ხევში ნათქვამი ლექსი ვარ.

მთავ მოდი შემეკამათე.

ნისლში ჩავწექი... შენი ვარ.

კლდის ქიმზე მოლაპარაკე.

ცაო ფიქრები შეჰკარი.

გაღმა... მაჩუქე ფერია...

გერგეტის მთისა მწვერვალი

გრძნობებად შემომერია.

დარიალს ვუხმე ვაჟკაცსა

გულზე იარებს ვხედავდი.

თერგზე ჯირითით გადმოვალ,

ლაღი ოცნების მხედარი.

შეგებებები .... გაკოცებ...

ლოყას ნიავქარს მივანდობ.

შაირით ჩამოგიქროლებ

გრძნობებზე ისე…

ძველი ოთახი დამწუხრებულა,

თითქოს დაღლილა ამდენის ნახვით,

ჰაერიც მძიმეა მასში,

ხნიერი კედლებიც...

ფიქრობს ოთახი, დიახ, ის ფიქრობს...

ამას ვერ იგრძნობთ ახალ სახლში, არ აღიქმება;

მას გადაეცა გრძნობა და გონება სულიერთაგან,

ვისაც მასში უცხოვრია და ისიც ფიქრობს, იხსენებს...

აი, ცოლ - ქმარი დაბრუნდა ისევ სხვა ქალაქიდან,

დიასახლისი ვაზას ყვავილებით

მაგიდის შუაგულში დგამს,

ბავშვი ცელქობს, კატა…

მე სიცოცხლე მხოლოდ ტვირთი არ მგონია,

საჩუქარი, რომელსაც ვერ ვიყენებთ.

თუ მიზანი სამყაროს ხსნა არ გვგონია,

ღვთის ბოძებულს, ალბათ ფუჭად ვიყენებთ.

თავის მოკვლა ძნელი იყოს არ მგონია,

მაინც ჩავთვლი არჩევანის სიბეცედ,

მოევლინე ამ ქვეყანას გონიერი,

სულიც მხოლოდ შენთვის გამოიმეტეს

და თუ ამას არ აფასებ სათანადოდ

სულელის მეტს მე ვერაფერს გიწოდებ.

არ მგონია ეს ცხოვრება…

ამქვეყნად მაინც ყველაზე ძნელი კაცად ყოფნაა,

ფიქრი იმაზე, რომ ყოფნის არსი ვალის მოხდაა.

მრავალი წელი შეიძლება თელო ქვეყანა

ნაკვალევი კი არსად ჩანდეს - დარდიც ესაა.

მთისკენ ბილიკზე თუ დაგემგზავრა ეშმაკი ფლიდი,

ყური მიუგდე რარიგად გლიქნის:

- „შენ ამდენს წვალობ, ვიღაცას კი უშრომლად ულხინს,

იქნებ შეეშვა ამ აღმართს და გავუყვეთ სიგრძივ?!.“

ჯერ მოუსმინე, მერე რა თუ ჩანაფიქრს მიხვდი,

არც ის…

                              მაშინ, როცა ცხოვრების გზას ბინდი მოსავს,

                              როცა ფიქრებს დემონების ჯაჭვი ბოჭავს,

                              როცა ბრძოლა უკვე აღარ მეხერხება,

                              შენ მოდიხარ და ლაჟვარდის ფერი მოგაქვს.

                              ვაზის ჯვარი შენი თმების სურნელს აფრქვევს,

                              იასამნის,ვარდობის თვის ყვავილთა;

                   …

    რა უსასრულოდ განვსხვავდებით

    ერთმანეთისგან

    მე და შენ, ზღვაო!

    ქარიშხლები კი,

    ჩვენს სხეულებს რომ აღელვებენ

    უსასრულოდ ჰგვანან ერთმანეთს . . .

    ახლა დავმშვიდდით ჩვენ, ორივენი,

    რბილი ქვიშის თბილ სარეცელზე

    ერთად ვწევართ და მზეს ვეფიცხებით.

* * *

    ვინა სთქვა

    მთები მდუმარებენო,

    ეს მძიმე ოხვრა

    ნუთუ არავის…

ხაჭაპურივით გემრიელი ხარ

და იმერეთის ხარ მთის არწივი,

თბილისს უხმობენ დედაქალაქად

შენ ძალზე მოგწონს შენი არჩივი!

შენ აირჩიე ძმობის სახელი

ვერვინ გიტოლდა ერთგულებითა,

ყველა ქალაქს რომ თავის პეწი აქვს

მე შენ მიყვარხარ შენი გულითა.

მიტომ არ გაქებ რომ ჩემი გქვია

ჩემსავით ბევრი ფიცულობს შენს მზეს,

იმერეთიდან მონაბერ ნიავს

მოუტანია ამბები შენზე.

ბედნიერეა ქუთაისელი

დღეს გვირილობას…

მე რა თქმა უნდა პოეტი არ ვარ,
მე რა თქმა უნდა არ ვწერ შედევრებს.
ვწერ იმას რაც მწერს, რაც სულს მიშფოთებს,
რაც აღარ მაძლევს საშველს
და ამის გამო არ ველი ქებას,
არც გვირგვინს ვითხოვ დაფნის.
მე რა თქმა უნდა პოეტი არ ვარ,
მე რა თქმა უნდა არ ვწერ შედევრებს.

ი. გვასალია

      უნდა მოვარდე

      და მომიტაცო,

      მოულოდნელად, თავზარდამცემად;

      უნდა გამოჩნდე, გამომეცხადო,

      ავაზაკად და ყაჩაღ - დამცემად!

      უნდა დამესხა, როგორც მებრძოლი,

      ვერა ვიღონო თავის დამცველად;

      უნდა ამიღო როგორც ქალაქი,

      ოდეს იღებდნენ განსაძარცველად;

      უნდა დამიხვდე, შემომიძახო:

      მე მოგევლინე შენ განსაცდელად!

      ხელს ნუ შემიშლის…

ის, რაც მართლა ვარ, კიდეც მამჩნია,-

ქართლის სისხლი ვარ, ჩქეფით გართული,

მცირეა, მაგრამ რაც გამაჩნია,

თრიალეთივით მხოლოდ ქართული.

ხოდა,აქა ვარ, სხვაგან სად წავალ?!

მე ქვად დახვედრა მიჯობს სეტყვობას!

ხოლო ვინცა ვარ, ხოლო რაცა ვარ,

სადაც არა ვარ, იქაც მეტყობა"

კახა სულუაშვილი