ლუკა კუხიანიძე, — თანამედროვე ქართველი მწერალი, მისი აზრები საფუძვლად დაედო პროექტს, ათეიზმი — თეიზმის გარეშე არ არსებობს. საუბარი ამოღებულია 2017 წლის 1 მარტს გამართული ლექციიდან.

      ადამიანთა უმრავლესობას არ შეუძლია აღნიშნოს შეცდომა ისე, რომ ამას არ ახლდეს ირონიული, და ხშირად სარკაზმული, დაცინვა. ალბათ ადამიანთა უმრავლესობას ზუსტად ამის გამო უძნელდება შენიშვნა მიიღოს და გამოასწოროს. საშინელ ხუმრობად მიიჩნევა, გქონდეს საყოველთაო აზრი, არადა ყოველი გადაწყვეტილება გამოცდილების შვილია. თეოლოგიასა და ფილოსოფიას ჯერ არ ახსოვს თეოლოგი და ფილოსოფოსი, რომელიც ათეისტი არ არის. ცხადია, ვგულისხმობ იმ ნაწილს, რომელთა უმრავლესობა პოპულარულია მსოფლიო მასშტაბით. პოპულარობა პირდაპირ კავშირშია იმასთან, რომ ყოველი ფილოსოფოსი ან თეოლოგი ათეისტია. თუ ვიტყვით ერთ ნაწილს, ესე იგი, ერთ მეორედს, არსებობს მეორე ნაწილი, ესე იგი, მეორე ერთი მეორედი. ფილოსოფოსები ჭკვიანი ხალხია, ეს ეჭვს გარეშეა. მაგრამ გულზე ხელის დადებით შემიძლია განვაცხადო, რომ ისინი ვერ იქნებოდნენ პოპულარულები, რომ ყოფილიყვნენ თეისტები, ესე იგი, მორწმუნეები. მათ პოპულარობას სწორედ ერთი ნახევარი უწყობს ხელს — რომელსაც ღმერთის სწამს. ყველაზე დიდხანს ადამიანები იმაზე ლაპარაკობენ, რაც ნერვებს უშლით, აღიზიანებთ. ხოლო მეორე ნაწილი, ესე იგი, ათეისტები, თავისთავად ისინი საერთოდ არ საჭიროებენ პოპულარობა ცუდი სურათით გაუწიონ იმ ფილოსოფოსს, რომელიც ღმერთს გმობს, იმიტომ რომ თვითონაც ამ აზრზე არიან. მაშ, მივიღეთ ისეთი ნიმუში, რომ ორივე მხარე ერთსა და იმავე ფილოსოფოსზე ლაპარაკობს მხოლოდ იმიტომ, რომ ის წერს ღმერთზე. საყოველთაო აზრის ქონა საშინელი ხუმრობაა-მეთქი, ზემოთ რომ ვახსენე, ახლა გავიმეორებ: ადამიანებს არ მოსწონთ, როდესაც ვინმეს მსგავსი აზრი აქვთ. ათეისტობა მახვილგონიერებად ქცეულა დღეს და ღმერთის რწმენა — გონებასუსტობად.

      საკმარისია, რაღაც თავდავიწყებას მისცე და იგი აღარ არსებობს. აალდება. საქართველოს თითქმის არცერთი უნივერსიტეტი არ არსებობს, რომელიც ფილოსოფიას და თეოლოგიას არ ასწავლის მძიმე დოზით, ფაქტობრივად, ისინი ასწავლიან ათეიზმს. ეს, რა თქმა უნდა, სულელურ განცხადებას ჰგავს. მაგრამ უფრო ახლოდან რომ მივუდგეთ, ნათლად დავინახავთ შემდეგ რამეს: ყოველი ტყუილი ეჭვს უჩენს სიმართლეს. შეუძლებელია, ყოველდღიურად გიწევდეს ათეისტური ფურცლების კითხვა და ამასობაში შენი რწმენა ურყევი დარჩეს.

