გასულ კვირას, 31 მაისს, თითქმის 85 წლის ასაკში, გარდაიცვალა მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი თანამედროვე ხელოვანი, არტისტი კრისტო (Christo). კრისტო ყველას თავისი გრანდიოზული (პირდაპირი მნიშვნელობით გრანდიოზული) ნამუშევრებით დაამახსოვრდა ხალხს და ასეც შევა ხელოვნების ისტორიაში. მისი გარდაცვალებით, მსოფლიომ ერთ-ერთი დიდი ინოვატორი და იდეატორი დაკარგა - ასე გამოეხმაურა ხელოვანთა საზოგადოება კრისტოს…

      მოდი ვნახოთ, რა იყო, ან თუ არ იყო, როგორ იყო, მაგრამ ერთი კია - ღვთის უკეთესი რა უნდა ყოფილიყო?!

      მაგრამ მაინც, ერთი გიორგიც იყო. გიორგი დაიბადა თბილისის ერთ-ერთ გარეუბანში, შედარებით ღარიბი ცოლ-ქმრის ოჯახში, დედას - ელენე, მამას კი კონსტანტინე ერქვა. ისე მოხდა, რომ იმ პერიოდში, თბილისში უამრავი პრობლემა იყო, მტერი მაშინაც არ გვასვენებდა და ამის გამო, თბილისში მარილი არ იშოვებოდა, არადა გიორგის ძალიან, ძალიან უყვარდა მარილი და…

      როცა დავინახე რა მწარედ გააქნია თავი უარყოფის ნიშნად - ნეტავ არ მეკითხათო - გავიფიქრე და ენაზე ვიკბინე, მაგრამ უკვე გვიანი იყო.

      საუბრისას რამდენჯერმე ახსენა გარდაცვლილი შვილი, შვილის საფლავი, „ჩემი ბიჭი რომ მოკვდაო...“ და ა.შ. თითქოს ძალიან მსუბუქად და თავისუფლად საუბრობდა ამ თემაზე. ერთი შეხედვით იფიქრებით, ძალიან დიდი ხნის ისტორიაა და ამიტომ უადვილდება ასე თქმაო. მერე ისე მოხდა, რომ მარტო დავრჩით, ჩიქა არაყი მომატანინა და…

      ქველნო სულ ცოტა ხნის წინ 8 აპრილს ქართველი მსახიობი ლეილა აბაშიძე გარდაიცვალა და გადავწყვიტე ეს პოსტი მასზე დამეწერა ის ნატო ვაჩნაძის შემდეგ ალბათ ყველაზე პოპულარული ქართველი მსახიობი იყო.

      დაიბადა თბილისში 1929 წლის 1 აგვისტოს მამა თანამდებობის პირი იყო და რეპრესიების დროს 37 წელს გაუციმბირებიათ ამის გამო ოჯახი ციმბირი გადავიდა საცხოვრებლად რადგან მასთან ახლოს ყოფილიყვნენ სწორედ აქ გამოავლინა ლეილამ პირველი სამსახიობი…

1 - ჯეკ დენიელსი ცნობილი ალკოჰოლური სასმელის ავტორი სისხლის მოწამვლით გარდაიცვალა, ნასვამ დენიელსს დაავიწყდა საკუთარი შემნახველი სეიფის კომბინაცია რაზეც გაბრაზდა და სეიფს მუშტები დაუშინა მას ინფექცია შეეჭრა რამაც იმსხვერპლა კიდეც.

2 - პიტკენსონი ეს გახლდათ ცნობილი გამომძიებელი მე-19 საუკუნეში, რომელიც იძიებდა აბრაამ ლინკოლნის…

      ახლა, როცა ღამის სიჩუმეში უფრო ადვილია წარსულში ხეტიალია, მეც ავიღებ ვიზას ღრმა სარდაფებისთვის. ბავშვობის მოგონებებში პირველად მაშინ ჩნდება - ბნელ 90_იანებში, ე.წ. „ლახანკაში” რომ მაბანავებდა და „დათვი მჭლე და შენ მსუქანიო“ მლოცავდა. მერე მახსოვს საწოლი მის ოთახში, უფრო სწორედ ჩემი თავი მახსოვს მის საწოლში, მის გვერდით ბედნიერად წამოწოლილი და გარინდული ზღაპრების მოლოდინით (ცივ ზამთარში, ორთქლით გამთბარი ლოგინიც მახსოვს). როგორც წესი…

      ინტერნეტ სივრცის (და არა მხოლოდ) მაგიურ სიტყვათა შორის, განსაკუთრებულია "გარდაიცვალა". მისი მაგიურობა, მისდამი დაუოკებელი ინტერესით თუ აიხსნება და რაც მეტ გარდაცვლილს ვნახულობთ, მით მეტად ვმზაობთ ან გვაშინებს ის, რაც იმის იქით არის. თითქოს, თითოეული გარდაცვალების გაგება და მისკენ სწრაფვა, ჩვენს ქვეცნობიერში ეძებს პასუხს მიცვალებულისგან - იქით რა ხდება? იქნებ, გაცოცხლდეს და თქვას რამე. ზოგადად, რაიმესკენ სწრაფვა, ნიშნავს რომ…

აქამდე მისი სახელის ყოველ ხსენებაზე მისი ფილმები მახსენდებოდა და უნებლიედ ვიწყებდი სიცილს. დღეს სულ სხვანაირ განწყობაზე დამაყენა ნანა მჭედლიძის სახელის ხსენებამ. ტელევიზიების საინფორმაციო გამოშვებებმა თუ სააგენტოებმა გუშინ გვამცნეს - სესილია თაყაიშვილის შემდეგ ქართველებისთვის ყველაზე საყვარელი ბებია დღეს ისე გარდაიცვალა კაციშვილს არ გახსენებია 20 მარტს მისთვის 90 წლის იუბილე ვარსკვლავის გახსნას ვინ ჩივის და ერთი სიტყვით მაინც მიელოცაო. ბებიები…

