პროფესორმა დამარწმუნა, მაგდალაში წავსულიყავი და დამესვენა. მითხრა, იქ, რუსთა ადგილ-მამულში, ბევრი სასწაულმოქმედი წყაროა, რომლებიც უმთავრესად თირკმელების დაავადებებს შველისო. თავად იქ რამდენიმე კვირა გაუტარებია და ამბობდა, მაგდალას წყაროები ვიშის წყალივით მარგებელიაო. იქ წასვლა გადავწყვიტე. საპატრიარქოს ბიბლიოთეკაში მუშაობა თითქმის დასრულებული მქონდა, პატრიარქი კი იერუსალიმში ჯერაც არ დაბრუნებულიყო. ვფიქრობდი, გალილეაში ვიხეტიალებდი, თუკი ამის შესაძლებლობა მომეცემოდა.

      ხაიფასკენ მიმავალი მატარებელი მგზავრებით იყო სავსე და ლოდშიც ბევრი ებრაელი ამოვიდა. ჩემ წინ არაბი იჯდა. იერუსალიმიდანვე ერთად ვმგზავრობდით და იცოდა, რომ ქართველი ვიყავი. ებრაელებს ძალიან გულღიად დახვდა. მათ ჩემი სადაურობა მისგან შეიტყვეს. უეცრად ორი ბიჭი მომიახლოვდა, რომელთაც ებრაელ სკაუტთა ფორმა ეცვათ. ერთი ბიჭი ქართულად გამომელაპარაკა. დასავლური კილო ჰქონდა. წმინდა მიწაზე ძალიან ბევრი ქართველი ებრაელი იყო. თელ-ავივში საკუთარი უბანი ჰქონდათ, ხოლო ხაიფასკენ მიმავალ გზაზე ქართველი ებრაელებით ასახლებული ერთი სოფელიც კი გახლდათ: ბენიამინო. შემომთავაზეს, რომ სოფელშიც ვწვეოდი და თელ-ავივშიც.

      ჩვენმა ქართულმა საუბარმა სხვა მგზავრების ყურადღება მიიპყრო. როცა ერთ-ერთმა შეიტყო, რომ ქართველი ებრაელები საქართველოში თავს კარგად გრძნობდნენ და საქართველო ენატრებოდათ, ასეთი რამ თქვა: „ებრაელები თავს ყველგან ცუდად თუ იგრძნობენ, მხოლოდ მაშინ დაიწყებენ პალესტინაში დაბრუნებასო“.