გამარჯობა! მე არავინ ვარ. ზოგი ფიქრობს, რომ ღმერთი ვარ. ზოგიც სატანას მეძახის, ზოგს ანგელოზი ვგონივარ, ლამაზი თეთრი ფრთებით. მაგრამ სინამდვილეში არც არავინ ვარ, უბრალოდ არ ვარსებობ. მე უბრალოდ შენ ვარ. აი შენ კი ვერ ხვდები, რომ შენ მე ხარ. ჩვენ განუყოფელნი ვართ...

      ძალიან სასაცილოები ხართ ადამიანები. სიბნელეში ცხოვრობთ და სულ სინათლის ნაპერწკალს ეძებთ. გიყვართ მზე, მაგრამ უფრო მეტად მთვარე, რომელიც მზის სხივს ირეკლავს. შეხედეთ რა ლამაზია როდესაც ღამე მთვარის შუქს მთის დათოვლილი მწვერვალი აირეკლავს. მაგრამ უფრო მშვენიერია, როდესაც ღამე, ამ მთის მწვერვალს მდინარეში დაინახავ. შენ ზიხარ მდინარის პირას, ბალახზე და ფიქრობ, როგორ აკოცო გოგონას, რომეიც შენ გვერდზე ზის და ერთი სული აქვს როდის მოეხვევი. აი შე სულელო! როგორც იქნა გაბედე და აკოცე. მან თვალები დახუჭა. შენ! სულსწრაფმა, კოპლებიანი კაბა გახადე და შეხედე მის მკერდს. მკერდს რომელიც მდინარიდან გამოსროლილ სხივით, ძალიან მკრთალად და ნაზადაა განათებული. შენ მხოლოდ ამ მკერდზე ფიქრობ და არ გაინტერესებს საიდან ეცემა სხივი. რათქმაუნდა ამ დროს დარწმუნებული ხარ, ეს მკერდი უფრო თბილია, უფრო კაშკაშა, ნათელი და მშვენიერი ვიდრე თვით მზე.

      არა! მკერდზე საუბარს არ ვაპირებ, არც მდინარეზე, არც მთის თოვლიან მწვერვალზე, არც მთვარეზე და არც მზეზე. უბრალოდ სხივზე მინდოდა მეთქვა რამე. თქვენ სუსტები და ფერმკრთალები ხართ, სწორედ ამიტომ გიზიდავთ, ნაზი ათასჯერ არეკლილი სინათლის სხივები. რადგან თქვენც სუსტები და ათასჯერ არეკლილები ხართ. თქვენ შექმენით ღმერთი: სიკეთის, სიყვარულისა და სამართლიანობის სიმბოლოდ და შემდეგ ამ ღმერთის სახელით დაიწყეთ ერთმანეთის ხოცვა. გეშინიათ შიმშილის, ტკივილისა და გაქრობის. ამის გამო მზად ხართ ნებისმიერი სინათლე ჩააქროთ, რომ რაღაც წამებით უფრო დიდხანს იბჟუტუნოთ. მაგრამ ეს ყველაფერი ილუზიაა, თქვენ ჩამქრალი ნაკვერჩხლები ხართ და ილუზიას იქმნით, რომ ანათებთ. სინამდვილეში არც კი ბჟუტურებთ...

      ავიღებ ფერად მინას. წითელს და მწვანეს. შენ გაჩვენებ წითელი მინიდან არეკლილ სხივს, რომელიც რათქმაუნდა წითელი იქნება. შენ მეგობარს მწვანე მინიდან არეკლილს, როლემიც შესაბამისად იქნება მწვანე. შენ დაიწყებ მტკიცებას, რომ სხივი წითელია. შენი მეგობარი რათქმაუნდა არ დაგეთანხმება და შეეცდება დაამტკიცოს, რომ სხივი მწვანეა. თქვენ ერთმანეთს ვერაფერს დაუმტკიცებთ და ბოლოს ალბათ ერთმანეთის დახოცვას გადაწყვეტთ.

      რათქმაუნდა ორივე მართლები ხართ. სხივი მართლაც წითელია, ამავდროულად მწვანეც. სინამდვილეში არც წითელია და არც მწვანე. სამყარო მრავალფეროვანია, ფერადი. სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლებს გიჭირთ ერთმანეთთან მეგობრობა, რადგან სამყაროს განსხვავებულ ფერში ხედავთ. სინამდვილეში მე არც მწვანე ვარ და არც წითელი. არც ბოროტი ვარ და არც კეთილი. უბრალოდ მე შენ ვარ. შენ პოტენციაში ნაპერწკალი ხარ, მაგრამ ახლა საშინლად ცივად, შავად და უმოქმედოდ გამოიყურები. შეიძლება ერთ დღესაც აინთო და სხივად გადაიქცე. მაგრამ ამისთვის ჯერ უნდა გაიაზრო რა არის სინათლე. სინათლე არაა ქალის მკერდი, არც მდინარეში დანახული მთის მწვერვალები და არც მთვარე. ყველაფრის საწყისი შეიძლება მზე იყოს.

      მაგრამ მე მზე არ ვარ. მე უბრალოდ სხივი ვარ. აი ის სხივიც ვარ, ზოგჯერ გონებაში რომ გაგიელვებს და რაღაც საინტერესოს გაგაკეტებინებს. ის სხივი ვარ, თვალებს რომ გაახელ და ოთახში ნივთებს დაგანახებს. ის სხივიც ვარ, თვალებს რომ დახუჭავ და ოცნებაში ყველაფერს შენ გემოზე ალაგებს. მე შენში ვარ და შენ ჩემში ხარ. ერთმანეთის გარეშე ვერ ვიარსებებთ.

      ჩემი სახელით ბევრი ქადაგებდა, ქადაგებს და იქადაგებს. ისინი ძალიან მამხიარულებენ, ზოგჯერ სევდას მგვრიან, რამდენიმე მათგანმა გამაოცა კიდეც. მაგრამ ყველაფერი ძალიან მარტივადაა. თქვენ გაქვთ „ეგო“, რაც ყველანაირ სინათლეს განიზიდავს და ნაპერწკლად ქცევაში ხელს გიშლით. „ეგო“ რომ არ გქონდეთ ძალიან მოსაწყენი იქნებოდა თქვენი ყურება. ყველა ერთმანეთზე იზრუნებდით, გეყვარებოდათ ერთმანეთი და მოკლედ ყველაფერი ერტფეროვანი იქნებოდა. ახლა დაგემშვიდობებით და მარტივ, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვან საიდუმლოს გეტყვით: გაიღიმეთ, იზრუნეთ ერთმანეთზე, ხშირად ჩაეხუტეთ და გპირდებით, ერთხელაც აუცილებლად აინთებით...