      "იესოს შეიძლება, გარკვეული ტოლერანტობის პოზიციიდან გამომდინარე „თავისუფალი გონი“ ეწოდოს. მისთვის მყარი არაფერი არსებობს. ის ეწინააღმდეგება ყველა სახის სიტყვის ფორმულას, კანონს, რწმენას და დოგმას. ის მხოლოდ სიღრმისეულზე ლაპარაკობს და ამისთვის შემდეგ სიტყვებს იყენებს: „სიცოცხლე“ ან „ჭეშმარიტება“ ან „სინათლე“, დანარჩენს კი თვითონ ენას მისთვის იგავის ფასეულობა გააჩნია." — ფრიდრიხ ნიცშე

      სჯობს, იმავე მონეტით:

დასაბამიდან იყო სიტყვა, და სიტყვა იყო ღმერთთან და ღმერთი იყო სიტყვა. (იოანეს სახარება თავი პირველი) ის იყო დასაბამიდან ღმერთთან. (იოანეს სახარება, თავი პირველი) ყველაფერი მის მიერ შეიქმნა, და უმისოდ არაფერი შექმნილა, რაც კი შეიქმნა. (იოანეს სახარება, თავი პირველი) უთხრა მას ნათანაელმა: საიდან მიცნობ მე? მიუგო იესომ და უთხრა: სანამ ფილიპე გიხმობდა, ლეღვის ქვეშ მყოფი გიხილე. (იოანეს სახარება, თავი პირველი)

      განვაგრძოთ...

      "სიმართლე რომ ვთქვა, მსოფლიოში მხოლოდ ერთადერთი ქრისტიანი იყო და ისიც ჯვარზე გააკრეს" — ფრიდრიხ ნიცშე
ვინ გადმოგვცა ამბავი იესო ქრისტესი? — ბიბლიამ. ვინ მოიტანა ბიბლა ჩვენამდე? ან ვინ დაწერა იგი? — ეს კითხვა პასუხია.

      თუმცა, საკმაოდ რაციონალურ-ლოგიკურია შემდეგი: თუ მივუდგებით ბოლოს ხსენებულ ნიცშეს ციტატას, აღმოვაჩენთ, რომ ეს ციტატა უფრო მეტად არის წინასწარმეტყველება, ვიდრე დედუქცია, ესე იგი, ფაქტების ნიადაგზე გამოტანილი დასკვნა, ვინაიდან, ნელ-ნელა ქრისტიანობა იკარგება. მართალია, კომუნისტებმა ძალადობით ვერ შეძლეს ქრისტიანობის აღმოფხვრა, იმისდა მიუხედავად, რომ ძალადობდნენ, მაგრამ ყველაზე მარტივად მაშინ შეიძლება ადამიანს რაღაცაზე ხელი ააღებინო, როდესაც იმაში დაარწმუნებ, რომ რაც ხელთ აქვს, არაფერია. ამის დარწმუნება კი ყველაზე იოლი მაშინაა, როდესაც უბრალოდ თავის ნებაზე მიუშვებ.

      ფილოსოფოსები ამბობენ: "სად არის ღმერთი? დამენახოს!"

      მე ჯერ არ წამიკითხავს წინადადება რის მიხედვითაც დავიჯერებდი, რომ ღმერთი არ არსებობს. რა თქმა უნდა, ვგულისხმობ ჯანსაღ ფაქტებზე დაყრდნობილ დასკვნას.

      ესე იგი, რა გამოვიდა: ღმერთის აღმოჩენის ნიჭი, რომელიც როგორც ჩანს, ყველას არ აქვს. ჩვენში არავის უნდა ისე უყვარდეთ, რომ ამისთვის რაიმე კონკრეტული მიზეზი ჰქონდეთ.


