მაუსი ზოგჯერ უპრაკუნოდ აკლიკებს ხოლმე და ინტერნეტში უკვე არაერთგზის გადავეყარე ნარატივს - რელიგია ხალხის სამართავად მოიგონეს, მორწმუნე ადამიანებს ღმერთი კომფორტისთვის სჭირდებათ, რომ თავი უკეთესად იგრძნონ, პასუხისმგებლობა მოიხსნან, რომ თავისი წარუმატებლობა რაღაც უხილავ ძალებს გადააბრალონ და ა.შ. აღარაფერს ვამბობ იმ ქილიკსა და დაცინვაზე, რომელიც, ხშირ შემთხვევაში, მორმწუნე ადამიანების მიმართ ისმის და საზოგადოების გარკვეულ ფენებში ნორმადაც არის…

      ჯონ ნეშის ექვილიბრიუმზე ვუყურებდი ვიდეოს, რომელიც ამოჭრილი იყო ერთ-ერთი ცნობილი ფილმიდან „ბრწყინვალე გონება“ (A Beautiful Mind, 2001) - ამ ფილმმა, 4 ოსკარი აიღო, მათ შორის საუკეთესო ფილმისთვის, ოქროს გლობუსები აქვს, ბაფთები და ა.შ. ფილმი ბიოგრაფიულია და სწორედ, ხსენებულ, ამერიკელ მათემატიკოსს ჯონ ნეშს ეძღვნება (ორი წლის წინ გარდაიცვალა ეს კაცი).

      არა, დღეს ბრწყინვალე გონებაზე არ მოგიყვებით. ერთი…

      თავისუფლების თემა და ღმერთის ყოვლისმცოდნეობის ამბავი, ხშირად გამხდარა განხილვისა და საუბრების მიზეზი, ზოგნი ფიქრობენ რომ ეს გადაუჭრელი დილემაა, ზოგნიც მარტივად პასუხობენ. ასეც და ისე, თემა ყოველთვის აქტუალურია და თუ წინასწარმეტყველის კუთხით შევხედავთ, ჩემი აზრით ტრაგიკულიც.

საგრადა ფამილიას ფასადიდან,…

      გამორჩეულობის არაფერი ეტყობა ამ შაბათს. ჩვეულებრივი, რიგითი შაბათის დღეა - ხანმოკლე ქველობის და შემდეგ ლოცვის. ჯერ-ჯერობით გამოიდარა, მაგრამ არავინ იცის კიდევ იწვიმებს ამაღამ თუ არა.

      ლოცვიდან მოვდივარ სახლში. წვიმს და ცას ეტყობა, რომ კოკას შემოდგამს მთებზე, ოღონდ ეს კოკა ძალიან მსხვილტუჩიანია - თითქოს ქვევრიდან იღვრება წყალიო.

- თბილისშიც წვიმს? - ვეკითხები ჩემებს.

- კი,…

ყვავილებმა დაიბანეს პირი,

შუბლზე ოფლი მოიწმინდა ზეცამ,

გულში ჩუმად დაგუბებულ ტკივილს,

თურმე ჩვენი განშორება ერქვა.

წყარო ჩუმად მიყვებოდა შენზე,

შენი სუნთქვა მოჰყვებოდა ნიავს,

აღარ გელი, არა, აღარ გეძებ

და წარსული ცრემლებს უხმოდ მიაქვთ.

ისევ მარტო გავუყვები ქუჩას,

სიყვარული ატირდება სულში,

ჩვენი გრძნობის სპეტაკ ჭირისუფალთ,

თეთრ გვირილებს ჩავიხუტებ გულში.

ყვავილებმა დაიბანეს პირი,

შუბლზე ოფლი…

      ძველი ტაძრის გაციებულ კედლებს როცა ვეხები, მთელი ჩემი დარდი, ტკივილი, ცოდვა, სიკეთე, თუ სიხარული, ერთგან იყრის თავს, სადაც ძალიან ხშირად უსიამოვნოდ მტკივა, ჩემი ცოდვების გამო გული მქნეჯნის, სინანულის ცრემლები თვალებს რომ მოაწვება და დედა ღვთისას ხატის დანახვის დროს, როგორ თბილად მომეგებებიან, შემომეხვევიან თბილი ხელები და ღვთისმშობელთან მისვლისთანავე, როგორ უმალ, მოსიყვარულედ ჩამიკრავს გულში, ხელები მეფერებიან და მეფერებიან... დედობრივი…

      ძველავეჯიან ოთახში საწოლზე ხანიერი ქალი იწვა: სულით და ხორცით ერთნაირად გატანჯული. იწვა გარინდებული, თითქოს ტკივილებს ყურს უგდებსო. ის იყო, ზოგჯერ გვერდს თუ იცვლიდა ნელა, სეჭირვებით, უძლურად და ჩუმი გმინვით ამხნევებდა ტკივილს. დაგნებდი, არაფერს გავნებ, შენთან ვარო. სახე არაფერს ხატავდა; გაშტერებოდა ყველა მიმიკა და ფერიც არაფრისმთამელი დასდებოდა. მხოლოდ თვალები იყო რაღაცნაირი გამომეტყველების, აი ისეთი, თუ გინახავთ დასაკლავად შებოჭილი საქონელი…

