ხანდახან არის მარტოობაშიაც რაღაც რომანტიული და ამოუხსნელი, მისტიური და ოაზისივით მაცოცხლებელი.. ღამეები იცრიცებიან დღეების მოლოდინში და გრძნობ რამდენად დიდი და მიუწვდომელია უფალი, რამდენად ბრძენი და კეთილისმყოფელია იგი..

      განა სასწაული არ არის - გამთეენიისპირზედ, ახლადგამოღვიძებული, შეიგრძნობდე უშრეტ ძალას ბედნიერებისას და სიყვარულისას, მაარტოობისას რომელიც სრულებითაც არ არის მარტო, ეული...

      განა სასწაული არ…

      არის დღეები როდესაც ადამიანები ამინდებს ემსგავსებიან, ან პირიქით, ამინდები ემსგავსებიან ადამიანებს...

      დღე ერთია და რამდენნაირად იცვლება ადამიანი, რამდენს ფიქრობს, იცინის, ტირის, სწყინს და უხარია.. მე მაინც ამინდებიდან ნისლს გამოვარჩევდი.. ნისლები ფიქრებს ჰგავს, რომელიც ძალუმად აწევს ადამიანს გონებაში და უმღვრევს იმ წყალს, რომელიც კამკამებდა. მოვა ნისლი, დაგაწვება და აღარ შემოგეცლება სანამ მზე არ…

      ხელები უსიცოცხლოდ ჰკიდია სხეულს,როგორც ზამთარში ხეებს ტოტები... უძილობისაგან თვალები ჩაშავებული და ჩაცვენილია, იმ როიალივით რომელსაც საუკუნეა არავინ შეხხებია..

      სიცოცხლის, მშვენიერების, აყვავების, აპრილობის, ყვავილთა ცვენის დრო იდგა. ცა მიმზიდველი მზერით უცქერდა ცოდვილთა საცხოვრისს და ანატრებინებდა თავს... უსიცოცხლო კი ამ ყოველივეს ვერ ხედავდა, განა თვალები არ ჰქონდა?! ჰქონდა! მაგრამ მისი გული სულაც არ მზიანობდა მზით, არც აპრილის…

      მიწა დიდი საიდუმლოს შემნახველი და გამზიარებელია. ამის ნათელი მაგალითია არქეოლოგიური გათხრები. გრაკლიანის გორაზე აღმოჩენი იქნა გრაკლიანის უნიკალური წარწერა, რომელიც რამდენიმე დღის წინ აშშ ლაბორატორიამ ძვ.წ. XI-X საუკუნეებს მიაკუთვნა. იგი გახლავთ უძველესი და უნიკალური მონაპოვარი საქართველოსთვისა და მთელი მსოფლიოსათვის. შესაძლოა მეცნიერულმა კვლევამ მნიშვნელოვნად შეცვალოს მსოფლიო დამწერლობის ისტორიის გარკვეული ეტაპი.…

      ჩვენ ვამბობთ, რომ გვიყვარს ერთმანეთი, მაგრამ საქმით არ ვამტკიცებთ მას.

      ჩვენ ვამბობთ, რომ გვიყვარს მზე, მაგრამ როცა ის ანათებს (თუმცა ახლა იშვიათად) ვეძიებთ ჩრდილს.

      ჩვენ ვამბობთ, რომ გვიყვარს წვიმა, მაგრამ როცა წვიმს ვიხურავთ ქოლგას.

      ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ვართ კეთილები, მაგრამ როდესაც ერთმანეთს ვჭირდებით ვემალებით ერთმანეთს..

      ჩვენ ვამბობთ, რომ ვართ მიმტევებლები, მაგრამ როდესაც ვინმე ჩვენს წინაშე…

      დღევანდელ დღეს წმიდა ეკლესია მიცვალებულებს იხსენიებდა.. ტაძარი სავსე დამხვდა, შავებში ჩაცმული დიაცთა უმრავლესობით. ბევრს ძალიან კარგად ვიცნობდი და მათი სევდის მომსწრე ვიყავი, რომელიც შვილის გარდაცვალებით იყო გამოწვეული. ვერ გავუძელი ამდენი ცრემლიანი თვალების ნახვას, რომელიც ჩემთვის ძალიან ნაცნობი იყო. მეც დავატარებ დიდ სიცარიელეს და ტკივილს გულით, რომელიც ახლახანს კიდევ უფრო გამიღრმავდა და უფრო მეტად მძიმე სატარებელი გამიხდა. არ მიყვარს და არ…

      ზამთარი უკვე ხანში იყო შესული. სიო არსაიდან იძვროდა, ქალაქი ჩვეულ რიტმს მიჰყვებოდა და დღის გასრულებას ლამობდა.. დალოცვილ მზეს დროებით ძალა შემატებოდა, სხივებს დედამიწას უგზავნიდა და ათბობდა. თეთრი ღრუბლები ცას სამკაულად ეკვროდნენ და იწელებოდნენ..

