ისე უცნაურად ზაფხულს მივუყვები

თითქოს გზაში მხოლოდ სევდა მემატება...

ზოგჯერ ბილიკებზე ცრემლებს ვუერთდები,…

ანუ ის, რაც ვიცით რომ ასეა...

ასეთები ვართ, ხან გიჟები, ხან ჭკვიანები,

გვარის ნიშატი ქვლივიძეებს შუბლზე გვატყვია,

კარგი ბევრი გვყავს, ცუდიც-ალბათ, თუმცა არავის

სამშობლოსათვის არასდროს არ გვიღალატია.



გვყავდა ბაუჯა, ქვლივიძეანთ კოტორაშვილი,

მტრებსა ხოცავდა, საცალფეხოს ხრამში ტოვებდა,

პოეტიც გვყავდა, დიდი მიშა, სიტყვის ოსტატი,

რომ გალია და ვერ დაიწყო მაინც ცხოვრება.…

ისევ მოვიდა ზამთარი

ფიფქებიც ისევ ცვივა

უშენოდ არ ვარ გამთბარი,

უშენოდ ისევ მცივა.

მინდა, რომ იყო ჩემთან,

მინდა, რომ იყო ახლოს,

არ მინდა იყო სხვისი,

არ მინდა იყო კვლავ შორს.

მე ვერ გავუძლებ ტკივილს,

მე ვერ გავუძებ სევდას,

მე ვერ გავიძლებ სხვისთვის

ჩემი ცრემლების დენას.

მე შენთან მინდა მხოლოდ,

შენი ტრფობით ვარ მთვრალი.

მე შენთან მინდა მხოლოდ,

უშენოდ მე ვარ მკვდარი.

ისევ მოვიდა…

 ისევ დაღამდა, ისევ გამახსენდი,

 ისევ შენკენ ქრიან ჩემი ოცნებები

 ისევ დავიძინე თითქოს დაწყნარებით, 

 ისევ დამესიზმრე და თან გამიფრინდი.

 

 ირგვლივ მივიხედე,შენ კი არსად ჩანდი,

 ირგვლივ მივიხედე,სჩანდა შენი ლანდი,

 ვფიქრობ, ნეტავ სად ხარ?! ნეტავ სად გეძებო, 

 ნეტავ გიპოვიდე ამაზე ვოცნებობ.



 უცებ ხმა მომესმა, თითქოს შორს იყავი,

 უცებ წარმომიდგა თვალწინ შენი ლანდი...

 უცებ…

  უშენოდ ისევ შემცივდა,

  მარტო ვარ, ფიქრებს მისცემია ფართო გზა–კვალი,

  უშენოდ გული ატირდა,

  ნუთუ წარსულით ისულდგმულებს გრძნობით დამწვარი...

  უშენოდ ენაც დადუმდა,

  ო რა რთულია ბაასობდე სევდით გამხმარი...

  უშენოდ ფეთქვაც ჩაჩუმდა,

  თითქოს შენივე სიყვარულით სადღაც გამქრალი...

  უშენოდ გზები გამოჩნდა,

  გზები რომლებიც აღარ არი შვების მომცემი ნატურმოერტის ფერით გამთბარი... 

  უშენოდ ლექსიც დასრულდა, 

  ლექსი…

ზღვისფერი გაქვს თვალები და, თავად ჰგავხარ ზღვას,

თუ არ შეგებრალები და, მითხოვდები სხვას,

მივატოვებ გაზაფხულზე თესვასა და ხვნას,

გადავლხავ ადიდებულ ჭოროხსა და მტკვარს,

ცეცხლს გავატან შენს სამყოფელს, შენს სიყვარულს ქარს,

და მოგკილავ მოღალატევ, მაგ ნაფერებ…

კოლუმბი რომ შუა ზღვაში
ამერიკას დაეძებდა,
მაშინ ქართლში ვახტანგ მეფე
კანონების კოდექსს წერდა
და როდესაც რუსმა ხალხმა 
ძლივს ისწავლა ანი-ბანი,
შოთამ მაშინ დაამთავრა
თავის ვეფხისტყაოსანი.

ალბათ გახსოვთ ჩვენი დაანონსებული პოეზიის საღამო...

23 ივნისს, სულთმოფენობის ბრწყინვალე დღესასწაულზე, სამების საკათედრო ტაძრის პირველ…

- უღმერთობა გამეფდა ჩემში.

 ეშმაკი მიცინის,

 ღმერთი მიმტირის.

 მე-ს ვეზიზღები,

 მე მეზიზღება .

 ნამდვილმა ხის ნავმაც ნიჩბებს მოუსვა და ... გაფრინდა .. დამტოვა ...

 არ გაფრენილა მხოლოდ შავ-თეთრი ქაღალდის ნავი,

 რომლის მარჯვენა კიდედან ისმის სიცილი,

 მარცხნიდან-ქვითინი ...

