უკვე მერამდენედ აგროვებ საკუთარ თავს

შემოდგომაზე ჩამოცვენილი ფოთლებივით.

დგახარ მარტო საკუთარ სიცივეში

და გეშინია ქარის ერთი დაბერვის.

მომლოდინე დამხვედრივით

დგახარ და იცდი.

დგახარ და იცდი.

აივლიან და ჩაივლიან მატარებლები.

არავინ.

თითქოს, ძველ, მიტოვებულ სადგურზე დგახარ,

სადაც დიდი ხანია აღარ აჩერებენ მატარებლები.

მაგრამ რატომღაც არავინ გეუბნება.

აიფარებ სახეზე…

გოგო.

ისეთი დღეებიც ხომ არის ხოლმე,

როცა ვარსკვლავებიან ზეცას ჩაისუნთქავ

და წვები ნაწვიმარი.

ქარწაღებული.

და გიკვირს, რატომ არ მოდიან

ძვირფასი ადამიანები,

როცა მათ ახსოვხარ,

როცა ალბათ, მათაც ეძვირფასები.

გიკვირს, და მერე მოდის სიზმარი,

რომ დგახარ,და მათი ზურგები

უხმოდ გელაპარაკებიან.

ისუნთქავ კიდევ ერთ ზამთარს.

კიდევ ერთ მარტოობას.

და…

ამ შემოდგომის ბოლო თვესაც,

როცა ღრუბლები საშინელი სისწრაფით

მზეს ეფარებიან,

არავინ არის, ვისი მხრებიც

ჩემს პატარა გოგოობას აიტანს,

ვინც მომსვლელ ცივ ზამთარს

მარტოს არ შემატოვებს.

ზოგჯერ, ყველაზე მეტად მჭირდება

სულ უბრალო რამ,

- მკითხო, როგორ ვარ.

მოხვიდე, მაგრად დახურო კარი

და არ შემოუშვა არც ერთი სიცივე,

არც ერთი ქარი,

არც ერთი…

ასეც ხდება.

ზოგიერთებისთვის წასვლა უფრო მარტივია,

ვიდრე ერთმანეთთან მისვლა

და უბრალოდ ჩახუტება.

ხანდახან, მაინც დავფიქრდები ხოლმე,

ჩემი დღეებიდან

რომელი მენატრება ყველაზე მეტად.

და ისევ იქ მივდივარ.

შუა შემოდგომის ბოლო დღესთან.

ყოველთვის,

როცა გავდივარ ადგილებს,

რომლებმაც ერთად დაგვიმახსოვრეს,

ფეხებში მედებიან მოგონებები,

და ნაბიჯარეულს ისევ მინდება

შეუჩერებლად ვიარო.

შენი თითების შეხებამდე.

ისევ დადგება…

     ისეთი ღამეებია რთული, როცა კოშმარები კი არ გესიზმრება, თვითონ გადაიქცევი საკუთარი თავის კოშმარად. უძილო, უჰაერო, უსიბნელო (როცა საიდანღაც შუქი გიწვავს ისედაც ამწვარ თვალებს), უსულო ღამეები, რომლებიც გაძლებას გართმევენ, მთელ შინაგანს გტკენენ... და ფიქრობ, არ ჯობია ადგე და ფანჯრიდან გახვიდე? სწორედ მაშინ, როცა მზის პირველი სხივის ნახვას მოასწრებ,…

აღარ ვიცი,

როდის ამოდის მზე.

როდის შემოდის ჩემს ოთახში

მისი სინათლე.

გადის დღეები

და ჩვენ ჩუმად ვართ.

ალბათ ამიტომ.

არ არის ხოლმე მარტივი.

გადმოვაწყობ ნახატებს და

თითოეული ფურცლიდან

ჩემი ხელით დახატული

ჩვენი ერთად ყოფნა შემომყურებს.

ისეთი დღეები მიდგას,

გამოვრთავ ხოლმე ყველა ხმას და

მხოლოდ დამახსოვრებულ

შენს გულისცემას ვუსმენ.

აღარ მთავრდება.

ისიც არ ვიცი, სად ვარ.

როდის მძინავს და როდის მღვიძავს.

იმიტომ, რომ დღეც და ღამეც

ერთნაირად ჰგავს სიზმარს,

რომელსაც საკუთარ თავზე ვხედავ.

ჩემთან ერთად დაიწყო და

ალბათ ჩემთან ერთად დამთავრდება.

მაგრამ,

ნუ დააკლდები შენ.

თუნდაც მართლა სიზმარი იყოს.…

დღესაც,

როცა გარეთ მშვენიერი ამინდია,

და ვუყურებ როგორ დასეირნობენ:

ამაყად მომზირალი სახეები,

რომლებიც საკუთარი თუ

ოთხფეხა მეგობრის,

ძვირფასიანი „იმიჯის“ მიღმა

ვერავის და ვეღარაფერს ამჩნევენ;

ხელჩაკიდებული წყვილები,

რომელთაც ყველაზე მეტად არ სჭირდებათ

იცოდნენ, რას ვფიქრობ მე,

როცა მათ ვხედავ;

და გონებაშიც

კარუსელივით ტრიალებენ

მთელი მე-თი…

წამიანი ინტერვალებით მესმის,

როგორ კენკავს დრო

ჩემს ყოფნას...

ვეღარ გაუძლო დაწყვეტილი

ნერვების გროვამ

და დავამტვრიე ღამისფერი

ყველა ისარი...

გული ისე ცემს,

უეჭველი საზღვრებს სცილდება,

მისი ბიძგების ბალი

ალბათ ლავიწს გაბზარავს...

ვგრძნობ, რომ ვილევი...

ღამე ავსებს ვენებს სიგიჟით...

კლავიშებს ვახრჩობ სინაზეში

სუსტი…

ხანდახან,

როცა ფურცლებდაგლეჯილ წიგნს ემსგავსები,

გინდა მოვიდეს ვინმე და

მოგიფრთხილდეს,

რომ ცოტა ხანში,

მხოლოდ ყდა არ დარჩე,

მხოლოდ სათაურით...

ხანდახან,

როცა ოთხად მოკეცილი

ნაჩვევად დევხარ,

ყელში…