შეამჩნია, რომ ფანჯრებიდან შუქი იმაზე მეტად შემოდიოდა, ვიდრე დილით, როცა თვალი პირველად გაახილა. მერე კარგად დააკვირდა - ფანჯრები გაუწმენდიათ. მიუახლოვდა და იქიდან დაიწყო თავისი მეგობრების ცქერა. ყურებაში იმდენად გაერთო, ვერც კი მიხვდა ფანჯარას როგორ მიაწვა. გაიღო და გადავარდა, ჯერ თოვლში გადაკოტრიალდა და შემდეგ მოლიპულ აივანზე დაეცა. იქაც თოვლი დახვდა, კიდევ მოუწია თოვლში კოტრიალი.

      წუთის წინ სასიამოვნო სიგრილე, უცბად საშინელ…

გოგო.

ისეთი დღეებიც ხომ არის ხოლმე,

როცა ვარსკვლავებიან ზეცას ჩაისუნთქავ

და წვები ნაწვიმარი.

ქარწაღებული.

და გიკვირს, რატომ არ მოდიან

ძვირფასი ადამიანები,

როცა მათ ახსოვხარ,

როცა ალბათ, მათაც ეძვირფასები.

გიკვირს, და მერე მოდის სიზმარი,

რომ დგახარ,და მათი ზურგები

უხმოდ გელაპარაკებიან.

ისუნთქავ კიდევ ერთ ზამთარს.

კიდევ ერთ მარტოობას.

და…

      მისი გაღვიძება სიხარულის შეძახილით აღნიშნეს, თუმცა ვერ ხვდებოდა რატომ, მათ ხომ უფრო ადრე გაიღვიძეს?! მაგრამ ახლა ფიქრის დრო არ ჰქონდა, მთავარი იყო წყურვილი მოეკლა. იწრიალა ოთახში, იბორიალა, ეძება, ბოლოს მიირბინა თავის სარწყულთან და გემრიელად გამოცალა. წყურვილი რომ მოიკლა, გაჩერდა და მძიმედ ამოისუნთქა. ღია კარში წუთისოფლის თეთრი სტუმრები მოჩანდნენ, გაუჩერებლად მოდიოდნენ ზემოდან.

      "ესენი არიან თეთრი სტუმრები?!" - გაიფიქრა - "გუშინ,…

      კაკლის წასაღებად ჭერში შემოპარული ციყვის უყურადღებო ფხაკუნმა გააღვიძა. სიცივე იგრძნო. ლანდების გასარჩევად სამყოფი სინათლე შემოდიოდა თოვლით თითქმისდაფარული სარკმლიდან. ბუხარი მიჩუმათებულიყო, სამაგიეროდ ოთახის კუთხეში დატანებული, მარანში გასასვლელი კარი ჭრიალებდა - იქიდან სულ სიცივე უბერავდა. ნაბადში გაკრულს წამოდგომა ჭირისდღესავით ეზარებოდა, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა - ასე დარჩენა არ შეიძლებოდა. თვალები მოიფშვნიტა და ოთახს ინტერესიანად მოავლო…

      თოვდა. დეკემბრის უკანასკნელი განთიადი დგებოდა. ჯერ კიდევ ეძინა თბილისს. მოქუფრულ ცაზე მთვარეც არსად ჩანდა... სითეთრე ებრძოდა ღამეს. ვეებერთელა ფანტელები ციდან ისე მოისწრაფოდნენ მიწისკენ, თითქოს რაღაც ახალი ამბავი უნდა ახარონო დედამიწას. გადათეთრებულიყო მთაწმინდა, თეთრად შეღებილიყო თბილისის ქუჩები, ისტორიად შემორჩენილი ჩუქურთმიანი აივნები, კრამიტის სახურავებსაც ფერი ეცვალათ, ზამთრის ზღაპრულ ქალაქს წააგავდა თბილისი. აქა-იქ მბჟუტავი ლამპიონები…

      მზე თეთრ ნაბადში გახვეულიყო, ციდან ცვიოდა თეთრი ფანტელები და ნაზად ეფინებოდნენ ყველაფერს, რაც კი შეხვდებოდათ გზად. ისე ბარდნიდა, აღარაფერი ჩანდა გარშემო, ადამიანსაც ვერ ნახავდით, ძლიერი ყინვის გამო ყველა თბილ კერას შეფარებოდა. მხოლოდ ერთი კაცი ჩანდა, სოფლის ორღობეში მომავალი, ძონძებით ადვილად მიხვდებოდით რომ გაჭირვებული…

     დღეს 27 იანვარია... მართლმადიდებელთათვის ერთ-ერთი გამორჩეული დღესასწაული - წმინდა ნინოს ხსენების დღე... არამართლმადიდებელთათვის იანვრის ერთ-ერთი ბოლო დღე, ყველა ადამიანისათვის სამშაბათი, ზოგისთვის დატვირთული, ზოგისთვის უდარდელი, ზოგისთვის გამორჩეული, ზოგისთვის კი ერთი ჩვეულებრივი დღე "სხვათა ათასთა მრავალთა მსგავსი".

რა მნიშვნელობა აქვს რა დღეა?! რა თვეა?! რა რიცხვია?! მნიშვნელოვანი ის არის როგორ გადის ასობით, ათასობით…

      მინდა იცი რაა? ერთ ლამაზ სოფელში, ძველი ხის სუროებიანი სახლი, ცოოტა ბნელი, ძველებური ავეჯი და ბიბლიოთეკა. პატარა, მოხერხებული მაგიდა, ცხელი ყავა და რამე მართლა კარგი და დიდი წიგნი. თბილი, ნაქსოვი ტანსაცმელი მეცმევა. გარემო წყნარი, მშვიდი უნდა იყოს. კიდევ ბუხარი და შეშის ტკაცა-ტკუცი ნელი, წყნარი თოვა. ღრუბლიანი ამინდი, აი, ისეთი რა, მე რომ მიყვარ, ძაანაც ცივი არა. აი ისეთი დღეს რომაა. თოვლით გადათეთრებული, ქათქათა მიწა.. სიჩუმე, სიწყნარე,…