ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს,

მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს.

ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს,

რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ.

გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას,

მათი…

მიყვარს ჩემი შუახევი

პერანგას და ღომას წყარო,

ჩირუხის და კიკიბოს მთა

რა გინდა რომ შეადარო?

დაბას მხარბეჭს უმშვენებენ

იქით ხევი, აქეთ ხევი,

შენზე ფიქრებში მომეჩვენა რომ წამი გაჩერდა,

ქარი ამღერდა, გულმა ოცნება გაბედა,

ღრუბელი ცას კვალს აღარ ამჩნევდა,

ფიქრის ზღვაც უფრო აღელდა.

ძველი მოგონება აღსდგა და გამთელდა,

მივხვდი ღიმილი, საღ აზრს მართმევდა.

აწმყოს მაშორებდა, მარბევდა, მაბნევდა....

უნებური სევდა გულს ავსებდა,

და ეს ცხოვრებას მუქ ფერებს აძლევდა,

მომავლის კარიბჭეს დაკეტილს, აღებდა.

შენი გამოხედვა ფრთებს მასხამდა, მაფრენდა..

თითქოს…

მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი.

მე ახლა მაგონდება ჩემი ცხოვრების ქარიშხლიანი დღეები და სინანულის ჟრუანტელი მივლის.

თანაც მიხარია, რომ ვარ ტერენტი გრანელი.

წინ უფსკრულია და შავი ნისლი მახვევია ირგვლივ.

მე ქვეყნის გაჩენიდან ნელა მოვდიოდი…

წამოწოლილა გაზაფხული

მტკივა სულთან ახლოს, მტკივა არაფერი.

თითქოს არაფერმა ფერი დაიტია,

ფერი იმდენი, რომ მძიმედ დავაბიჯებ

მიწას, მწუხარეს და მაინც იმედიანს.

მტკივა სულთან ახლოს ისე ღრმა ტკივილით,

თითქოს დედამიწა გულში გაარღვია

თვითონ ჩემმა გულმა, გულმა ღიმილივით

თვალს რომ მეფინება ისევ არაფრიდან.

მტკივა ღრმად და ახლოს, ჰორიზონტალურად,

მტკივა ვერტიკალზე…

ჩვენ ვეძებთ იმას რისი არსებობის

თავადვე არ გვჯერა

სამყარო ახლახან გადაღებეს

მთვარეზე

უფრო თეთრად

ისე

როგორც



მხატვარმა ტილო,

ზოგან საღებავი

ბევრია…

გულო!

რაი გჭირს ტიალო,

ჰბორგავ და აღარ მასვენებ,

დადექღა, ნუღარ ტრიალობ,

თორო, ჯოჯოხეთს გაჩვენებ...

დროს გადაუცვდა ჩადრები,…

ხბო ბღავის, დედას ეძახის, –

რა ჰქნას, რომ ძუძუ სწყურია!

მოდის ნახირი, თან მოსდევს

ქვრივ მარიამას ფურია.

მოსჩანს დელფანა, თან მოაქვს

რძით გატიკნული ცურია.

ხბოსთან სჩანს პატარა სოფო,

უთმენლად უცემს გულია:

რძეს აჭმევს, იმიტომა აქვთ

იმისი სიყვარულია.

ფურმა ხმა მისცა თავის შვილს,

ეზოში ჟრიამულია.

გარს შემოერტყა დელფანას

ქვრივის ოჯახი სრულია.

კატაც კი გამოეგება,

იქვე კუდს იქნევს მურია.

ხარიც თან მოჰყვა, ნიკორა,…

‎-დამლოცავთ, მამაო?

-ღირსი ხარ, შვილო ჩემო?

-არა, მამაო...

-ღმერთმა დაგლოცოს, ...შვილო...

-დიდ არს ქრისტე ღმერთი! მამაო...

-და უძლეველი, შვილო ჩემო...

-რომ მოვკვდები სად წავალ, მამაო?

-სადაც აირჩევ, შვილო.

-ეგ როგორ, მამაო? ცოდვილი თუ მოვკვდი ხომ ჯოჯოხეთში მოვხვდები?

-შენც ცოდვას ნუ აირჩევ, შვილო ჩემო და არ მოკვდები ცოდვილი!

-მართალია მამაო, სადაც ავირჩევ იქ…