     პოლიტიკის სოციოლოგიის პირველივე ლექციაზე ვმსჯელობდით რაღაც თემაზე და ჩემი აზრი გამოვთქვი, შემდეგ უკანა მერხიდან გოგონა დამეთანხმა და გააგრძელა საუბარი. ჩემი ყურადღება მიიქცია ჯერ მისმა განსხვავებულმა ხმის ტემბრმა, შემდეგ მისმა მსჯელობა იმ საკითზე რასაც განვიხილავდით. იმ წამს ვფიქრობდი ამ გოგოს ძალიან ბევრის მიღწევა შეუძლიათქო ისე განიხილავდა მოცემულ საკითხს და ისე გადმოსცემდა თავის სათქმელს. გამაოცა მისმა განსხვავებულმა სილამაზემ და გარეგნობამ…

     სულ სამიოდე ფერი: ცისფერი, ნათელი მზისფერი და ქათქათა თეთრი - ასეთ ფერებში გხატავ მხოლოდ...

     და დაფრინავ სადღაც ბამბის ქულებით მოფენილ სივრცეში... ფერი გაქვს ცის, უზარმაზარი ყვითელი ბურთის და ცაში მოფენილი თეთრი ქათქათა ბამბის ქულების...

     წითური გოგო ზღვისფერი თვალებით ღრუბლების ოკეანეში ყვინთავს ალბათ ჩვეული ხალასით...

     შეურთდები ღრუბლებს, რომლებსაც წვიმა მოჰყავთ სიცოცხლის…

     ამ თემაზე არასდროს მილაპარაკია ხმამაღლა.. ეხლაც დილიდან ვფიქრობდი, დამეწერა თუ არა, საჯაროდ მელაპარაკა ჩემთვის ასეთ პირადულ და მტკივნეულ თემაზე, მითუმეტეს სოციალურ ქსელში, პირველ ჩანაწერში, სადაც ყველას შეუძლია ისე გაგაკრიტიკოს, როგორც ჩვენ ყველა ვაკრიტიკებთ ერთმანეთს.. მაგრამ ჩემი მიზანი არ არის რაიმე სხვა (შემოქმედებითი) კუთხით თავის წარმოჩენა, უბრალოდ მინდა ერთი პატარა და მტკივნეული თემის მოყოლა ჩემს მეგობარზე..

     პირველი, რისი…

     2009 წელს პირველად ვესტუმრე რაჭას. ვისაც ახსოვს…

      წელიწადის დასასრული და მომდევნო წლის დასაწყისი არც ისე ბედნიერი გამოდგა როგორც ამას ტელეეკრანებიდან გვპირდებიან, გვლოცავენ ანდა გვილოცავენ ხოლმე.

      იშვიათად ვუყურებ ტელევიზორს, მაგრამ თითქოს, 31 დეკემბერს ჩართული ტელევიზორის ოთახში ყოფნა ეს საახალწლო აუცილებლობაა, მაგრამ მხოლოდ კარგ ამბებს როდი მოისმენ იქ.

მამა ილია კარტოზია გარდაიცვალაო

      გემის და ხანძრის ამბავი ვიცოდი, დაკარგული…

     პირველად ვხვდები ბზობას მამაჩემის გარეშე... დღეს მისი დაბადების დღეა. მის გარეშე ალბათ ძალიან მკაცრი ნათქვამია, რადგან სვეტიცხოვლის ტაძარში ყოველთვის ვგრძობ მის ახლოს მყოფობას. ვგალობდი დღეს და თან თვალებით ვეძებდი იმ ადგილას, სადაც 22 წლის განმავლობაში იდგა. სვეტიცხოველში, წარსული, აწმყო და მომავალი ერთ სივრცეშია მოქცეული. ამ ტაძარში ცოცხლდება არა მარტო ქრისტეს…

      სიკვდილი რომ არ იყოს, აღარ იქნებოდა ამქვეყნად გულადი და ლაჩარი, მდიდარი და მონა,თვით სიკეთე და ბოროტებაც არ იქნებოდა... სიკვდილი რომ არ იყოს არ დაგვჭირდებოდა არც ბრძოლა და ერთმანეთის ჟლეტა, მაგრამ არც მოსავლისთვის მიწის დაბარვა დაგვჭირდებოდა, არც ოსტატური სიტყვა-პასუხი, არც ვისიმე შიში გვექნებოდა და არც კეთილები ვიქნებოდით, არც ბედნიერნი და არც უბედურნი-აღარაფერი არ ვიქნებოდით, ვიღა გაგვარჩევდა, სიკვდილი რომ არ იყოს... მთელი ის ჩვენი უსასრულო…

     ჰო, 45 წელი განგვასხვავებდა მე და ძია გუჯას, მაგრამ მაინც ჩემი ძმაკაცი იყო ვიდრე კარგი, ჭკვიანი, დამჯერი და ეკლესიით თვალებანთებული, სუფთა გულის ბავშვი ვიყავი...

     დიდი ხანია ძია გუჯა ავადმყოფობდა... წელს მცხეთობასაც ვერ დაესწრო სვეტიცხოველში... დღეს უწმინდესი იყო, საღმრთო ლიტურღია აღასრულა სხვა ეპისკოპოსებთან ერთად... ილია (ძია გუჯას შვილი) წირვაზე არ მოვიდა... სამაგიეროდ ბიჭებმა მოიტანეს ცუდი ამბავი…