ყველას გვიყვარს ღამეული მიწიერი ცის ჭვრეტა. მართლაც დიდებული სანახაობაა, ირმის ნახტომის მარგალიტისებური ბილიკი, ცისკიდურიდან ცისკიდურამდე გადაჭიმული... ვარსკვლავთა მირიადები, მის ორივე მხარეს მიმოფანტული... ეს ყოველივე შეუმჩნევლად ინაცვლებს ადგილს, ნელნელა ბრუნავს პოლარული ვარსკვლავის ირგვლივ. მხოლოდ ეს ერთადერთი ვარსკვლავია უძრავი, სხვა ყველაფერი მოძრაობს; ვარსკვლავები, ცთომილები, მეტეორები თუ კომეტები... მათთვის მიცემულ გარკვეულ წრეებს…

      წარმოიდგინეთ, თქვენ შეგიძლიათ ერთი დღის მაგალითზე მთელი წელი განსაზღვროთ! ჰმ, რა დიდებული შესაძლებლობა იქნებოდა. მხოლოდ ფენტეზში თუ წარმომიდგენია ასეთი რამ, მაგრამ იქაც კი არ ხდება ასეთი სასწაულები - განსაზღვრო მთელი წელი ერთი დღით - როგორც ჯავახურ ლექსიკონში წერენ - ჯავახთა რწმენით, ბედობა დღეს როგორც გაატარებდა, ის მთელი წლისათვის დაებედებოდა. ამიტომაც ამ დღეს ერიდებოდნენ ჩხუბს, უსაქმურობას და სხვა არასასურველ ქცევას.

     …

      გენიოსები ხომ დროში მოგზაური წინასწარმეტყველები არიან ან პირიქით, სულაც არ მოგზაურობენ და დროს თავად აძლევენ დასაწყისს. ზოგიერთნი კი, უბრალოდ დროის მსვლელობის საფეხურებს თუ არ აწყობენ, სხვისი აწყობილის ანალიზს აკეთებენ. და მაინც, დრო რჩება ერთადერთ ღირსეულ მეტოქედ სიცოცხლესთან ჭიდილში. ამ შესავლის იდეა კი, ერთი ძველდროული ჩანაწერის ამოწერა და თქვენთვი გაზიარება მეწადა. მეცხრამეტე საუკუნის მიწურულით თარიღდება ეს ტექსტი, მაგრამ მოდით - თითი…

      ამას წინათ ვფიქრობდი (ზოგადად ვფიქრობ ხოლმე, თქვენც გირჩევთ ამას, კაი რამეა).

      არ ვიცი, თუ დაფიქრებულხართ რამდენ "არა"-ს ამბობთ დღის განმავლობაში. თუ ცოტას, მაშინ ძალიან კარგია, მაგრამ კარგად დათვალეთ, ჩამოწერეთ ეს "არ"-ები.

      ამის შემდეგ ჩამოწერეთ ის საქმეები, რომლებიც არ გააკეთეთ დღეს.

      აღიარეთ, რამდენჯერ ვერ თქვით სათქმელი.

      დათვალეთ, რამდენი საათი გაატარეთ დღის განმავლობაში უჟმური სახით,…

      როგორც მოგახსენეთ... ჩვენი ბედნიერება თითქოს ცას სწვდებოდა, უჩინარი ფრთებით და დაფრინავდა…

      გათენდა ერთი ჩვეულებრივი დღე, თითქოს არაფრით გამოირჩეოდა უკვე გათენებული და დაბნელებული დღისგან. მე, როგორც ყოველთვის მარტოდ-მარტო მივვუყვებოდი თბილისის ნაწვიმარ ქუჩებს... ფიქრებში გართული ვერც კი ვამჩნევდი ხალხის მოძრაობას, ირგვლივ. მივდიოდი და ვფიქრობდი ჩემს წარსულზე, მომავალზე, და აწმყოზე...

