რა კარგია, რომ ყარყუმის მანტია არ გავატანე არყოფნის ბილიკს... ჩქამიც არ ისმის, ოდნავადაც კი. მდუმარების წიაღში მივაბიჯებ, მშვიდად, რბილად, მართლაცდა კატასავით უხმაუროდ. ჰო, კატამ ნამდვილად წამახმარა თათი...

      ნეტავი ასე გაგრძელდებოდეს, სანამ ბილიკის ბოლომდე გავაღწევდე, თუმცა ვინ იცის...

      როგორც ხედავთ, ეჭვები მაინც არ მტოვებდნენ. უკვე მოვასწარი, კარგად…

      ფრიად შემსბუქებული დავადექი არყოფნის ბილიკს, აღარც ოქროს გვირგვინი, აღარც სამკაულები, თანაც ფეხშიშველა... ცხადია, ახლა კიდევ უფრო უცნაური სანახვი ვიქნებოდი. კიდევ კარგი, წინ არავინ მხვდებოდა.

      ახლა შევამჩნიე, თურმე მთელი არყოფნის ბილიკი წვეტიანი ქვებით ყოფილა მოფენილი. ძალიან უსიამოვნოდ მჩხვლეტდნენ ფეხისგულებში, ფეხშიშველა სიარულს მიუჩვეველს, მაგრამ ამას არ…

      მოვითქვი სული, მოვიშორე ავი ჩვენება, და ახლა უკვე ქვეითად გავუდექი გზას. ცეცხლოვანი ჩირაღდნების ნიაღვრები აღარ ჰბურავდნენ შორს გაზიდულ ცისკიდურს, ცხადად ვხედავდი არყოფნის ბილიკს, თვით უსასრულობამდე გაწვართულს... და რაღა თქმა უნდა, არც ფლოქვების გრიალის ხმა ისმოდა, მეც ძალიან კმაყოფილი გახლდით ყოველივე ამით.

      ალბათ უცნაური სანახავი კი ვიქნებოდი... როგორი საქმეა;…

      უცბად ღამესავით შავი გამოსახულება შევამჩნიე შორით, სწორედ იქითკენ, საითაც ბედაურს მივაგელვებდი. მეტად უცნაური რამ იყო, გეგონებოდა, თითქოს ვიღაცას ნახშირის ფანქრით პირდაპირ ცის ტატნობზე გაევლო ზიგზაგი.

      თანდათან გაიზარდა, გაიფოფრა უცნაური ზიგზაგი, იმის მიხედვით, რამდენადაც ვუახლოვდებოდი. ბოლოს შავი ფერის კლდეებად გარდაისახა, წყვდიადივით ჩააბნელა მთელი ცისკიდური. მეუცხოვა ეს…

      მეტი რომ აღარ შეიძლებოდა, ისეთი კმაყოფილი იყო მებაღე. როგორც ჩანს, ენატრებოდა თავისი ამბები (გამოცდილებით დაგროვილი) ვინმესთვის გაეზიარებინა, მე კი სანიმუშო მსმენელი გამოვდექი. ბავშვის წერილი გვერდზე გადადო, საქაღალდეს წაეტანა, ქაღალდების დასტა ამოიღო, პირველი ფურცელი წინ დაიდო.

      - ბუმერანგი! - გამოაცხადა დიდი ამბით.

      - რა ბუმერანგი? - ვკითხე გაოცებულმა.

      -…

      წვიმის წვეთებმა მალე შეწყვიტეს სიმღერა. ბუნებას უყვარს ხანდახან ასეთი ხუშტურები, ამ შუა ოქტომბერში ნამდვილი ზაფხულის წვიმა წამოვიდა, შემოდგომის წვიმას არაფრით ჰგავდა. მზემაც გამოანათა და წვიმის წვეთები ძვირფასი თვლებივით აბრჭყვიალდნენ.

      ვისაც მზეზე მობრჭყვიალე წვიმის წვეთები არ უყვარს, იმან ვერც იმის თქმა ვერ უნდა გაბედოს, ბრილიანტი მიყვარსო, ბრილიანტი კი თითქოს ყველას უყვარს...