"40 დღის ვიყავი, როდესაც მომნათლეს, ვერ გეტვით, რადგან, არ მახსოვს. დედა “ნანეტს” მაჭრიდა ხოლმე, მაგიდაზე ბულიონს დამიდგამდა და მეტყოდა: სასარგებლოა, ჭამე. მეც ვჭამდი და მიმაჩნდა, რომ სასარგებლო იყო. სკოლაშიც რა საკვირველია, მშობლების გადაწყვეტილებით შევედი, სწავლა და წიგნების კითხვა, არასოდეს მყვარებია. აი, უკვე რომ წამოვიზარდე, ბულიონის გემო აღარ მომწონდა და არც თმის ვარცხნილობას ვიჩერებდი თავზე, სკოლაშიც აღარ ვსწავლობდი და ყველა ის წესი რაც მშობლებმა თავიდანვე მომცეს, მეთვითონ, დამოუკიდებლად გადავწყვიტე და ყველაფერი ისე გავაკეთე, როგორც მე მინდოდა და მომწონდა. გარდა ერთისა და ეს რელიგია იყო. მე ქრისტიანი დავრჩი და ყველაფერი ჩვეულებრივი იყო. 10-11 წლამდე, არც მეგონა, თუ არსეობობდა სხვადასხვა რელიგიები, განსაკუთრებით ადამიანები, რომლებსაც ღმერთის საერთოდ არ წამთ. ამასობაში თურმე, მხარს გვერდით მიდგანან, ჩემს კლასში არიან, ჩემს სკოლაში, ჩემს გუნდში და ა.შ. 14 წლის რომ გავხდი, უკვე დიდი კაცივით ვიყავი და ჩემი ბლოგი გავაკეთე, რაღაცეების ჯღაბნა-ხაზვა დავიწყე, ბლოგი ყველაფერს ეხებოდა, სადაც ადამიანებს შეეძლოთ მისულიყვნენ (გონებით) მაგრამ მე არასოდეს არ დამიწერია რელიგიაზე და აღარც გაგიკვირდებათ თუ გეტყვით, რომ ახლა ამას ვაკეთებ. პასუხი კითხვაზე: რატომ? მე არ მიყვარს სიჩუმე და გავყვე ჩრდილს, იმ ადამიანს, რომლის სახესაც ვერ ვხედავ. – არავინ წერს ამ ყველაფერზე, სინამდვილეში ეს პრობლემა, ძმაკაცივით, დაქალივით გადაგხვევთ ხელს და სად ჯანდაბამდე წაგიყვანთ – ვერ გეტყვით. ლანძღავენ პატრიარქს, მამაოებს, გმობენ ღმერთს და ეს ყველაფერი, გარდა იმისა, რომ მე არ მომწონს. და ვცდილობ, ტექსტში, მაქსიმალურად არ დაფიქსირდეს ჩემი აგრესია, მე მაინც გეტყვით იმას, რომ ადამიანები აიძულებენ სხვა ადამიანებს, იგივესკენ.
და ამბობენ: თქვენ გწამთ ღმერთის, იმიტომ, რომ სიმარტოვის გეშინიათ, იმიტომ, რომ საკუთარი თავის იმედი არ გაქვთ და გგონიათ რომ ღმერთი გადაგარჩენთ. თქვენ ამას აკეთებთ იმიტომ, რომ არ ხართ თავისუფალი ადამიანები, თქვენ ამას აკეთებთ იმიტომ, რომ არ გაქვთ წიგნები წაკითხული, თქვენ ამას აკეთებ იმიტომ, რომ თქვენ ხართ ადამიანი – რომელსაც გადაწყვეტილების ეშინია.
მე მინახავს ადამიანი, რომელმაც სიცოცხლე, პალატაში განიტია და ვინ გადაარჩინა, არ ვიცი, მაშინ – როდესაც ექიმები ამბობდნენ რომ მკვდარია. მე არ ვიცი რა არის თავისუფლება, მაგრამ დანამდვილებით გიპასუხებთ, რომ ეს არ არის, ღმერთის დაგმობა. და მე არ მაქვს წიგნები წაკითხული, თუმცა რამდენი წიგნიც არ უნდა წავიკითხო, არ მჯერა, რომ იქ რაც წერია ყოველთვის სიმართლეა, რადგან გული სხვანაირად მელაპარაკება, რადგან ორგანიზმი სხვანაირად მკარნახობს და აი ეს იქნება, საკუთარ თავის წინააღმდეგ წასვლა, თუ მე ვიტყვი, რომ ღმერთის არ მწამს.
ამიტომ, თუ თქვენ ღმერთის არ გწამთ, მე მწამს. თუ გინდათ ვიმეგობროთ, ოღონდ ნუ მაიძულებთ, რომ მეც თქვენნაირი გავხდე. რადგან თქვენ ჩემთან მეგობრობა მაშინ გინდოდათ, როდესაც მე თქვენნაირი არ ვიყავი. დაწერეთ, იხუმრეთ, გმეთ, ისე როგორც თქვენ გინდათ, მაგრამ ნუ აგინებთ, ნუ გალანძღავთ და ნუ მოუწოდებთ და გააკეთეთ ყველაფერი იქ სადაც ამას ელიან.

      "დაე გიყვარდეთ უფალი, ყოველ მიზეზგარეშე, რამეთუ უფალი არს."