გუშინ ბეღურას ველაპარაკე... არ მინდა ახლა, შენ მისი ენა რა იციო და ასეთები... ვილაპარაკეთ და მორჩა!.. მოკლედ, ჩემნაირი სულია ისიც და ლაპარაკიც არ გაგვჭირვებია... ყოველ შემთხვევაში, ისე არ ვყოფილვართ, საერთოს რომ ვერ პოულობ, იცი ვერ გაიგებს, შენებურად რომ დაუწყო ბაასი და დიდი გაჭირვებით ცდილობ, რამე ამოღერღო ისეთი, აღმართული კედლის მიუხედავად, ცოტა მაინც რომ მიაწვდინო ხმა...

       ჰო, მოკლედ, მელანქოლიით შეპყრობილი ვიდექი ფანჯარასთან და ისიც ზუსტად ამ მდგომარეობით…

      სსრკ - საბჭოთა სოციალისტურ რესპუბლიკათა კავშირი. სწორედ ეს რეჟიმი იყო რკინის ფარდა, რომელიც "დიადმა" რუსეთის იმპერიამ ჩამოაფარა პატარა ერებსა და დასავლურ განვითარებულ ქვეყნებს შორის, ვითომდა ჩვენს საკეთილდღეოდ. გვიცავდნენ. რისგან?. ვისგან?. - "გვიცავდნენ" დამოუკიდებლობისგან, თავისუფლებისგან.. გვიცავდნენ "სამშობლოს მოღალატე" გენიალური ადამიანებისგან, გვიცავდნენ ჯინსებისგან, გვიცავდნენ... როგორ "გვიცავდნენ"!..

      ეს ხომ კარგი და კარგი, მაგრამ ახლა, დღეს, ვისმენ როგორ მისტირიან…

დღეს,

მოვდიოდი ქუჩაში,

და დავინახე,

ისევ ის სურათი იყო...

პატარა გოგონა ასფალტზე იწვა,

მძინარი.

მრავალჯერადი იმედგაცრუებით დაღლილი,

ოცნებების ნამსხვრევებზე

დასერილი ყოფით...

გვერდით უჯდა თავისი ძმაც,

იგივე განცდით,

ხელგაწვდილი...

მიბრუნდა და

პატარა ნაჭერი დააფარა მძინარს

ბეჭებზე.

უყვარდა...

ზრუნავდა...

გული შემეკუმშა,

ჯიბეები მოვიჩხრიკე გონებით

და…

ჩვენ,

ვცხოვრობთ ადამიანებს შორის,

რომლებიც ოცნებებს

არაფრად ჩაგითვლიან,

სიცილს დააყრიან

და შემდეგ,

ცეცხლშიც შეგიყრიან...

"გულუბყრვილოდ" შემოგცინებენ,

ზურგიდან ტალახს გესვრიან,

გადაგივლიან,

გასვრილ ხელებს შეგაწმენდენ,

გაგყიდიან,

ან გიყიდიან,

სულერთია...

პიროვნულობას გაგხდიან,

მონობას შემოგაცმევენ,

სულს ამოგართმევენ,

კუბოსთან გულიანად გაიცინებენ,

და…

ჩვეულებრიობისგან დაღლილი მოვდიოდი

სახლისკენ. სადარბაზოში შემოსულს,

ჰამლეტი გამახსენდა

და კიბეებზე

"ყოფნა-არყოფნა" გავითვალე...

დავიწყე "ყოფნით",

და ჩემი კარის წინ,

კიბის…

როცა გულის ხმაური არ გაძინებს,

როცა თითებს შორის ნაპრალებში

მთვარის შუქიც ვეღარ აღწევს..

როცა ოთახი მონატრებით ვეღარ სუნთქავს..

როცა სისხლში გარეული ფიქრები

ვენიდან ვენაში ინაცვლებენ..

მოგონებები პულსში ფეთქავენ და

ისევ ხედავ გადამფრენ ფრინველებს,

მიუხედავად იმისა, რომ ღამეა..

მიფრინავენ სადღაც..

-მდე -ს გარეშე...

აკვირდები ფარდას და იცი,

რომ ქუჩაში გამვლელმა

შეიძლება შენი სილუეტი მაინც…

მე გავიქცევი...

დავტოვებ ჩემს უსულო სახლს

ჩემებურად მოუწესრიგებელი წესრიგით,

იატაკზე მიმობნეულ პურის ნამცეცებს,

და ჩიტებისთვის ღია ფანჯარას...

კიბეზე დავეშვები

მოგონებებით სავსე ზურგჩანთით,

restless-ობის აღმატებული შეგრძნებით,

სიცივისგან დასერილი სხეულით...

მაინც მივაღწევ,

ბევრჯერ ნახსენებ,

სიშორისკენ მიმავალ ძველ მატარებელს,

დაგლეჯილი ერთფეროვნებითა და

სულში გადაშლილი…

ჩემს ოთახში

ისევ არ ანთია შუქი...

ფარდები სრულად ფარავს ფანჯრებს...

საათი ჩამოვხსენი...

აღარ ისმის დროის მექანიკური ხმაური...

შეციებული ვწევარ საწოლზე...

ვუსმენ მხოლოდ წვიმის,

სიჩუმისა და

გულისცემის აკომპანიმენტს...

ახლა,

ყველაზე მეტად მინდა,

გიყურებდე ბავშვურად მძინარს...…

      სალამი, ჩემო ძვირფასო ჯონათან! გადავწყვიტე, შენთვის ჩემი ფიქრებიდან ამონარიდი მომეწერა... ვიმედოვნებ ზღვის ნაპირზე შესვენებისას, ნახავ, რომ შენს სახელზე წერილია და წაიკითხავ... მეც შენნაირი სული ვარ ჯონა, ცხოვრებას მონდომებული და არა უაზრობაშემოცმულ, ნაღრძობ ყოფას…