ხევში ნათქვამი ლექსი ვარ.

მთავ მოდი შემეკამათე.

ნისლში ჩავწექი... შენი ვარ.

კლდის ქიმზე მოლაპარაკე.

ცაო ფიქრები შეჰკარი.

გაღმა... მაჩუქე ფერია...

გერგეტის მთისა მწვერვალი

გრძნობებად შემომერია.

დარიალს ვუხმე ვაჟკაცსა

გულზე იარებს ვხედავდი.

თერგზე ჯირითით გადმოვალ,

ლაღი ოცნების მხედარი.

შეგებებები .... გაკოცებ...

ლოყას ნიავქარს მივანდობ.

შაირით ჩამოგიქროლებ

გრძნობებზე ისე…

მე სიცოცხლე მხოლოდ ტვირთი არ მგონია,

საჩუქარი, რომელსაც ვერ ვიყენებთ.

თუ მიზანი სამყაროს ხსნა არ გვგონია,

ღვთის ბოძებულს, ალბათ ფუჭად ვიყენებთ.

თავის მოკვლა ძნელი იყოს არ მგონია,

მაინც ჩავთვლი არჩევანის სიბეცედ,

მოევლინე ამ ქვეყანას გონიერი,

სულიც მხოლოდ შენთვის გამოიმეტეს

და თუ ამას არ აფასებ სათანადოდ

სულელის მეტს მე ვერაფერს გიწოდებ.

არ მგონია ეს ცხოვრება…

ამქვეყნად მაინც ყველაზე ძნელი კაცად ყოფნაა,

ფიქრი იმაზე, რომ ყოფნის არსი ვალის მოხდაა.

მრავალი წელი შეიძლება თელო ქვეყანა

ნაკვალევი კი არსად ჩანდეს - დარდიც ესაა.

მთისკენ ბილიკზე თუ დაგემგზავრა ეშმაკი ფლიდი,

ყური მიუგდე რარიგად გლიქნის:

- „შენ ამდენს წვალობ, ვიღაცას კი უშრომლად ულხინს,

იქნებ შეეშვა ამ აღმართს და გავუყვეთ სიგრძივ?!.“

ჯერ მოუსმინე, მერე რა თუ ჩანაფიქრს მიხვდი,

არც ის…

                              მაშინ, როცა ცხოვრების გზას ბინდი მოსავს,

                              როცა ფიქრებს დემონების ჯაჭვი ბოჭავს,

                              როცა ბრძოლა უკვე აღარ მეხერხება,

                              შენ მოდიხარ და ლაჟვარდის ფერი მოგაქვს.

                              ვაზის ჯვარი შენი თმების სურნელს აფრქვევს,

                              იასამნის,ვარდობის თვის ყვავილთა;

                   …

      უნდა მოვარდე

      და მომიტაცო,

      მოულოდნელად, თავზარდამცემად;

      უნდა გამოჩნდე, გამომეცხადო,

      ავაზაკად და ყაჩაღ - დამცემად!

      უნდა დამესხა, როგორც მებრძოლი,

      ვერა ვიღონო თავის დამცველად;

      უნდა ამიღო როგორც ქალაქი,

      ოდეს იღებდნენ განსაძარცველად;

      უნდა დამიხვდე, შემომიძახო:

      მე მოგევლინე შენ განსაცდელად!

      ხელს ნუ შემიშლის…

ის, რაც მართლა ვარ, კიდეც მამჩნია,-

ქართლის სისხლი ვარ, ჩქეფით გართული,

მცირეა, მაგრამ რაც გამაჩნია,

თრიალეთივით მხოლოდ ქართული.

ხოდა,აქა ვარ, სხვაგან სად წავალ?!

მე ქვად დახვედრა მიჯობს სეტყვობას!

ხოლო ვინცა ვარ, ხოლო რაცა ვარ,

სადაც არა ვარ, იქაც მეტყობა"

კახა სულუაშვილი

წმიდაო, გვიწყალენ,

წმიდაო, გვიფარენ,

წმიდაო, გვინათენ

გზანი სავალნი,

შენდა მავალნი ნათლისანიო,

და აღადგინენ ქმნულნი შენნი,

და განგვარიდენ

გზათაგან ბილწთა, ყოვლადუღირსთა

ცოდვისათაო.

აჰა ესერა, ძმანო, მხილველნი

ქრისტეს გაცემის,

აჰა ესერა, ძმანო, მკიცხველნი

ფიცხელს დაცემის,

საქმეთა ბნელთა ღალატისათა

მოვიძაგებდეთ.

განვიმტკიცებდეთ ფერხთა ჩვენთა.

განვიმტკიცებდეთ,

სლვად…

ჩვენ, პოეტები

ვემსგავსებით თანდათან ჭოტებს

ღამის ჩრდილივით მარტონი ვართ

ამ სამყაროში

თუმცა ეს არის ჩვენთვის შვება

ფიქრებს ვამეფებთ

სიტყვიერება არის ჩვენი რითმა, ნოტებით...

ჩვენ, პოეტები

ვეძებთ რაღაც უკიდეგანოს

ამ სამყაროში რომ…

სახლს,

რომლის კარსაც მე შევაღებ,

მინდა ავსებდეს

შენი თვალები.

ჩემს დაკარგულ ღიმილს

ვპოულობდე

შენი ღიმილის კუთხეში...

იგრძნობოდეს

სხვანაირი სითბოს და

ჰაერს მოყოლილი

ზღვის სუნი...

ჩემს თმაში ჩარჩენილი

შენი თითების გემო...

ჩვენი არეული გულისცემით

დარღვეული…

თოვდა და თბილისს ებურა თალხი,

დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი

ძილღვიძლად იყო ქალაქი ჩემი,

საშინელებას კვლავ სჭედდა გრდემლი.

ისევ გოლგოთა სისხლი და ცრემლი,

მშობელო დედავ ისევ გაგყიდეს,

ისევ წამების ჯვარი აგკიდეს

არ…