ყოველი უმოქენოჲ ანუ არსებით ანუ მოქმედებით უმჯობეს არს მოქენესა და სხჳსა მიზეზისადმი აღმკრველსა მიზეზსა თჳსისა სისრულისასა. რამეთუ უკუეთუ ყოველნი მყოფნი ბუნებით ეტრფვიან კეთილობასა, და რომლისადმი თან წარმოდგომილა კეთილობაჲ, ხოლო რომელიმე მოქენე არს სხჳსადა და რომელსამე თან მოაქუს მიზეზი კეთილობისაჲ, ხოლო რომლისადამე კიდე არს. რამეთუ რაჲზომითა უმახლობელეს იყოს მომცემსა საწადოჲსასა, ეგზომცა იყოს უმჯობეს მისსა, რომელსა ჰქონდის თჳსი მიზეზი უშორეს, და სხუაჲგნით მიითუალვიდეს სისრულესა თჳსისა მყოფობისასა ანუ მოქმედებისასა. რამეთუ ვინაჲთგან შორს მყოფსა მსგავსსა და დაკლებულსა უფროჲს არს მსგავსი და უმახლობელესი კეთილობისაჲ და არ მოქენე. ხოლო დაკლებული არს რომელი არა თჳთ პირველი იყოს კეთილობაჲ, არამედ ეზიარებოდის. ვინაჲ რაჲთავე თჳს და თანმეტომე არს პირველსა კეთილობასა, რაჲზომითა იყოს შემძლე დატევნად თჳს შორის კეთილობასა. ხოლო მზიარებელი მესაშუვლეობითა სხჳსაჲთა უფრო განშორებულ პირველისა კეთილობისგან და რომელი არა არს სხუა თჳნიერ კეთილობაჲ. ყოველი უმოქენოჲ და სრული პირველსა და მარტივსა კეთილობასა უდარეს არს. რამეთუ რაჲმცა იყო სხუაჲ უმოქენეობაჲ და სისრულე თჳნიერ რომელ თჳს შორის კეთილობაჲ მოეგოს? ვინაჲცა ესე სავსე არს ზიარებისა მიერ კეთილობითა, მაგრა არა არს მარტივ თჳთკეთილობაჲ, რომელი იგი ზიარებასა და სისრულესა ზესთა ძეს, ვითარ აღმოიჩინა. რამეთუ უკუეთუ უმოქენეობამან და სრულმან აღავსო თავი თჳსი, იყოს ვიდრემე აღმავსებელი და სრულ მყოფელი ზესთა სისრულისა. არა მოქენე სხჳსა ვისდავე პირველი კეთილობაჲ. რამეთუ არა არს მეტრფე სხუასა თჳსსა უპირველესსა, რაჲთამცა იყო ნაკლულ და არა სრულ, და გულმთქუმელ კეთილობისადმი; და არცა სრულ არს, რამეთუ სრული სავსე ოდენ კეთილობითა არს, და არა თუ პირველი კეთილობაჲ.

იოანე პეტრიწი