უილიამ შექსპირი მსოფლიო დრამატურგიის ერტ–ერტი ყველაზე დიდებული წარმომადგენელია. მისი პიესები და პოემები მსოფლიო პოეზიის საგანძურშია შესული. ყოველ დროში მის ღირებულებებს ახლებურად აღიქვამენ და ყველა ტაობისატვის შექსპირის ნაწარმოებები უკვდავია.

      შექსპირის ლიტერატურული კარიერა გრძელდებოდა, დაახლოებით 20 წელიწადს 1592 წლიდან 1612 წლამდე და დაემთხვა ორი მონარქის, ჯერ ელიზაბედ პირველის (1558–1603), ხოლო შემდეგ–ჯეიმზ პირველის(1603–25)ხანას. ამ პერიოდში მან შექმნა ორი ეპიკური პოემა, უამრავი სონეტი და 37პიესა. უილიამ შექსპირი მონათლეს უორკის საგრაფოში მდებარე სტრეტფორდ–ონ–ეივონის ეკლესიაში 1564 წელის 26 აპრილს, რაც იმას მოწმობს, რომ იგი, სავარაუდოდ, ორი სამი დღით ადრე დაიბადა. მისი მამა, ჯონ შექსპირი, წარმატებული მეხელთათმანე იყო, რომელიმცუილიამის დაბაბებიდან მცირე ხანში ქალაქის მერი გახდა. 1576 წელს უფროსი შექსპირი რთულ ფინანსურ მდგომარეობაში აღმოჩდა, რის გამოც ვერ შეძლო ნიწიერი შვილის უნივერსიტეტში გაგზავნა. თუმცა, შექსპირის ნაწარმოებების გაანალიზებისას ვხვდებით, რომ მას მიღებული ქონდა საფუძვლიანი საშუალო განათლება მაინც, სავარაუდიდ სტენფორდში. 1582 წელს 18 წლის ასაკში, შქსპირი დაქორწინდა რვა წლით უფროს ქალ ენ ჰეთუეიიზე, რომელი უკვე ამ დროს ორსულად იყო. უილიამს და მის ცოლს ჰყავდა სამი შვილი: ორი ქალიშვილი სუზანა და ჯუდითი და ერთი ვაჟიშვილი ჰამნეტი, რომელიც 11წლის ასაკში გარდაიცვალა. 1592 წლიდან სექსპირი მოღვაცეობდა ლონდონის თეატრის დასში. სწორედ ამ პერიოდში დაუპირისპირდა მას მისი მეგობარი დრამატურგი რობერტ გრინი, რომელიც დევნიდა შექსპირს იმის გამო, რომ მას არ ქონდა მიღებული უმაღლესი განათლება. ჰენრი ჩეტილის მიერ გამოიცემულ კრებულში იგი თავს დაესხა უილიამს, ჩეტლის შემდგომ ბოდიშის მოხდა მოუწია მომხდარში უნებლიე თანმონაწილეობის გამო. 1593–94 წლებში ეპიდემიის გამო ლონდონის თეატრი დაიხურა. შექსპირმა ყურადღების კონცენტრირემა გააკეთა თავის პოეზიაზე. ამ დრს მას პატრონაჟს უწევდა მისი მეგობარი, საუტჰრმპტონის გრაფი. როდესაც ეპიდემიამ ჩაიარა, შექსპირი შეუერთდა „ლორდ კამერჰერის მსახურების“ თეატრელურ დასს, სადაც იგი მსახიობიც იყო და დრამატურგიც. მომდევნი წლებში უილიამი ქმნის, უმეტეს წილად, კომედიებსა და ისტორიული ჟსნრის ნაწარმოებებს. 