ხელები უსიცოცხლოდ ჰკიდია სხეულს,როგორც ზამთარში ხეებს ტოტები... უძილობისაგან თვალები ჩაშავებული და ჩაცვენილია, იმ როიალივით რომელსაც საუკუნეა არავინ შეხხებია..

      სიცოცხლის, მშვენიერების, აყვავების, აპრილობის, ყვავილთა ცვენის დრო იდგა. ცა მიმზიდველი მზერით უცქერდა ცოდვილთა საცხოვრისს და ანატრებინებდა თავს... უსიცოცხლო კი ამ ყოველივეს ვერ ხედავდა, განა თვალები არ ჰქონდა?! ჰქონდა! მაგრამ მისი გული სულაც არ მზიანობდა მზით, არც აპრილის…