„იაფასიანი სულგრძელობა მუდამ იოლია, სიცოცხლის განწირვაც კი არაფრად გიღირს, როცა სისხლი გიდუღს და ძალა მოგჭარბებია. სილამაზეს დახარბებიხარ! თუ ბიჭი ხარ, ისეთ სულგრძელობაზე გამოიდე თავი, ძნელი რომაა, არავინ რომ არ გაიგებს, არავის რომ არ ეცოდინება, არავის თვალში არ მოხვდება, მსხვერპლსაც ბლომად გაიღებ, მაგრამ…

ერთ-ერთ ლიტერატურულ ბლოგზე ვიპოვე, მომეწონა და მინდა გაგიზიაროთ.

       "სიყვარული ჩვენი ცხოვრების ხატია: ერთიც და მეორეც ერთნაირად ემორჩილებიან ბედის ორომტრიალს, გარდატეხებსა და ცვალებადობას. მათი ახალგაზრდობა სიხარულით და იმედითაა აღსავსე: სიყმაწვილის ბედნიერება სიყვარულის ბედნიერების ტოლფასია (სიყმაწვილე ისეთსავე ბედნიერებს გვანიჭებს, როგორსაც სიყვარული). ესოდენ სასიამოვნო…

       "ნამდვილი ქალის ხელი აიღეთ, ვიწრო ხელისგულს დახედეთ და ნაზ, მშრალ ხაზებს დიდხანს უცქირეთ... მერე ფრთხილად ჩამოაყოლეთ სამი თითი და თვალებში შეხედეთ - მაშინ მიხვდებით, ნამდვილი ქალი თუა... ანდა, საკუთარი ხელისგული დაადეთ და მაშინვე რაღაცას იგრძნობთ - რაღაც შორეულს, რაღაც ბუნდოვანს, ყოველთვის გეტყვით ქალის ხელისგული..."

გურამ დოჩანაშვილი – "სამოსელი პირველი"

        არსებობს უმიზეზო უსამართლობა, როდესაც ხშირად საკუთარი ნების წინააღმდეგ ცხოვრებას მიჰყავხარ იქ სადაც არ გინდა, გაკეთებინებს იმას რაც არ გინდა და ყოველივე ამის გამო სამუდამო ტკივილს გიტოვებს გულში, რომელიც შემდეგ აღარასოდეს აღარაფრით აღარ წაიშლება და ბოლომდე გტანჯავს, ამიტომ უნდა ეცადო, რომ არასოდეს არ გაუკეთო ცუდი იმას  ვინც ისეთივე ადამიანია, როგორიც შენ თვითონ ხარ. მთავარი ეს არის და არა სიამაყე, მთავარია სიკეთე მხოლოდ სიკეთე…

- ბებო, ყველი მინდა, ყველი! - ითხოვდა ხუჭუჭულა. 

- მარხვაა, ბებო, მარხვა, - გული უდნებოდა მკერდში ბებიას.

- მარხვა რა არის? 

- ღმერთის დღეებია, ბებო გენაცვალოს. 

- ღმერთის დღეებში ყველისა და ერბოს ჭამა არ შეიძლება, ბებო? 

- არა, არ შეიძლება. 

- არც კვერცხის? - ახლა კვერცხი მოუნდა ხუჭუჭულას. 

- არც კვერცხის, ბებო. 

- და არც რძის დალევა არ შეიძლება, ბებო? 

- არც რძისა. 

- ჩიჩია, ბებო? 

- არც ჩიჩია, ბებო გენაცვალოს! _…

"– რა ვქნა, გენაცვალე, – ჩამომართვა სიტყვა ღმერთმა, – იაკუშინი მთხოვეთ? ჩამოგიყვანეთ. მეტრეველს მეხვეწებოდით? მაგასაც შეგისრულებთ. კარგი ბიჭები გინდოდათ? ეს სიჭინავები და ხურცილავები ვისი გაჩენილი გგონიათ თქვენ? ჰოდა, ცოტა თქვენც გაანძრიეთ ფეხი. ისღა მაკლია, ამ ხნის კაცი გამოვვარდე მინდორში საცვლის ამარა და თქვენ მაგივრად ვითამაშო, – ანერვიულდა ღმერთი.

– მაგას ვინ გკადრებთ, ბატონო ღმერთო! ოღონდ წელს პირველი ადგილი გვაჩუქე და ქაშვეთში ჩემს სიგრძე სანთელს დაგინთებთ, – გამოვიგლიჯე ყელი…

"ყველაფერს აქვს ქვეყნიერებაზე დასაწყისი და დასასრული, ბაბუა, მე დღეს თუ ხვალ გავთავდები. უბედურებაა, როდესაც კაცი შეუცნობელში მიდის, ამიტომ არ მეშინია, რომ გითხრა, ტყუილი იქნება, მეშინია, მაგრამ შენ არ შეშინდე, ბაბუა... თუ არაფერში მივდივარ საშიში არაფერია, რადგან არაფერში არაფერი არ არსებობს. თუ მართლა უნდა გარდავიცვალო და მეტი არაფერი, მაშინ მითუმეტეს არ უნდა შეგეშინდეს, ისევ ამ ქვეყნად დავრჩები და სხვა სახით მოვალ, ან ხედ, ან ბალახად, ან ჩიტად, ან ძაღლად... იცოდე…

"ერთ რამეს ვინატრებდი მხოლოდ: ოდესღაც, საუკუნეთა მიღმა, ისევ ამ მიწაზე და ამ ცის ქვეშ, ვიღაცამ, სულერთია ვინ, ოღონდ ჩემი ვინაობისა და ხელობის მცოდნემ (შეიძლება დამფასებელმაც), ჩემს საფლავს ჩასძახოს: იძინე მშვიდად, ჯერ ისევ ვარსებობთ, ისევ ვიბრძვით, ისევ ხალხი გვქვიაო!" "
ოთარ ჭილაძე

გული გაჩერდა. არა, კი არ გაჩერდა, ჯერ ფანჯრის მინაზე შემსკდარ ბეღურასავით ჩავარდა ქვევით, აფართხალდა, გაიბრძოლა და შემდეგ გაჩერდა.