უკვე მერამდენედ აგროვებ საკუთარ თავს

შემოდგომაზე ჩამოცვენილი ფოთლებივით.

დგახარ მარტო საკუთარ სიცივეში

და გეშინია ქარის ერთი დაბერვის.

მომლოდინე დამხვედრივით

დგახარ და იცდი.

დგახარ და იცდი.

აივლიან და ჩაივლიან მატარებლები.

არავინ.

თითქოს, ძველ, მიტოვებულ სადგურზე დგახარ,

სადაც დიდი ხანია აღარ აჩერებენ მატარებლები.

მაგრამ რატომღაც არავინ გეუბნება.

აიფარებ სახეზე…

ქალავ გამამყევი!, ერთად შავიარათ,

მთაში მისავალი წვრილი ბილიკები,

ქალავ შემომხედე!, კიდევ დავინახო,

შენს ლამაზ სახეზე, ნაზი მიმიკები.

ქალავ გამამყევი!, მთა-გორებს განახებ,

განახებ ლამაზი ბუნების სიუხვეს,

განახებ იებს და განახებ ენძელებს

და ცაზე ლამაზად, მიბჯენილ ჭიუხებს.

ქალავ გამამყევი!, დაუყვეთ ხეობებს,

და დასასრული არ მივცეთ სიარულს,

ქალავ გამამყევი!, არაგვსაც ვუსმინოთ,

ხანდახან…

თაკო მიყვარს მე, მასზე ვგიჟდები,

არ ვიცი რა ვქნა რომ იყოს ჩემი,

ანდა რომც იყოს მერე რაღა ვქნა?

ქუჩაში წელზე მოვხვიო ხელი?

სულ მასზე ვფიქრობ, სულ მასზე ვდარდობ,

დავლევ - ვურეკავ, ფხიზლად ვარ - ვდნები,

მინდა ვუყვარდე და არ ვუყვარვარ,

რით შევაყვარო მას თავი ჩემი?

საჩუქრებს ვჩუქნი, კომპლიმენტს ვამბობ,

კაფეში დამყავს, მის გვერძე ვჯდები,

სულ უკან დავზდევ, მის ჩანთას ვათრევ,

ის კი დამცინის, რა ვქნა…

მაისი ოცდაექვსობს,
ჩვენ კი რაღას ვაკეთებთ?!
სითყვებით რომ ვქლესაობთ,
საქმეში ხომ ვთამაშობთ.
მაისმა იმაისა,
ჩვენ კი დავრჩით ვარდებად.
წავა წლები,გადავა
და გაგვყვება დარდებად.
ჩვვენ გვეწადა დიდება,
თუმცა დავრჩით გიდებად.
...ისევ ბრძოლა გვინდება,
გამარჯვების ღირსება.

ნათელა გორგოშაძე-დუმბაძე
2015 წ. მაისი.

ოცნებები გამექცნენ,
ნიავ-ნიავ მივყვები...
ქარში რომ არ დავეცე
ხეებს მივეხუტები.
დაე, ზიარად გავიყოთ სევდა,
რომ არ დაგვატყდეს ჩვენ მარტოობა,
დევნის თუ შურის გავიყოთ დარდი,
თუნდ შუღლის იყოს, ოღონდ გავიყოთ,
მარტოობაში საშველიც რაა?!
არაა, არაა!

ნათელა გორგოშაძე-დუმბაძე
2015. 11.

გოგო.

ისეთი დღეებიც ხომ არის ხოლმე,

როცა ვარსკვლავებიან ზეცას ჩაისუნთქავ

და წვები ნაწვიმარი.

ქარწაღებული.

და გიკვირს, რატომ არ მოდიან

ძვირფასი ადამიანები,

როცა მათ ახსოვხარ,

როცა ალბათ, მათაც ეძვირფასები.

გიკვირს, და მერე მოდის სიზმარი,

რომ დგახარ,და მათი ზურგები

უხმოდ გელაპარაკებიან.

ისუნთქავ კიდევ ერთ ზამთარს.

კიდევ ერთ მარტოობას.

და…

      ერთი საჩოთირო და საკამათო აზრით მაქვს გონება გატანჯული და გამოვუშვებ, ეგებ თქვენც რამე მსგავსზე გეფიქროთ და სიტყვა შემაწიოთ.

      ხელოვანთა შორის, ყველაზე ამპარტავანნი რომლები არიან?

      აქვე, ჩვენს/თქვენს ყოველდღიურობაში მიმოავლეთ თვალი. ჩემი დაკვირვებით ასეთები არიან პოეტები (შიგადაშიგ მწერლებიც) და მომღერლები. შეიძლება დროის ძალიან ვიწრო მონაკვეთში ვიჭყიტები, და სივრცეც საქართველოს…

ქარი დაძრწის, ქურდიც დაძრწის,

ანიავებს ორივე...

თუ ცხოვრება არ გასწორდა და

კაცი არ გამოსწორდა, აქარწყლებენ ორივე.

მშიერ სხეულში სუსტი სული თვალის სარკმლიდან იცქირება:

სადაა ეხლა ის მაძღარი სიყვარული?

მას ვერ დაიჭერს სარკლიდან სული,

დადის უსინდისო სიცივე,

აზრობს უსინდისოდ ყველაფერს,

არ სცხვენიათ ყვავილების,

არც ბალახის და არც…

მომნატრებია არიფანობა,

ჩვენი ლაღობა და ერთად ყოფნა.

