მწერალი

*წინა ნაწილი*

მოთხრობა ციკლიდან: - აკა მორჩილაძე სხვა

       ის ზაფხულის ბოლოს დაბრუნდა. კუნძულებზე გაეტარებინა ნახევარი წელიწადი მეთევზეთა ერთ სოფელში და ცდილობდა, წიგნი დაეწერა ოკეანის შესახებ. სექტემბერში თავისი ლიტერატურული აგენტი ელოდა დედაქალაქში, წიგნის ხელნაწერი უნდა ჩაეტანა და გამოცემის პირობებიც უნდა განეხილათ. აგენტმა დეპეშა მიიღო კუნძულებიდან: „წიგნი ჩავარდა. ოკეანე საზიზღარია. სხვა თემა გაჩნდა. კონტინეტზე რომ დავბრუნდები, დაგირეკავ. აღარ შემიძლია ამდენი მზე.“ ეს დეპეშა სწორედ გამომგზავრების წინასაღამოს გამოაგზავნა, ანუ უკვე გადაეწყვიტა დაბრუნება. გემიდან მატარებელში გადაჯდა და მშობლიურ ქალაქში ჩამოვიდა. მატარებლის ბილეთს ყოველთვის ისე არჩევდა, რომ სასურველ ადგილას ახალ შეღამებულზე ჩასულიყო. შეღამებულზე აციმციმებული სადგურები უყვარდა, იმ დროის ტაქსი და ღამის სასტუმროს ფანჯრიდან ქალაქის თვალიერება. როდესაც დაბრუნდა, უკვე იცოდა, რომ პარკსიქეთა უბანში უნდა დასახლებულიყო. ეს საქმისთვისაც სჭირდებოდა და იმითაც კარგი იყო, ცოლს არ შეეფეთებოდა სადმე. ერთადერთი, სადაც წავიდოდა ხოლმე, იპოდრომი იქნებოდა, მისი ცოლი კი არასოდეს დადიოდა იპოდრომზე. ცოლი მერე უნდა ენახა, როცა ყველაფერს გაარკვევდა, ასე ჩაეფიქრებინა თავიდანვე. ეს უცნაური სიუჟეტი უნდა ყოფილიყო, ერთი დამარცხებული კაცის ისტორია. ასეთ ამბავს ალბათ არავინ მოელოდა მისგან, მოგზაური კაცისგან.

       პარკსიქეთა უბანში სასტუმრო ჰქონდა მის ერთ ძველ ნაცნობს, ამერიკელს. უფრო სწორედ, ამ ამერიკელის ცოლს. ჯერ კიდევ ომამდე, ანუ წინა ომის შემდეგ ისინი, სრულიად ახალგაზრდანი შეხვედროდნენ ერთმანეთს დედაქალაქში და დამეგობრებულიყვნენ კიდეც, თუმცა იმის შემდეგ ძალიან დიდხანს აღარ ენახათ ერთმანეთი. ამერიკელი, მღელვარე და ბობოქარი, დიდი ნიჭის ახალგაზრდა იყო, ოკეანის გაღმა უნივერსიტეტი მიეტოვებინა და აქეთ წამოსულიყო თავგადასავლების საძიებლად. მწერლად გახდომას აპირებდა და წერდა კიდეც მოთხრობებს, რომლებიც მაშინ ყველას მოსწონდა. ქალებში დიდად მოწონებული ვინმე იყო და მის შორიახლოს ბევრი შემოქმედებისკენ მისწრაფებული ახალგაზრდა ტრიალებდა. მწერალს მისი ამბავი ძალიან დიდხანს არ გაეგო და სამი-ოთხი წლის წინათ შემთხვევით გადასწყდომოდა აქ, პარკის კიდეზე. ამერიკელს ვერ ეცნო იგი, მწერალს კი იმწამსვე: მობერებული და მოტეხილი შეენჯღრია და ახალგაზრდობის წლები შეეხსენებინა. თუმცა, მისი იერით და ამღვრეული თვალებით შეშფოთებულს ის აღარ ეთქვა, მწერალი ვარ და საკმაოდ წარმატებულიო. სწორედ მაშინ შეეტყო, რომ ბარე თხუთმეტ წელიწადს ამერიკელი პარკსიქეთა უბანში ცხოვრობდა ცოლთან ერთად და იქ სასტუმროს უძღვებოდა. იმ სასტუმროს სახელიც მაშინ გაეგო და ახლა, მომცრო ჩემოდნით ხელში, სწორედ იქით, პარკსიქეთა უბნისკენ წასულიყო. ხეირიანად არც იცოდა, ამერიკელს ნახავდა, თუ არა. მისი ნახვა დიდად არც სჭირდებოდა. საწიგნე ამბის აგებას მის უბედურ ცხოვრებაზე ფიქრობდა. თუ ამ უბნიდან წასული დამიხვდება ან სულაც გარდაცვლილი, აქვე გამოვიკითხავ მისი ცხოვრების ისტორიას და მის კვალსაც იქვე დავადგენო, ფიქრობდა. უნდოდა ისეთი წიგნი დაეწერა, რომ იქ იმ ამერიკელის ცხოვრებაც ყოფილიყო ასახული, ანუ უნდოდა ეჩვენებინა, რატომ ვერ გახდა სასტუმროს პატრონი მწერალი. სასტუმრო „თეთრ საყელოს“ იოლად მიაგნო. მისაგნებიც არაფერი იყო, მეძავს ჰკითხა და იმანაც დაუზარელად აუხსნა: ხედავ იმ სუსტ ნათურას სადარბაზო კარის თავზე? აი, კედელთან რომ კაცი ჩაცუცქულა. სასტუმროს სადარბაზოში არავინ იყო, პორტიეს დახლიც კი ცარიელი და მიტოვებული ჩანდა. მწერალმა რამდენიმეჯერ დაჰკრა ზარს, მაგრამ არავინ გამოსულა. ჩემოდანი დახლს უკან გადადგა და გარეთ გავიდა. ერთხანს იბოდიალა მთავარ ქუჩაზე, ერთ ტურტლიან კაფეშიაც კი ჩამოჯდა, სადაც უგემური ყავა დალია ვიღაც ქალთან და მის თანმხლებ შუახნის ალბათ ბანდიტთან ერთად. კაფეში ადგილი თითქმის არ იყო. ისინიც უკითხავად დïსხდნენ მის გვერდით. აქ არასოდეს მინახიხარ, უთხრა ბანდიტმა: ვინ ხარ? აი, იმ სასტუმროში უნდა ჩამოვხტე, მიუგო მწერალმა: მაგრამ შევედი და იქ ვერავინ ვნახე. ახლა ველოდები. პატრონი ჩემი ძველი ნაცნობია. ამერიკელი? გაიცინა ქალმა. ჰო, დიდი ხანია აქეთ არ ვყოფილვარ და არც კი ვიცი, ისევ თუ აქ ცხოვრობს. აბა სად წავა, თქვა ბანდიტმა. სად წავა? აქედან ვეღარსად მიდიან. ბოლო გაჩერებაა. მატარებელი ხომ ვერ ივლის იქ, სადაც რელსები არ არის? ესე იგი, სამარეში დავსახლებულვარ, თქვა მწერალმა. ასეა, აქედან ვერსად წახვალ, კვერი დაუკრა ქალმა: აქ შენი ნებით არ მოდიხარ. ან იბადები ამ უბანში, ან იმიტომ მოდიხარ, რომ სხვა გზა აღარ გაქვს. სხვაგან ვერსïდ წახვალ. ესე იგი, ბოთლში ჩამწყვდეული ჯინი ხარ? ჰკითხა მწერალმა. ასეც შეიძლება ითქვას, ოღონდ ბოთლიდან არასოდეს ამოგიშვებენ.

       მაშინ რაღა ჯინი ხარ? ოდესღაც იყავი ჯინი, თქვა ქალმა: რომც წახვიდე აქედან, მაინც დაბრუნდები. იცი, რა? მოვეშვათ ამ სულელურ ლაპარაკს, თქვა უცებ ბანდიტმა: ცხოვრება ისედაც მოკლეა. შენ კი წადი და კლიენტს მიხედე, ვერ ხედავ, რომ მდგმური მოგივიდა? მართლაც, გაიცინა ქალმა: სულ დამავიწყდა მეთქვა, მაგ სასტუმროს პატრონი მე ვარ. თქვენ ჩემს ქმარს ეძებთ. მწერალმა გაკვირვება არ შეიმჩნია. ვერ წარმოვიდგენდი, თქვა მოგონილი ხალისით, რადგან როგორც მრავალი სხვა რამ, ამგვარ ხალხთან მოქცევაც იცოდა: ვერც წარმოვიდგენდი, თუ ასე იქნებოდა. რატომ? ჰკითხა ქალმა: ძალიან შეუფერებელი ვარ თქვენი მეგობრისთვის? იცით, რა? თქვენ თავიდან შენობით მომმართავდით, ახლა კი, რახან თქვენი მდგმური ვხდები, თქვენობით მომმართავთ. არ გვინდა ასე. ჩემოდანი დახლს უკან ჩავდგი, ჰოლში. ორი თვე რომ არ მიაკითხოთ, იქ დაგხვდებათ, გაუცინა ქალმა: აქ არავინ ქურდობს, რადგან მოსაპარი არაფერია. ჭეშმარიტად, წაიბურტყუნა ბანდიტმა. თუ ნამგზავრი ხართ, წამოდით, ახლავე აირჩიეთ ოთახი. ქურასაც ჩავართვევინებ და შხაპს მიიღებთ. აქ ხომ დროის მოსაკლავად იჯექით? ასეა, წამოდგა მწერალი და მათ ერთად გადაჭრეს ქუჩა. ოთახი მეორე სართულისა იყო, არცთუ ნათელი და არცთუ სუფთა. ვეღარ ვერევი, თქვა ქალმა: მარტო ვარ, სულ მარტო.

