ახლა, ვუსმენდი წვიმის

აკორდებს, აჟღერებულს

მსოფლიო მელანქოლიის მინორში...

ჩემს ფანჯრებზე იმარცვლებოდა

ნოტებად და მესმოდა

როგორ აყოლებდა ხმას

რომელიღაც რომანტიკოსი ჩიტი...

ვფიქრობდი არაფერზე,

და მაინც,

ალბათ რაღაცაზე...

ჩემი ნაბოდვარით აჭრელებული

ფურცლები მოვაგროვე

და გავაკეთე ბევრი

ქაღალდის თვითმფრინავი...

ბახის "ჰაერით" ავუვსე ავზები,

რიგრიგობით ვუშვებდი

ხელიდან, და…

ასეც ხდება.

ზოგიერთებისთვის წასვლა უფრო მარტივია,

ვიდრე ერთმანეთთან მისვლა

და უბრალოდ ჩახუტება.

ხანდახან, მაინც დავფიქრდები ხოლმე,

ჩემი დღეებიდან

რომელი მენატრება ყველაზე მეტად.

და ისევ იქ მივდივარ.

შუა შემოდგომის ბოლო დღესთან.

ყოველთვის,

როცა გავდივარ ადგილებს,

რომლებმაც ერთად დაგვიმახსოვრეს,

ფეხებში მედებიან მოგონებები,

და ნაბიჯარეულს ისევ მინდება

შეუჩერებლად ვიარო.

შენი თითების შეხებამდე.

ისევ დადგება…

     ისეთი ღამეებია რთული, როცა კოშმარები კი არ გესიზმრება, თვითონ გადაიქცევი საკუთარი თავის კოშმარად. უძილო, უჰაერო, უსიბნელო (როცა საიდანღაც შუქი გიწვავს ისედაც ამწვარ თვალებს), უსულო ღამეები, რომლებიც გაძლებას გართმევენ, მთელ შინაგანს გტკენენ... და ფიქრობ, არ ჯობია ადგე და ფანჯრიდან გახვიდე? სწორედ მაშინ, როცა მზის პირველი სხივის ნახვას მოასწრებ,…

აღარ ვიცი,

როდის ამოდის მზე.

როდის შემოდის ჩემს ოთახში

მისი სინათლე.

გადის დღეები

და ჩვენ ჩუმად ვართ.

ალბათ ამიტომ.

წვიმს და ფანჯარასთან ვდგავარ ძველებურად,

ისევ უძილო და ღამენათენები.

გხედავ ეზოში ხარ, მელოდები

გვირილებით ხელში.

როგორ მინდა გამოვაღო კარი,

კიბეზე დავეშვა,

და არეულ ნაბიჯებს შევაძლებინო

შენამდე მოიყვანონ ჩემი გაყინული თითები.

მაგრამ მაინც,

ძველებურად ვდგავარ…

დღესაც,

როცა გარეთ მშვენიერი ამინდია,

და ვუყურებ როგორ დასეირნობენ:

ამაყად მომზირალი სახეები,

რომლებიც საკუთარი თუ

ოთხფეხა მეგობრის,

ძვირფასიანი „იმიჯის“ მიღმა

ვერავის და ვეღარაფერს ამჩნევენ;

ხელჩაკიდებული წყვილები,

რომელთაც ყველაზე მეტად არ სჭირდებათ

იცოდნენ, რას ვფიქრობ მე,

როცა მათ ვხედავ;

და გონებაშიც

კარუსელივით ტრიალებენ

მთელი მე-თი…

გზა. არ დამთავრდეს.

და გააგრძელონ ვაგონებმა უსასრულოდ

რელსებზე დაგან...

მიდიოდეს არსად.

უბრალოდ მიდიოდეს.

ასე.

დროში გაწელილი...

და სხვაგან.

ჰორიზონტს იქით.

დილიდან ნერვებს წუხილი მიჭამს და გავქრე…

ახლა, სადღაც ტყეში,

ხის სახლში რომ ვიყო,

შენთან ერთად.

და ჭერს ვუყურებდე,

მის მაგივრად ვარსკვლავებს დავინახავდი...

მაგრამ ვარ ნაცრისფერ ქალაქში.

მარტო.

და ვარსკვლავები კი არა,

ჰაერიც არ არის.

არც სახლში.

არც…

თოვს და...

სველი ტოტებივით

დამძიმებული ხელებით ვდგავარ.

შეციებული,

მხრებში მოხრილი...

ვდგავარ და ფიფქებს ვუშვერ

ნაწვიმარ თვალებს.

დიდი ხანია აღარ ჰყოფნით

ჰაერი კედლებს.

დიდი ხანია უშუქობა წელავს ღამეებს.

აღარ ვეძებ სიტყვებს სიჩუმისთვის.

ვინც მოკუმულ ხელებზე შემომხედავს,

ისინიც ეტყვიან…

      წვიმდა და შემოდგომას არ ეკავა ხელში არც ქოლგა, არც საწვიმარი ეცვა, ფეხშიშვლი და თმაგაშლილი იდგა და წვიმდა... იდგა, და წვიმდა... ოთხს ოცი აკლდა და ის უკვე მესამედ ისხამდა ფინჯან ყავას... მთელი სხეული უთრთოდა, თითქოს დედემიწაც მასთან ერთად კანკალებდა... თავში ყველაფერი კარუსელივით უტრიალებდა,…

წამიანი ინტერვალებით მესმის,

როგორ კენკავს დრო

ჩემს ყოფნას...

ვეღარ გაუძლო დაწყვეტილი

ნერვების გროვამ

და დავამტვრიე ღამისფერი

ყველა ისარი...

გული ისე ცემს,

უეჭველი საზღვრებს სცილდება,

მისი ბიძგების ბალი

ალბათ ლავიწს გაბზარავს...

ვგრძნობ, რომ ვილევი...

ღამე ავსებს ვენებს სიგიჟით...

კლავიშებს ვახრჩობ სინაზეში

სუსტი…

ხანდახან,

როცა ფურცლებდაგლეჯილ წიგნს ემსგავსები,

გინდა მოვიდეს ვინმე და

მოგიფრთხილდეს,

რომ ცოტა ხანში,

მხოლოდ ყდა არ დარჩე,

მხოლოდ სათაურით...

ხანდახან,

როცა ოთხად მოკეცილი

ნაჩვევად დევხარ,

ყელში…