შევძლებ თუ არა ჩემი განათლებით ვიშოვო კარგი სამსახური? - ეს კითხვა მაწუხებდა მაშინ, როცა ვაბარებდი უნივერსიტეტში და დღემდე ვფიქრობ ამაზე; ჩემი აზრით, სტუდენტების 50%-ზე მეტს აფიქრებს თავისი ბედი.

       ცოტა ხნის წინ მატარებლით ვმგზავრობდი და შემთხვევით ჩემ გვერდით მსხდომი გოგონების საუბარი მოვისმინე. როგორც საუბრიდან გავიგე, თსუ-ს სტუდენტები იყვნენ. ერთ-ერთი უკვე…

დღეს, როდესაც სახლში, ვბრუნდებოდი, დაახლოებით საღამოს 11 საათზე (ამ დროს სუსხი ნიავი უბერავს და ყველა ცდილობს სახლში მალე მივიდეს, ცხელი ყავა ან ჩაი დალიოს, თბილ საბანში გაეხვიოს და ტკბილად დაიძინოს); მეტროთი ვმგზავრობდი. დიდხანს ველოდებოდით ერთ-ერთ სადგურზე მატარებელს მე, ჩემი ორი დაიკო. . . მოკლედ. ნახევარი საათის შემდეგ როგორც იქნა მოვიდა მატარებელი. ჩამოვედით ერთ-ერთ სადგურზე და იმ ვაგონიდან სადაც ჩვენ ვიყავით გამოვიდა (არადა ვაგონში…

     ჩვენ უნდა გვწამდეს ერთმანეთისა და უფლება არ უნდა მივცეთ ვინმეს შეგვილახოს ეს რწმენა, უფლება არ უნდა მივცეთ საკუთარ თავს, რომ სხვას შევურყიოთ რწმენა ჩვენი სიკეთისა, ჩვენი მოსიყვარულე და მზრუნველი გულისა, ჩვენ ერთი დიდი სამყაროს შვილები ვართ და ყველას ერთი უდიდესი და უპირველესი ვალი გვაქვს-ვიყოთ ადამიანები, ადამიანობა კი კაცთმოყვარეობას, მეგობრობას, სხვისი ბედით დაინტერესებას, შემწეობას გულისხმობს.

    მიდიხარ ქუჩაზე...  ვიღაცამ გაგიღიმათ და მოგესალმათ. თითქოს არაფერი…

ეშმაკთა განსადევნელად

მარიამ,

ფეხშიშველთ, ტანთ რომ სამოსი სხეულივით შემოფლეთიათ,

სახეზე კი ანაბეჭდები სამკაულებად გამოხატვიათ,

ესენი არიან,

მარიამ,

ვინც მეზღვაურებს შუაღამისას, რწყევითა და მუცელგვრემით

თავგაბეზრებულთ ხვდებოდნენ ბნელ და ნაგვით სავსე ქუჩების

ბოლოს,

და ეძლეოდნენ აღმოსავლეთის, ახლო თუ შუა ქვეყნებიდან…

ახალი პირადობის მოწმობის დიზაინი თანამედროვე სამყაროში

     საქართველოში არსებობს აზრთა სხვადასხვაობა ამ ახალ პირადობასთან დაკავშირებით... არცისე ძველი თემაა და დიდად არ დავკვირვებივარ რა კატეგორიის ხალხი ამბობს უარს რაზე? ჩიპზე რომელიც ისედაც გვქონდა...

მოკლედ დავაფიქსირებ…

მამა გაბრიელის ქადაგება

უკრაინაში გადაღებულ ფოტოებს "ვათვალიერებდი" და ამ ფოტომ განსაკუთრებული ყურადღება მიიპყრო :( :( :(

ძალიან ცოტა მყავხართ ირგვლივ,მაგრამ რაც დრო გადის ვხვდები,როგორი ღირსეულები და გამორჩეულები ხართ.... უფრო მეტად მიყვარხართ და გაფასებთ ვგრძნობ გჭირდებით ისეთი,როგორიც ვარ და არ მთხოვთ ვიყო სხვა...

