სიზმარი ნახა მისტერ ბანკნოტმა, ვითომ მართლა ბანკნოტი იყო, ანუ ადამიანიც და ბანკნოტიც ერთსა და იმავე დროს. ოქროს სარკეში შეჰყურებდა საკუთარ ორბუნებოვან გამოსახულებას... არც ის სარკე ყოფილა მხოლოდ და მხოლოდ სარკე, ამ სიტყვის ვიწრო გაგებით, კარიბჭეც იყო, რა თქმა უნდა, ოქროსი.

      ჯერჯერობით ამაში უცნაური არაფერი ყოფილა. მისტერ ბანკნოტი სწორედ ასეთნაირად, კეწკეწა, კრიალა, ტკიცინა ქაღალდის ფულის სახით აღიქვამდა საკუთარ თავს. მეტსახელიც…

      ულვაშას მარცხი შეემთხვა, თანაც ერთი კი არა, რამდენიმე ერთად. მაგიდაზე ახტა, ღვინით სავსე ბროლის ფუჟერი გადააყირავა. ღვინო ხომ დაიღვარა, ფუჟერიც დაიმსხვრა, მისი ნამსხვრევები მთელ მაგიდაზე მიმოიფანტა. ულვაშამ სასწრაფოდ ისკუპა მაგიდიდან, სიჩქარისაგან მეტისმეტად ფართო ნახტომი გამოუვიდა, ტახტს გაცდა და ფანჯრის ფარდას დაებღაუჭა. ფარდაც ჩამოგლიჯა. ამის შემდეგ გაქცევა სცადა, მაგრამ ვერ მიართვეს. გაცეცხლებულმა დიასახლისმა კუდში დროზე სტაცა ხელი.…

ახლა, ვუსმენდი წვიმის

აკორდებს, აჟღერებულს

მსოფლიო მელანქოლიის მინორში...

ჩემს ფანჯრებზე იმარცვლებოდა

ნოტებად და მესმოდა

როგორ აყოლებდა ხმას

რომელიღაც რომანტიკოსი ჩიტი...

ვფიქრობდი არაფერზე,

და მაინც,

ალბათ რაღაცაზე...

ჩემი ნაბოდვარით აჭრელებული

ფურცლები მოვაგროვე

და გავაკეთე ბევრი

ქაღალდის თვითმფრინავი...

ბახის "ჰაერით" ავუვსე ავზები,

რიგრიგობით ვუშვებდი

ხელიდან, და…

      შეწუხებული მუზა სხვა დროს სხვა კლინიკაშიც წავიყვანე. მას გავუმხილე, რომ თვალით ნახულს და ყურით გაგონილს, რატომღაც, სარკის ფილოსოფია დავარქვი. გაეღიმა; ალბათ მისი წილიც დაინახა ჩემებურ წარმოსახვაში.

      პატარა კლინიკის მოსაცდელში დავჯექი. მეხუთე ვიყავი, თუმცა ჯერ ანალიზის…

ასეც ხდება.

ზოგიერთებისთვის წასვლა უფრო მარტივია,

ვიდრე ერთმანეთთან მისვლა

და უბრალოდ ჩახუტება.

      მენავეების ხმაური და გონდოლების ზედაპირული შეცურვა წყალში...

  - შენ! იცი, რომ წყლის სიწყნარე იზიდავს ადამიანებს?

  - კი, მაგრამ აქ ხომ არავინ მოდის...

  - როგორ არა, აქ წყვილები ერთმანეთს სიყვარულს უხსნიან.

  - და შენ გჯერა?

  - კი მჯერა!

  - არა ! ეს მოჩვენებითია, შენ შეგხვედრია? ის აქ არ ხარობს.

  - ხარობს! კი შემხვედრია, გაიხედე ის ყველგან არის სადაც გინდა…

ხანდახან, მაინც დავფიქრდები ხოლმე,

ჩემი დღეებიდან

რომელი მენატრება ყველაზე მეტად.

და ისევ იქ მივდივარ.

შუა შემოდგომის ბოლო დღესთან.

ყოველთვის,

როცა გავდივარ ადგილებს,

რომლებმაც ერთად დაგვიმახსოვრეს,

ფეხებში მედებიან მოგონებები,

და ნაბიჯარეულს ისევ მინდება

შეუჩერებლად ვიარო.

შენი თითების შეხებამდე.