სუფრა მწირი და გული უხვი,

ფინჯანში ყავა და მკითხაობა.

სჯა-მასლაათი ყოფნა-არყოფნის,

ჩვენი ოცნება და მონატრება,

ეჰ, იყოს ჩვენი არიფანობა,

იმ დროის ნახული თავისუფლება.

 ისლით შეკრული გამოდგა ტივი,

კიდეც დაშალა ცხოვრების ღელვამ,

და სასწაულად გადავრჩით მაშინ

თუმცა გავრიყეთ ერთურთი…

I

რატომ დამივიწყე მე, მარიამ,

რატომ დამივიწყე?

შენი კალთა ფოთლებით ივსება,

ხოლო მე კი თავს გუბეში ვრგავ.

ქუჩაში გდია მკვდარი,

ქარი ახურავს საბანს...

როცა მე გავჩნდი,

მთვარემ თმები ჩამოიშალა,

ხოლო ქალწულმა ვარსკვავებმა ტუჩზე იკბინეს,

ბებიაქალი ამტკიცებდა -- დაიბადაო!

შენ არ იყავი იქ, მარიან,

შენ არ დაგბრალდეს,

მე ქუჩაში მანქანა გამსრესს.

ესაა ქალაქი,

სადაც ადამიანს…

შენ მიხვდები, რომ დღეს

იანვრის ცა მეტია, ვიდრე

ადამიანთა ცრურწმენა

რომ თარსი რიცხვია ცამეტი;

ფერებს იცვლიან ცისარტყელები

და ცა მეტია, ფერებზე მეტი,

მზიან ლოლოებს მოვეფერებით,

ჩემს ფანჯარასთან რომ წასკდათ წვეთი,

ზამთრის დარიან ამინდს ტირიან.

სიცივემ იკლო თებერვლის ცამეტს,

ჭადარი იფხანს ტოტებს ტილიანს,

კვირტებსაც ცა მეტს გვპირდება, ცა – მეტს.

მარტი ახლოა,…

სიყვარულია გზა სიშორე ცრემლი გოდება.

შეახებ ხელს და აღარასდროს განმეორდება.

სიყვარულია სიმარტოვე ხელის სიშორე

ხორციელ ვნებას ავყვებით და უმალ ვიშორებთ,

სიყვარულია ტაჯ-მაჰალის თეთრი ცრემლები,

სიყვარულია მე რომ ასე თავზე ვევლები.

სიყვარულისთვის ბაირონმა კუბო არჩია,

უნდა შესწირო ყველაფერი რაც გაგაჩნია,

სიყვარულისთვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე,

სიყვარულისთვის სასთუმალზე რაღაც გვაღვიძებს,

სიყვარულია…

რომ დაინახო და გაგიხარდეს,
რაღაცა მაინც უნდა გიყვარდეს.

რაღაცა მაინც უნდა გჯეროდეს -
ნაძალადევად რომ არ მღეროდე.

ტყუილუბრალოდ რომ არ იღწვოდე -
რაღაცა მაინც უნდა იცოდე,

რაღაცა მაინც უნდა გახსოვდეს -
რომ არ დანებდე მტერს არასოდეს.

წმიდაო, გვიწყალენ,

წმიდაო, გვიფარენ,

წმიდაო, გვინათენ

გზანი სავალნი,

შენდა მავალნი ნათლისანიო,

და აღადგინენ ქმნულნი შენნი,

და განგვარიდენ

გზათაგან ბილწთა, ყოვლადუღირსთა

ცოდვისათაო.

აჰა ესერა, ძმანო, მხილველნი

ქრისტეს გაცემის,

აჰა ესერა, ძმანო, მკიცხველნი

ფიცხელს დაცემის,

საქმეთა ბნელთა ღალატისათა

მოვიძაგებდეთ.

განვიმტკიცებდეთ ფერხთა ჩვენთა.

განვიმტკიცებდეთ,

სლვად…

ჩვენ, პოეტები

ვემსგავსებით თანდათან ჭოტებს

ღამის ჩრდილივით მარტონი ვართ

ამ სამყაროში

თუმცა ეს არის ჩვენთვის შვება

ფიქრებს ვამეფებთ

სიტყვიერება არის ჩვენი რითმა, ნოტებით...

ჩვენ, პოეტები

ვეძებთ რაღაც უკიდეგანოს

ამ სამყაროში რომ…

სიყალბემ დანაღმა ჰაერი, ღრუბელი შმორდება,

გრძნობ, რომ ერთნაირად გბეზრდება ძილიც და სიფხიზლეც,

დგახარ ფანჯარასთან, მაინც სულს უბერავ ცხოვრებას,

რომელსაც, აწ უკვე, იოლად გადაცვლი სიკვდილზე.

ცაა და არცაა. სიჩუმის ლეჩაქი ახურავთ

ბავშვობის ეზოში თამაშით გაცვეთილ ბილიკებს,

ჩეროდან ნაცნობი ღიმილი გიყურებს მაცდურად,

ადრე შენ უცქერდი იმ ღიმილს მაცდურად, პირიქით.

დროა... და ყველაფერს თავისი დაექვას…