      წვიმამ საკმაოდ გააგრილა ჰაერი.…

      მთის მწვერვალი რაც უფრო მაღალია, მით უფრო დიდი ჩრდილი ახლავსო, მძიმე ხვნეშით დაასკვნა მოხუცმა იაკობმა... ვერა და ვერ დააღწია თავი ამ უსაშველოდ დიდ, ზღაპრული ურჩხულივით გაფოფრილ ჩრდილს, რომელიც ზურგიდან წამოსდგომოდა, იაკობის ბებერ ძვლებს კი მზის სხივი უნდოდა, სითბო ენატრებოდა. ადრიანი დილით დაადგა ამ გზას. სიგრილე კარგია სიარულის დროს, მაგრამ დილის სუსხმა ცოტა გადამეტებულად აგრძნობინა თავი. უკვე შემოდგომის პირი იყო, მთებში კი ნაადრევად იცის…

    "სამყაროსა და სულის სიცოცხლე გრძელდება მხოლოდ იმ წინააღმდეგობის წყალობით, რასაც ძნელად საცნაური საგნები გვიწევენ. საკმარისია, ყველაფერი შევიცნოთ, რომ ყოველივე გაქრეს, განქარდეს. ცნობირების მიერ კიდით - კიდემდე განწონილი სამყაროს არსებობა იმდენადვე იქნება შესაძლებელი, რამდენადაც მხილებული გაიძვერობა ან გაქნილი თალთმაქცის ოინი, რომლის საიდუმლო აღარავისთვის წარმოადგენს საიდუმლოებას"

პოლ ვალერი…

      ისინი ერთმანეთს საცეკვაო საღამოზე შეხვდნენ. ერთიც და მეორეც დიდი ვერაფერი შვილი მოცეკვავე იყო, ერთად მაინც მოაბეს თავი რაღაცას, რაც გარეშეთა თვალში შეიძლება ძალზე სასაცილო ჩანდა, მაგრამ მათ არაფრით არ შეეძლოთ ამის წარმოდგენა. ორივენი იცინოდნენ, იცინოდნენ მანამდე, სანამ თვალზე ცრემლი მოადგებოდათ, ოღონდ საკუთარ თავზე კი არა, ყველაფერ დანარჩენზე, რაც მათ ირგვლივ ტრიალებდა და მართლაც ტრიალებდა მთელი სამყარო, უთვალავ ნაირფერ ნაპერწკლებად…

      გუმბათივით მომრგვალებული მაღალი თაღი დაინახე თავს ზემოთ, მერე ისიც შეამჩნიე, რომ ქანდაკებათა მთელი წყება გერტყა ირგვლივ.

      ასეთი იყო ნაუცბათევი, ნაწილობრივ ჯერაც გაუცნობიერებელი ხილვა, რაც შენს თვალს წარმოუდგა. შემდგომმა თვალიერებამ თავისი დამატება-შესწორებანი შეიტანეს იმ პირველ სურათში. ალბათ ტაძარში ვიმყოფებიო. ასე გაფიქრებინა გუმბათივით მომრგვალებული თაღის დანახვამ, თუმცა რაღაც მეტად მაღალი მოგეჩვენა ის თაღი. იგი თითქოს გაურბოდა…

      მეღორე ვარ და მიხარია. რა გიხარიაო, იკითხავთ. მაგასაც გეტყვით, ნუ ამაჩქარებთ, თორემ სათქმელი დამებნევა და ვეღარაფერს გაგაგებინებთ. დავიწყოთ იქიდან, რომ მეღორეობა ძველთაგანვე საპატიო და შემოსავლიანი საქმიანობა იყო. არაფერს ვაჭარბებ, როცა ამას ვამბობ, თუნდაც ევმაიოსი გაიხსენეთ, ყველასათვის კარგად ნაცნობი ლეგენდარული გმირი, თვით ჰომეროსის კალმით ნაქები. იქნებ ვინმე სულ სხვა აზრისაა ამ საკითხზე, გულზე დიდად არ ეხატება ღორის ღორული დინგი, და…

      თუ არა უფალს, ვის შეეძლო, გალობის ნიჭი ებოძებინა ფრინველებისთვის. ჭეშმარიტად, მშვენიერებით გამორჩეული იყო ის დრო და ჟამი, როდესაც ეს სასწაული აღსრულდა. ამ დღისთვის საგანგებოდ გაიღო სამოთხის ორფრთიანი კარიბჭე. უფალი ყვავილოვან ტახტზე დაბრძანდა, მის ფერხთით მომცრო ზარდახშა იდო, ცისარტყელას ყველა ფერებით შემკული. სწორედ მასში იყო ყოველნაირი ხმები ჩამწყვდეული. უფალი ხელს შეახებდა ზარდახშას და ფრინველს სწორედ იმ ხმას უბოძებდა, რომელსაც მისთვის…

