მან, რომელმაც არარასგან შექმნა ყოველი; მან, რომელმაც პლანეტები განალაგა ცის კაბადონზე, გალაქტიკები და სამყაროები მწყობრ წესრიგში, ჰარმონიაში მოაქცია; მან, რომელმაც დროს მისცა დასაბამი და დროის არსებობამდე, თვითონ არსებობდა; მან, რომელიც თავად გარშემოუწერელი იყო სივრცე შექმნა და უსხეულომ, სივრცეში მატერია; მან, რომელმაც „შექმნა ანგელოზნი მისნი სულად და მსახურნი მისნი ალად ცეცხლისად“, ერთ დღესაც, („უკანასკნელთა დღეთა“) მოინდომა თავად…

      კინომანიას ცოტა ჩამოვშორდი, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ბოლო დროს რამდენიმე ძველი და შეიძლება ითქვას, კარგი ფილმიც ვნახე. ერთი კია, ამ ფილმებში არც ისეთი იყო ისეთი, საქებრად, დასაწერად ან სარეკომენდაციოდ რომ გამომდგარიყო. გუშინ კი ერთმა ფილმა ჯერ ღამე გამათენებინა და შემდეგ, საახალწლო ქეიფივით მეორე დღეზეც გადმომყვა. ფილმი მეორე მსოფლიო ომში, ებრაელთა ტყვეობის საშინელ ამბებს უკავშირდება და არც მეტი, არც ნაკლები უფლის გასამართლების ამბავს…

      მხატვარი რომ ვიყო, ჩაფიქრებულ ადამიანს დავხატავდი: თავი ჩაუღუნავს, მხრებზე თითქოს მძიმე ტვირთი დასწოლია, შუბლიც ერთიანად ნაოჭებით დაფარვია... ყველაზე ცხადად სწორედ შუბლზე ეტყობა, ათასგვარი საზრუნავი რომ ჯიჯგნის და აწამებს.

      მერედა, რამ დაუმძიმა შუბლი ადამიანს, რა მიუძღვის წინ უამრავ საზრუნავთა ჯაჭვს?

      კარგი კითხვაა, მართლაც.

      პასუხიც კარგი მოსდევს: ოქრო, უწინარეს ყოვლისა!

      დიახ, ყველა საზრუნავი…

      ზოგჯერ ალბათ უკეთესი იქნება მოზრდილები ბავშვებს თუ მივბაძავთ რადგან მათი თვალებით დანახული სამყარო ალბათ ძალიან განსხვავდება ჩვენი აღქმისგან ჩვენც ხომ ოდესღაც ბავშვები ვიყავით ჩვენი წარმოდგენა გვქონდა კარგზე და ცუდზე რაღაცეებს ჩვენი კრიტერიუმებით ვსაზღვრავდით ხშირად სულელურად მაგრამ სამაგიეროდ გულწრფელად როცა იზრდები რთულია ეს სისუფთავე შეინარჩუნო რადგან ადამიანებმა ჩვენთვითონ შევქმენით ისეთი გარემო და სისტემა სადაც ადამიანის ყოფა…

      თქვენ არ ვიცი როგორ ფიქრობთ მკითხველნო, მაგრამ ჩემი აზრით ძალიან ალოგიკურია გინდოდეს მსოფლიო კაცობრიობის გამოხსნა და დაიბადო იმპერიის მიყრუებული პროვინციის ერთ-ერთ სოფელში, ბოსელში, ბაგაში, მაშინ როდესაც ხარ ის ერთადერთი გამონაკლისი, რომელსაც გაქვს არჩევანი - დაიბადო იქ, იმ ადგილას, სადაც გინდა და როცა გინდა. და შეგიძლია იმპერატორად აღიზარდო, იმპერატორისავე სასახლეში და მართო მსოფლიო იმავე ღირებულებებით, რომლებსაც მოგვიანებით,…

      ქუჩაში მიდიოდა ორსული ქალი; ერთი ბავშვი ხელში აეყვანა, მეორეზე ხელი ჩაეკიდა, სულ უფროსი, ასე ექვსიოდე წლის, კაბის კალთაზე ხელჩაფრენილი მიყვებოდა; მომავლისათვის საიმედო სურათმა გენეალოგიური ხის ასოციაცია შემიქმნა.

      გზის გადაჭრისას ქალი ძალიან ფრთხილობდა, მძღოლმაც გამოიჩინა სიფრთხილე.