      ლექციების დასრულებისთანავე ავტოსადგურისკენ გავემართე და ტრანსპორტში ადგილი მძღოლის გვერდით დავიკავე. ფიქრებში ჩაძირული გოგონების სიცილმა გამომაფხიზლა.…

- მამა ადამიანები რატომ ტირიან დღეს, მაშინ როცა გუშინ იცინოდნენ?

  რადგან სიხარული და სევდა გარდაუვალია შვილო, ის ჩვენშია, ერთმანეთისგან განუყოფელნი.

- მა რა არის წუთისოფელი?

  ის ჩვენი დროებითი სამყოფელია.

- მამა საიდან მოვედით ან სად წავალთ?

  მოვედით მარადისობიდან და მარადისობას მივეცემით.

- მა შენ ხომ არასოდეს მიმატოვებ?

  მხოლოდ თვალი ტოვებს თვალს, გული გულს…

      დღეები შენი მონატრებითაა გაჟღენთილი. ყოველ საღამოს ამოცურდები და სევდას და დიდ სიყვარულს მიტოვებ.. რატომ გწერ? რავიცი, ის ვიცი რომ ამას ვერ წაიკითხავ, მაგრამ დავიღალე. ყველაზე გულწრფელი მაშინ ვარ, როცა ვწერ.. მენატრები, მენატრები... უშენოდ რამდენმა წელმა და დღემ ჩაიარა, რამდენმა ცრემლმა და ღიმილმა გაირა სახეზე... ვინ მოსთვის?!

      როცა ასე ძალიან მეფიქრები, ძალიან ბევრს ვფიქრობ ხოლმე და მერე ის მამშვიდებს, რომ ვიცი, ცოცხალი ხარ! იქ,…

მქონია ყველაფერი და მქონია არაფერი..

ვყოფილვარ ბედნიერი და... თითქოს უბედურიც.

მაგრამ როცა არაფერი მქონია, შენ ჩემთან ყოფილხარ და ყველაფერი იყო ეს ჩემთვის, მიუხედავად იმისა რომ არაფერი მქონია..

ახლა კი...

ისე აკლიხარ ჩემობას, როგორც ცას ვარსკვლავები. როგორც ზამთრის მზეს ძალა გათბობისა...

ისე მინდა გიგრძნო, როგორც გაზაფხულზე ატმის სურნელს ვგრძნობდი ხოლმე...

ისე მინდა ჩაგჭიდო…

      მათე ბიჭი მშობლებთან, პაპა-ბებოსთან ერთად, მაღალი მთის ძირას, ერთ მყუდრო, პატარა სახლში ცხოვრობდა. პატარა ეზო, რამდენიმე სული საქონელი, ქათამი, ცხვარი ჰყავდათ. მიწას ამუშავებდნენ და ასე გაჰქონდათ თავი.

      მათე მოსუვენარი, ჯიუტი ბიჭი იყო, რომელსაც ბევრი შეკითხვების დასმა უყვარდა. ვერ იტანდა, როცა შეკითხვაზე პასუხს არ ან ვერ იღებდა. განსაკუთრებით პაპამისი, ანდრო უყვარდა. მხოლოდ მას უჯერებდა და სულ…

     მზე როცა ჩავა, დაბნელდება.. სახილველის დანახვა შეუძლებელი გახდება.

     როცა მზე ჩავა, ცივი ქარები გაბატონდებიან და შეუკავებლად დაიწყებენ ბოდიალს ირგვლივ. ააწრიალებენ და აახმაურებენ ყველაფერს, ააშრიალებენ ხეზე შემორჩენილ შემომხმარ, სიცოცხლე მილეულ ფოთლებს და სამუდამოდ მოაცილებენ მშობლიურ ტოტებს. დაენარცხებიან და ისე გაიშლებიან პოხიერ მიწაზე, თითქოს არც კი ყოფილიყვნენ.. ჩაივლის ვინმე მგზავრი, შეხედავს ხეს…

     როცა ახალი დღე იწყება და ქვეყნიერება ძილს არის მიცემული, მაშინ ცა გაცისკრების, გათენებისფერია.. ზეცას ჩიტები იკლებენ და უხარიათ, ძალზედ უხარიათ... ჩიტების საამო გალობამ გამომაფხიზლა. როგორც დამფრთხალ ჩიტს, ისე ამითრთოლდა გული, როცა მათი საამო გალობა მესმა. სიხარული და რაღაც…