      ულვაშას მარცხი შეემთხვა, თანაც ერთი კი არა, რამდენიმე ერთად. მაგიდაზე ახტა, ღვინით სავსე ბროლის ფუჟერი გადააყირავა. ღვინო ხომ დაიღვარა, ფუჟერიც დაიმსხვრა, მისი ნამსხვრევები მთელ მაგიდაზე მიმოიფანტა. ულვაშამ სასწრაფოდ ისკუპა მაგიდიდან, სიჩქარისაგან მეტისმეტად ფართო ნახტომი გამოუვიდა, ტახტს გაცდა და ფანჯრის ფარდას დაებღაუჭა. ფარდაც ჩამოგლიჯა. ამის შემდეგ გაქცევა სცადა, მაგრამ ვერ მიართვეს. გაცეცხლებულმა დიასახლისმა კუდში დროზე სტაცა ხელი.…

      ორნი მიუყვებოდნენ აღმართს. წინ მიმავალს თეთრი კვართი ემოსა, რომლის კალთებშიც ბორკილდადებული წვივები გამოუკრთებოდა ხოლმე ჟამიდანჟამს. ხელებიც ფართოდ გაეშალა... და არც შეეძლო ჩამოეშვა, რამეთუ ბარი და ნიჩაბი დაეკრათ მითვის ზურგზე ჯვარედინად. ხელის მტევნები მათზე ჰქონდა მიბმული. ნიჩბისა და ბარის ტარი, და ასევე ბორკილის რგოლებიც, რიკნის წვერწამახული წვეტებით იყო მოფენილი, რომლებიც ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას მწარედ იჩხვლიტებოდნენ. ნაჩხვლეტებიდან…

      მომავალში გადახედვა ძნელიაო, ამბობენ. სამაგიეროდ წარსული ვერსად დაგვემალება, წარსული მუდამ ჩვენს ხელთაა დატოვებული ნაკვალევის წყალობით. ვერავინ დაადგამს ფეხს ამ დალოცვილ მიწაზე, რაღაც კვალი რომ არ დაამჩნიოს. ცოტა მხედველობის დაძაბვა, ცოტა წარმოსახვის უნარი და აჰა, მე უკვე ვხედავ მას: ძალიან ღონიერი და მოქნილია. ორ ფეხზე დგას წელში ლაღად გაშლილი, უზადოთ განვითარებული ლამაზი სხეულით. თავისივე გაკეთებული უბრალო ნაჯახი ჩაუბღუჯავს. ამ…

      არაფერი არღვევდა მყუდროებას დიდ, ფართო ეზოში, ტალავერი მშვიდად ეფიცხებოდა მზის ალერსიან სხივებს. ქათმები დინჯი კრიახით მიმოდიოდნენ, წყნარად, აუჩქარებლად. კატას გულისძილით ეძინა, ფართოდ თათებგაშლილს, როგორც თბილ დღეებში სჩვევიათ ხოლმე და მგონი ჰაერიც კი თვლემდა აგვისტოს საამურ სითბოში გარინდებული.

      ჩხართვი ისევ გამოჩნდა. შემოსკუპდა…

      ექიმმა ბიანშონმა მეცნიერება გაამდიდრა მნიშვნელოვანი ფიზიოლოგიური თეორიით. მან ჯერ კიდევ ახალგაზრდობაშივე მოიხვეჭა სახელი პარიზის სამეცნიერო ფაკულტეტზე, რომელიც ევროპის ექიმების მიერ განათლების ცენტრად იქნა აღიარებული. სანამ თერაპევტის სპეციალობას მიიღებდა, იგი დიდხანს მუშაობდა ქირურგად. სწავლის პირველ ხანებში ბიანშონს…

ო. ჰენრი

     ახალგაზრდა ფორტეპიანოების გამყიდველი რუდოლფ სტეინერი თავგადასავლების ჭეშმარიტი მაძიებელი ბრძანდებოდა. თითზე ჩამოთვლიდი საღამოებს, როცა ახლის ძიების სურვილს იგი გარეთ არ გამოეყვანა. დარწმუნებული იყო ცხოვრებაში ყველაზე აინტერესო ამბები მხოლოდ ქუჩების კუთხეებში შეიძლებოდა მომხდარიყო. თავგადასავლებზე კი იგი მთელი ცხოვრება…

      მის გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა. რისიც აქამდე სწამდა და სჯეროდა, იცოდა, რაც მრავალგზის უნახავს და გაუკეთებია, სადღაც გაქრა, რწმენას ძირი გამოეცალა. "არა, ასე არ შეიძლება", - მისთვის რეალობის რაღაც ნაწილი ინგრევა. მართალია, მთლიანად ტალახიანია, ალაგ-ალაგ ბალახებიც აყრია და გამსკდარი გულიდან ამოხეთქილი სისხლიც ზედ ახმება, მაგრამ კიდევ იყო რაღაც, რითიც სრულდებოდა ხოლმე მისი მოძმეთა თუ მტერთა ისტორია. ასე არ უნდა დარჩეს მიწაზე გართხმული და…