ნასადილევს ძველ ქალაქში „ვია დოლოროსას“[1] გავუყევი. იქ ქუჩები საოცრად ვიწროა. მარცხნივ გზა წმინდა სტეფანეს კარიბჭისკენ მიდიოდა, მაგრამ მე პირდაპირ გავემართე. ქუჩის მარცხენა მხარეს, რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით, დიდი და უსუფთაო პასაჟი იყო ორივე მხარეს ჩარიგებული, დაკეტილი მაღაზიებით. პასაჟში საკმაოდ ბნელოდა. სადღაც შორს შუქი მოჩანდა. შესასვლელთან რამდენიმე შავკანიანი ქალი იდგა. მეგონა, რომ ამ პასაჟის იქით ქუჩა გრძელდებოდა, გული გავიმაგრე და პასაჟში შევაბიჯე. სიბნელეში არავინ შემიმჩნევია. რაღაც კიბეს გადავაწყდი. ძალიან გამიკვირდა, როცა ქუჩას კი არა ომარის მეჩეთის შესასვლელს მივადექი. სანამ ვითარებაში გავერკვეოდი, ვიღაც ბიჭი სიბნელიდან გამოხდა და მტკივნეულად ჩამცხო, თან რაღაცას გაჰყვიროდა. მის ყვირილზე რამდენიმე კაცმა კიბეზე ჩამოირბინა. ვიფიქრე, ამათ, ალბათ ებრაელი ვგონივარ და ჩამქოლავენ-მეთქი. საბედნიეროდ, თავი გავიმხნევე და იმის თქმა მოვახერხე, რომ მღვდელი ვიყავი. ერთმა მათგანმა მანიშნა, რომ გავყოლოდი, დამცინავად მომღიმარე შავკანიან ქალებს შორის გამატარა და გასასვლელთან მიმიყვანა.

      დღეს წარმომადგენლობაში მაგდალადან[2] ხნიერი კაცი, მოსკოვის უნივერსიტეტის მედიცინის პროფესორი ნიკოლაი ნიკოლაევიჩ სოლოვცევი მოვიდა. იგი ალექსანდრიაში ცხოვრობდა და თავის პროფესიულ საქმიანობას მისდევდა. როგორც შევიტყვე, მისი პაციენტი თვით ეგვიპტის დედოფალი[3] გახლდათ. წარმომადგენლობაში როგორც ექიმი, ისე იყო მოწვეული და პალესტინაში დარჩენა ექვსი კვირის მანძილზე შეეძლო. თვით არქიმადრიტი ზრუნავდა, რომ ინგლისელ ხელისუფალთ მისთვის უფრო დიდხანს დარჩენის ნება დაერთოთ.

      ჩემი თანამემამულე მედიცინის მოყვარულია.[4] პროფესორი უნდა გავაცნო. ეს მისთვისაც სასარგებლო იქნება და პროფესორსაც თანაშემწე ეყოლება.