დღეს ვიკამათე. არ შემიქეს შემი სიყვარული უბრალო სასვენი ნიშნის მიმართ. მითხრეს, რომ ამ ნიშნის (?!) გამოყენება "რიტორიკული" კითხვების სიყვარულზე მიუთითებს. რიტორიკა კი ცუდიაო. ნონსენსია, ჩემი აზრით, როტორიკის მოწმონება ან არ მოწონება. არ მინდოდა მეპასუხა მისი, რბილად რომ ვთქვათ, შენიშვნებისთვის, მაგრამ ბავშვობის ისტორიამ შემახსენა თავი და პასუხიც დავწერე. პირველ პირში დავწერ, უფრო ცხადად რომ ვიგრძნო (იგრძნოთ) დიალოგის ჭეშმარიტება.

რაც შეეხება, ჩემს სიყვარულს ე.წ "დავასებას" (მის სიტყვებს ვციტირებ) "რიტორიკულ შეკითხვებთან", ვგონებ გულისხმობთ კითხვით-ძახილის წინადადებას, ამას თავისი ისტორია აქვს. მინდა მოგიყვეთ და მიხვდებით, რაოდენ მნიშვნელოვანია ჩემთვის მსგავს დიალოგებში "რიტორიკული კითხვა". გეცოდინებათ, ალბათ, რომ ფრაგმენტული მეხსიერება მაქვს და ერთხელ სკოლიდან მომავალს გზაზე დიდი ბანერი შემხვდა, სადაც საკმაოდ მსხვილი შრიფტით ეწერა წინადადება, უცნაური ის იყო, რომ ბოლოს კითხვის ნიშნის მაგივრად 2 სასვენი ნიშანი იყო გამოსახული (კითხვითი და ძახილის). დამაფიქრა ამ ფაქტმა და გადავწყვიტე ჩემი ფიქრები გამემხილა მასწავლებლითვის და მე-5 კლასში გაისმა კითხვა, მესამე მერხიდან: ნინო მას, (მეც ამ მიმართვას ვიყენებდი როგორც მოსწავლეთა უმრავლესობა) წინადადების ბოლოს 2 სავენი ნიშანი რა შემთხვევაში შეიძლება გამოვიყენო-მეთქი. საკმაოდ ვრცელი პასუხი იყო მახსოვს, ცოტა არ იყოს დამღლელიც. მთავარი აზრი კი იმაში მდგომარეობდა, რომ ეს ნიშანი წინადადების ისეთ სახესთან უნდა გამომეყენებინა, რომელშიც კითხვასთან ერთად გადმოიცემა რაიმე გრძნობა. მახსოვს, ეს საუბარი არასასიამოვნო მონოლოგში გადაიზარდა, ჩემს კლასელს დავუწყე თვალიერება და მაშინ ნინო "მასწ"-მა მითხრა:  მგონი ჩემი პასუხი არ მოგეწონა, გიორგის თავს უყურებ უკვე 3 წუთია, ეტყობა რაღაც შენებური ფანტაზია გაქვს. გეტყვი ერთ რაღაცას, არა როგორც მასწავლებელი, მომავალში ეს ნიშანი დასვი მაშინ, როცა ვინმეს გინდა ემოციურობა აგრძნობინო ან უბრალოდ პასუხის გაცემის და არ გაცემის არჩევანი დაუტოვო. აი, ეს უკვე მომეწონა და მახსოვს თვალებდაჭყეტილი უკვე იმ ბანერს ვაკვირდებოდი და ვფიქრობდი ამეღო თუ არა სესხი დაბალ პროცენტში. (ალბათ მიხვდით, ბანერზე ჭრელი საბანკო რეკლამა იყო) მოვყევი ეს ისტორია და დავაყოლე : ზემოთხსენებული მიზეზების გამო "მევასება" და "რიტორიკასაც" ნელ-ნელა "მუღამს ვუჭერ"-მეთქი. 

გავიდა დრო, პასუხი კი არ მიმიღია. ჩემი მოკრძალებული აზრით, ის დამარცხდა დიალოგში მე კი გავიმარჯვე. ან სულაც დაეზარა პასუხის დაწერა, მეც ხომ ეგრე ვიქცევი ხოლმე.. ვინ იცის ვინ იცის...