიდან სოფელში, სოფლიან ქალაქში, როცა ეს მიგრაცია არის იძულებითი ან როდესაც ეს მიგრაცია არის ჩვენი სურვილ-საჭიროებებიდან გამომდინარე.

      ქართულ რეალობში განსაკუთრებით ხშირია მიგრაცია სოფლიდან ქალაქში, ან უფრო მართებული იქნება თუ ვიტყვი - მიგრაცია მთელი საქართვლოდან, თბილისში.

      წინასაახალწლოდ ეს ყოველივე…

      წელიწადის მიწურულს, საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის მღვდელმთავრები, წმინდა სინოდი, იკრიბება. როგორც წესი, სინოდალური შეკრება, წელიწადში ორჯერ ხდება (თუ, რაიმე დამატებით, მნიშვნელოვანი განსახილველი/გადასაწყვეტი საკითხი არ დადგა ეკლესიის წინაშე) და ერთ-ერთი ასეთი გეგმიური შეკრება, სწორედ დეკემბერში იმართება. დაახლოებით 20…

      სამარშუტო ისტორიები ჩემს ბლოგზე ხშირია. მაგრამ მიკრო სოციუმის ეს ფორმა, ყოველთვის საინტერესოა დასაკვირვებლად და თუ გონება ცოტა ფხიზლადაა ან რაიმემ გამოაფხიზლა, მთელი გზა ტელეფონში ყურებას, მგზავრებზე დაკვირვება სჯობს.

      ამჯერად სამარშრუტო ამბავი, მხოლოდ ინსპირაციაა და მეტი არაფერი, თემა სახელებს და მეტსახელებს მინდა დავუკავშირო.

- ალო, თალიბან შენა ხარ?

- ...

- ბიჯო, რავიცი აბა, ახლა არის რიჟა, აი, 1, 2, 3, 4, 5…

      ფიქრები ფრენიდან ფურცლებზე ეშვებიან, ტექნოლოგიების განვითარებამ კი მათ ციფრული ხასიათიც შეჰმატა და მსოფლიოში მიმოფანტა. ერთ-ერთ ასეთ მფრინავ ფრაზას წავაწყდი ინტერნეტში:

ევროპა არც ევროკავშირია და არც "ნატო", არც ვიზალიბერალიზაცია და არც "იეფილეს კოშკი", არც ევროსტრუქტურებია და არც უეფას შტაბბინა, არც მერკელია და არც ოლანდი, არც "ევროტურია" და არც "ევრორემონტი", ევროპა, უპრიველესად, შინაგანი მდგომარეობაა: თავისუფალი…

      დეკემბერი თბილად დაიწყო. წინა დღეების ყინვა, ღამის სითბომ შეცვალა და ღრუბლებიც თოვლის ნაცვლად წვიმას გვიგზავნიან. ნაცრისფერია ზეცა და ამინდი, მაგრამ ჯერ კიდევ წითელ-ყვითელ-ყავისფერია მიწა და გარემო. შემოდგომა არ დაზავებია ზამთარს და არც საქორწილო კონტრაქტი გაუფორმებია - უბრალოდ თავის სიცოცხლეს იცავს. მოკლედ დღეს თბილა და ფანჯრების გაღება გადავწყვიტე. ხეზე წერილი დამხვდა. აღარ მეგონა, თუ კიდევ ვინმე იყენებდა საფოსტო მტრედებს ან თუ იყენებდა,…

      ფილმებზე წერა მივატოვე ლოგიკური მიზეზის გამო - ფილმებს აღარ ვყურებდი და საწერიც გამომელია. გასულ weekend-ებზე ცოტა დრო გამომიჩნდა და დიდი ორჭოფობის მიუხედვად მაინც ვნახე ერთ-ერთი უახლესი ფილმი "ამაღლება" (Risen).

      ფილმის რეჟისორია კევინ რეინოლდსი. ჟანრი კი ისტორიულ-მისტიური დრამა შეურჩიეს. იშვიათად, თითქმის არასოდეს ვუყურებ ქრისტეზე გადაღებულ ფილმებს, განსაკუთრებით ბოლო პერიოდში…

      დილიდან არ დაიღალა მაშინაც წვიმა. ღამით მხოლოდ ღრუბლები იკრიბებოდნენ, სათათბიროდ, მაგრამ დილით? დილით თითქოს დადგენილება გამოიტანეს და გამოასხეს და გადმოასხეს.