       კი მაგრამ... გაქრა. გაზაფხულზე დაიხურა ძველი შლაპა და წავიდა. ლოთი და მაწანწალა. ფულიც წაიღო კარადიდან. სამწუხაროა, მაგრამ მისი მეგობრობით ამ სახლში თავს ვერ მოიწონებთ. ეგებ ჩაკვდა კიდეც სადმე, რომელიმე ხიდის ქვეშ. სამწუხაროა, წაიჩურჩულა მწერალმა: ის ისეთი ნიჭიერი და მომხიბვლელი იყო ოდესღაც. ოდესღაც, გაიცინა ქალმა: ოდესღაც მე კაბარეების ვარსკვლავი ვიყავი. ახლა კი სნეული და ღარიბი, გამწარებული ქალი ვარ. მან კი საერთოდ გამანადგურა. მისმა ლაპარაკმა იმის შესახებ, რომ დიდი მწერალი უნდა ყოფილიყო. ავადმყოფობის არაფერი გეტყობათ, ქათინაური სცადა კაცმა. ასეთი ავადმყოფობაა, დამკრძალავ ბიუროებში რომ მკვდრებს ალამაზებენ ხოლმე. გარედან მართლაც გალამაზებს, მერე კი... მე კიბო მაქვს. ყელის კიბო. ის კი გაიქცა. კაცმა თავი ჩაღუნა, არც კი იცოდა, რა ეთქვა. ალბათ თავი მოგაბეზრეთ. სააბაზანო დერეფნის ბოლოშია, ოღონდ ეცადეთ, რომ გვიან ღამით არ იბანაოთ. ჩვენთან მეძავები ცხოვრობენ, დამლაგებელი კი მხოლოდ დილით ალაგებს სააბაზანო ოთახს. წყლის გამაცხელებელი მარჯვნივაა. თუ გინდათ, წამოდით და ჩართვას გასწავლით. თქვენთვის მოწევა მთლად სასარგებლო არ უნდა იყოს, ჩაურთო რბილად მწერალმა. ეჰ, აღარა აქვს მნიშვნელობა, იატაკზე დააფერფლა ქალმა: თუ ცოტას დაამატებთ, დილით საუზმეც შეგხვდებათ, ნორმალური საუზმეა, კაფეებისას არაფრით ჩამოუვარდება. სიმართლე რომ ვთქვა, ახლა უფრო ვახშამი მომიხდებოდა, აქ კაფეები გვიანობამდე მუშაობს? აქ კაფეები არ იკეტება, უთხრა ქალმა: ისე კი, მეც უნდა ვივახშმო და თუ დამეწვევით. . . მათ არ უვახშმიად ერთად, იმიტომ, რომ კაცმა კარგად იცოდა ასეთი ისტორიები. შეიძლება ითქვას, რაღაც ამგვარის მოსაძებნად მოსულიყო და მოძებნას სულაც არ სჭირდებოდა შეტოპვა.

       ის ყოველ დილით ხედავდა ძველ, კიდეებშემოცვეთილ პლაკატს სასაუზმო ოთახის კედელზე და ფიქრობდა სასტუმროს პატრონის შესახებ. ერთადერთი, რაც არ სჭირდებოდა, ამ ქალთან მეგობრობა იყო, მაგრამ მასთან ლაპარაკი აუცილებლად უწევდა. თავიდან ქალი ცოტას და არეულად ჰყვებოდა ქმრის შესახებ. უფრო დაგემოვნებით და ხალისით სხვები ლაპარაკობდნენ. მალე მწერალს აღარავინ თვლიდა უცხოდ პარკსიქითა უბანში, თუმცა, თითქმის არავინ იცოდა რომ „თეთრ საყელოში“ დასახლებული კაცი მწერალი იყო. კაცმა გადაწყვიტა, რომ ქალისთვის არ ეთქვა, თუ რატომ დასახლდა მასთან. გადაწყვეტა არც უნდოდა ამ ამბავს, თავიდანვე იცოდა, რომ არაფერი უნდა ეთქვა. ასეთ უბნებში წიგნები ძნელად მოიძებნება და ძნელად რომ ვინმეს ეცნო სახეზე, რადგან არ იყო ისეთი მწერალი, სახეზე რომ ეცნოთ. კაფეში იჯდა და სიგარას ეწეოდა ხოლმე. სიგარები აქ ყოველთვის კარგი იშოვებოდა, კონტრაბანდული იყო და იაფად ყიდდნენ კაფეს პატრონები და დახლის კაცები. მწერალი იჯდა, უყურებდა ქუჩას ვიტრინის იქედან და ფიქრობდა. ძალიან მყუდრო კაფე იყო, მყუდრო და ღარიბული სილამაზით სავსე, სწორედ ისეთი, როგორიც უნდა იყოს ნამდვილად მიმზიდველი კაფე. სასტუმროს პატრონი ქალი საინტერესო ვინმე გამოდგა. კაცმა მალევე იგრძნო, რომ იგი ურთიერთობის უცნაური ძაფების გაბმას ცდილობდა. ძალიან ბევრს უამბობდა თავისი ცხოვრების შესახებ. ხშირად ოთახში შეკეტილს მიუკაკუნებდა ხოლმე და უკვე დაწოლილს თავს წამოადგებოდა მხრჩოლავი სიგარეტით ხელში. შორიახლოს, სავარძელში ჩაეშვებოდა და უამბობდა, დაახლოებით ისე, როგორც ვარსკვლავები უამბობენ ხოლმე დაქირავებულ ჟურნალისტებს თავიანთი ცხოვრების შესახებ, რათა შემდგომში ჟურნალისტებმა ეს ნაამბობი წიგნად აქციონ. თუმცა, ქალს შეკითხვებიც უყვარდა, ბევრი რამ აინტერესებდა კაცისა, რომელიც ნამდვილს და დაჯერებით არაფერს პასუხობდა თავისი ცხოვრების შესახებ. ერთხელ, შუაღამის პირზე ქალმა კაფეში გამოაკითხა მწერალს. გრილი ღამე იყო და ტერასაზე ბლომად ხალხი ირეოდა. კაცი ლუდის ბოთლს მისჯდომოდა და იყო გაჩუმებული.

       ვივიან, დაუძახა ვიღაცამ ქალს: არ ბერდები, ვივიან. სულელო, გაუცინა ქალმა: იმ ასაკის არა ვარ, გამხნევება რომ მჭირდებოდეს, და კაცს მიუჯდა: ისვენებთ? კარგი ღამეა, თქვა კაცმა: კარგი ღამე, რას დალევთ? რაიმე საშინელებას, გაიღიმა ქალმა: რაიმე ისეთს, ამბოხებაში რომ დამეხმაროს. კაქტუსის არაყს ეკლებითა და ტარანტულის შხამით. მართლა, რა შევუკვეთო? კალვადოსი, კალვადოსი დალიეთ, მაგარიცაა და კეთილიც. ამბოხების რა გითხრათ, გულს კი მოეფონება. ასე იყოს, თქვა ქალმა: რატომ არ მითხარით, რომ მწერალი ხართ? ჩემისთანა მწერლები ბევრია, გაიცინა კაცმა: რაში გჭირდებოდათ? ადამიანი ადამიანია და მორჩა. არა მგონია, მწერლები ასე ფიქრობდნენ, რომ ადამიანი ადამიანია და მორჩა. არ მინდოდა, იმაზე მეტი გამოჩენილიყო, ვიდრე არის, გაიცინა კაცმა: ასე უფრო მშვიდად ვგრძნობ თავს. საიდან გაიგეთ, რომ მწერალი ვარ? გავიგე, ძველ ჟურნალში ვნახე თქვენი ფოტო და წერილი პოლინეზიიდან, თუ საიდანღაც. სალონში ბევრი ძველი ჟურნალი უყრიათ მაგიდაზე, ტურისტული ჟურნალები. ყდები სულ შემოცვეთილი აქვს.

       სწორედ ისე, როგორც პლაკატს სასაუზმო ოთახში, გაიფიქრა მწერალმა. ესე იგი, წიგნს წერთ? აღარ მოეშვა ქალი. ხომ ამჩნევთ, რომ არაფერს ვწერ, გაეპასუხა მწერალი: უბრალოდ ვცხოვრობ და ვფიქრობ. წიგნს კი ალბათ სხვაგან დავწერ. ვერც დაწერთ წიგნს, მაგიდაც არა გაქვთ ოთახში. გინდათ, ამოვატანინებ სასაუზმოდან ერთ პატარა მაგიდას? არა, არ არის საჭირო, მართლა არაფერში მჭირდება მაგიდა. მაგიდების მეტი რა არის? თქვენ იცით. ისეთი სულელი ნამდვილად არ ვარ, რომ გკითხოთ, რის შესახებ წერთ-მეთქი, უთხრა ქალმა და სწრაფად გადაჰკრა კალვადოსი. ერთიც, მიმტანს ანიშნა კაცმა. ბევრი მომივა, თითქოს გამხიარულდა ქალი: რაც დასალევი დამრჩა, ისე უნდა გავანაწილო, რომ სიკვდილამდე თანაბრად ვსვა. არც მეტი მინდა, არც ნაკლები, თორემ იტყვიან, რომ სიკვდილის წინ გავლოთდი, რადგან გამიჭირდა. ნუ ამბობთ ასე, გამოდის, რომ მაინც სიკვდილზე ფიქრობთ, უთხრა კაცმა: ასე გამოდის. სიკვდილი ძნელი არ უნდა იყოს, ძნელი ის არის, რომ ნაბიჯ-ნაბიჯ მიდიხარ მისკენ. მან კი სწორედ ახლა მიმატოვა. ასე უსინდისოდ გაიპარა და ფულიც წაიღო. ეტყობა, მიხვდა, რასაც ვაპირებდი. რას აპირებდით? შეცბა მწერალი. ამ დილით სალონში რომ არ შემეტყო, რომ მწერალი ხართ, ამას არ გეტყოდით, თქვა ქალმა: მოკვლას ვუპირებდი. მოკვლას?

