იმედისფერი

გაუცხოვება გვჭირია

"მასაზრდოებელი ცოცხალი ბუნების, გარემოს ბარბაროსული განადგურებით ცივილიზებული კაცობრიობა კატასტროფას იახლოვებს... ადამიანს ყველაზე ნაკლებ ადარდებს ის, თუ რაოდენ დიდ ზიანს აყენებს მის სულს ეს ველური ქმედებები. ცოცხალი ბუნებისგან ყოველმხრივი და სულ უფრო მეტად დაჩქარებული გაუცხოვება იწვევს ცივილიზებულ ადამიანებში ესთეტიკურ და ეთიკურ გულგრილობას.                          …

"იდიოტმა"  ჩემზე უდიდესი შთაბეჭდილება მოახდინა. აშკარაა, რომ დოსტოევსკი კარგად იცნობდა ადამიანის ფსიქოლოგიას. თითქოს თავის თავზე წერდეს, მწერალი ხომ თავადაა ყოველი, თავისი პერსონაჟის შემქმნელი.. რომანში არსებული ყოველი გმირი დოსტოევსკის გულიდან, ფიქრიდან…

გარეთ ისევ წვიმს...

მინაზე წვიმის წვეთები ნაზ, ჰაეროვან, ვენურ ვალს ცეკვავენ სიჩუმის მუსიკაში.

თითქოს სარკმელს ეფერებიან..

ამ პაწაწუნებს არ სცივათ და არც…

      გავათავე.... მოვრჩი და მინდა ზებულონზე ვისაუბრო, არ ვიცი როგორ დავიწყო.. დავიწყებ და დამეწერინება. მიჭირს ამ ტრაგიკულ გმირზე საუბარი. ზებულონი გახლავთ მთავარი პერსონაჟი რომანში. მის ცხოვრებას ბედისწერა განაგებდა. თავიდან ყველაფერი კარგად დაიწყო, ლაღი ტკბილი ბავშვობა ქონდა, სწავლის გაგრძელებას აპირებდა, როგორც იოველ ბატონიშვილმა თქვა,…

თვალები ჰქონა.. ოჰ, როგორ გითხრა, მწვანე, ჩამუქებული, უსიცოცხლო და სხივმოკლებული. ადრე ისე უციმციმებდა, სიცოცხლის ნაპერწკლებს ისვრიდა. სახე მუდამ ნათელი და მომღიმარი ქონდა.. ახლა აღარც იღიმის. თვალებში სევდა ჩაუსახლდა.…

      ხანდახან ადამიაში რაღაც გამოუთქველი,  დაუწერელი გრძნობა გამოძვრება ხოლმე. ეს გრძნობა წამიერი და წუთიერია, მოვა "გამაგიჟებს" და მერე ისევ მიდის. არ ვიცი საიდან მოდის, და არც ის ვიცი მერე სად მიდის ხოლმე, მთავარი ისაა რომ მოდის. მაშინ ყველა მიყვარს, ყველაფერი მიხარია და ვთვლი, რომ ყველაფრის მიუხედავად ცხოვრება მშვენიერია! თითქოს ეს…

 "არ დაკარგო უბრალოება და არასდროს გაუვა ვადა შენს ადამიანობას. ნუთუ ძნელია ადამიანებს ვუყუროთ თვალებში და არა სხეულზე. ვიგრძნოთ სულიერი ემოციები და არა გარეგანი ფასეულობები. პატივი ვცეთ ერთმანეთის გრძნობებს ჭეშმარიად და არა ფარისევლურად. ნუთუ ძნელია სიტყვებს მხოლოდ ის მნიშვნელობა მივანიჭოთ რასაც გულისხმობენ. ნუთუ ძნელია უბრალოდ ვიყოთ ის რაც ვართ. თუ ცუდნი ვართ არ დავმალოთ და ერთი ნაბიჯი მაინც გადავდგათ გამოსწორებისკენ. ნუთუ ... არა, ეს არც თუ ისე ძნელია, უბრალოდ არ…

      მიილია ჟამი ვერცხლის, სუსხიანი ფიფქები თეთრმა ყვავილებმა შეცვალა. ბედნიერებაა, ყოველ დილით ჩიტების ჟივილ-ხივილი რომ გაღვიძებს. ზეცა აიკლეს ჩიტებმა და უხარიათ, ძალზედ უხარიათ. გავდივარ ქუჩაში, მარტო მივდივარ და ვიღიმი.... არ ვიცი რატომ.  ასე მგონია გაზაფხული კი არ მოვიდა მე მოვდივარ გაზაფხულად... რა კარგია როცა უბრალოდ გიხარია.…