1595 წელს სექსპირმა შექმნა ყველასათვის ცნობილი ტრაგედია „რომე და ჯულიეტა“. ეს ადრინდელი შედევრები, განსაკუტრებით კი, „ამაო გარჯა სიყვარულისთვის“ და „ზაფხულის ღამის სიზმარი“ გალექსილია ნათელ, ახალგაზრფულ სტილიში და წარმოადგენს რითმული პოეზიის უდაო ნიმუშს. რაც შეეხება „ვენეციელ ვაჭარს“, იგი უპრო გვიან პერიოდშია შექმნილი და მეთად სევდიან კომედიას წარმოადგენს (არ არის აუცილებელი კომედია იყოს სასაცილო. მთავარი ისაა, დასასრული იყოს ბედნიერი და არა ტრაგიკული). ამ პერიოდშივე შექსპირი ქმნის „ჰენრი მეოთხის“ ორ პიესას, რომელიც ფოლსტაფის სევდანარევი, მაგრამ მაინც გულღია, სისხლსავსე რენესანსული იუმორითა და თვითირონიიტ არის აღსავსე. ამ პიესებმა ისე გააოცეს დედოფალი ელიზაბედ პირველი, რომ მან შექსპირს შეუკვეტა კიდევ ერთი ფოლსტაფური პიესა, შემდგომში ცნობილი, როგორც „უინძორელი მხიარული ქალები“. 1599 წელს, როდესაც „ლორდ კამერჰერის მსახურების“ თეატრალური დასი გადავიდა „გლობუსის“ ცნობილ თეატრში, შექსპირი ტეატრის მეათედი აქციების მფლპბელი გახდა. აქციონერობა მისთვის ფინანსურად მეტად წარმათებული აღმჩდა, ვიდრე პიესების წერა. მას ხომ მხოლოდ 6 ფუნტს უხდიდნენ თითო პიესაში. 1603 წელს დედოფალი ელიზაბედი გარდაიცვალა და ტახტზე ავიდა ჟეიმზ პირცელი. შექსპირის კომპანია გარდაიქმნა სამეფო დასად და ხშირად მართავდა სპეკტაკლებს სამფო კარზე. ამ დროისათვის უილიამი გამთქმული და წარმატებული დრამატურგი ხდება და მშობლიურ ქალაქში უძრავი ქონების სეძენას იწყებს. ამ პერიოდს უკავშირდება მისი ყველაზე ცნობილი ტრაგედიების შექმნა, ესენია: „ჰამლეტი“, „ოტელო“, „მეფე ლირი“, „მაკბეტი“, „ანტონიუსი და კლეოპატრა“. ამ ტრაგედიებში ყველაზე ღრმად აისახა შექსპირის ჰუმანისტური მსოფლაღქმა, ადამიანის ძალისა და ინტელექტუალური შესაძლებლობისადმი რწმენა. თავის უკვდავ ტრაგედიებში შექსპირმა მიაღწია ე. წ. „თეთრი ლექსის“ სტილის განუმეორებელ პოეტურ წარმატებას, ამასტანავე ნაწარმოებები სავსე იყო თავისუფლებით. შემდგომ პერიოდის შედევრებს „ზამთრის სიზმარი“ და „ქარიშხალი“ – აშკარად აჩნიათ გვიანი რენაესანსის კრიზისის ნისნები. მწვავე კინფლიკტების კომპრომისული მოგვარების გზები ცნდება. ამგვარ შემრიგებლურ ნოტაზე დაასრულა უილიამ შექსპირმა თავისი ბრწყინვალე კარიერა. დაახლოებით, 1610 წლიდან შექაპირი მშობლიურ სტენფორდს უბრუნდება, თუმცა მომდევნო ორი–სამი წლის განმავლობაში კონტაქტობს ლონდონის თეატრთან. 1616 წლის 23 აპრილს, სავარაუდოდ 52 წლის ასაკში, შექსპირი გარდაიცვალა. ამის შემდეგ, მისმა მეგობრებმა ჯონ ჰემინგმა და ჰენრი კონდელმა შეადგინეს შექსპირის პირველი სრული კრებული, ე. წ. პირველი ფოლიო. გამოცემას დართული აქვს ბენ ჯონსონის ლექსი, რომელშიც უილიამი მოხსენიებულია, როგორც „ევონის მშვენიერი გედი“.

      შექაპირის ზუსტი ცხოვრების შესახებ ცოტა რამ არის ცნობილი. ბევრი რამ დღესაც საიდუმლოებას წარმოადგენს. ეჭვს იწვევს მის პორტრეტების აუთენტურობაც, ნამდვილად კი სექსპირია გამოხატული ამ ფოტოებზე?