       ჰო, სწორედ ისე, როგორც თავად გადაწყვიტა ოდესღაც. ოდესღაც, მაშინ როცა მამაკაცები მცნობდნენ მთელს ქალაქში და საპაემნო წერილები ასობით მომდიოდა, აქაც და სხვაგანაც, სადაც კი ჩავიდოდი. მას საპაემნო წერილი არ გამოუგზავნია, პირდაპირ კულისებში მომადგა საერთო მაგიდასთან და ერთ კარგ რესტორანში დამპატიჟა. აქ არ მომხდარა ეს ამბავი, ჩრდილოეთში მოხდა. რესტორნიდან გამოსულები კი ტაქსში ჩავსხედით. ის ძალიან შთამბეჭდავი იყო, თითქოს მხოლოდ იმისთვის დაბადებული, რომ ქალი უყვარდეს და ვერც ერთმა ქალმა ვერასოდეს დაივიწყოს... მახსოვს, თქვა კაცმა: საოცარი დრო იყო, ყველგან ჯაზს უკრავდნენ. კაბარეების გარდა. კაბარეებში მე და ჩემნაირები ვიყავით. მაშინ ჯერ კიდევ არსებობდა ძველი ხიბლი. ასე იყო, ჩვენ ყველანი ვეტანებოდით კაბარეების ვარსკვლავებს. ვოცნებობდით და ვფიქრობდით მათზე, მაშინ ხომ სექსი ნამდვილი იყო, სასმელს ჰგავდა. სასმელს და დარდს. სასმელს, აღმოჩენას და დარდს. ის ღამეების დრო იყო. ღამით ხომ სამყარო კვდება. არსებობს დარდი, სასმელი და სიბნელეში რაღაცის აღმოჩენის სურვილი. ამიტომაც გიამბობთ, თქვა ქალმა: ტაქსში ჩავსხედით და მეგონა, რომ თავისთან წამიყვანდა. მან კი მძღოლს უთხრა, სასაფლაოზე წავიდეთო.

ო-ოოო, ჩაიცინა კაცმა. დიახ, სასაფლაოზე, საფლავის ქვაზე. მას გრძელი პალტო ეცვა, იმ პალტოს სურნელი ახლაც მახსოვს. ის წარმოუდგენელი კაცი იყო. როცა გგონია, რომ... იცით რა არის? მე ძალიან კარგად ვიცნობ კაცებს. ძნელად, რომ რამეს გავეოცებინე მაშინ. ის ამერიკასავით დიდი იყო და როცა ვბრუნდებოდით, როცა სასაფლაოს ჭიშკარს გამოვცდით, უცებ მკითხა: ჩემი მოკვლა ხომ არ მოგინდა, ლამაზო? სულ სხვა ხმა ჰქონდა, შეშლილს ჰგავდა. ლამპიონის ქვეშ ვიდექით. საიდან მოიტანე-მეთქი, ვკითხე. რა უნდა მომხდარიყო, რომ ჩემი მოკვლა მოგნდომებოდა? რა უნდა მექნა ისეთი? ახლა მე გკითხავთ თქვენ, რა უნდა მოხდეს ისეთი, რომ როცა ქალი კაცს მიენდობა, მისი მოკვლა მოუნდეს? არ ვიცი, მხრები აიჩეჩა მწერალმა: ეგებ რაღაც ისეთი, რაც... ნუ დაასრულებთ, ასეთი რამ მაშინ თუ მოხდება, როცა ქალი ველურია და სექსის დროს სიამაყეზე უფრო ფიქრობს, ვიდრე იმაზე, რაც უნდა მოხდეს, როცა მართლა გინდა კაცთან ყოფნა. ამ ამბავს სულ სხვა საფუძველი გამოაჩნდა, რამაც მიმახვედრა, რომ ის საზიზღარი კაცია. თავად მითხრა, რომ მთელი ეს ამბავი იმიტომ მოახდინა, რომ ერთი მოთხრობა დაეწერა, სადაც სწორედ ამგვარი ისტორია უნდა მოეთხრო, სასაფლაოზე ღამის გასატარებლად კაცს წაყოლილი ქალი ამ კაცს რომ მოკლავს. ეს მათი პირველი შეხვედრაა, რომელიც მკვლელობით მთავრდება. ცხადია, ეს მოთხრობა აღარ დაუწერია. საერთოდ არაფერი დაუწერია. აი, ასეთი კაცია. მე კი უკვე ვიცი. შემიძლია ორ საათს ვილაპარაკო, რატომ მოვკლავდი. ჰო, მაგრამ ეს უკვე სხვა შემთხვევაა, მოიღუშა კაცი: თქვენ მას ამდენი წელიწადია იცნობთ. როდის დაქორწინდით? არც დავქორწინებულვართ, თქვა ქალმა: იმის შემდეგ არც შევხვედრივარ და მგონი თვითონაც არ უნაღვლია, რადგან დაცინვითა და მედიდურობით გამომეთხოვა. ვინ იცის, რამდენი წელიწადი გავიდა, ეგებ თორმეტი ან თოთხმეტი. აი, აქ, ხელი გაიშვირა ქალმა, აი, ამ ქუჩაზე ვნახე შემთხვევით და ვიცანი. ძნელი საცნობი კი იყო, ნამდვილ მაწანწალას ჰგავდა და ვკითხე, ვერ მიცანი? უფრო ნიშნის მოგების გამო წამოვადექი თავზე, მან კი ამომხედა ცალი თვალით და მითხრა, შენ აღარავის ახსოვხარ ჩემს მეტს. მე მოგაგენი და არა იმათ, ვინც თაიგულებს გიგზავნიდა და „რიცში“ გათევინებდა ღამეებს.ჰო, თქვა მწერალმა. დაბნეული ჩანდა: ჰო. ეს სიყვარულია? ეს სიკვდილისკენ სვლაა, მიუგო ქალმა: ოღონდ ძალიან ნელი ნაბიჯით. დრო ხომ სიკვდილისკენ სვლა და გზადაგზა რაღაცეების კეთებაა? არ ვიცი, როდის მოვკვდები, თქვა კაცმა. რატომღაც ქალმა მუხლზე დაადო ხელი და გაიცინა: სიგარეტის კოლოფი შინ დამრჩა. ბევრს ვლაპარაკობთ და ცოტას ვეწევით. ისე, მართლა რას ფიქრობს კაცი, როცა ქალი სასაფლაოზე მიჰყავს? ისე თუ მიჰყავს, ყოველგვარი სამოთხრობე ფიქრების გარეშე? ძალიან ცუდია, როცა გრძნობ, რომ ნაოჭები გიჩნდება, ახალი კი აღარაფერი მოხდება. მერე ისინი პარკის კიდეზე სეირნობდნენ და მასლაათობდნენ. ქალი დაუძაბავად, ყოველგვარი სიავის გარეშე უამბობდა თავისი ცხოვრების შესახებ.

       იცით, რის გამო ვფიქრობ? უთხრა უცებ კაცმა: სიყვარულის შესაძლებლობის შესახებ აი, აქ, ამ უბანში. რასაც თქვენ მიამბობთ, იქ სიყვარული ძალიან ცოტაა. სიყვარული, ისედაც ცოტაა, თქვა ქალმა: სიყვარული ხანმოკლეა. ბედნიერებას ჰგავს. რამდენიმე წამი და მორჩა. მერე დრო გაივლის, ისევ რამდენიმე წამი და მორჩა. რამდენი რამ უნდა დაემთხვეს ერთმანეთს, რომ ეს რამდენიმე წამი შექმნას? თანაც, ჩემი რამდენიმე წამი ეგებ სულაც არ ემთხვევა თქვენს რამდენიმე წამს. ისე ლაპარაკობთ, თითქოს სიყვარული სექსი იყოს. არ ვიცი, არც უმაგისობაა, მაგრამ სიყვარული ჰაერში დატრიალდება ხოლმე, სექსი კი სადღაც დაბლაა, საშინელ სიცხეში. ჩაავლებს ხელს სიყვარულს და მიათრევს სადღაც სიბნელეში, სადაც სიყვარული ერთ პატარა კუთხეში უნდა დაეტიოს, რადგან სხვა სკამები უფრო გამოცდილ, ნაცვეთ და საზიზღარ ვიღაცეებს დაუკავებიათ. ფილოსოფოსი ყოფილხართ, გაიცინა კაცმა: პოეტი და ფილოსოფოსი. სიკვდილთან დაახლოებამ იცის, თქვა ქალმა: ძალიან ძნელია სიყვარულის შესახებ ლაპარაკი, როცა კვდები... ასე ცხოვრობდნენ. მწერალი სასტუმროში დარჩა და კვლავინდებურად იმ კაფეში იჯდა. ისე იჯდა ხოლმე, თითქოს ელოდა, როდის მოკვდებოდა ქალი.

