სიყვარულზე მინდა გითხრათ, ჩემო კარგებო და ჩემო სულიერო შვილებო - ქრისტეს მიერ სულიერო შვილებო.

      ხშირად ისმის ხოლმე კითხვა, თუ რა არის სიყვარული, რა გრძნობაა? ამის თაობაზე ძალიან მარტივად ბრძანა უფალმა: როგორც მე თქვენ შეგიყვარეთო, თქვენ ერთმანეთი გიყვარდეთო, თქვენო - ერთმანეთიო... ადამიანს, რომელსაც გააჩნია მეორე ადამიანის სიყვარული, და სხვა ადამიანები არ უყვარს - სიყვარული არ გააჩნია, მას მხოლოდ თავისი თავი…

იქ დამამკვიდრე, მეუფეო, სადაც აფრიან

ნავს ანანავებს გაელვება უცხო მშვენების,

თვალს ადევნებენ ფერიები სულთა ბენეფისს

და ზეციური მხედრობანი შუქში დაქრიან.

- მოძმის ღალატი, მოძალება ავი ენების,

თუმც, დამერწმუნე, სინანული აუხდენელის

მზის მიდრეკისას ერთიორად უფრო მძაფრია.

რა სიამოვნებით გამოგიგზავნიდი ბარათს,
ფრონტის წინა ხაზიდან....
აი ჩვენი დიდი ბაბუები რომ უგზავნიდნენ,
თავიანთ ცოლებს.
რა სიამოვნებით ვიფიქრებდი შენზე,
შუაგულ ომში,
რა სიამოვნებით მოვუფრთხილდებოდი,შენს გადაცრეცილ,
ნახევრად გამქრალ სურათს....
რა სიამოვნებით დამესიზმრებოდი,
უიმედოდ დაჭრილს...
და რა სიამოვნებით მოვკვდებოდი,
შენი ცრემლების იმედი რომ მექნებოდა...

თეოდორ დოსტოევსკის შემოქმედებიდან:

      "ტომაში გაკვირვებული იყო, როცა გაიღვიძა და აღმოაჩინა, რომ ტერეზას მისი ხელი ეჭირა. უყურებდა და არ ესმოდა, რა ხდებოდა... გასულ რამდენიმე საათს იხსენებდა და გრძნობდა, რომ იქიდან მისთვის სრულიად უცნობი ბედნიერების სურნელი ვრცელდებოდა..." "ტომაშმა გაიფიქრა: ქალთან წოლა და ქალთან ძილი არა მარტო ორი განსხვავებული ვნებაა, არამედ საპირისპიროც. სიყვარული ქალთან წოლის სურვილში კი არ ვლინდება (ეს სურვილი უთვალავი ქალის მიმართ ჩნდება), არამედ მასთან…

      წინასწარ ვიტყვი - ცოტა რომ მომეცადა და მერე დამეწერა, ალბათ ემოციაც გადამივლიდა და ასეთი სასტიკი არ ვიქნებოდი, ან საერთოდ არ დავწერდი და ცოტა მეტ ქრისტიანობას გამოვიჩენდი, მაგრამ…

სიახლოვე თვალის კიარა გულისა უნდა იყოს, შორიდანვე რომ გრძნობ სითბოს და გეღიმება ჩუმად შენთვის..

ჩვენ სხვებისგან გამოყოფილნი, მათში არსებულნი, ხელში ყავით - ფიქრებით შორით და მაინც წვიმით სველნი დავმსხდარვართ და ფიქრებით ვთამაშობთ.....

ღამის სიბნელეში, მთვარე რაც არუნდა ანათებეს, ხეებს მიღმა იმალება სევდის ნაკუწები....

გრანელობა უფრო სენია ვიდრე პოეზიის სიყვარული....

მონათესავე სულის ცნობა…

      ერიხ მარია რემარკი (Erich Maria Remarque), გერმანელი მწერალი დაიბადა 1898 წელის 22 ივნისს, ქალაქ ოსნაბრიუკში (ქვედა საქსონია). სწავლობდა საეკლესიო სკოლაში, კათოლიკურ სამასწავლებლო სემინარიაში, შემდეგ კი პირველი მსოფლიო ომი დაიწყო, ჯარში გაიწვიეს, დასავლეთის ფრონტზე გაგზავნეს. 1917 წელის ივლისში რემარკი მძიმედ დაიჭრა ყუმბარის აფეთქებისას, ომის დასრულებამდე ჰოსპიტალში მკურნალობდა. რემარკს რამდენიმე სასიყვარულო…

უზომოდ დაღლილ თვალებს ვახელ... თავიდან მიჭირს, თითქოს ქუთუთოებს რაღაც აწევს ზემოდან და თვალის გახელის საშუალებას არ მაძლევს. ცოტა ხანში, უკვე გახელილი თვალებით სრულიად უცხო სამყაროს ვუყურებ და მგონია, რომ ისევ მძინავს. ირგვლივ მხოლოდ სიცივეა...თეთრი, პირგამეხებული კედლები, რკინის, ჭრიალა საწოლები...უცნაური აპარატები... ჰაერში არასასიამოვნო, სინესტის და წამლების სუნი დგას... სულ მარტო ვარ... აღარც სითბოა, აღარც ის მოსიყვარულე ხმა,…

      ერთხელ, ერთი კაცი გრძნობების მაღაზიაში შევიდა. ხედავს დახლებს სათითაოდ აწერია:

      სიცრუე, შური, ბოღმა, ამპარტავნება, შურისძიება, სიზარმაცე და ა.შ. მაგრამ დახლები ცარიელია.

- რატომ არის ცარიელი? - იკითხა კაცმა

- ისეთი სისწრაფით იტაცებენ ადამიანები, შევსებას ვეღარ ავუდივარ - უპასუხა ნოქარმა - ხვალ ადრიანად მოდი და იქნება შენც შეგხვდეს რამე.

      კაცი გამობრუნდა და ის იყო უნდა გასულიყო, რომ ნოქარმა მიაძახა - მაქვს…