ქართული საზოგადოება, ძირითადად, პრობლემად აღიქვამს იმას, რასაც თვალით ხედავს, რაც ვიზუალურად გამოიხატება. მაგალითად: ის თვლის რომ ძალადობა პრობლემაა, თუმცა დიდი ალბათობით, გულისხმობს ფიზიკურ და სექსუალურ ძალადობას, რადგან ფსიქოლოგიური მისთვის უცხოა და არც გაუაზრებია ის შედეგები, რასაც ფსიქოლოგიური ძალადობით ვიღებთ. ის თვლის რომ სიღარიბეც პრობლემაა, რადგან ხშირად ხედავს ქუჩაში ხელგამოწვდილ ადამიანებს.

      როცა პრობლემაზე ვსაუბრობთ, ძირითადი აქცენტები ისმება გარემოზე, ბიოლოგიურ, ფსიქოლოგიურ და სოციალურ ფაქტორებზე, რომელიც გავლენას ახდენს საზოგადოების წევრების, საერთო ჯამში კი, თავად საზოგადოების აზრის ფორმირებაზე.

      ჩემი აზრით, ხშირად უგულებელყოფილია, ჩვენს ქვეყანაში, ერთ-ერთი მთავარი ფაქტორი, რომელიც აქტიურად მონაწილეობს ცნობიერების ჩამოყალიბების პროცესში და ეს არის აღზრდა.

      რატომ ვთვლი მას სოციალურ პრობლემად? - ჩვენი ქვეყნის რეალობაში, სადაც უფროსი "ყველაფრის მცოდნეა", ქვეყანაში სადაც ბავშვის აზრი, ძირითადად, არ აინტერესებთ, ქვეყანაში, სადაც დასჯა და ცემა ნორმაა, სადაც წახალისება უცხო ხილია, შეუძლებელია აღზრდა პრობლემა არ იყოს. ბიჭებს ზრდიან მოძალადეებად, რადგან ეშინიათ სხვამ არ დაჩაგროს. გოგოებს ზრდიან ბიჭზე დამოკიდებულ არსებად, რომელიც "პატრონს უნდა ჩაბარდეს". ძალადობა წახალისებულია ქუჩაში,ცივილურად მოგვარებული დავები, კი რატომღაც, სირცხვილად ითვლება. კიდევ ერთი პრობლემა, ალკოდამოკიდებულება და ნარკოდამოკიდებულება, აღვივებს აღზრდის ისედაც ძალადობრივ ფაქტორებს. ყველას ავიწყდება, რომ ერთ დროს თავად იყო ბავშვი, მოზარდი, ავიწყდება ის ფიქრები და შეგრძნებები, რასაც განიცდიდა. ასეთ გარემოში აღზრდილი ადამიანი ან მსხვერპლია ან მოძალადე და ისევ წრეზე მივდივართ... არა კავკასიაურზე, არამედ რაიმე სხვა სახის, რომლის ამოცნობის პროცესიც ახლაა.. ხოდა იქნებ ამოვიცნოთ.