       კაფეში კანქვეშ ძალიან მოხდენილად გამოყვანილი ძვლებითა და ჩამოქნილი ნაოჭებით დასამახსოვრებელ ერთ ტანხმელ კაცს გადაეყარა, რომელიც დედაქალაქიდან გადმოხვეწილი ჟურნალისტი გამოდგა. მწერალი შეაშფოთა ამ შეხვედრამ, რადგან ჟურნალისტებს ძნელად რომ ენდოს კაცი, თანაც ახლად გაცნობილმა წამსვე იცნო ის და გამოკითხვაც დაუწყო, მაგრამ მალევე გაირკვა, რომ ჟურნალისტი ლოთობისაკენ მიდრეკილი, დიდ დრამებში გამოვლილი ვინმე იყო და მწერალთან მეგობრული საუბრების მეტი არაფერი უნდოდა. ისხდნენ და ლაპარაკობდნენ ხოლმე. ორჯერ იპოდრომზეც კი იყვნენ ერთად. ჟურნალისტი ბევრს ეკითხებოდა მისი წიგნების შესახებ, ანუ იმის შესახებ, როგორ მოგზაურობდა მწერალი. პარკსაქეთა უბანში შინაური კაცი იყო, თუმცა, აქედან აბარგებას აპირებდა. ამ უბანმა ჩათრევა იცის და ჩემნაირი კაცისთვის აქ ჩარჩენა საბოლოო განადგურებას ნიშნავსო. მან ბევრი რამ იცოდა აქაური ცხოვრებისა და უამბობდა კიდეც მწერალს. არ უკითხავს, თუმცა, მიხვდა, რომ აქაურობაზე აპირებდა რაღაცის დაწერას. სხვანაირად რა გარჯიდა, რომ აქ დასახლებულიყო? მწერალს თავისი ძველი ნაცნობის, სასტუმროს პატრონის გაუჩინარებული ქმრის ამბებიც აინტერესებდა, თუმცა იმ ყვითელპალტოიანი ამერიკელის შესახებ ლაპარაკი არავის ეხალისებოდა. ჟურნალისტი ხედავდა, რომ მწერალი ამ უბნიდან გასვლას ერიდებოდა და ერთხელ, როცა უკვე ჩვეულად ისხდნენ კაფეში, ჰკითხა, ვის ერიდებითო. ქალს, გაიცინა მწერალმა: ქალს ვერიდები, რათა სასაფლაოზე არ წამიყვანოს. სასაფლაოზე? გაუკვირდა ჟურნალისტს და მწერალმა უამბო, როგორ მიატოვა ცოლი, ხოლო ახლა, როგორ მიატოვა ამერიკელმა მომაკვდავი ცოლი. ამას სასაფლაოს ისტორიაც მოაყოლა. რატომ უნდა მოუნდეს ქალს კაცის მოკვლა სასაფლაოზე? ჰკითხა ბოლოს.

       თქვენ ფიქრობთ, რომ ეს წიგნია? ამის შესახებ აპირებთ დაწერას? ვნახოთ, თქვა მწერალმა, ყველაფერი ძალიან ჰგავს ერთმანეთს. ერთი ადამიანის ცხოვრება ძალიან ჰგავს მეორე ადამიანის ცხოვრებას. დაახლოებით ისეა, როგორც სკოლაში, სადაც მთელ კლასს ერთი სათაურით აწერინებენ თხზულებას. ჰო, ადამიანები ჰგვანან ერთმანეთს. ორ-ორი ფეხი აქვთ, ორ-ორი ხელი...ჩაიხითხითა ჟურნალისტმა, ოღონდ ხასიათით განსხვავდებიან. როცა ქცევაზე მიდგება საქმე, ისინი დიდად არ განსხვავდებიან. ხასიათი იმაში თუ გამოგადგება, რომ გაიმარჯვო, ან დამარცხდე. აი, ეს კაცი, სასტუმროს პატრონის ქმარი, თქვენ გგავთ? ან მე მგავს? დაეკითხა ჟურნალისტი. გასაოცრად, გადაიხარხარა მწერალმა: სამივენი ვიცნობთ საბეჭდ მანქანას. მე და მან ცოლები მივატოვეთ უთქმელად... მე ცოლმა მიმატოვა, თქვა ჟურნალისტმა. აი, განსხვავებაა. ორივენი იცინოდნენ: სამივენი რაღაცას გავურბივართ და რაღაცას ვემალებით, ალბათ რაღაცასაც ვეძებთ, რაც ერთია და არა რამდენიმე, უბრალოდ, რამდენიმედ წარმოგვიდგენია. აბა, იფიქრეთ და დაწერეთ ამის შესახებ. ერთმანეთისთვის სრულიად უცნობი ადამიანების გზები იკვეთება სადღაც, მოულოდნელ, მათთვის მანამდე უცნობ ადგილებში, იმიტომ რომ მათი ფიქრები ჰგავს ერთმანეთს.ლოგიკა, თქვა ჟურნალისტმა. არა, რაღაც სხვა, გაეპასუხა მწერალი: აი, როგორ ფიქრობთ, დაბრუნდება? ვინ? სასტუმროს პატრონის ქმარი. არ ვიცი. შეიძლება, ოდესმე დაბრუნდეს კიდეც. სასტუმრო დასჭირდება, მემკვიდრეობის მიღება, ასე ვთქვათ, მხრები აიჩეჩა ჟურნალისტმა. მალე დაბრუნდება. აი, ნახავთ. იმიტომ რომ თქვენ აპირებთ დაბრუნებას?

       ქმარი სამი დღის შემდეგ დაბრუნდა. შლაპა არ ეხურა. ჭაღარა, გაწებილი კულულები მხრებამდე სწვდებოდა და ღილებაწყვეტილი ჭრელი ქურთუკი ეცვა. სასაუზმო ოთახში მაგიდები შეეტყუპებინა და ზედ წამოწოლილიყო. ცოლი შორიახლოს იჯდა და ეწეოდა. ოჰო, წამოჯდა ქმარი, როცა მწერალი შემოვიდა: აი, ისიც. შეიძლება ითქვას, სწორედ იმიტომ დავბრუნდი, რომ ძველი მეგობარი მენახა. აბა, რას იტყვი ცვლილებებზე? ყველაფერი იცვლება. მე მოგზაური გავხდი, შენ კი – მწერალი. არადა, ყოველთვის პირიქით იყო. შენ ჩემი ცოლის ქმარი გამოდიხარ, მე კი – ჩემი ცოლის საყვარელი. ჩემს ჩამოსვლამდე კი, მე ქმარი ვიყავი, შენ საყვარელი. ცხოვრებაც ამითაა საინტერესო. ყველაფერი იცვლება. რა სისულელეა, თქვა ქალმა: მადლობა თქვი, რომ ამ სახლში შემოხვედი. მართლა გამეხარდა შენი ნახვა, გაიღიმა მწერალმა: ამ სასტუმროშიც იმიტომ მოვედი, რომ შენ მეგულებოდი. მინდოდა სიყვარულის შესახებ მელაპარაკა შენთან.

       სიყვარულის შესახებ, გაეცინა დაბრუნებულსაც: შენ მართლა მწერლად ხომ არ წარმოიდგინე თავი? ფლობერი ხარ? არა, ყველაფერი იცვლება. ყველაფერი ძალიან სწრაფად იცვლება. საღამოს კი კაფეს წინ იდგა და ყველას გასაგონად როხროხებდა: ჩემმა ცოლმა მორიგი ქმარი შეირთო! ორ თვეს ვერ დამელოდა! მშვენიერია! ზამთარში ქუჩაში დამტოვეს. მასაც წიგნების წერა დაუწყია, უნდა, რომ მე მომბაძოს! რა თქმა უნდა, ორიოდე მაწანწალას გარდა, არავინ უსმენდა და არც მწერლისთვის უგრძნობინებიათ, რომ რაღაც გაიგონეს. ისედაც ყველამ იცოდა, რომ ქალსა და კაცს შორის არაფერი მომხდარა. ასეთ უბნებში ხომ რომანს საიდუმლოდ ვერ შეინახავ. საერთოდ ვერაფერს შეინახავ საიდუმლოდ იქ, სადაც ცხოვრება განცდებმა მოაწყვეს. მწერალმა ერთხანს უყურა ძველ მეგობარს, რომელსაც მისი მოსმენა არ შეეძლო და მერე ჟურნალისტს დახმარება სთხოვა. უთხრა, რომ აქ საქმეები მოითავა და სადმე, ახლებურ გარეუბანში სჭირდება ბინა, რათა სიმშვიდეში იმუშაოს წიგნზე. ჟურნალისტიც აღარ ცხოვრობდა პარკსიქეთა უბანში, მაგრამ თითქმის ყოველ საღამოს მოდიოდა აქ და მწერლის გადაწყვეტილებას არ გაუკვირვებია. რამდენიმე დღის შემდეგ დაბრუნდა და უთხრა: ბინა შეგირჩიეთ. ოღონდ ესაა, რომ ერთხელ მაინც მოგიწევთ სამაკლერო კანტორაში მისვლა, კონტრაქტი უნდა გააფორმოთ და ხელი მოაწეროთ რაღაც ქაღალდებს. ამას თქვენ მაგივრად ნამდვილად ვერ გავაკეთებ. რამდენ რამეს ვაკეთებთ ერთმანეთის მაგივრად, თქვა მწერალმა: ვენაცვლებით ერთმანეთს. ვატყობ, მართლაც ბევრი რამ მოგიფიქრებიათ, უთხრა ჟურნალისტმა: არ დალევთ ლიმონჩაწურულ არაყს?

       ბევრს, თქვა მწერალმა. სინამდვილეში არც ერიდებოდა ქალაქში გასვლას. ქალაქი უკვე ძალიან დიდი იყო იმისთვის, რომ იქ ცოლს გადაჰყროდა და რომც გადაჰყროდა, ესეც არ აფიქრებდა დიდად, რადგან ისე გადაჩვევოდა უკვე აქაურობას და ისეთი რაღაცის დაწერა გადაეწყვიტა, რომ ცოლთან შეხვედრა დიდად გამოადგებოდა. ფიქრობდა კიდეც, დავურეკავო.მისწავლებულ სამაკლერო კანტორაში შუადღით მივიდა, შესვენებამდე ოციოდ წუთით ადრე. იქ ქალი დაუხვდა, რომელიც მუხის ძველ მაგიდასთან იჯდა და საქაღალდეებს ახარისხებდა. აჰ, მახსოვს, თქვენი მეგობარი, არა? ქალი ქაღალდებს გადასწვდა და მისამართების სია და ფოტოები დაულაგა წინ. აი, ეს ბინაა. ერთი საწოლი ოთახით. მშვენიერია. ერთი საწოლი ოთახით, ჩაიცინა კაცმა: ზოგჯერ ერთი საწოლი ოთახიც კი მეტია. მარტოხელებს არ უყვართ საწოლი ოთახები, თქვა ქალმა: იქ არაფერია საინტერესო. ასეა, ქაღალდებს ჩააცქერდა მწერალი: რა დაგრჩენია ცარიელ საწოლ ოთახში. დივანზეც მშვენივრად დაიძინებ. საწოლი ოთახი ქალი და კაცია, მეტი არაფერი. მე არასოდეს ვიძინებ საწოლ ოთახში. თუ მარტო ვარ, არასოდეს, ეშმაკურად ჩაილაპარაკა ქალმა.

