გთხოვ, მე გულახდილ სიტყვას მოველი,

ჩემი არ გჯერა და ვერც გაჯერებ,

ვეღარც ჩემიდან ითქვა ყოველი

და ვერც ამ წყეულ წუთებს ვაჩერებ.

თუ არც მომისმენ, მითხარ რომ მარად

ისე იფიქრებ, როგორც ცა წვიმას,

როგორც მაგ სხეულს სულია მყარად,

ისე როგორც მე, ისე არც იმას

ვითარცა ქრება შენში იმედი,

როს უკიდურესს ეხება ზღვარი,

მე ამ დასკვნამდე მაშინ მივედი,

როცა დაკარგე კუთვნილი თავი.

როს შენ სხვას უსმენ, ვინც არ გარგია,

მე ვიმეორებ, როგორც ცა…

დედამიწასა და სხვა პლანეტებს შორის

მანძილზე აღარ უნდა ფიქრობდე,

როცა შენსა და დედამიწას შორის მანძილიც კი

ვერ გაგირკვევია...

როცა შენი ქვეყანა ხუთი კონტინენტიდან

არც ერთ მათგანს არ მიეკუთვნება და

ერთ-ერთ პირობით ქალაქში ცხოვრობ,

რომელიღაც წლის მეხუთე სეზონზე დაბადებული...

როცა დღეები ცარიელი

ვაგონებივით რელსებზე დაგან,

მერე ნერვებიც ეშაფოტზე

დგანან და დგანან...

გაბზარულ ლავიწს რომ…

Good night, Elioz.!!

ყოველი დღის გადაფურცვლისას ხვდები,

რომ შენი ცხოვრების ბოლო გვერდამდე

კიდევ ერთით ნაკლები დარჩა...

რამდენიმე კვირაა,

რაც ყოველდღე ელიოზი მახსენდება...

ჰო, ის…

რა უნდა ერქვათ დღეებს,

ძალაუნებურად არსებულს,

როცა რომელიღაც კუთხეში

ხმას დაგუბებულს ინახავ,

რადგან ერთი ბგერის წარმოთქმასაც კი,

სწორედ ის ძალა სჭირდება,

რომელმაც უკანასკნელ წამს

ზურგი გაქცია და თვალები მილულა...

როცა შენი სუნთქვა შენს ყურებს კი არა,

ფილტვებსაც აღარ ესმით...

როცა საკუთარი ხელები

იმ ტოტებს გაგონებს

სველი თოვლით დამძიმებულნი

უღონოდ რომ დახრილან...

ლურჯი ვენებით დასერილს…

შენ რომ აქ იყო,

ახლა ვიქნებოდით წვიმის ქვეშ,

ახლა ვიქნებოდით სველი ერთმანეთი...

დავიმახსოვრებდი შენი პერანგიდან

ჩემს თითებში მოხვედრილ

სითბოს სუნს,

წვეთებს,

ნეკნებს...

შენი ზურგის ყველა ხაზს...

დავიმახსოვრებდი ჩემს თვალებში

შენით აციმციმებულ ვარსკვლავებს,

რადგან შენ ხარ სინათლე,

რომელიც ათენებს ჩემს ღამეებს...

შენ დაიმახსოვრებდი

ჩემს თმაში წვიმისგან შეტოვებულ სუნს,

ჩემს…

"როცა მენატრები, მე ვწერ შენზე,

ვწერ ისე, როგორც დაწერდა ნებისმიერი ქალი,

ჩემს ადგილას რომ ყოფილიყო,

ჩემსავით რომ გამართლებოდა,

ჩემსავით რომ აღმოეჩინე,

მე ვწერ შენზე, რადგან მჯერა _

არ არსებობენ განსაკუთრებული ადამიანები,

უბრალოდ, ჩვენვე შეგვიძლია სხვა ადამიანების

განსაკუთრებულებად გადაქცევა,

მე ვწერ შენზე და ვიცი _

შენი განსაკუთრებულობა ჩემი ლექსებია.

როცა მენატრები, მე ვიხსენებ ოთხჯერ შეხვედრას…

სულ ტყუილია,

რომ ამბობენ,

ვარსკვლავები

მხოლოდ ცაში ციმციმებენო...

მე გუშინ გოგო ვნახე,

განათებული სახით მოდიოდა და

ეღიმებოდა...

ცის მაგივრად,…

მე შენთვის მინდა ყველა დღე ღმერთმა მაჩუქა რაც კი,

და თუ შენ ეს არ გჭირდება რათ მედარდები მაშინ?!

ან ეს ფიქრები რატო მღლის?!.. რატო მისველებს სახეს?!..

ან შენზე ყველა ამბავი რატო მიბრწყინებს თვალებს?!

მე დავიღალე ტკივილით,ტანჯვა არ მინდა მეტად... 

მინდა რომ უცებ აორთქლდე…

დღეს,

მოვდიოდი ქუჩაში,

და დავინახე,

ისევ ის სურათი იყო...

პატარა გოგონა ასფალტზე იწვა,

მძინარი.

