პარასკევიდან მოყოლებული საბოლოზარე მხიარულებაა ჩვენს ქალაქში, ჩვენს საქართველოში...

2010 წელი, 20 მაისი, იოანე ზედაზნელის ხსენების დღე...

მცხეთის წმ. ათორმეტმოციქულთა სახელობის მართლმადიდებლურ საშუალო სკოლაში ბოლო ზარი ირეკება...

დილა დაიწყო პარაკლისით...

მამა ილიამ დაგვლოცა, დაგვასაჩუქრა და მომავალ ცხოვრებაში წარმატებები, წინსვლა, ბედნიერება გვისურვა, უფალს შეგვავედრა და გამოგვიშვა.

მხიარული და აჟიტირებული დღე იყო...

ყველა რაღაც გამოუთქმელ სიხარულს განვიცდიდით...

ვგრძნობდით დაძაბულობას - წინ, დიდი ჯაფით და სიზარმაცის მიუხედავად შეკოწიწებული საბოლოზარე ღონისძიება გველოდა...

პატარა, თბილი, მოგონებებით სავსე დადგმები... ცოტა იუმორი, ცოტა ხალისი, ბევრი გახსენება და ბევრი ცრემლი...

ვიმღერეთ კიდეც, ოღონდ + ფონოგრამაზე და რიტმიდან ამოვარდნილებმა:

მერე რაღაც ლექსები მოვყევით:

ჰოო, სამომავლო გეგმებზეც ვხუმრობდით...

ქართულ გარემოში სუფრის გარეშე რა ჩაივლიდა???

ადგილი რომ არ გვეყო, ეზოში გადმოვინაცვლეთ:

სალექსო-სასიმღერო-საცეკვაო შესვენებებზე "ბირჟას ვამაგრებდით":

მერე ჩემი ძილის დროც მოვიდა...

მოკლედ, ლამაზი იყო... ხალასი...

აი, დღეს უკვე 3 წელი გავიდა...

მონატრება, "დაძველებული სუფრა"... ხუმრობები... სკოლა... ნოსტალგია... სითბო... უფრო და უფრო მეტი სიხარული როცა ერთმანეთს ვხედავთ... როცა ერთმანეთს ვეჟღურტულებით...

ჩემებო, 98_იანელო გიმნაზიელებო - გილოცავთ ბოლო ზარის დღეს!

ბედნიერება წარმატებისკენ...

ბედნიერება უფლისკენ სავალ გზაზე!!!

მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი თ ! ! !