       კაცმა გაიცინა. თუ თანახმა ხართ, მაშინ ქირავნობის ქაღალდი უნდა შევადგინოთ, კედლის საათს ახედა ქალმა: მეეჭვება, რომ მოვასწროთ, ახლა შესვენების დრო მოდის. პირველი თვის ფული წინდაწინვე უნდა გადაიხადოთ. ჩეკს გამოვწერ, მიუგო კაცმა. ჰო, მაგრამ, ახლა აღარ მოესწრება, საბეჭდი მანქანისკენ გააგორა სკამი ქალმა: საათ-ნახევარში რომ მოხვიდეთ, ყველაფერს მზად დაგახვედრებთ. მესმის, უნდა ისადილოთ, არა? მე გვიან ვსადილობ, როცა სხვები ვახშმობენ, მაშინ, უპასუხა ქალმა: შესვენებისას კაფეში ვზივარ და სიტრონს და მაზაგრანს ვსვამ მას შემდეგ, რაც აქვე ორ ცალ წინასწარვე მომარაგებულ ბანანს მივირთმევ. ქალმა უჯრა გამოაღო და მართლაც ამოაძვრინა იქიდან ბანანები: გინდათ, გიწილადოთ? ო, არა, გულიანად გაიცინა კაცმა: ასეთ მწირ საგზალში შემოზიარებას ვერ გავბედავ. ეს დიეტაა, თქვა ქალმა და ბანანის ფცქვნას მოჰყვა: უკაცრავად. არაფერია. შესვენება ხომ დაიწყო? საბოდიშო მე მაქვს, რომ აქ ჩამოგიჯექით, მიუგო კაცმა: ალჟირული ყავაო... სად არის ეგ კაფე? არც კი მეგონა, რომ აქ ვინმე ალჟირულად ადუღებდა ყავას. არის ერთი. არაბია. ოღონდ, კაფე ჩვენებურია. ვინ აღარ მოდის მისი ყავის დასალევად. აი, გაიხედეთ, ვიტრინაზე მიანიშნა ქალმა: მარცხნივ, ქუჩის მეორე მხარეს. „ტერმიდორ“? ამოიკითხა კაცმა, მოულოდნელი სახელია ასეთი ყავისთვის. ამ დროს უფრო იპოვი მაგიდას, ვიდრე საღამოობით. იცით, რა? არ მინდა თავი მოგაბეზროთ, მაგრამ იქნებ ერთად დაგველია ეგ განთქმული მაზაგრანი? კაცს აშკარად მოეწონა ასეთი გაგრძელება: თუ, რა თქმა უნდა, ვინმესთან ერთად არ ატარებთ ამ საათს. ისიც მეყოფა, რომ ვილუკმები და თქვენ გაყურებინებთ. ურიგო კომპანიონი არ ჩანხართ.

       გმადლობთ. ოღონდ, ეს მითხარით, რა ჯანდაბად გინდათ ბინა იმ უსახურ და აუტანელ ადგილას? გაუცინა ქალმა. რას გაიგებ... ალბათ, უფრო უარეს ადგილას ვცხოვრობ, წამოდგა კაცი. ერთი წუთით, სთხოვა ქალმა და ვიწრო კარში გაუჩინარდა. კაცმა მიმოიხედა და სიგარას მოუკიდა. ოჰო, წამოსცდასავით კაცს, როცა ქალი შემობრუნდა. ქალს შავი, ესპანური ყაიდის პარიკი მოერგო და ლურჯი ჟაკეტი შემოეცვა. ისე გამოიყურებით, თითქოს მთიან კურორტზე ხართ, საღამოს სასეირნოდ გამოსულები, იხუმრა მწერალმა. ეს რიტუალია. სამსახურში კიდევ ასატანია ჩემი თხელი თმა. კაფე კი სულ სხვა რამაა. კაფეში სხვა ადამიანი ხარ. სხვათა შორის, გიხდებათ. ვიცი, გაუცინა ქალმა: დიდხანს ვარჩევდი. მერე მათ ერთად გადაჭრეს უმზეო ქუჩა და მოხალული ყავის სურნელით გაჯერებულ კაფეში მართლაც მალე იპოვეს თავისუფალი მაგიდა. სამხრეთში მოვხვდით, თქვა კაცმა: თქვენც ამიტომ ირგებთ პარიკს აქ შემოსასვლელად. შავი თმა – ეს სამხრეთია. აი, წარბებიც რომ შავი მქონდეს... თუმცა, ამის მოხერხებაც შეიძლება. სამხრეთი შავთმიანი ქალი და მელოტი, შავგვრემანი კაცია. ასე არ არის? ყავა აღმოჩნდა ძალიან გემრიელი და ცივი სიტრონი მართლაც უხდებოდა. ეს ვენელეÞის ჩვეულება იყო ოდესღაც. ყავა და ყინულიანი წყალი, თქვა კაცმა: ეგ პარიკი კი მართლაც გაახლოებთ აქაურობასთან. ის კვლავ სიგარას ეწეოდა. ალბათ ხშირად მოვალ ხოლმე აქ. საუცხოო ადგილი მაპოვნინეთ.

       კაფე სასიამოვნოდ ხმაურობდა. კაცი თითქოს თავისას ფიქრობდა. ყოველდღე დადიხართ ამ კაფეში? უყურადღებოდ ჰკითხა ქალს. არა, ზოგჯერ მეგობარი შემომივლის ხოლმე, მას კი უფრო მაგარი სასმელები უყვარს, ვიდრე ალჟირული ყავაა. ამიტომ ქვემოთ, სხვა კაფეში შევდივართ. იქ უფრო ლოთური გარემოა. იქაც პარიკით დაიარებით? წაიბურტყუნა კაცმა. ქალმა მიიხედა. სცადა ზურგს უკან ეპოვა ის, ვისაც ყურადღებით ათვალიერებდა უყურადღებოდ მოლაპარაკე კაცი. ვის მიშტერებიხართ? თითქოს შეუტია ქალმა. ახლა მეც არ მაწყენდა ერთი პარიკი, თავი ჩაღუნა კაცმა: აი, ის სათვალიანი ქალი ჩემი ცოლია. ქალს აღარ მიუხედავს. ეჭვიანი ცოლი გყავთ? არა, უბრალოდ, შვიდი წელიწადია, არ მინახავს. შინიდან წამოვედი და არ დავბრუნებულვარ. იჩხუბეთ? არა. წერილი დავუტოვე. რა უცნაურია... მძიმე ისტორია ჩანს, თქვა ქალმა: რას აპირებთ? არაფერს. ამას წინათ ერთმა ქალმა მითხრა, რომ სურს სასაფლაოზე წაიყვანოს თავისი ქმარი და იქ მოკლას. რატომღაც ეს ამბავი გამახსენდა. რა სისულელეა. ამ ამბავს წინაპირობა აქვს. პირველად სწორედ სასაფლაოზე ჰქონიათ...

       რომანტიკული სისულელე, ხელი აიქნია ქალმა. არც ისე. კაცს უთქვამს, ეს ამბავი ჩემი მოთხრობისთვის მჭირდებოდაო. მწერალი ყოფილა. მას შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა. ისინი კვლავ შეხვდნენ ერთმანეთს და დაქორწინდნენ. ჰო, მაგრამ თქვენ რა შუაში ხართ? მეც მწერალი ვარ, ამოიოხრა კაცმა: მე მაინტერესებდა, გაძლებდა თუ არა ჩემი ცოლი უჩემოდ. ანუ, იმდენად თუ ვუყვარდი, რომ მოვეძებნე. ანუ ვუყვარდი, თუ არა. სხვაგვარად, რაღა სიყვარულია, თუ მის შენარჩუნებას არ ეცდები? გიყურებთ? გულსგარეთ ჰკითხა ქალმა. არა მგონია, ხალხის თვალიერება არ უყვარს. ახლა რა ვქნათ, გავიდეთ აქედან? ქალი ვეღარ ისვენებდა. ამას ვერ მოგთხოვთ. მაპატიეთ, რომ ჩემი ლაქლაქით თავი მოგაბეზრეთ, თქვა კაცმა.

       მან ახალი სახლის საბუთები სამი დღის შემდეგ გააფორმა. რატომღაც აღარც უჩქარია. ქალს უთხრა, ბინაზე საინტერესო რამ აღმოვაჩინეო. იმ ბინაში გადასვლას ყოველდღე აპირებდა და როგორღაც მაინც ფეხს ითრევდა, პარკსიქეთა უბნის მიტოვება უჭირდა. ნაშუადღევისთვის წამოეხეტებოდა ხოლმე იქიდან და კაფე „ტერმიდორში“ ჩამოჯდებოდა. ცოლი აღარ უნახავს. სამაგიეროდ, სამაკლერო კანტორის კარი ჩანდა კარგად და კაცი ხედავდა, როგორ გამოდიოდა ხოლმე იქიდან შავპარიკიანი ქალი, როგორ გადმოჭრიდა ქუჩას და კაფეში შემოდიოდა. კაცმა არ იცოდა, მოსწონდა თუ არა ეს ქალი. აქ, ამ კაფეში მასთან ყოფნა საინტერესო იყო. ისინი ლაპარაკობდნენ. ქალი თითქოს რაღაცეებს უამბობდა თავისი ცხოვრებიდან. უამბობდა, რომ ოდესღაც, ალბათ ათი წლის წინათ, ერთი სასიყვარულო ისტორია გადახდა, ძალიან უბედური სასიყვარულო ისტორია, რომელმაც კაცების ყოველგვარი ნდობა დააკარგვინა. ეს ისეთი ისტორია იყო, რომ ქალს ერთი კაცის მოკვლაც კი გადაეწყვიტა, მაგრამ მალევე დაწყნარებულიყო და დედაქალაქიდან აქეთ წამოსულიყო. ,მას შემდეგ კაცების მოტყუებით ვარ დაკავებული, უთხრა ერთხელ ქალმა: ოღონდ ისე, რომ თვითონ ვერც კი ხვდებიან. ძალიან იოლია კაცების გაცუცურაკება. ამას იმიტომ გეუბნებით, რომ მწერალი ხართ და მეტი უნდა იცოდეთ, ვიდრე რომელიმე გამომძიებელმა ან ჟურნალისტმა.