 გაყინულ ხელს მიწვდის გაღიმებული,

 გამთბარ ხელს…

ღამის ლეგენდა დაჰქრის, დასცურავს,

ჩანგის სიმების მოისმის ჟღერა,

თავდავიწყების სავსე მორევში

დღეს ლხინს ეძლევა ქსანტე, გეტერა.

ტკბილ ნეტარების მდუმარებაში

აჰა, სიმღერის გაისმის ქარი,

ხან ნაზი, როგორც თოლიას კვნესა,

ხან მწველი, როგორც სატანის ქნარი.

ველური ცეკვა, თასთა წკრიალი,

მოწყენილ კაცთა ხარხარი მწარე,

მელოდიური, გაძაფული ხმა

და სინანულის ჰანგი მგზნებარე.

ყველა ამ ხმებში დაგუბებულა,

შეერთებულა და ადის ცამდე…

მომეცით ხმალი თავს ვანებებ ლექსთა მოყოლას, 
მინდა საქმითაც დავამტკიცო მღერა  ქ ვ ე ლ უ რ ი, 
მარტო ვიბრძოლებ, 
როგორც ძველად ქისტი ჯოყოლა, 
რომ ყველა ყბედებს დავუმოკლო ენა გველური!

ახლა ღამეა და ბნელა, მაგრამ ხვალ ისევ გათენდება და მზე მოჰფენს ნათელს ყოველივეს....

ახლა დუმილია სულში, მაგრამ ისიც მალე ახმაურდება....

ახლა ტკივილია, მაგრამ ესეც გაივლის და სიხარული დაისადგურებს....

ახლა მარტოობაა, უმიზნობა და უსაშველობა...

ახლა სიზარმაცეა და უმწეობა, მაგრამ მხოლოდ ახლა......

მხოლოდ ახლა და დღეს...მაგრამ ხვალ ყველაფერი შეიცვლება....

ხვალ შევიცვლები მე, შეიცვლები შენ და შეიცვლება სამყარო... 

ხვალ მე ვიბატონებ ჩემს თავზე…

ქარი ქრის, ქარი ქრის, ქარი ქრის

ფოთლები მიჰქრიან ქარდაქარ

ხეთა რიგს, ხეთა ჯარს რკალად ხრის

სადა ხარ, სადა ხარ, სადა ხარ.…

გახსოვდეს ვისი გორისა ხარ!

და თუ არ გახსოვს,

თუ ვეღარ ამჩნევ მამის ნამყენს და დედის ნაქსოვს,

თუ დაგავიწყდა იმ ჩუქურთმის იმ ხატის ფასი,

თუ გააჩუქე წინაპრების პლოსტიც და ფლასიც

რიღასთვის იხვეჭ მოსაღვეწელს, რიღასთვის ზრუნავ,

ან ოქრო ვერცხლით ვისთვის ივსებ ბუდეს და ბუნაგს,

ან რატომ უქშევ შენს ვენახში ჩაფრენილ ჩიტებს ,

ანდა "სამოთხის გასაღები" და "სულის კლიტე"

რაღად გჭირდება !

ცეცხლს მიეცი წყალს გაატანე,

რომ ბედნიერი იყო მარად როგორც…

მერამდენე შობის მარხვა გაილია

მოლოდინში ლოცვებში და ფიქრებში,

ვნების თასი სიყვარულით დაილია

და ბეთლემი მათენდება ფიქრებში,

არ ვმარხულობ მონანული მამებივით

ღამისთევა არ მტკივდება მუხლებში,

გელი თოვლში იმ გერგეტის სამებივით,

გეხიდები გოლგოთისკენ - უღელში

არ ვარ ჯვარზე გაწირული ავაზაკი,

არც პილატეს დაბანილი ხელები

ცოტა ხანში მოლოდინიც გავა რაკი,

შენს ნაფეხურს რწმენით შემოვევლები,

არც მოწყალე სამარიტელს…

დედა მიყვარს სიცოცხლეზე მეტად!

ეს სიტყვები ადრეც უნდა მეთქვა,

იგი გახლავთ ჩემთვის გულის ფეთქვა;

სიყვარულის სათავეა დედა!

როცა ზოგჯერ ულევ სითბოს ელი,

ან,როდესაც მოფერება გინდა იმ სიმშვიდეს,

როგორც ყოვლადწმინდა,

ისე მოგფენს დედის თბილი ხელი...

მშობელია ჩემი შემოქმედი მისით ვცოცხლობ,

მისით მიდგას სული!

დედის ღვაწლი არის ერთობ რთული,

როგორ გიძღვნა მადლი ჩემო დედი?!

შენი ფიქრი მე მეხება მუდამ

მიფრთხილდები…