საიდან იწყება სამშობლო? სკოლა რომ დავამთავრე, გადავწყვიტე, სამუშაოს დასაწყებად იმ დროისათვის ერთ ძალიან პრესტიჟულ კონკურსში მიმეღო მონაწილეობა. გამარჯვების მსურველი ბევრი იყო. პირველ ტურში გარეგნობას ამოწმებდნენ. ფოიეში იმდენი ლამაზი გოგო დავინახე, ლამის მაშინვე უკან გამოვტრიალდი. ცხონებულმა მამიდაჩემმა, რომლის წინასწარმეტყველებები სულ მიცხადდებოდა, რატომღაც მითხრა: "დარჩი. გარეგნობით არ დაგიწუნებენ. ვნახოთ მეორე ტურში რა ჭკუას გამოიჩენ". მე მაინც გულდაწყვეტილმა ვკითხე: "რა იქნებოდა მეც ცოტა უფრო მაღალი ვყოფილიყავი და ცოტა უფრო ლამაზი?" მამიდამ რატომღაც მიპასუხა: "ასეთი იქნებოდი, შენს მშობლებს თბილისში რომ არ წამოეყვანე და ბოდბეში გაზრდილიყავი. იქ სხვანაირი მიწაა". პირველ ტურს რომ გადავურჩი, მეორე ტურში ჟიურის ისე მოვეწონე, დანარჩენი ორი ტური აღარც გაუტარებიათ. მამიდას სიტყვები კი გულში ჩამრჩა, რომ ჩემს სოფელში "სხვანაირი მიწაა". ჩემს ბავშვობაში აქ მუდმივად ისმოდა პატარების ჟრიამული, ქალების წიოკი და მოზრდილი კაცების ხორხოცი. ე.წ. "სოფლის ბირჟებიც" განაწილებული იყო: ბავშვებისა ცალკე. ქალებისა ცალკე. კაცებისა ცალკე. ის კი არა და ვიდრე ჩემი ქუჩიდან მთავარ გზამდე გავიდოდი, მარტო ჩემი ტოლების რამოდენიმე "ბირჟა" უნდა გამევლო. ზაფხულობით ადგილობრივ ბოდბელ თანატოლებს თბილისელებიც ვუერთდებოდით და იყო ერთი მხიარულობა. ვდგავდით კონცერტებს. ვაწყობდით ინსცენირებებს. ვინ მაიკო ორბელიანი იყო. ვინ ეკატერინე ჭავჭავაძე და ვინ თამარ დედოფალი. ხან მაყვლის საკრეფად დავდიოთ. ხან ასკილის, ხან შვინდის ან ვარდის ფურცლის. მერე სოფლის ბიჭებს ჩვენთვის ცხენები ამოჰყადათ და მშობლების უჩუმრა დავაჭენებდით. ერთხელ მახსოვს, სამეგრელოდან ჩამოსული სტუმარი ჩვენი გოგოების გარეგნობით ისე მოიხიბლა, აღტაცებულმა თქვა: "წინადადება შემომაქვს, სილამაზის კონკურსები ბოდბეში გადმოიტანონო". კახეთიდან თბილისში მატარებლით მგზავრობისას კი ერთმა კაცმა რატომღაც მკითხა: სადაური ხარ? ბოდბელი – ვუპასუხე მე. ჰო, იმიტომაც კარგი გოგო ხარ. ბოდბეში ჯიშიანი ხალხი იცის. იდინა დრომ, იდინა და დაიცალა ამ ჯიშიანი ხალხისგან ბოდბე. ახლა ისე გავდივარ ჩემი ქუჩიდან მთავარ გზამდე, რომ შეიძლება არც არავინ შემხვდეს მეზობლის ფინია ძაღლის მეტი. აღარც მაყვლის საკრეფად დადიან ბავშვები, აღარც შინდის. გუშინ ვიდრე ეკლესიიდან სახლამდე მოვიდოდი, მაყვლის ბუჩქებს დავუწყე თვალიერება და სულ ისე იყო. ხელუხლებელი. ჩემს უბანში სიჩუმეა. უწინ ამ დროს სახლში ვინ გამაჩერებდა? ახლა დილით ერთი მეზობელი შემოვიდა მხოლოდ რომ კურდღლებისათვის ჩემს ბაღჩაში ბალახი დაეგლიჯა... მარტო ჩემს უბანში კი არა. მთლიანად ბოდბეშიც სიჩუმეა. მხოლოდ შაბათ–კვირას ეკლესიაში ისმის გალობა და ეს არის კარგი, რაც არ ყოფილა ჩემს ბავშვობაში. ეს მაძლევს იმედს, რომ აქ ისევ ის მადლი დაივანებს. და ვინც რა უნდა თქვას, ჩემთვის მაინც ჩემი სოფლიდან იწყება სამშობლო...