       მეც მატყუებთ? გაეცინა კაცს. არ ვიცი. თქვენზეა დამოკიდებული, მიუგო ქალმა: თქვენ როდის გადაწყვეტთ ჩემს შემოწმებას? არც მიფიქრია, ეს სულ სხვა შემთხვევაა. კაციც უამბობდა თავის ცხოვრებაზე, ქალი კი ხითხითით ამბობდა, რომ ის საშინელი ეგოისტი ჩანს. ხელობა მაქვს ასეთი. როცა წიგნს წერ, აღარაფერს უწევ ანგარიშს, ხელებს შლიდა კაცი. რა ბოროტებაა, არ თმობდა ქალი: სასჯელი აღარ არსებობს? მეტი რა სასჯელი უნდა არსებობდეს? არავინ და არაფერია ჩემს გარშემო. პარკსიქეთა უბანში ვცხოვრობ საზიზღარ სასტუმროში და მეძავებთან ერთად ვსადილობ.ჰო მაგრამ, ასე გირჩევნიათ. ასე არ ურჩევნია თქვენს წიგნს? მეც წიგნისთვის არ გჭირდებით? საშინელებაა, როცა ვიღაცას სჭირდები რაღაცისთვის და მერე ყველაფერი მთავრდება. კაცი თითქოს ნამდვილი პაემნისთვის ემზადებოდა. ფიქრობდა, როგორ დაეპატიჟა ქალი რომელიმე კარგ რესტორანში. თუმცა, ამ შეთავაზებას აჭიანურებდა, რადგან თვლიდა, რომ ეს ქალი, ეს პარიკიანი ქალი რთული და სახიფათო ვინმეა. არადა, ძალიანაც უნდოდა მისი დაპატიჟება, რადგან ნამდვილად აინტერესებდა მასთან ყოფნა და ლაპარაკი.ერთ საღამოს, როცა მწერალი პარკსიქეთა უბანში დაბრუნდა და ჩვეულებისამებრ შეაბიჯა კაფეში, იქ მყოფებმა უთხრეს: ვივიანი გეძებთ, უკვე ორჯერ იყო შემოსული აქ. რა უნდოდა? არ ვიცი, უთხრა კაფეს პატრონმა: მგონი მისი შეშლილი ქმარი ისევ გაიქცა სახლიდან. ახლა მთელი ზამთარი მარტო უნდა ებრძოლოს თავის ავადმყოფობას. მოკლა, გაიფიქრა მწერალმა და კაფედან გამოვიდა.

       ქალი სასაუზმო ოთახში იჯდა, თავისი პლაკატის ქვეშ და ეწეოდა სქელ, მოყვითალო ქაღალდში გახვეულ სიგარეტს. წავიდა? ხმა ჩაუწყდა კაცს. ქალმა თავი დაუქნია. სასაფლაოზე ხომ არა? ქალს არ უპასუხია. კაცი ხედავდა, როგორ უცახცახებდა თითებში მსუქანი, მხრჩოლავი სიგარეტი. მერე მიუახლოვდა, მკლავში გამოსდო ხელი და ფრთხილად წამოაყენა: წავიდეთ, ვივახშმოთ სადმე. პარკსიქეთა უბნიდან კარგა მოშორებით, ერთ იტალიურ რესტორანში ისხდნენ. ქალს თითქმის არ უჭამია, გაფითრებული იყო. იცით, რა არ მინდა? რომ მოვკვდე და ერთი კვირის შემდეგ მიპოვონ. ის კი წავიდა. ნამდვილად მოვკლავდი, თავად რომ არ ვკვდებოდე. ის კი წავიდა. არ მოკვდებით, უთხრა კაცმა: დალიეთ ღვინო. არ მოკვდებით. მე აღარ გადავდივარ. ამიტომ...

       რა სისულელეა. ხომ არ გგონიათ, რომ მე უნდა მიდარაჯოთ? თუმცა, ეს თქვენთვის საინტერესო იქნება, თქვა ქალმა. ასეთ დროს არ უნდა იფიქრო, რომ ვიღაცის სიკვდილი შენთვისაა საინტერესო. არა მგონია, ასე იყოს. თქვენ ძალიან ლამაზი ხართ, წაიჩურჩულა კაცმა. და არ მოვკვდები? ერთი რამ მინდა გთხოვოთ, ჩვენთან ერთი ბარია, „კონტრა“ ჰქვია. შეგიძლიათ იქ მიხვიდეთ და ჰაშიში მიყიდოთ? შეხვალთ და ბარმენს ეტყვით, რომ ფორთოხლის წვენი გინდათ თქვენი მეგობრისთვის. არ შეგაწუხებდით, მაგრამ არც ფული მაქვს და იქ მისვლაც არ შემიძლია. ტაქსით დაბრუნდნენ, უკვე გვარიან სიცივეში. ქარი იყო და პარკსიქეთა უბნის მთავარი ქუჩა უკაცრიელი ჩანდა. კაფეებიდან გამომავალი სინათლე ანათებდა იქაურობას. ერთი - ორი მეძავი თუ მიყუჟულიყო კედელეთან. წავედი, უთხრა კაცმა როცა ტაქსიდან გადმოვიდნენ: მოგიტანთ ჰაშიშს. როგორღაც ძალიან კეთილშობილურად წარმოთქვა ეს სიტყვები. მართლა არ გადახვალთ? ჰკითხა ქალმა. მართლა. ჩვენ მშვენიერი წყვილი ვიქნებოდით. სასაფლაოზე წასვლაც არ დაგვჭირდებოდა, გაიცინა კაცმა. რომც დაგვჭირვებოდა, მაინც. სასტუმროს კარი შეაღო ქალმა: დრო და შემთხვევა, აი, რაზე მწყდება გული. მე თქვენ არაფერს მოგთხოვდით, სრულიად არაფერს, იმიტომ რომ მივხვდებოდი, რისკენაც მიგიწევთ გული. გული, თქვა კაცმა: რამდენი ხანია ეს სიტყვა არ გამიგონია. ალბათ უნდა მიხვდე, რომ კვდები და მერე გულიც გაგახსენდება. ქალმა ჰოლში შეაბიჯა და კარი მიხურა. ბარ „კონტრაში“ მისულმა მწერალმა იქ თავისი ძველი ნაცნობი, ჟურნალისტი დაინახა. ჟურნალისტი დახლთან იჯდა ერთი მეძავის გვერდით. ეს გოგო ადრეც ენახა მწერალს, ფერფლისფერი პარიკით დადიოდა და მხიარული ვინმე იყო. ვის არ ველოდი აქ და, თქვენ... ხელი გაუწოდა ჟურნალისტმა: მეგონა უკვე გადახვედით. ტყუილად გაწვალეთ, უთხრა მღელვარედ მწერალმა: აღარ გადავდივარ. აქედან ვეღარავინ წავა, თქვა უცებ გოგომ: ყველას აქ გვიწერია სიკვდილი. აი, ეს ხომ წავიდა აქედან, მაგრამ მაინც აქ არის. მე იმიტომ ვბრუნდები, რომ შენ მეგულები, ჩაიხითხითა ჟურნალისტმა. ტყუილია, ჩემთან ლაქლაქი გიყვარს, თორემ ერთხელაც არ წაგიყვანივარ სახლში. სახლი არცა მაქვს, თქვა ჟურნალისტმა. მე მგონი არც სხვა რამე, კისკისებდა მეძავი: ბავშვი ხომ აღარა ვარ? მერე მათ ცოტა დალიეს, მწერალმა კვლავ წითელი ღვინო, ჟურნალისტმა კი – არაყი. რა ხდება? ჰკითხა ჟურნალისტმა: აქ რამ მოგიყვანათ? ჰაშიში უნდა ვიყიდო, გაეცინა მწერალს. ოჰო, ეს რაღაც ახალიაარა, ერთმა მთხოვა. მიხვდებით, ვინც. მათ კარგა ხანს ილაპარაკეს. საინტერესო წიგნია, თქვა ჟურნალისტმა: საინტერესო კი არა... მე მეგონა გადახვიდოდით და წერას შეუდგებოდით. ასე რომ მიამბობთ, ეტყობა, არც აპირებთ დაწერას. საერთოდ, არც გამიგია, რომ მწერლები წინდაწინ ყვებოდნენ თავიანთ წიგნებს. თუ ასეა, ესე იგი, აღარც აპირებთ დაწერას.არა, ვაპირებ, ოღონდ, რაღაც უნდა მოხდეს, რაღაც უნდა შეიცვალოს.პარიკიანი ქალი მშვენიერი რამ არის, თქვა ჟურნალისტმა.