ისევ დადგება…

     ისეთი ღამეებია რთული, როცა კოშმარები კი არ გესიზმრება, თვითონ გადაიქცევი საკუთარი თავის კოშმარად. უძილო, უჰაერო, უსიბნელო (როცა საიდანღაც შუქი გიწვავს ისედაც ამწვარ თვალებს), უსულო ღამეები, რომლებიც გაძლებას გართმევენ, მთელ შინაგანს გტკენენ... და ფიქრობ, არ ჯობია ადგე და ფანჯრიდან გახვიდე? სწორედ მაშინ, როცა მზის პირველი სხივის ნახვას მოასწრებ,…

აღარ ვიცი,

როდის ამოდის მზე.

როდის შემოდის ჩემს ოთახში

მისი სინათლე.

გადის დღეები

და ჩვენ ჩუმად ვართ.

ალბათ ამიტომ.

წვიმს და ფანჯარასთან ვდგავარ ძველებურად,

ისევ უძილო და ღამენათენები.

გხედავ ეზოში ხარ, მელოდები

გვირილებით ხელში.

როგორ მინდა გამოვაღო კარი,

კიბეზე დავეშვა,

და არეულ ნაბიჯებს შევაძლებინო

შენამდე მოიყვანონ ჩემი გაყინული თითები.

მაგრამ მაინც,

ძველებურად ვდგავარ…

დღესაც,

როცა გარეთ მშვენიერი ამინდია,

და ვუყურებ როგორ დასეირნობენ:

ამაყად მომზირალი სახეები,

რომლებიც საკუთარი თუ

ოთხფეხა მეგობრის,

ძვირფასიანი „იმიჯის“ მიღმა

ვერავის და ვეღარაფერს ამჩნევენ;

ხელჩაკიდებული წყვილები,

რომელთაც ყველაზე მეტად არ სჭირდებათ

იცოდნენ, რას ვფიქრობ მე,

როცა მათ ვხედავ;

და გონებაშიც

კარუსელივით ტრიალებენ

მთელი მე-თი…

     იყო და არა იყო რა, ერთ ლამაზ, მზიან დღეს დაიბადა სიყვარული. სიყვარულმა მრავალ ქარს, ქარიშხალს და ბოროტებას გაუძლო. სიყვარულს უყვარდა, სილამაზე, სინაზე და მშვენიერება.

     სიყვარულის ნაყოფი იყო, უნაზესი არსება ია და პეპელა, ვარდი და ენძელა. ისინი სიყვარულით არსებობდნენ და დღითიდღე მშვენდებოდნენ. მატი შვილებიც სიყვარულად იწოდებოდნენ და ასე მრავლდებოდნენ სიყვარულში. ცისარტყელა ყოველ დღე ალამაზებდა და…

გზა. არ დამთავრდეს.

და გააგრძელონ ვაგონებმა უსასრულოდ

რელსებზე დაგან...

მიდიოდეს არსად.

უბრალოდ მიდიოდეს.

ასე.

დროში გაწელილი...

და სხვაგან.

ჰორიზონტს იქით.

დილიდან ნერვებს წუხილი მიჭამს და გავქრე…

ახლა, სადღაც ტყეში,

ხის სახლში რომ ვიყო,

შენთან ერთად.

და ჭერს ვუყურებდე,

მის მაგივრად ვარსკვლავებს დავინახავდი...

მაგრამ ვარ ნაცრისფერ ქალაქში.

მარტო.

და ვარსკვლავები კი არა,

ჰაერიც არ არის.

არც სახლში.

არც…

თოვს და...

სველი ტოტებივით

დამძიმებული ხელებით ვდგავარ.

შეციებული,

მხრებში მოხრილი...

ვდგავარ და ფიფქებს ვუშვერ

ნაწვიმარ თვალებს.

დიდი ხანია აღარ ჰყოფნით

ჰაერი კედლებს.

დიდი ხანია უშუქობა წელავს ღამეებს.

აღარ ვეძებ სიტყვებს სიჩუმისთვის.

ვინც მოკუმულ ხელებზე შემომხედავს,

ისინიც ეტყვიან…

     დღე თითქოს ჩვეულებისამებრ დაიწყო... ვინაიდან საკმაოდ დიდხანს უნდა მემგზავრა საზოგადოებრივი ტრანსპორტით, ჩემთვის ჩვეულ დაკვირვებას მივმართე და პრობლებაც აქ დაიწყო... ჩემი ადგილი დავიკავე და დავიწყე ადამიანური თვალების ძიება, სიღრმისეულად ვერავისზე შევჩერდი... სულ ცოტაც და გვერდით 20-23 წლის კაფანდარა გოგონა დამიჯდა, რაღა თქმა უნდა მის თვალებს ვერ ჩავწვდებოდი, მაგრამ მოხდა საოცრება... დაჯდა თუ არა წიგნი ამოიღო და გამალებით დაიწყო კითხვა, ვუყურებ…