      ფიქრებში მოვიწყე სრულყოფილი მომავალი და უკვდავი სხეული... თუმცა ოცნება და ფიქრები…

      ვერც აგვისტოს დავაბრალებ, ვერც წუხანდელ ფილმს (არადა, ისეთი ფილმია, მომავალში რომ უნდა მოვყვე, შემახსენეთ თუ დამავიწყდა) და ვერც რაიმე მიზეზს ვიპოვი, რითიც შეიძლება აიხსნას სიკვდილის ფიქრებში ჩაძირვა. თქვენი ბავშვობიდან ის მომეტი გაიხსენეთ, როცა უფროსები გიწყრებოდნენ და უცბად, წარმოიდგენდით, მათთვის გულისტკენის ყველაზე საზარელ მომენტს - "მოვკვდები და მერე ხომ იტირებენ კარგად". აი, დაახლოებით ასეთი ფიქრები მეწვია, მაგრამ…

      არ ვიცი, რა ვთქვა? როგორ გადმოვცე ჩემი სათქმელი? გრძნობები, ფიქრები, ემოციები და სურვილები აირივნენ ჩემში და ერთ ნატვრად იქცნენ, ნატვრა, რომელიც უკვე ერთი წელი და ერთი თვე გრძელდება. მახსოვს ბავშვობაში, როგორ მინდოდა ყველა გრძნობის და ემოციის გემოს გასინჯვა. ინტერესი მქონდა, იმის თუ როგორ მოვიქცეოდი დადებით და უარყოფით ემოციების დაუფლების დროს,…

     ბოლო რამდენიმე დღეა უბრალოდ ვთამაშობ ფიქრებით....

     ვხვდები რომ განცდები და ემოციები იბადება და უკვალოდ ქრება მე ვრჩები საწყისი-დასასრული, გრძნობები მძაფრდება ან იკლებს არასდროს არჩერდება ერთ ადგილას

     გახსოვს გითხარი ეს გრძნობა დაუღალავ სწრაფვას იწვევს შენსკენ თქო ფერებს გავხარ უბრალოდ…

- რაზე ჩაფიქრდი?

- არაფერზე ისეთზე..

- არა, მართლა მაინტერესებს, თითქოს გამოეთიშები ხოლმე ამ სამყაროს და შენ ფიქრებში იძირები, ხშირად გემართება ასეთი რამე.

- მაინც ვერ გაიგებ, მაგრამ კაი გეტყვი, ეხლა ვუყურებდი ცას და ვფიქრობდი რამხელა არის, უსაზღვრო,…

      პატარაობისას ისე მეშინოდა და მზარავდა გვირაბი, რომ როცა სოფლისკენ მგზავრობისას მივუახლოვდებოდი, თვალებს ვხუჭავდი ხოლმე. საოცრად ნათლად მახსოვს ის შეგრძნება გვირაბიდან გამოსულს რომ მეუფლებოდა. ხელებს ვშლიდი და ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მთიდან ღრუბლებში ვეშვებოდი. ერთი პერიოდი ძალიან ხშირად მესიზმრებოდა, რომ ჩვენი წითელი ჟიგულით ბნელ გვირაბში მივქროდი, მარტო ვიყავი, საჭესთან არ ვიჯექი, მაგრამ ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მე მიმყავდა.…

     ჩვენ, ხშირად ვიხსენებთ ჩვენს დანაშაულებს, ხშირად ვფიქრობთ შეცდომებზე და ამას ვეძახით სინანულს. თუმცა ის რომ დანაშაულზე ფიქრობ არ ნიშნავს რომ ნანობ. მოვა დრო და ამ ნაფიქრს სხვას გაუზიარებ. ისინი აღფრთოვანებით გეტყვიან - მართლა დაგიშავებია, მაგრამ ამაზე რომ ფიქრობ და დანაშაულს არ ივიწყებ ეს უკვე კარგია, სინანული გაგაჩნიაო. შენც…