       ჰო, ვნახე ასეთი ქალი, შემთხვევით გადავაწყდი. უცნაურად უხდება პარიკი. პარიკით ერთია და ისე კიდევ – სხვა.ასე მგონია ჩემზე ლაპარაკობ, თქვა მეძავმა და პარიკი გადაიძრო თავიდან: აი, ნახე.ეგებ შენზეც, გაიცინა მწერალმა: რატომ ატარებ პარიკს? იმიტომ რომ ქუდი არა მაქვს. გჯერა? არა.იმიტომ, რომ მეძავი ვარ და მეძავებს თავიანთი ფერები აქვთ. მე თხელ თმა მაქვს, შენ კიდევ შორიდანვე უნდა დამინახო, რომ აი, ასეთი მაგარი გოგო ვარ. გაიგე? მაგრამ თქვენ ვერაფერს ხედავთ. თქვენ რაღაც თქვენსას მიერეკებით და ამასობაში თუ დაგჭირდათ ქალი, მაშინღა მოიხედავთ. იცი, რაზე მეცინება ხოლმე? კლიენტი რომ თმებში წამავლებს ხოლმე ხელს და პარიკი შერჩება. უცებ ვიღაც სხვა ვგონივარ. ამ დროს კი ისევ მე ვარ. ოღონდ პარიკი მატყუარაა. ლამპიონის სინათლეზე ძალიან ბზინავს. არა, თქვა მწერალმა.რა არა? რაღაც სხვაა.სანამ სასაფლაოზე არ მოგკლავენ, მანამდე ვერაფერს გაარკვევ. აი, ნახავ, ასე იქნება. სასაფლაოზე რატომ უნდა მომკლან? ეგებ მე უკვე შევთვერი, მაგრამ რაც აქ ხარ და ამ უსაქმურს ელაპარაკები, ათჯერ მაინც თქვი, ქალმა კაცი სასაფლაოზე წაიყვანა და იქ მოკლაო. რა სასაფლაო აგიტყდა? სამივენი იცინოდნენ. მძიმე ზამთარი ჩანს, თქვა ბოლოს ჟურნალისტმა. ამინდს თითქოს არა უშავს. ამინდი...ამინდი...წაიბურტყუყნა ჟურნალისტმა: აქ ერთი ქალი ცხოვრობს. არ ვიცი, იცნობთ თუ არა. „იმელდას“ პატრონია. მას ავადმყოფი ვაჟი ჰყავდა, სავარძელს მიჯაჭვული. „იმელდაში“ ვყოფილვარ. მაშინ გეცოდინებათ. ეშხიანი ქალია... მეტი არც არაფერი. ეგებ დაგხმარებოდათ. აქ ყველას თავისი ისტორია აქვს, ჩაილაპარაკა მწერალმა. და დოღის სეზონიც დამთავრდა, განზე გაიხედა მეძავმა. დაიწყება, გაზაფხულზე, ანუგეშა ჟურნალისტმა: თქვენი სასტუმროს პატრონი რასა იქმს? ისევ გაიქცა. გაუჩინარდა. ქალი მარტოა და... აჰ, ყველაფერს მივხვდი, თქვა ჟურნალისტმა: ვერაფრით მივეჩვიე აქაურ სინათლეს. გარეთ ხომ არ გავსულიყავით? სუსხი მოგვიხდებოდა. ერთი წუთით, ფორთოხლის წვენს ვიყიდი, თქვა მწერალმა.

       და ისინი გამოვიდნენ. მეძავი კი დახლთან დარჩა. მართლაც უხეირო ზამთარი იყო. ასევე უცნაურიც. სასტუმროს პატრონი გარეთ აღარც გამოდიოდა. ქმარი არ ჩანდა. შლაპაჩამოფხატული მწერალი ხშირად შეივლიდა ხოლმე „ტერმიდორში“ და იქ შავპარიკიან ქალს ხვდებოდა. მათი პაემანი, როგორც იქნა, შედგა და მოხერხდა. ქალი მოედანთან ცხოვრობდა, იმ სახლის პირველ სართულზე ყვავილების მაღაზია იყო. ქალს ძველი ფირფიტების მთელი კოლექცია ჰქონდა. „შავი ვარდი“ და ასეთი რაღაცეები. კაცს მოსწონდა ამ მივიწყებული მუსიკის სმენა. ქალსაც როგორღაც შეჩვეოდა, თითქოს ვეღარც კი წარმოედგინა, რომ ერთ კვირას მაინც გაძლებდა უმისოდ. სასტუმროს პირდაპირ, კაფეში იჯდა ხოლმე, ეწეოდა თავის ტრინიდადულ სიგარებს და წერდა. საღამოობით კი ნაწერს სასტუმროს პატრონს უკითხავდა. ამერიკელისა არაფერი ისმოდა, ქალი ამბობდა, რომ აღარ დაბრუნდებოდა, რადგან არაფერში სჭირდებოდა მისი დაკრძალვის გამო ხლაფორთი. ღამით მწერალი მას უტოვებდა ხელნაწერს და დასაძინებლად ადიოდა თავის გაყინულ ოთახში. ერთხელ ისე მოხდა, რომ „ტერმიდორში“ მჯდომს ქალმა უთხრა:

       რატომ ერთხელ არ წამიყვან შენთან? მე უპატრონოსავით ვცხოვრობ, მიუგო კაცმა: თანაც ჩემს ოთახში ძალიან ცივა. პარკსიქეთა უბანი ის ადგილი არ არის, შენისთანა ქალს რომ მოაწონებს თავს. ის თავისი ცხოვრების და წიგნის შესახებ უამბობდა. უამბო სასტუმროს პატრონის და მისი ამერიკელის ისტორიაც. სანაცვლოდ კი არაფერი, თითქმის არაფერი იცოდა ამ ქალისა, რომელსაც შინაურული ლაპარაკის მიუხედავად, შეეძლო არაფერი ეამბნა დალაგებით და გულღიად. ღამით, როცა ისინი სასტუმროში მოვიდნენ, ქალი თითქოს მთვრალი იყო და თითქოს განგებ ლაპარაკობდა ხმამაღლა. კისკისებდა და ცივ ოთახს აქებდა. არსად ისეთი ერთიანი არ არიან კაცი და ქალი, როგორც ბნელ, ცივ ოთახში, თხელი საბნის ქვეშო. ვერ გენდობი, უთხრა უცებ კაცს: არა ხარ სანდო. ამაზე შორს ვეღარ წავალთ. აქ კი ყველაფერი ვიცით, ამიტომ, დროა, უკან დავბრუნდეთ.

       მცდი? ჰკითხა მწერალმა, მაგრამ ქალს აღარაფერი უთქვამს. ის ძალიან ადრე წავიდა, ძილ-ბურანში მყოფი კაცი ხედავდა, როგორ იკრავდა პალტოს ღილებს. დღეს მოვალ, დაადევნა გასულს. არა, დღეს არა, მოაძახა ქალმა. ზუსტად ისე მოიქეცი, როგორც ჩემი ქმარი იქცეოდა ხოლმე, უთხრა ქალმა, რომელსაც სქელი სიგარეტი უხრჩოლავდა ლამაზ, მკვდრისფერ, მოცახცახე თითებში: ზუსტად. მასაც მოჰყავდა ხოლმე ქალები აქ. არა, წაიბურტყუნა კაცმა: ასე არ იყო. ასე არ იყო. სხვანაირად არ გამოდიოდა. მთვრალი ქალი, რომელიც შენს ჯინაზე კისკისებს და მისი ხმა მთელ სახლში ისმის. აქ მეძავები ცხოვრობენ. რა უნდა გამიკვირდეს? მაგრამ... და უცებ კაცმა უთხრა: ერთადერთი რამ, რაც მართლა მინდა, აქ, შენთან ყოფნაა. არ მინდა, მარტო იყო. ეს რაღაცას ნიშნავს. ვიცი, თქვა ქალმა. ვიცი, მაგრამ არაფრის დაწყებას არა აქვს აზრი. არ ჰქონდა. ამიტომაც ვწვალობ. მაპატიე. გუშინ უცნაური დღე იყო. ქალების დღე იყო შენთვის. იცი, ვინ გეწვია? ერთი ქალი, ჩემი ძველი ნაცნობი. შინდისფერი შლაპით და ასეთივე ტუჩებით. ყოფილხარ მის კაფეში?

       ერთხელ, გაუკვირდა კაცს: იქ გავიცანი, მაგრამ... ვერ ხვდები, რა უნდოდა, ასე არ არის? ჩაეკითხა ქალი: შენ ვერ გაიგე, სად ცხოვრობ. ეგეც ვერ გაიგე. ეს უბანი უბედურთა კლუბია. თავშესაფარი. თანდათან ყველამ გაიგო, ვინ ხარ. ვიღაცეებისთვის ეს ამბავი ერთადერთი შანსია. არც ისე ბებრები ვართ იმისთვის, რომ თავი არ შევთავაზოთ იღბალს. სიყვარულის შესაძლებლობა, არა? სიყვარულის შესაძლებლობა აქ არ არის. ერთადერთი, რაც ჰგავდა, ის იყო, რომ მე და შენ ომამდე შევხვედროდით ერთმანეთს, აი, ამ ქუჩაზე. მაშინ ყველაფერი ნამდვილი იყო. თუმცა, დასასრული მაინც ერთნაირი გამოდის. მაშინაც დარჩებოდი ჩემთან და მომივლიდი და ახლაც ჩემთან ხარ. ძლივს შენობით დავილაპარაკეთ, წამოდგა კაცი. „იმელდაში“ გელოდებიან...კაცი ერთხანს იჯდა. მერე კი წამოდგა და სწრაფად გავიდა გარეთ.ქალი კაფეში დაუხვდა, წინ შინდისფერი შლაპა ედო. გუშინ არ ვიყავი, უთხრა კაცმა: თქვენ კი ჩემთან მოსულხართ, სასტუმროში. ხდება ხოლმე, გაიღიმა ქალმა: ყავას შემოგთავაზებთ. კაცმა საათს დახედა და თქვა: ყავა მოგვიანებით დავლიოთ. რას იტყვით? აქ არაფერი ხდება, თქვა ქალმა: არ მინდა იფიქროთ, რომ ისეთი სულელი ვარ, თითქოს რაღაცას ვეპოტინებოდე. აქ ყველაფერი საათივითაა აწყობილი. ამ კაფეს არაფერი უჭირს და არც მე მიჭირს რამე. ესაა, რომ პეიზაჟი მოგბეზრდება და თავგადასავლის ძებნას იწყებ. ნამდვილი ქალები ასეთ უბნებში თუღა დარჩნენ. მაგრამ ამ უბნებში სიყვარულის შესაძლებლობა დაიკარგა, მიუგო კაცმა: ეს ძალიან უცნაურია. სხვაგან, ქალები ეჭვებითა და შურისძიების თანმდევი განცდებით იხრჩობიან. არადა მათ ბევრი არაფერი გადახდენიათ ცხოვრებაში. აქ სიყვარული არ არის და ამიტომ, შურისძიებაც არ არის. ამიტომ აქ ნამდვილი ქალები არიან, პარიკები არ სჭირდებათ და არ ატყუებენ კაცებს.

