ახლა, ვუსმენდი წვიმის

აკორდებს, აჟღერებულს

მსოფლიო მელანქოლიის მინორში...

ჩემს ფანჯრებზე იმარცვლებოდა

ნოტებად და მესმოდა

როგორ აყოლებდა ხმას

რომელიღაც რომანტიკოსი ჩიტი...

ვფიქრობდი არაფერზე,

და მაინც,

ალბათ რაღაცაზე...

ჩემი ნაბოდვარით აჭრელებული

ფურცლები მოვაგროვე

და გავაკეთე ბევრი

ქაღალდის თვითმფრინავი...

ბახის "ჰაერით" ავუვსე ავზები,

რიგრიგობით ვუშვებდი

ხელიდან, და…

      ასეთი, რაღაცნაირი დღეების დასაწყისი. თუ?.. მოკლედ, რაც არის. მხოლოდ რამდენიმე წვეთი რომ ცვივა ციდან, "ვითომ წვიმას ვაპირებო" ხასიათის. ისე გადის ზამთარი, მაინც არ დაიორთქლა ჩემი ოთახის ფანჯრები. და ვდგავარ, ვუყურებ ხოლმე, სხვების დაორთქლილ ფანჯრებს, და მინდება ჩემი ფანჯრიდან იმ დაორთქლილ ფანჯარაში საკუთარ თავს, პარალელურ მე-ს ვხედავდე. გკითხე კიდეც, ჰო გახსოვს, უცნაური სურვილები მაქვს-თქო? გაგეღიმა და მითხარი, ისე რაო... მეც გამეღიმა. ჰოდა,…

გოგო.

ისეთი დღეებიც ხომ არის ხოლმე,

როცა ვარსკვლავებიან ზეცას ჩაისუნთქავ

და წვები ნაწვიმარი.

ქარწაღებული.

და გიკვირს, რატომ არ მოდიან

ძვირფასი ადამიანები,

როცა მათ ახსოვხარ,

როცა ალბათ, მათაც ეძვირფასები.

გიკვირს, და მერე მოდის სიზმარი,

რომ დგახარ,და მათი ზურგები

უხმოდ გელაპარაკებიან.

ისუნთქავ კიდევ ერთ ზამთარს.

კიდევ ერთ მარტოობას.

და…

ასეც ხდება.

ზოგიერთებისთვის წასვლა უფრო მარტივია,

ვიდრე ერთმანეთთან მისვლა

და უბრალოდ ჩახუტება.

ხანდახან, მაინც დავფიქრდები ხოლმე,

ჩემი დღეებიდან

რომელი მენატრება ყველაზე მეტად.

და ისევ იქ მივდივარ.

შუა შემოდგომის ბოლო დღესთან.

ყოველთვის,

როცა გავდივარ ადგილებს,

რომლებმაც ერთად დაგვიმახსოვრეს,

ფეხებში მედებიან მოგონებები,

და ნაბიჯარეულს ისევ მინდება

შეუჩერებლად ვიარო.

შენი თითების შეხებამდე.

ისევ დადგება…

     ისეთი ღამეებია რთული, როცა კოშმარები კი არ გესიზმრება, თვითონ გადაიქცევი საკუთარი თავის კოშმარად. უძილო, უჰაერო, უსიბნელო (როცა საიდანღაც შუქი გიწვავს ისედაც ამწვარ თვალებს), უსულო ღამეები, რომლებიც გაძლებას გართმევენ, მთელ შინაგანს გტკენენ... და ფიქრობ, არ ჯობია ადგე და ფანჯრიდან გახვიდე? სწორედ მაშინ, როცა მზის პირველი სხივის ნახვას მოასწრებ,…

აღარ ვიცი,

როდის ამოდის მზე.

როდის შემოდის ჩემს ოთახში

მისი სინათლე.

გადის დღეები

და ჩვენ ჩუმად ვართ.

ალბათ ამიტომ.

არ არის ხოლმე მარტივი.

გადმოვაწყობ ნახატებს და

თითოეული ფურცლიდან

ჩემი ხელით დახატული

ჩვენი ერთად ყოფნა შემომყურებს.

ისეთი დღეები მიდგას,

გამოვრთავ ხოლმე ყველა ხმას და

მხოლოდ დამახსოვრებულ

შენს გულისცემას ვუსმენ.

აღარ მთავრდება.

ისიც არ ვიცი, სად ვარ.

როდის მძინავს და როდის მღვიძავს.

იმიტომ, რომ დღეც და ღამეც

ერთნაირად ჰგავს სიზმარს,

რომელსაც საკუთარ თავზე ვხედავ.

ჩემთან ერთად დაიწყო და

ალბათ ჩემთან ერთად დამთავრდება.

მაგრამ,

ნუ დააკლდები შენ.

თუნდაც მართლა სიზმარი იყოს.…

წვიმს და ფანჯარასთან ვდგავარ ძველებურად,

ისევ უძილო და ღამენათენები.

გხედავ ეზოში ხარ, მელოდები

გვირილებით ხელში.

როგორ მინდა გამოვაღო კარი,

კიბეზე დავეშვა,

და არეულ ნაბიჯებს შევაძლებინო

შენამდე მოიყვანონ ჩემი გაყინული თითები.

მაგრამ მაინც,

ძველებურად ვდგავარ…

დღესაც,

როცა გარეთ მშვენიერი ამინდია,

და ვუყურებ როგორ დასეირნობენ:

ამაყად მომზირალი სახეები,

რომლებიც საკუთარი თუ

ოთხფეხა მეგობრის,

ძვირფასიანი „იმიჯის“ მიღმა

ვერავის და ვეღარაფერს ამჩნევენ;

ხელჩაკიდებული წყვილები,

რომელთაც ყველაზე მეტად არ სჭირდებათ

იცოდნენ, რას ვფიქრობ მე,

როცა მათ ვხედავ;

და გონებაშიც

კარუსელივით ტრიალებენ

მთელი მე-თი…

გზა. არ დამთავრდეს.

და გააგრძელონ ვაგონებმა უსასრულოდ

რელსებზე დაგან...

მიდიოდეს არსად.

უბრალოდ მიდიოდეს.

ასე.

დროში გაწელილი...

და სხვაგან.

ჰორიზონტს იქით.

დილიდან ნერვებს წუხილი მიჭამს და გავქრე…

ახლა, სადღაც ტყეში,

ხის სახლში რომ ვიყო,

შენთან ერთად.

და ჭერს ვუყურებდე,

მის მაგივრად ვარსკვლავებს დავინახავდი...

მაგრამ ვარ ნაცრისფერ ქალაქში.

მარტო.

და ვარსკვლავები კი არა,

ჰაერიც არ არის.

არც სახლში.

არც…

თოვს და...

სველი ტოტებივით

დამძიმებული ხელებით ვდგავარ.

შეციებული,

მხრებში მოხრილი...

ვდგავარ და ფიფქებს ვუშვერ

ნაწვიმარ თვალებს.

დიდი ხანია აღარ ჰყოფნით

ჰაერი კედლებს.

დიდი ხანია უშუქობა წელავს ღამეებს.

აღარ ვეძებ სიტყვებს სიჩუმისთვის.

ვინც მოკუმულ ხელებზე შემომხედავს,

ისინიც ეტყვიან…