ისევ მოვიდა ზამთარი

ფიფქებიც ისევ ცვივა

უშენოდ არ ვარ გამთბარი,

უშენოდ ისევ მცივა.

მინდა, რომ იყო ჩემთან,

მინდა, რომ იყო ახლოს,

არ მინდა იყო სხვისი,

არ მინდა იყო კვლავ შორს.

მე ვერ გავუძლებ ტკივილს,

მე ვერ გავუძებ სევდას,

მე ვერ გავიძლებ სხვისთვის

ჩემი ცრემლების დენას.

მე შენთან მინდა მხოლოდ,

შენი ტრფობით ვარ მთვრალი.

მე შენთან მინდა მხოლოდ,

უშენოდ მე ვარ მკვდარი.

ისევ მოვიდა…

შენზე ვფიქრობდი ხატის წინ მდგარი,

და შენზე დავწერ როგორც ედგარი.

შენზე ვილოცებ სანთლებით ხელში,

და აი ამ დროს წავალ ფიქრებში.

შენზე ვფიქრობდი ეკლესიაში,

და აი ამ დროს შენც მომხვდი თვალში.

დაგინახე და უცებ შევკრთი,

შევრკთი და უცებ შემეხე ხელით,

და შენ მითხარი: არაა დაწყნარდი! 

ბავშვი ხარ, მაგრამ, მეც შემიყვარდი.

შეიყვარდი და გამითევია მე შენს ფიქრებში ღამე უკუნი.

შემიყვარდი და დამჭირვებია ღმერთის წინაშე ბევრი…

გაზაფხულის ამ უგულო ღამეს,

მინდა ლექსით ყურში რაღაც გითხრა..

ვიწყებ წერას, ვერ ვალაგებ აზრებს,

ყველა აზრი ერთად როგორ გითხრა.

არ მეგონა, შევიცვლიდი ჰანგებს,

არ მეგონა, დრო თუ ფრრეთბს მაჭრიდა,

ხვალ თუ მე შენ ვერ გაჩუქებ ჰანგებს

მაშ, სიცოცხლე არაფრად არ ღირდა.

საუკუნოდ გაგატანდი ქარებს!

გულში ალბათ დაგმარხავდი დინჯად,

კარგ ცხოვრებას გაგიხდიდი მწარეს,

მე, რომ ვგრძნობდე უშენობა…

 ისევ დაღამდა, ისევ გამახსენდი,

 ისევ შენკენ ქრიან ჩემი ოცნებები

 ისევ დავიძინე თითქოს დაწყნარებით, 

 ისევ დამესიზმრე და თან გამიფრინდი.

 

 ირგვლივ მივიხედე,შენ კი არსად ჩანდი,

 ირგვლივ მივიხედე,სჩანდა შენი ლანდი,

 ვფიქრობ, ნეტავ სად ხარ?! ნეტავ სად გეძებო, 

 ნეტავ გიპოვიდე ამაზე ვოცნებობ.



 უცებ ხმა მომესმა, თითქოს შორს იყავი,

 უცებ წარმომიდგა თვალწინ შენი ლანდი...

 უცებ…

  უშენოდ ისევ შემცივდა,

  მარტო ვარ, ფიქრებს მისცემია ფართო გზა–კვალი,

  უშენოდ გული ატირდა,

  ნუთუ წარსულით ისულდგმულებს გრძნობით დამწვარი...

  უშენოდ ენაც დადუმდა,

  ო რა რთულია ბაასობდე სევდით გამხმარი...

  უშენოდ ფეთქვაც ჩაჩუმდა,

  თითქოს შენივე სიყვარულით სადღაც გამქრალი...

  უშენოდ გზები გამოჩნდა,

  გზები რომლებიც აღარ არი შვების მომცემი ნატურმოერტის ფერით გამთბარი... 

  უშენოდ ლექსიც დასრულდა, 

  ლექსი…