       ალბათ, თქვა ქალმა: ჩვენ ძალიან ცუდები ვართ, მაგრამ რაღაც დარჩა აქ. თუ რაღაც დაიბადა. ცხოვრებაში პირველად გადავწყვიტე ნამდვილი წიგნი დამეწერა და რამდენ რამეს გადავაწყდი, სიგარას მოუკიდა კაცმა: აქ შემოწმება არაფერს სჭირდება, ცხელი მართლა ცხელია და ცივი – მართლა ცივი. რას იტყვით, დავლიოთ ყავა? ქალს ძველი, ყვითელი მანქანა ჰყავდა, ორ ადგილას ტენტიც კი გამოგლეჯოდა. კაცი გზას ასწავლიდა და საათს დახედავდა ხოლმე. აი, ეს არის, „ტერმიდორი“. აქ ალჟირელები ადუღებენ ყავას. საუცხოო ადგილია, თქვა ქალმა, როდესაც დასხდნენ: ალჟირში არასოდეს ცივა, ამიტომ ყავაც არ იქნება ასეთი გემრიელი. ვის მიშტერებიხართ? ქალმა სცადა მიეხედა, ვინმე ნაცნობია? ნაცნობზე მეტიც, თქვა კაცმა, სულაც არ მინდოდა ამ ამბავში გამეხვიეთ, მაგრამ იქ ჩემი საყვარელი ზის. ქალმა მიიხედა. შავ პარიკში, თქვა კაცმა. არც ეტყობა, თუ პარიკია. მგონი, თქვენი გემოვნების ქალი აღმოვჩნდი. ჰო, მაგრამ მას პარიკი აქვს. თქვენ ასეთი თმა გაქვთ, მას კი – თქვენი თმისნაირი პარიკი. განსხვავებაც ესაა. ასე მგონია, რომ მთელი მსოფლიო ხელში მიჭირავს, გაიცინა ქალმა: ეჭვიანია? წესით, ეჭვიანი უნდა იყოს, თქვა კაცმა: მან დაინახა, როგორ წამოდგა ქალი და როგორ წამოვიდა მათი მაგიდისკენ. მშვიდად მოდიოდა, ვითომ არაფერიაო. შემოწმების დრო დადგა? ჰკითხა ვითომდა ხალისიანად. კაცმაც გაუცინა: გუშინდელს გაგრძელება სჭირდებოდა. ერიდეთ მწერლებს, ქალს მიუბრუნდა ქალი: საუცხოო ყავაა, არა? ასეთი კაცი არც შემხვედრია. შენი ცოლი გავიცანი და მანაც ასე მითხრა. მომილოცავს, ამოახველა კაცმა. მშვენიერი ქალია. ძალიან უნდა შენი ნახვა. რაღაც აქვს სათქმელი და ვერაფრით გითხრა. მე შევთავაზე, გადავცემ-მეთქი, მაგრამ თვითონ სურს გითხრას. შენი მისამართი მთხოვა. და შენც უთხარი, არა? ჯერ არა, ვერ მოვასწარი. დილით სამსახურში ვიყავი. მისამართი კი გუშინ გავიგე. როგორ გიყვარს თამაში... თამაში შენ უფრო გეხერხება. შეხვედრამდე, უთხრა ქალს და გასასვლელისკენ წავიდა.

       ქალი და კაცი ერთხანს დუმდნენ. ღირდა? ჰკითხა უცებ კაცმა. რა? ამ ყავის გემო ამ ლაპარაკად. ვისთვის როგორ, თქვა ქალმა: ჩემთვის ალბათ ღირდა. უნდა გადაიხადო, როცა რაღაც გინდა. ზამთარი კი მართლაც არ იყო მძიმე და გულჩათხრობილი. პარკსიქეთა უბანში ზამთარშიც ისე ცხოვრობდნენ, როგორც ზაფხულში. ის კაფეში იჯდა და წერდა, მეძავებს ელაპარაკებოდა და სასმელს ყიდულობდა მათთვის. საღამოობით კი ნაწერს უკითხავდა ქალს, რომელიც სასაუზმო ოთახში იჯდა უკვე ჩამომდნარი და წარმოუდგენლად დაღლილი. ღამით კაფე „იმელდასკენ“ გასწევდა ხოლმე და უკანა შესასვლელიდან ადიოდა მაღლა ხვეული კიბით. ასე მოდიოდა გაზაფხული. მას არ დაუნახავს, როგორ დაბრუნდა კაცი, თუმცა სასტუმროს წინ, კაფეში იჯდა. ამერიკელი კი უხმაუროდ მოვიდა, ზურგჩანთა დააგდო სასაუზმო ოთახში და ცოლს ჰკითხა: ისევ აქაა?

       ის ერთადერთია, ვინც არ მიმატოვა. თან ისე, რომ არაფერი მოუთხოვია და არაფერი მიუღია ჩემგან. ვიფიქრე, რომ აღარ დამხვდებოდით, თქვა კაცმა და ბოთლს მოავლო ხელი: მწერალი. ეს ამბავი საღამოს შეიტყო, როცა თავისი ყვითელი რვეული უბეში ჩაიდო და ქუჩაზე გადაირბინა, რათა სასაუზმო ოთახში შესულიყო.დილით კი, როდესაც წერდა და წინ ალუბალჩარჩენილი მარტინის ჭიქა ედგა, ფიქრში გართულმა წამოსწია თავი და ვიტრინასთან მდგომი ქალი დაინახა. ქალი შევიდა. შეიძლება? მეც მიყვარს ვიტრინასთან ჯდომა, უთხრა ღიმილით, რამდენი დღე გავიდა? თითქმის ორმოცი. ალბათ. წერ, არა? ჰკითხა ქალმა. შენ კი პარიკს შეეჩვიე, არა? შენთვის, მხოლოდ შენთვის. ხომ ვიცი, როგორი ქალებიც მოგწონს? აი, წარბებიც კი პარიკისფერი მაქვს. და? და კიდევ ერთხელ. ბოლოს და ბოლოს მე მოგძებნე, შენმა ცოლმა კი არა. მოდი, ვივახშმოთ ერთად. სადმე, სადაც შენ გიყვარს. უცნაურია. თქვა კაცმა: თამაში გიყვარს. არა. მოდი, ხვალ... ხვალ, თქვა კაცმა და თითქოს ჩაფიქრდაო: კარგი, ხვალ. მოედანზე შევხვდეთ, ჰერცოგის ძეგლთან, თქვა ქალმა: იტალიური საჭმელი მომენატრა. იმ საღამოს კი ექიმი მოვიდა. დღეების ამბავია, უთხრა ქმარს. მე ნუ მეუბნებით, ამას უთხარით, ხელი გაიშვირა მწერლისკენ: მე ისე შემოვიარე. მთელი დღე იქ გაატარა. ქალი იწვა ძველ, კედლებდაბზარულ საწოლ ოთახში, წითელი ხის ზურგმომტვრეულ საწოლში. ჩვენი ოთახი, თქვა ჩუმად: არასოდეს ყოფილხარ აქ. სად მიდიხარ ამ საღამოს? კაცმა ხელი ჩაიქნია.

       წადი. ასე აჯობებს. მთავარია, რომ ერთი კვირის შემდეგ არ მიპოვიან. წადი და იფიქრე, რომ ერთად ვართ. შენი რვეული აქაა, დაბალ, უჯრიან მაგიდას გადასწვდა ხელით. იყოს, თქვა მწერალმა. ღამით სასაფლაოზე შეიპარნენ, ქალი და კაცი. დარაჯს ფარდულში ეძინა. ისინი რბილ მიწაზე მიაბიჯებდნენ. ქალს მიჰყავდა კაცი. შეყოვნდებოდნენ და ერთმანეთს კოცნიდნენ. აი, აი, აქ. აქ სადმე, წაიჩურჩულა ქალმა და ხელი მიადო მკერდზე: ერთი წუთი მოიცადე. ერთი წამი, და ბუჩქნარში შეაბიჯა, ზუსტად ისე, როგორც ქალებმა იციან ხოლმე, როცა სურთ კაცის თვალს მოერიდონ. კაცი იდგა, თითქოს ესმოდა ფეხის ხმა და ზუსტად იმ ადგილას, სადაც ქალი გაუჩინარდა, კვლავ გამოჩნდა ვიღაც. შენ? მთვარის შუქზეც იცნო, მაგრამ მაინც ჩამოჰკრა სანთებელას: დაინახა სათვალიანი ქალი, რომელსაც ხელში პატარა, ერთი ციცქნა, მბზინავი რევოლვერი ეჭირა. აჩაჩულ-დაჩაჩულად ეცვა. ისე, როგორც ყოველთვის. აი, როგორ შევხვდით ერთმანეთს, თქვა კაცმა. ქალი კი სწრაფი ნაბიჯით მიდიოდა, ფეხსაცმელი ხელში ეჭირა და საფლავებს აბიჯებდა იმ სიბნელეში. თითქოს კატა იყო. გასროლა რომ გაიგონა, პარიკი წაიძრო და ისე, რომ არც შეყოვნებულა, ჩანთაში ჩატენა.

*პირველი ნაწილი*