   მოულოდნელი შეხვედრები მიყვარს. იცით რატომ? იმიტომ რომ, მოულოდნელად ნახვის ბედნიერებას ვერ ვიკავებ.. განცდა ნამდვილი და რწფელია. არ არის ყალბი და მოთოკილი. თუმცაღა არ მესმის ადამიანები რატომ იკავებენ ემოციებს, მითუმეტეს თუ ის დადებითი და სასიამოვნოა. მე ყველაფერი  ნამდვილი მომწონს.  უკვე რამდენჯერ, მოულოდნელად შევხვდით ერთმანეთს, ვერ ვივიწყებთ ერთმანეთის ღიმილს, რომელიც მოულოდნელმა შეხვედრამ გამოიწვია. თვალები გვიბრწყინდება, გვიციმციმდება,…

   17 იანვარი ჩემს ცხოვრებაში დაუვიწყარი დღეა. მე პირველი ნათლული შევიძინე. მას ნათლობის სახელად - ანდრია  ეწოდა. ანდრო 70 წლისაა. რამდენჯერ გვისაუბრია მე და მას ნათლობის შესახებ, მაგრამ ყოველთვის უარს მიცხადებდა, მიზეზს არ მეუბნებოდა. ვდარდობდი, ამ ასაკში მოუნათლავი რომ იყო. მოძღვარსაც ვესაუბრე ამ თემაზე, დამარიგა და რჩევა მომცა.…

   მარტო მე  შემოვრჩი ცივსა და გაყინულ ზამთარს... ასეა, ყველა მაღალი, ოდესღაც მარტო რჩება! ყველამ თავისი გზა მონახა, მე კიდევ... მეღა შემოვრჩი გაშიშვლებულ ბროწეულის ხეს და ვფიქრობ, რა კარგი იყო ყვავილობა, კვირტობა, შემდეგ ჩვენ ნაყოფად ვიქეცით, გვიხაროდა ერთად ყოფნა, მე და, ჩემს და-ძმებს. ისინი წავიდნენ მე დავრჩი. ახლა სრულიად, უსარგებლო…

   აქამდე ისე მოვედი, არასოდეს ზედმეტად არაფერი მომდომებია. პრეტენზიული და განებივრებული არასოდეს ვყოფილვარ. ყოველთვის ვჯერდებოდი იმას, რაც მქონდა და ბედნიერი ვიყავი. მოკლედ, მე ვიყავი ბავშვი ზედმეტი სურვილების გარეშე.

     ამ ბოლო დროს  "რაღაც რაღაცეები" ვისწავლე და ვფიქრობ, ჩემთვის სასარგებლო. თითქოს ცხოვრებამ  "რაღაცეები" დამანახა და მასწავლა. შეიძლება ითქვას, გამოცდილება მივიღე. აქამდე ბავშვი მერქვა. ჩემი აზრით,…

  ეს წერილი თვრამეტისას წააკითხეთ თქვენს ბალღებს!



  ჩემო პატარა ბატონებო და ქალბატონებო!

  ბატონობით…

     ისინი საკუთარ სამშობლოსა შინა ცხოვრობდნენ, ვითარცა გადამთიელნი: ყოველი უცხო ქვეყანა მიაჩნდათ მათ სამშობლოდ და ყოველი სამშობლო იყო მათთვის უცხო ქვეყანა. ისინი ცხოვრობდენ ხორციელად, მაგრამ არა ხორცისათვის. მორჩილებდენ ხალხს, რომელთაც ჰქონდათ ძალაუფლება და გამოსცემდენ კანონებს, თუმცა თავიანთი ცხოვრებით თავად კანონსაც აღემატებოდნენ. უყვარდათ ყველა და იყვნენ დევნილნი. არ ესმოდათ მათი, მაგრამ ამტყუნებდნენ, ბევრ მათგანს კლავდენ, მაგრამ მათი რიცხვი უფრო იზრდებოდა.…

 გუშინ ნიაზს ვუსმენდი.. ასეთი სიმღერა აქვს "ამპელოგრაფია".. რამდენიმე სიტყვა კი, მოსაწონებელი და დასაფიქრებელი!

 მნიშვნელოვანია, რომ ადამიანმა გააცნობიეროს, რა აზრი აქვს მის ცხოვრებას, რატომ მოვიდა იგი ამქვეყნად. ამასთან, მან უნდა გააცნობიეროს ცხოვრების კულტურა დაბადებიდან გარდაცვალებამდე…  

 ჩემი, შენი, ჩვენი ვალია!…

ბერი გაბრიელი †