      ვიღაც მუშა "კაჭკაზე" მარჯვედ ხელებჩაფრენილი ტვირთს მიარბენინებდა ნაბიჯაჩქარებული მეპატრონის ფეხდაფეხ. მუშას სახეზე უნებური, რაღაც…

      ერთი... ორი... ხუთი ... ნაბიჯებს ვითვლით. კიდევ ერთი გუბეა წინ, ესეც თუ "გადავცურეთ", ისე რომ არ დავსველდეთ, ჩვენთვისაც გადაიღებს წვიმა. შენი ლექსებისგან შეკოწიწებულ ქოლგას შენივე კარადის ბოლო თაროზე მივუჩენ ადგილს.

      დამიჯერე, გუბის იქით მარტოობის პროსპექტს მზის ამოსვლის ქუჩა შეცვლის. ცოტაც მოითმინე, მალე სულში ჩაგისახლდები, შენთან ავიშენებ ბუდეს ... ჩამოიფერთხე ეგ სევდა სახიდან, არ მინდა ამღვრეული თვალებით მიყურებდე,…

      გამარჯობა! მე არავინ ვარ. ზოგი ფიქრობს, რომ ღმერთი ვარ. ზოგიც სატანას მეძახის, ზოგს ანგელოზი ვგონივარ, ლამაზი თეთრი ფრთებით. მაგრამ სინამდვილეში არც არავინ ვარ, უბრალოდ არ ვარსებობ. მე უბრალოდ შენ ვარ. აი შენ კი ვერ ხვდები, რომ შენ მე ხარ. ჩვენ განუყოფელნი ვართ...

      ძალიან სასაცილოები ხართ ადამიანები. სიბნელეში ცხოვრობთ და სულ სინათლის ნაპერწკალს ეძებთ. გიყვართ მზე, მაგრამ უფრო მეტად მთვარე, რომელიც მზის სხივს ირეკლავს. შეხედეთ რა…

      ხშირად მაფიქრებენ ადამიანები დიდი ცოდნით, ცხოვრებისეული გამოცდილებით და თავიანთი ყოველდღიურობით. რას ნიშნავს ცხოვრობდე თანამედროვე სამყაროში? ესაა იცხოვრო ინფორმაციის ნაკადის ქვეშ, სადაც ყოველდღიურად, შენგან დამოუკიდებლადაც კი უსარგებლო და ხანდახან სასარგებლო ინფორმაციის მთელი ოკეანე გეღვრება თავზე, მაგრამ ამის მიუხედავად, ადამიაინები მაინც დადიან კონკრეტულ ადგილებში სწავლის მისაღებად, ცოდნის დასაგროვებლად.…

ამ წამს,
ისეთი შეგრძნება მაქვს,
თითქოს,
მხოლოდ ჩემს ფიქრებს (სიზმრებში)
და ღმერთს ღვიძავს...
და მარტონი ვფიქრობთ, ამ სამყაროზე...

     ...მიიწელებოდა წყეული დრო და ადამიანები ტანსაცმელთან და მეგობრებთან ერთად ნიღბებსაც იცვლიდნენ...

     ამას დათრგუნვა და დეპრესია მოჰყვებოდა. ზოგჯერ სიამოვნებაც, ზოგჯერ არც არაფერი,სუიციდიც, სისხლისღვრაც... სრულიად უგრძნობი გახდა ზოგიც...

     ღმერთმა ფიქრი შეწყვიტა ადამიანებზე და წვიმას აუკრძალა თავის ცრემლებად მოსვლა. წვიმა, მხოლოდ მოვალეობის…

      არ ვიცი, ამ ლექსს როგორ გაიგებთ. ბევრი ალბათ ვერც გაიგებს ისე, რა იდეაც ჩავდე, ზოგი მეც დამადანაშაულებს და არ მოეწონება ლექსი. მე მინდა მთავარი დაინახოთ, საერთოდ პირველი ლექსია, რომელშიც პირდაპირ უფალს მივმართავ კითხვებით. რადგან სხვას ვის ვკითხო, სხვა ვინ მომისმენს? თითოეულ სტროფში, რაღაც დევს რაც საერთო სენია ადამიანების. წაიკითხეთ და იმედი მაქვს ყველა მიხვდება რაზე ვწერ და ყველა გულთან ახლოს მიიტანს ამას. დიდი მადლობა ყურადღებისთვის.…

     ყველა ორგანიზებული რელიგია, მათი ღვთაებებიანად, ღმერთკაცები და წინასწარმეტყველები, მესიები და წმინდანები უცოდინარი ადამიანის შეწუხებული ცნობისმოყვარეობის ქმნილებებია. თავისთავად, სამოთხე არაფერია, თუ არა მირაჟი, რომელშიც ადამიანი, – რწმენითა და უცოდინრობით ეგზალტირებული - ხედავს საკუთარ განათებულ სილუეტს. მაშასადამე, რელიგიების ისტორია, მათი დაბადება, ძალაუფლება, იმქვეყნიური ილუზიები, მათი უარყოფის ჩათვლით ადამიანთა გონებრივი განვითარების,…