რა ვქნა, რა ვიქმდო, უკვე აღარ ვიცი, ისევ გავახსენდი თითქოს ტრაგედიას, ვგონებ, საუკუნოდ წამის გამო ვიცდი (საათს ძველებურად სევდა ჩაეხვია). როგორც ღრუბელს მძიმე წვეთი ეკიდება, ისე დამიმძიმა ცრემლმა წამწამები, როგორც გაზაფხულზე ვაზებს ეტირებათ, სულიც ჩაიღვენთა ჩემგნივ ნაწამები. რა ვქნა, ვერ ვპატიობ წუთებს არსებობას, ასე უკუღმართი რად რა დაიბადა!.. წინ რომ მიიწევს და არცგზით არ ბრუნდება, მის გნივ ბევ…