მრავალჯერადი იმედგაცრუებით დაღლილი,

ოცნებების ნამსხვრევებზე

დასერილი ყოფით...

გვერდით უჯდა თავისი ძმაც,

იგივე განცდით,

ხელგაწვდილი...

მიბრუნდა და

პატარა ნაჭერი დააფარა მძინარს

ბეჭებზე.

უყვარდა...

ზრუნავდა...

გული შემეკუმშა,

ჯიბეები მოვიჩხრიკე გონებით

და…

კაცი, რაც უფრო გულუბრყვილოა, მით უფრო შორეულ წარსულში წარმოიდგენს ოქროს საუკუნეს.

და მართლაც ის თუ საერთოდ იყო ამა თუ იმ დროს ხომ უნდა მიეკუთვნოს...

მაგრამ წარსული, როგორც ამბობენ, მომავალს ჩუმად ეკურკურება!

და მათ შვილობილს, რაღა თქმა უნდა, სახელად…

სარკმელს ატუზულამა..

ჭიქა ყავით ხელში,

ფურცლებს მოვაბნიე ისევ შენზე ლექსი....

ჩემი მუზა შენ ხარ,ლექსის შემოქმედი.

მე კი გეფერები ჩემი სტრიქონებით,

რითმში ჩავატიე ჩუმი მელოდია,

ლექსად გადმოგეცი ჩემი ემოცია..................

იცი, წუხელის როგორ მესიზმრე?

ჩემსკენ გაწვდილი თბილი ხელებით....

თითქოს რაღაცას მეუბნებოდი

მე კი ვერაფრით, ვეღარ ვხვდებოდი,

თითქოს დაკარგეს სიტყვებმა ძალა,

დავკარგეთ რწმენა უსიტყვოდ თქმულის

ვეღარ ვიჭერდი, იმ მზერას შენთან,

რომელიც ძალას მმატებდა სულში.

ერთი იმედი მქონდა მე იმის,

რომ შენი ხილვა…

როცა გულის ხმაური არ გაძინებს,

როცა თითებს შორის ნაპრალებში

მთვარის შუქიც ვეღარ აღწევს..

როცა ოთახი მონატრებით ვეღარ სუნთქავს..

როცა სისხლში გარეული ფიქრები

ვენიდან ვენაში ინაცვლებენ..

მოგონებები პულსში ფეთქავენ და

ისევ ხედავ გადამფრენ ფრინველებს,

მიუხედავად იმისა, რომ ღამეა..

მიფრინავენ სადღაც..

-მდე -ს გარეშე...

აკვირდები ფარდას და იცი,

რომ ქუჩაში გამვლელმა

შეიძლება შენი სილუეტი მაინც…

ამ აპრილის ფონზე, არ დადგება დარი,

არ შეწყდება ალბათ საშინელი ქარი,

მე ყველაზე მეტად მიყვარს ერთი ქალი

მას კი კვლავაც ისე უყვარს მისი ქმარი.



ზოგჯერ ვნატრობ დილით, გაგაღვიძო კოცნით

მაგრამ ალბათ იმ წუთს შენ სხვა კაცი გკოცნის.

საძინებლის კარებს ღამით ღიას ვტოვებ,

იქნებ დილით ჩემთვის სასწაული მოხდეს.



არ მსურს დაჯერება, რომ შენ ჩემი არ ხარ

არ მსურს იმის ფიქრი რომ სხვას ცოლად ყავხარ.

მინდა დილით კარგო გიკოცნიდე…

"შენი თვალებით მე მეღმერთები " -

ციმციმა, ციმციმა თვალები... როგორც მუზას გამოგიყენებ,მოგწერ ბევრს და უამრავს .

შემოვინათებ შენს თვალებს, სადაც "ეშმაკები" დაძრწიან,

შენი ციმციმა, ციმციმა თვალები...

გიშვებ და ვერ გელევი, ჩემში შენს მცირედს ვტოვებ, რათა მივწერო მას.

ჩვენ დროებითი ერთმანეთით ავივსეთ სიცარიელე და ახლა

ციმციმა, ციმციმა თვალები დარჩა :)

"ჩემით თვალებით შენ გეღმერთები"

გალაკტიონი ალბათ უფრო გალაქტიკაა

რომელიც

მზის სისტემამ უარყო,

შავმა ხვრელმა არ მიიღო და

ფარდობითობის თეორიამ ვერ დაამტკიცა.…

მე გავიქცევი...

დავტოვებ ჩემს უსულო სახლს

ჩემებურად მოუწესრიგებელი წესრიგით,

იატაკზე მიმობნეულ პურის ნამცეცებს,

და ჩიტებისთვის ღია ფანჯარას...

კიბეზე დავეშვები

მოგონებებით სავსე ზურგჩანთით,

restless-ობის აღმატებული შეგრძნებით,

სიცივისგან დასერილი სხეულით...

მაინც მივაღწევ,

ბევრჯერ ნახსენებ,

სიშორისკენ მიმავალ ძველ მატარებელს,

დაგლეჯილი ერთფეროვნებითა და

სულში გადაშლილი…