მე ყველაფერი გავაკეთე ადამიანებისთვის, ვინც მიყვარდა და დღემდე მიყვარხართ,მაგრამ ჩემს ცოხვრებაში არ ხართ გუშინ არ იყავით,დღეს არ ხართ და ხვალ არ იქნებით.....უბრალოდ ვგრძნობ ვერავის დაანახებ იმას,რისი დანახვაც არ შეუძლიათ... არავინ არ არის მადლობელი იმ სითბოს და სიყვარულის, რაც გამიცია და…

გაუსწროოთ წინ მოვლენეებს და გავთბეეთ გაზაფხულით.

ზოგჯერ ადამიანს რაღაც სიმღერა აეკვიატება და თავს არ ანებებს. ეს მოვლენა მეხსიერებასთან არის დაკავშირებული. თავის ტვინში გარკვეული მელოდიის ან საუბრის ფრაგმენტების გამეორების მიზეზი შეიძლება იყოს მათი ასოციაციური კავშირი რაღაც ვითარებასთან, დადებით ან უარყოფით მოგონებებთან თუ ემოციებთან.

წყარო: Discovery…

ავტორი: თამუნა ჭყოიძე

ვადაგასული  ავეჯივით  ვდგავარ  დამტვერილი,

შენი  დანის  კვალი  ისევ  ამჩნევია  ჩემს  გულს.

შეხედე  როგორ  ვარ  დაკეტილი

შენ  რომ  წაიღე  იმ  გასაღებს  დავეძებ  ამ  წუთს...…

As to not come across as complete monsters in this scenario, the ESEA said they’ll set the money into their prize pool for approaching competitions. They’ve also presented a free of charge thirty day period to all their subscribers, even the types not impacted by their dumb Bitcoin transfer. That’s a wonderful gesture, but it’s not adequate for the man with a fried graphics card. He points out that a free thirty day period is worthless when he’s on the hook for a new higher-end graphics…

მიქელანჯელო

გაზაფხულის ერთ ჩვეულებრივ პირქუშ ღამეს მოვიდა ის, შავ მოსასხამში, წითელი თვალებით, ბოროტი ღიმილით და ცულით ხელში, გეგონებოდა საფრთხობელაზე შემოუცვავმთ მოსასხამი და ძლებზე კანი გადაუკრავთო, სახე კი თითქოსდა ჰგავდა ადამიანისას და ამავდროულად განსხვავდებოდა მისგან, მაგრამ ყველაზე საინტერესო ის იყო, ნახევარი სახისა სიკეთეს ასხივებდა, მეორე ნახევარი კი ბოროტებას, ეს ყველაფერი მეტად საზარელი იყო, მის დანახვაზე გამაჟრჟოლა და გულში გავიფიქრე, ნუთუ ეს ის არის-მეთქი , მან კი თავი თანხმობის ნიშნად…

როგორც ყოველთვის, დღესაც ყურსასმენ მომარჯვებული ჩქარი ნაბიჯით მივუყვებოდი ჩემი ქუჩის დაღმართს... დღესაც სირბილი მომიხდა იმის გამო, რომ ჩემი ქალაქის "სიამაყეს" ყვითელ ავტობუსს ჩემს გამო მომდევნო გაჩერებაზე არ დაეგვიანებინა...დღესაც 20 თეთრად ფასობდა ჩემი გზა უნივერსიტეტამდე, მაგრამ დღევანდელი დღე მაინც არ გავდა სხვებს.…

მე ვებევრები ამ კედლებს.. ქვაფენილს, რომელიც ყოველდღე ერთნაირი მადით ჭამს ჩემს ტერფებს..

უვიც ნეკერჩხლებსა და ჭადრებს..

სიცხიან შენობებს..

ჩემს ყოველ ჩასუნთქვაზე ქალაქი ყმუის.. ბღავის..

მე არ ვუხდები მის ორგანიზმს.

ჩემს დანახვაზე ჭლექიანივით ხროტინებს.. ფერი ეკარგება..

ყველა გაწვიმებაზე მას მე განბანვის რიტუალს ვუტარებ იმ იმედით, რომ ''ბოლოჯერ გავწვიმდები'' და ცოდვებისგან განბანილს გავუშვებ ი…