დიდმა ხელმწიფემ საცხოვრებლად თავის სასახლე შემოგვთავაზა.

ორად გაიყო მასხარების ოჯახი. მამიკო და დედიკო სიხარულით ცას ეწივნენ. სულ აქეთ-იქით პროწიალობდნენ. ჩვენ კი დავნაღვლიანდით. მშობლიური, ჰაერში გამოკიდებული ქოხი ყველა სასახლეს გვერჩია. მაგრამ რას ვიზამდით?! დედიკო და მამიკო ხომ ჩვენი მშობლები იყვნენ და უნდა დაგვეჯერებინა. გადაწყდა და მეფის კარზე გადავედით საცხოვრებლად, თუმცა ჩვენ, პატარებმა, მოვიწყინეთ.

ყურებდიდა მასხარა ყურებჩამოყრილი იჯდა და ყურებს აღარ აპარტყუნებდა. ნიკაპგრძელა მასხარასაც ნიკაპი აეკეცა და აღარ აცახცახებდა. მეც, ჩემი კაუჭა ცხვირი ჩამოვუშვი და აღარავის საქმეში აღარ ვყოფდი. ვიჯექით მოწყენილები და ჰაერში გამოკიდებული, ჩვენი დიდი ბებიის, მასხარ-ნანოს ნაწნავით მთვარის წვეტოებზე დაკიდებული, თავისუფალი სახლი გვენატრებოდა.

უცნაურად შეიცვალა ჩვენი ცხოვრება. ჯერ იყოდა ჩვენი სახლიდან თორმეტცხენა ეტლით წაგვიყვანეს.

ჩვენ ვუთხარით:

- თქვენ თუ გნებავთ ეტლით წადით, ჩვენკი პროწიალით გამოგყვებით უკან-თქო, - მაგრამ მეფის მსახურებმა ქვა ააგდეს და თავი შეუშვირეს:

- რას ამბობთ? დღეიდან სამეფო სასახლის მასხარები ხართ და ქუჩაში თქვენი პროწიალი ცოტა არ იყოს უხერხულია, აღარ შეგეფერებათო.

ბრძენი კობრაც დიდი ხვეწნა-მუდარისა და ყელის გამოწევა-ტუჩების პრუწვით ძლივს შემოვაშვებინეთ ჩვენს ეტლში. უფრო მეტიც, მოკვლაც კი დაუპირეს, ვითომც და ემანდ ხელმწიფე არ დაგესლოსო და ხმლის ვადაზე იტაცეს ხელი. მაგრამ ავწივლდით და ავკივლდით მთელი ოჯახი. სულ თავდაყირა გადავედით გაცოფებულები, მაგრამ მეფის მსახურნი არად დაგიდევდნენ ჩვენს გულისტკივილს და ხმალამოღებულები დასდევდნენ გველს მოსაკლავად.

ბოლოს ატირებულმა მსახურთუხუცესს ვკითხე:

- ნუთუ დიდმა ხელმწიფემ ბრძანა და მისი სურვილია ბრძენი გველის სიკვდილი-თქო?

- არაო, - მიპასუხა მსახურთუხუცესმა.

- მაშ რატომღა გსურთ მისი სიკვდილი თუ მეფეს არ უბრძანებია?

- იმიტომ, რომ საშიშია , ბრძენი თანაც მოლაპარაკე გველი, რომელმაც მიწის ყველა ხვრელი იცის და ყველა ღრიჭოში ძვრება სადაც თავი ეტევა. ერთ დღეს, სიბნელის საიდუმლოებების ყოვლისმცნობელმა, ყელმოღერებით რომ ამცნოს მეფეს სიბნელეში მომხდარი ამბები, განა მეფე ამით არ დაიგესლება და სასიკვდილოდ არ დაავადდებაო?

- ნუთუ დღის სინათლეზე გამოტანილი სიბნელის საიდუმლო ასე აშინებთ მეფის მსახურთო? - იკითხა ბრძენმა კობრამ, რომელიც მდევრთაგან თავის დასაღწევად გაქცეული ერთიანად ოფლში გაწუწულიყო.

- ჩვენ სიბნელის საიდუმლოს გამოაშკარავება-კი არა, მეფის მდგომარეობა გვადარდებსო - უპასუხა მსახურთუხუცესმა.

- ცრუობთ, მეფე მხოლოდ მიზეზია, - უპასუხა გველმა, - თქვენ რომ მეფის ინტერესები მართლა გადარდებდეთ, მის ბრძანებას შეასრულებდითო.

- თუ მეფის არა, მაშ ვის ბრძანებას ვასრულებთო?

- თქვენ რომ მეფის ბრძანებას ასრულებდეთ მაშინ მეფეს მასხარებს მიჰგვრიდით და არა ჯამბაზებსო.

- განა მასხარები არ მიგვყვავს მეფესთანო? - იკითხა გაოცებულმა მსახურთუხუცესმა.

- მე თუ მომკლავთ, ეგენი ხომ გველის სიბრძნის გარეშე კვლავ ჯამბაზებად გადაიქცევიანო? ჰოდა, თუ მომკლავთ არც თქვენ დაგადგებათ კარგი დღეო. - ირონიულად ჩაისისინა კობრამ და ორკაპა ენა ცინიკურად გაასარსალა.

- გამოდის, რომ შენს მოკვლაზე ხელი უნდა ავიღოთო - გულდაწყვეტით გამოცრა კბილებში მსახურთუხუცესმა

- თუ ხელს არ აიღებთ, მაშინ, მეფის ბრძანების არშესრულებისთვის ჩემს ბედს გაიზიარებთო.

დაფიქრდა მსახურთუხუცესი და მიხვდა, რომ გველი სიმართლეს ეუბნებოდა. ცოტა არ იყოს შეშინდა კიდეც, რადგან კარგად მოეხსენებოდა მრისხანე მეფის ამბავი. ამასთან ჩვენი ხვეწნა- მუდარა, ყელის გამოწევა და სამართლიანი მოთხოვნაც ზედ დავურთეთ გველის მსჯელობის დამარწმუნებელ არგუმენტებს და რაღას იზამდნენ?! ჩასვეს გველიც თორმეტცხენა ეტლში და ისიც ჩვენთან ერთად გამოამგზავრეს ხელმწიფის სასახლისკენ.