      უკვე, წირვის დასასრულს, ზარები რეკდნენ როცა ტაძრიდან გამოვედით. გვშიოდა და წასასვლელს, სასეირნოს და შემდეგ საჭმელს ვეძებდით. დილანდელ წვიმას, ჯერ კიდევ არ გადაეღო. ხან სად დავრეკე, ხან ვის ვკითხე ამბავი და ბოლოს რჩევით მაინც ერთი მყუდრო ადგილისკენ გავემართეთ - ნორმალურად…

      წარსულის უმჯობესობაზე მრავალგვარი ქება გამიგია, მაგრამ მათ შორის გამორჩეული რამდენიმე დღის წინ მოვისმინე. ტრადიციულად, მცხეთის მარშრუტკამ დაიგვიანა და რაც მოვიდა, ისეთი სავსე იყო, ნახევარი ფილტვით უნდა გესუნთქა რომ ასულიყავი, მაგრამ ვინაიდან დრო აღარ იცდიდა (ეგ არასოდეს იცდის, სულ დაკავებულია, სულ სადღაც ეჩქარება), მაინც მომიწია შეძვრომა. თავდაპირველად, ცდილობ როგორმე ადგილი მოირგო, ან შენ მოერგო დანარჩენი მგზავრების დგომას და…

      მის გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა. რისიც აქამდე სწამდა და სჯეროდა, იცოდა, რაც მრავალგზის უნახავს და გაუკეთებია, სადღაც გაქრა, რწმენას ძირი გამოეცალა. "არა, ასე არ შეიძლება", - მისთვის რეალობის რაღაც ნაწილი ინგრევა. მართალია, მთლიანად ტალახიანია, ალაგ-ალაგ ბალახებიც აყრია და გამსკდარი გულიდან ამოხეთქილი სისხლიც ზედ ახმება, მაგრამ კიდევ იყო რაღაც, რითიც სრულდებოდა ხოლმე მისი მოძმეთა თუ მტერთა ისტორია. ასე არ უნდა დარჩეს მიწაზე გართხმული და…

      ცისკენ გამავალ ერთადერთ ფანჯარას, მსხვილთავ-ტანიან, ჩაფუნდრუკებულფეხებიანი ობობა შემოეჩვია. ბოლო დროს, მწერებისადმი განსაკუთრებული თანაგრძნობა გამიჩნდა თუ რა ხდება არ ვიცი, მაგრამ სასტიკად ავკრძალე ამ ობობისთვის აბლაბუდის ჩამოშლა - ფანჯრის მარცხენა ქვედა კუთხის ქსელი ხელშეუხებელი იყო. ახლა, ნაადრევად აციებულზე, ზამთარში, მაშინ როდესაც სხვა მწერები სულ უფრო იშვიათობას წარმოადგენენ, მაინტერესებდა რას იპოვიდა სარჩო-საბადებლად ან რითი გაიტანდა…

      სამყარო ისეთი რომ იყოს, როგორც ბავშვები ხატავენ, უფრო მრავალფეროვანი იქნებოდა. სრულიად განსხვავებული სპილოები, ზებრები, დელფინები და ბატები. პრინციპში, რატომაც არ შეიძლება, ისედათ ვაქციოთ ყოველივე, როგორც ჩვენ გვინად? (შესაძლებლობების პრობლემაა) რა იქნება შევცვალოთ ფერები, ფორმები, ზომები, სტანდარტები. ზოგიერთი კეთილი მამიკო ცდილობს შვილს შეუქმნას ისეთი რეალობა, როგორიც პატარას თავად წარმოუდგენია. განსაკუთრებით მხატვარი ბავშვების ოჯახები…

      სვეტიცხოვლის მგალობლების და ნიქოზელების მეგობრობა უკვე ათეულ წელზე მეტს ითვლის. მეუფე ისაიასთან დამეგობრებულებმა, ცხინვალთან ახლოს, ისტორიულ ნიქოზში არაერთხელ აღვავლინეთ წირვა. ღვთაების ტაძარში თითქოს უკვე ჩვენი ადგილიც გვაქვს. ერთ-ერთი პირველი სტუმრობისას, ზამთარში,…