უბრალოდ ღამეა

უბრალოდ ცივა

უბრალოდ სიმარტოვეა

უბრალოდ სევდააა

უბრალოდ ხმაურია

უბრალოდ ვტირი

უბრალოდ სიცარიელეა

უბრალოდ ვღელავ

უბრალოდ წამები გადის

უბრალოდ მოდის…

      სულს თავისი სხეული გააჩნია და ის შეიძლება გტკიოდეს, რადგან რაღაცას განიცდი, შეიძლება გეზიზღებოდეს, რადგანაც თავს სრულფასოვნად ვერ გრძნობ. შეიძლება გიყვარდეს კიდეც, რადგან ფიქრობ მიმქრალი სანთელივით ბჟუტვა არ შეგიძლია, ფეხზე წამოდგები და ცეცხლი ხელახლა გეკიდება...

      ამოისუნთქე, ეს ხომ ცხოვრებაა...

      შენ არაფერს იწონებ და იწუნებ, არავის კიცხავ, რადგან გგონია, შენი ასეთი დამოკიდებულება ცხოვრების მიმართ მეტად უაზრო…

- ოჰ, ლაშა რამდენ ხანს უნდა გელოდოთ?

- მაპატიეთ, ნელა მოდიოდა ჩემი მძღოლი.

- კარგი, ავიდეთ დროზე.

     მარშრტუკა სავსე დამიხვდა, გადმოსაწევ სკემებზეც კი ხალხი ისხდა. სადღაც შუა მარშრუტკაში ჩემთვის დარჩენილი იყო ერთადერთი ადგილი ამ ბევრი ხალხიდან ორ ადამიანს რომ კარგად ვიცნობდი იმათ გვერდით.

     ავედი თუ არა უმალ თვალში მომხვდა ფანჯარასთან მჯდომი ლურჯკეპიანი ჟღალი გოგონა წითელი თმებით. გავიფიქრე - "ეს ვინ არის? მგონი არ…

     ოთახი მორთულია სურნელით

     წვიმის წვეთები ეთამაშებიან გარედან ჩემს იასამნებს მე კი მათ ოთხში ვკლავ ეგოისტურად არვაძლე წვიმასთან თამაშის უფლებას

     ყველაფერი ხომ გაცილებით გრძნობადია დღეს ვიდრე გუშინ ან გუშინწინ

     ყველაფერი ხომ მომენტალურად ზუსტად ამ წამს ვიგრძენი და ვცდილობ გაგაგებინო…

მოკუმულ ხელებში ვგრძნობ გულისცემას

და ვხედავ

როგორ ეხეთქება წუხილი

ჩემს ყველა ნაპირს.

სულ უფრო მეძნელება დღეები,

რომლებიც თვალების გახელისას იწყებიან

და მგონია, რომ თვალუწვდენელზე,

ჰორიზონტის იქით მთავრდებიან.

გაზაფხული,

რომელიც ფანჯრიდან ერთი ხელის გაწვდენაზე დგას

და მაინც ვერ ვეხები.

ქუჩიდან შემოჭრილი საყოველთაო ხმაური

და თვალებში გაჩხერილი ცათამბჯენები,

რომლებიც ადამიანებზე მეტად…

     ამ თემაზე არასდროს მილაპარაკია ხმამაღლა.. ეხლაც დილიდან ვფიქრობდი, დამეწერა თუ არა, საჯაროდ მელაპარაკა ჩემთვის ასეთ პირადულ და მტკივნეულ თემაზე, მითუმეტეს სოციალურ ქსელში, პირველ ჩანაწერში, სადაც ყველას შეუძლია ისე გაგაკრიტიკოს, როგორც ჩვენ ყველა ვაკრიტიკებთ ერთმანეთს.. მაგრამ ჩემი მიზანი არ არის რაიმე სხვა (შემოქმედებითი) კუთხით თავის წარმოჩენა, უბრალოდ მინდა ერთი პატარა და მტკივნეული თემის მოყოლა ჩემს მეგობარზე..

     პირველი, რისი…

ჩემი ერთადერთი უბედურება იწოდება სახელად "ზედმეტად"!!! თუ ვბრაზობ - ზედმეტად, თუ მშვიდად ვარ - ზედმეტად (სხვისთვის გამაღიზიანებლად), თუ მიყვარს - ზედმეტად, თუ ვმეგობრობ - ზედმეტად, თუ ვღელავ - ზედმეტად (ეს არავის სჭირდება), თუ დარდი მაწვება - ზედმეტად (ეს მითუმეტეს აღარავის სჭირდება, ყველას საკუთარი გასაჭირი ყოფნის), თუ…